DND.719 – ก่อร่างจุดกําเนิดพลังขึ้นใหม่   ก้นบึ้งมังกรเงียบเชียบลงซือหยูลงเอยด้วยการเสียฐานพลังทั้งหมดไปและกลายเป็นแค่คนธรรมดาหลังจากการต่อสู้ครั้งใหญ่ เขาอ่อนแอกว่าภูติทั่วๆไปอย่างมิอาจต่อกร 　　 ซือหยูยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายคำพูดที่เซี่ยนเอ๋อพูดก่อนตายยังคงดังก้องอยู่ในใจของเขา… 　　 ‘อย่าตายนะ!ไม่มีพี่แล้วข้าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง?’ 　　 นางพูดในตอนที่แนบอยู่กับอกของเขา 　　 ‘พี่ซือหยูข้าจะรักพี่ตลอดไป’ 　　 นั่นเป็นคำพูดในตอนที่นางจางหายไปขณะที่ยิ้มอย่างพอใจนางมองซือหยูตั้งแต่ต้นจนจบ 　　 ครั้งนั้นคือเวลาที่ซือหยูได้รับรู้ว่านางต้องเดียวดายแค่ไหนเขาเอาแต่พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเขาจะดูแลเซี่ยนเอ๋อ แต่เขาก็ไม่เคยห่วงใยหรือใส่ใจในความรู้สึกจริงๆของนาง 　　 สิ่งที่เขาใส่ใจก็คือการทำคำสัญญาที่ได้ลั่นวาจาไว้แต่มิใช่เพื่อเซี่ยนเอ๋อ คนที่เห็นแก่ตัวหาใช่ใครอื่นนอกจากตัวเขาเอง 　　 เขามิอาจเข้าใจรอยยิ้มยินดีของเซี่ยนเอ๋อก่อนที่นางจะจากไปน้ำตาอาบแก้มทั้งสองเป็นสายเมื่อเขาคิดถึงเหตุการณ์นั้น 　　 ในวันนี้เขาได้เสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป สตรีที่รักเขาที่สุด เขายังต้องทนความเจ็บปวดที่จุดกำเนิดพลังถูกทำลายอีก 　　 “นายน้อย…” 　　 “ซือหยู…” 　　 หวูอู๋ยี่ฉีหยุนเซี่ยง และคนอื่นๆเข้ามาหาและเรียกเขาเบาๆ พวกเขาอยากจะปลอบซือหยูแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร 　　 “ข้าอยากจะอยู่คนเดียวสักหน่อย” 　　 ซือหยูโบกมือให้พวกนางออกไปเขาเดินไปยังภูเขาลูกเล็กคนเดียวท่ามกลางความมืดมิดของก้นบึ้งมังกร เขานั่งที่นั่นและไม่ขยับเขยื้อน 　　 เขานั่งอย่างเงียบเชียบไปหนึ่งชั่วยาม…สิบชั่วยาม…แม้จะผ่านไปทั้งวันเขาก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น 　　 … 　　 หลายวันผ่านไปเขาดูเหมือนกับรูปปั้นศิลา เขานั่งนิ่งไม่ขยับแม้แต่ครั้งเดียว แต่ตลอดเวลา เขาไม่ได้หลับตาแม้แต่ครั้งเดียว ใบหน้าของเขาซีดเซียว ร่างกายของเขาซูบผอมลง 　　 หวุอู๋ยี่ยืนหน้าภูเขาเพื่อปกป้องเขาหัวใจของนางเจ็บปวดทุกครั้งที่มองซือหยู เรื่องของเซี่ยนเอ๋อนับเป็นเรื่องร้ายแรงกับเขา และเขาก็ยังมิอาจก้าวข้ามไปได้ 　　 “แม่นางหวูได้โปรดให้ข้าเข้าไปเจอเขาเถอะ” 　　 ฉีหยุนเซี่ยงดวงตาบวมแดงนางเจ็บปวดเมื่อได้เห็นซือหยูในสภาพนี้ 　　 หวูอู๋ยี่ส่ายหน้าใบหน้าของนางหนักแน่น 　　 “เลิกถามได้แล้วนายน้อยของข้าไม่ต้องการคำปลอบโยนจากเจ้า เขาเพียงต้องการอยู่คนเดียว ต่อให้เจ้าเข้าไป เจ้าก็ทำอะไรไม่ได้” 　　 นางพูดและมองไปยังกลุ่มสตรีที่อยู่ไม่ไกลจากฉีหยุนเซี่ยงเหล่านั้นมีองค์หญิงหยุนหยาน หยูโหรว ม่ออู๋ จ้าวคณะวิหคเพลิง และเฟิงเซี่ยง พวกนางคือเหล่าสตรีที่เคยได้ผ่านเข้ามาในชีวิตซือหยู และพวกนางก็ทนไม่ได้ที่เห็นซือหยูเป็นแบบนี้ 　　 “โปรดบอกซือหยูว่าเซี่ยนเอ๋อยังคงรอให้เขาไปช่วยนางเขาควรจะมีสติกลับมาได้แล้ว…” 　　 ฉีหยุนเซี่ยงพูด 　　 หวูอู๋ยี่พยักหน้าก่อนจะหลับตาช้าๆแต่ในตอนนั้นเอง ซือหยูได้ขยับตัว! เขายืนขึ้นและสะบัดฝุ่นที่สะสมบนตัวเขา 　　 มีฝุ่นหนาเกาะร่างของเขาในตอนที่เขานั่งนิ่งเป็นรูปปั้นมานานเขากลับมาเป็นเหมือนเดิม ผู้ที่สวมชุดขาวสะอาดเรียบง่ายและไร้ฝุ่นผง แม้ว่าเขาจะดูผอมลง เขาก็ตัวสูงโปร่งอย่างเคย 　　 แต่สิ่งที่ทำให้พวกนางสับสนก็คือเส้นผมสีเงินที่เสียความเงางามไปมันกลายเป็นสีขาวราวหิมะ เส้นผมของเขาได้หงอกขาวจากการย้ำคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เส้นผมขาวได้สยายออกเมื่อเขายืนขึ้นช้าๆ 　　 “ยี่เอ๋อมาหาข้า…” 　　 เสียงของเขาแหบราวกับไม่ใช่มนุษย์ดูเหมือนว่าเวลาหลายวันที่ผ่านไปจะทำให้เสียงของเขาหายไปด้วย 　　 หวูอู๋ยี่สั่นไปทั้งตัวเมื่อเงยหน้ามองชายผมขาวซือหยูในตอนนี้ราวกับเป็นคนละคน 　　 หวูอู๋ยี่เจ็บแปลบในใจนางปีนเขาและคุกเข่าต่อหน้าเขา 　　 “นายน้อยท่านต้องการสิ่งใดรึ?” 　　 ซือหยูหันมามองความรู้สึกต่างๆของเขาหายไปหมดแล้ว ใบหน้าของเขาไร้สีสันและซีดเผือด 　　 “ยี่เอ๋อข้าอยากสร้างจุดกำเนิดพลังขึ้นใหม่ จะช่วยข้าได้หรือไม่?” 　　 เขาถาม 　　 หวูอู๋ยี่ตกใจมากและยินดีกับคำขอของเขา 　　 “นายน้อยท่านมีวิธีสร้างมันขึ้นมาใหม่งั้นรึ? ทำไมท่านไม่พูดมาก่อนหน้านี้เล่า?” 　　 นางตื่นเต้นอย่างมาก!ถ้าซือหยูได้พลังกลับมา เขาก็จะออกจากที่นี่ไปต่อสู้และเอาตัวเซี่ยนเอ๋อกลับมาได้ และเขาก็จะได้ฆ่าผู้หญิงอวดดีอย่างเซี่ยจิงหยูด้วย! 　　 “นายน้อยต้องการสิ่งใดจากข้ารึ?ข้าจะไม่ลังเลที่จะช่วยนายน้อยแน่นอน” 　　 หวูอู๋ยี่สงสัยและคิดว่าซือหยูจะใช้วิธีใดในการรักษาตัวเองซึ่งบางทีอาจจะช่วยให้นางเรียนรู้ได้อีกขั้น 　　 ซือหยูหันไปมองหวูอู๋ยี่เส้นผมขาวปลิวไสวตามแรงลม แรงของเขาแล่นผ่านมาอย่างเงียบเชียบ 　　 “ข้าต้องการหยินของเจ้า” 　　 หวูอู๋ยี่เบิกตาโพลงนางไม่คิดเลยว่าสิ่งที่ซือหยูต้องการจะเป็นหยินของนาง! หรือพูดอีกอย่างก็คือเขาต้องการให้นางเป็นผู้หญิงของเขาและมอบความบริสุทธิ์ให้ 　　 หวูอู๋ยี่ขบริมฝีปากนางขัดขืนอยู่ภายใน นางนับถือซือหยูและรู้สึกขอบคุณเขามาก แต่นางก็รู้ว่านางจะไม่มีทางได้อยู่กับเขา แม้ว่านางจะต้องมอบครั้งแรกให้กับเขาก็ตาม เพราะอย่างไรเขาก็แต่งงานและรักคนอื่นไปแล้ว! 　　 “ถ้าเจ้าไม่เต็มใจก็จงลืมไปเสีย” 　　 ซือหยูถอนหายใจ 　　 “มันเป็นวิธีที่ยากจริงๆ…” 　　 แต่ทันทีที่เขาพูดเขาก็ได้ยินเสียงปลดเปลื้องผ้ามาจากด้านหลัง เมื่อเสียงนั้นหายไป ความอบอุ่นพร้อมกับร่างอันนุ่มลื่นก็ได้แนบชิดกับหลังของเขา 　　 “เจ้าไม่เสียใจรึ?ความสัมพันธ์เช่นนี้มิได้เติบโตเป็นสิ่งใดเลย” 　　 ซือหยูไม่หันไปมองนาง 　　 หวูอู๋ยี่สีหน้าขมขื่นใบหน้าขาวราวหิมะของนางแดงระเรื่อขึ้นมา 　　 “ถ้านายน้อยต้องการสิ่งใดไม่ว่าอะไรข้าก็จะให้” 　　 หวูอู๋ยี่ได้ขยับตัวมาข้างหน้าเมื่อซือหยูลังเลและกอดเขา 　　 “ทำเพื่อเซี่ยนเอ๋อเถอะ” 　　 นางขมขื่นจากข้างในนางกำลังจะทิ้งครั้งแรกของตัวเองไปเพื่อสตรีอื่น ซือหยูถอนหายใจและกดนางลงกับพื้น ทั้งสองสอดประสานกัน เสียงครางเบาๆดังไปชั่วเวลาหนึ่ง 　　 … 　　 ผ่านไปครึ่งชั่วยามซือหยูหยิบขนนกสีขาวออกมา มันคือขนนกที่เซี่ยนเอ๋อเจอจากซากของราชาภูติ และวิชาการรักษาจุดกำเนิดพลังก็ถูกบันทึกเอาไว้ด้วย 　　 พลังหยินจำนวนมากและวารีเทวะของราชาภูติเป็นสิ่งที่ต้องใช้ในการฟื้นฟูจุดกำเนิดพลังขึ้นใหม่และมันจะใช้วิธีนี้ได้ก็ต่อเมื่อจุดกำเนิดพลังของเขาถูกทำลายจนไม่เหลือสิ่งใด ดังนั้นวิชานี้จึงไร้ประโยชน์ในตอนที่เขาถูกจักรพรรดิโลหิตทำลายแก้วไปหนึ่งดวง 　　 ซือหยูสวมเสื้อผ้าและหลับตาชี้นำทางหยินไปยังจุดกำเนิดพลังที่ถูกทำลายจุดกำเนิดพลังของเขาถูกแทงจนทะลุ ไม่ว่าพลังวิญญาณใดจะเข้าไป มันก็พร้อมที่จะไหลออกมา 　　 จุดกำเนิดพลังที่ถูกแทงทะลุทำให้เขามิอาจเก็บสะสมพลังจนสร้างแก้วพลังขึ้นมาได้สิ่งที่เขาต้องทำในขั้นแรกคือการก่อร่างและบุผนังเก็บพลังให้ครบถ้วน 　　 พลังหยินนั้นมีผลในการฟื้นฟูที่ยิ่งใหญ่เพราะเหตุนี้ ผู้บ่มเพาะพลังที่ชั่วช้ามากมายจึงได้ใช้มันในการเก็บสะสมพลัง พลังหยินจึงเป็นพลังที่สำคัญที่จะทำให้เขาได้พลังกลับมาอีกครั้ง 　　 หวูอู๋ยี่นั้นอายุยี่สิบห้าปีนางสงวนกายไว้อย่างบริสุทธิ์ผุดผ่องจึงทำให้มีพลังหยินอยู่มาก เขาทำพาพลังหยินของนางไปยังจุดกำเนิดพลังที่ถูกทำลาย 　　 จุดกำเนิดพลังของคนธรรมดามีขนาดเท่ากำปั้นการสร้างขึ้นมาใหม่จะต้องสร้างจุดกำเนิดพลังใหม่เหนือจุดเดิม แต่พื้นที่ในช่องท้องของเขามีจำกัด เขาจึงไม่มีพื้นที่มากพอในการสร้างมันขึ้นมา 　　 ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องสร้างจุดกำเนิดพลังใหม่ล้อมรอบจุดกำเนิดพลังเดิม มันเหมือนกับการห่อเนื้อบดด้วยแผ่นเกี๊ยว! เขาต้องปกคลุมผิวจุดกำเนิดพลังเก่าด้วยพลังหยิน เมื่อปิดมันหมดแล้ว จุดกำเนิดพลังใหม่ก็จะถูกสร้างขึ้นที่นั่น 　　 ซือหยูนำทางพลังหยินไปอย่างระมัดระวังเขารู้ว่าจะต้องไม่ใช้พลังหยินอันล้ำค่าอย่างสูญเปล่า 　　 เวลาผ่านเลยไปเขาได้ใช้พลังหยินของหวูอู๋ยี่จนหมดเมื่อผ่านไปหนึ่งชั่วยาม แต่เขาก็ต้องถอนหายใจเบาๆเมื่อพบว่าพลังหยินทั้งหมดของนางปกปิดจุดกำเนิดพลังของเขาได้ไม่ถึงหนึ่งในร้อยส่วน นั่นหมายความว่าเขาต้องการพลังหยินจากสตรีบริสุทธิ์อย่างหวูอู๋ยี่อีกร้อยคน 　　 เขามีตำแหน่งใหญ่ในฐานะเจ้าพันธมิตรผู้คุมสวรรค์และก็มีอำนาจอยู่มากถ้าอยู่ในโลกภายนอก เขาคงหาสตรีที่เต็มใจจะเสนอร่างกายให้กับเขามากกว่าร้อยคนได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่ก้นบึ้งมังกร มีหญิงสาวอยู่ที่นี่ไม่ถึงหมื่นคน 　　 ในหมื่นคนนี้คงมีไม่ถึงพันคนที่ยังคงความบริสุทธิ์เอาไว้ เขาคงจะหาผู้หญิงร้อยคนที่เต็มใจเสนอร่างกายให้เขาได้แน่นอน 　　 วิชานี้คือเหตุผลในเบื้องลึกที่บางวิชาต้องการสตรีที่มีกายาหยินที่สูงส่งนอกจากผู้ที่บ่มเพาะวิชาที่ชั่วร้ายที่บังคับฝืนใจสตรี…คนธรรมดาๆจะหาสตรีบริสุทธิ์ที่เต็มใจจะมอบร่างกายให้ได้ยังไงกัน? ซือหยูถอนหายใจ การใช้วิธีนี้นั้นช่างยากลำบากนัก 　　 “ซือหยูทำไมไม่ลองกับข้าล่ะ?” 　　 เสียงอ่อนโยนเหนียมอายที่เบาราวกับเสียงยุงดังขึ้นมา 　　 เขาเงยหน้ามองและพบองค์หญิงหยุนหยานที่มาอยู่ข้างๆอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในสำนักหลิวเซี่ยนทำให้นางเลือกจะปิดตัวอยู่ในตระกูลหยุนและไม่กล้าจะเผยตัวต่อผู้คน 　　 ซือหยูตกใจมากเขามองรอบๆและพบว่าหวูอู๋ยี่ได้ลงจากภูเขาไปแล้ว นางเหลือไว้เพียงคราบโลหิตบนพื้น 　　 องค์หญิงหยุนหยานไม่กล้าจะมองซือหยูตรงๆนางพยักหน้า 　　 “นางบอกทุกอย่างกับข้าแล้วข้ามาที่นี่ด้วยตัวเอง ข้ายังมีพลังหยินเหลืออยู่เพราะไม่ได้ถูกเอาไปหมดในครั้งนั้น มันคงจะช่วยเจ้าได้บ้าง” 　　 ซือหยูลังเลเมื่อได้ยินนางและองค์หญิงหยุนหยานก็ได้ปลดเปลื้องผ้าเอนกายเข้าหาซือหยูในตอนนั้นเอง นางพูดเบาๆ 　　 “เริ่มกันเถอะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเรา เจ้าไม่ต้องกลัวว่าข้าจะเจ็บหรอก” 　　 ซือหยูรู้สึกหนักอึ้งในใจเมื่อนางพูดออกมาเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและจรดร่างนางลงกับพื้น เมื่อผ่านไปครึ่งชั่วยาม เขาก็เริ่มใช้พลังหยินของนาง 　　 พลังยินของนางนั้นด้อยกว่าหวูอู๋ยี่อย่างมากแต่ซือหยูก็ใช้มันอย่างระวัง และเมื่อใช้จนหมดก็มีสตรีอีกสองคนปรากฏตัวต่อหน้าเขา! 　　 “ท่านจ้าวคณะ?เฟิงเซี่ยน?” 　　 ซือหยูตกตะลึง 　　 เฟิงเซี่ยนยิ้มอย่างอ่อนหวาน 　　 “ข้าไม่มีพลังหยินเหลืออยู่แล้วแต่อาจารย์ข้ายังพอมีอยู่บ้าง เจ้าไม่ต้องเก็บมันเอาไว้หรอก” 　　 นางเดินลงจากภูเขาช้าๆเมื่อพูดจบนางปรากฏตัวเพียงเพื่ออยู่เคียงข้างจ้าวคณะวิหคเพลิงที่ไม่มีความกล้ามากพอ 　　 จ้าวคณะวิหคเพลิงหน้าแดงเมื่อพูดเบาๆ 　　 “เอาล่ะข้าจะให้เจ้าได้เสพร่างนี้อีกครั้ง” 　　 … 　　 พลังหยินของนางมิได้มีอยู่มากและคุณภาพของพลังก็เหนือกว่าองค์หญิงหยุนหยานเพียงเล็กน้อย ซือหยูดวงตาเป็นกังวล เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะสร้างฐานพลังขึ้นใหม่ถ้าหากยังเป็นเช่นนี้ เขารู้สึกว่าเมื่อเวลาผ่านไป พลังหยินที่เขาได้รับมาจะเริ่มสลายไปแล้ว 　　 พอถึงตอนนั้นก็มีสตรีอีกสองคนมาหาเขา… 　　 “ท่านหยูโหรว?ม่ออู๋?” 　　 ซือหยูตกตะลึงอีกครั้งสีหน้าของเขาหม่นหมองและรีบโบกมือให้พวกนางกลับไป 　　 “โปรดลงไปจากที่นี่เถอะพวกเรามิได้ใกล้ชิดต่อกัน ข้ารับพลังหยินของพวกท่านไม่ได้หรอก” 　　 ใบหน้างดงามของหยูโหรวแดงระเรื่อผิวขาวของนางราวกับได้สะท้อนกับอาทิตย์อัสดง นางชวนให้หลงใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ  

DND.719 – ก่อร่างจุดกําเนิดพลังขึ้นใหม่

 

ก้นบึ้งมังกรเงียบเชียบลงซือหยูลงเอยด้วยการเสียฐานพลังทั้งหมดไปและกลายเป็นแค่คนธรรมดาหลังจากการต่อสู้ครั้งใหญ่ เขาอ่อนแอกว่าภูติทั่วๆไปอย่างมิอาจต่อกร

　　

ซือหยูยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายคำพูดที่เซี่ยนเอ๋อพูดก่อนตายยังคงดังก้องอยู่ในใจของเขา…

　　

‘อย่าตายนะ!ไม่มีพี่แล้วข้าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง?’

　　

นางพูดในตอนที่แนบอยู่กับอกของเขา

　　

‘พี่ซือหยูข้าจะรักพี่ตลอดไป’

　　

นั่นเป็นคำพูดในตอนที่นางจางหายไปขณะที่ยิ้มอย่างพอใจนางมองซือหยูตั้งแต่ต้นจนจบ

　　

ครั้งนั้นคือเวลาที่ซือหยูได้รับรู้ว่านางต้องเดียวดายแค่ไหนเขาเอาแต่พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเขาจะดูแลเซี่ยนเอ๋อ แต่เขาก็ไม่เคยห่วงใยหรือใส่ใจในความรู้สึกจริงๆของนาง

　　

สิ่งที่เขาใส่ใจก็คือการทำคำสัญญาที่ได้ลั่นวาจาไว้แต่มิใช่เพื่อเซี่ยนเอ๋อ คนที่เห็นแก่ตัวหาใช่ใครอื่นนอกจากตัวเขาเอง

　　

เขามิอาจเข้าใจรอยยิ้มยินดีของเซี่ยนเอ๋อก่อนที่นางจะจากไปน้ำตาอาบแก้มทั้งสองเป็นสายเมื่อเขาคิดถึงเหตุการณ์นั้น

　　

ในวันนี้เขาได้เสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป สตรีที่รักเขาที่สุด เขายังต้องทนความเจ็บปวดที่จุดกำเนิดพลังถูกทำลายอีก

　　

“นายน้อย…”

　　

“ซือหยู…”

　　

หวูอู๋ยี่ฉีหยุนเซี่ยง และคนอื่นๆเข้ามาหาและเรียกเขาเบาๆ พวกเขาอยากจะปลอบซือหยูแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

　　

“ข้าอยากจะอยู่คนเดียวสักหน่อย”

　　

ซือหยูโบกมือให้พวกนางออกไปเขาเดินไปยังภูเขาลูกเล็กคนเดียวท่ามกลางความมืดมิดของก้นบึ้งมังกร เขานั่งที่นั่นและไม่ขยับเขยื้อน

　　

เขานั่งอย่างเงียบเชียบไปหนึ่งชั่วยาม…สิบชั่วยาม…แม้จะผ่านไปทั้งวันเขาก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น

　　

…

　　

หลายวันผ่านไปเขาดูเหมือนกับรูปปั้นศิลา เขานั่งนิ่งไม่ขยับแม้แต่ครั้งเดียว แต่ตลอดเวลา เขาไม่ได้หลับตาแม้แต่ครั้งเดียว ใบหน้าของเขาซีดเซียว ร่างกายของเขาซูบผอมลง

　　

หวุอู๋ยี่ยืนหน้าภูเขาเพื่อปกป้องเขาหัวใจของนางเจ็บปวดทุกครั้งที่มองซือหยู เรื่องของเซี่ยนเอ๋อนับเป็นเรื่องร้ายแรงกับเขา และเขาก็ยังมิอาจก้าวข้ามไปได้

　　

“แม่นางหวูได้โปรดให้ข้าเข้าไปเจอเขาเถอะ”

　　

ฉีหยุนเซี่ยงดวงตาบวมแดงนางเจ็บปวดเมื่อได้เห็นซือหยูในสภาพนี้

　　

หวูอู๋ยี่ส่ายหน้าใบหน้าของนางหนักแน่น

　　

“เลิกถามได้แล้วนายน้อยของข้าไม่ต้องการคำปลอบโยนจากเจ้า เขาเพียงต้องการอยู่คนเดียว ต่อให้เจ้าเข้าไป เจ้าก็ทำอะไรไม่ได้”

　　

นางพูดและมองไปยังกลุ่มสตรีที่อยู่ไม่ไกลจากฉีหยุนเซี่ยงเหล่านั้นมีองค์หญิงหยุนหยาน หยูโหรว ม่ออู๋ จ้าวคณะวิหคเพลิง และเฟิงเซี่ยง พวกนางคือเหล่าสตรีที่เคยได้ผ่านเข้ามาในชีวิตซือหยู และพวกนางก็ทนไม่ได้ที่เห็นซือหยูเป็นแบบนี้

　　

“โปรดบอกซือหยูว่าเซี่ยนเอ๋อยังคงรอให้เขาไปช่วยนางเขาควรจะมีสติกลับมาได้แล้ว…”

　　

ฉีหยุนเซี่ยงพูด

　　

หวูอู๋ยี่พยักหน้าก่อนจะหลับตาช้าๆแต่ในตอนนั้นเอง ซือหยูได้ขยับตัว! เขายืนขึ้นและสะบัดฝุ่นที่สะสมบนตัวเขา

　　

มีฝุ่นหนาเกาะร่างของเขาในตอนที่เขานั่งนิ่งเป็นรูปปั้นมานานเขากลับมาเป็นเหมือนเดิม ผู้ที่สวมชุดขาวสะอาดเรียบง่ายและไร้ฝุ่นผง แม้ว่าเขาจะดูผอมลง เขาก็ตัวสูงโปร่งอย่างเคย

　　

แต่สิ่งที่ทำให้พวกนางสับสนก็คือเส้นผมสีเงินที่เสียความเงางามไปมันกลายเป็นสีขาวราวหิมะ เส้นผมของเขาได้หงอกขาวจากการย้ำคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เส้นผมขาวได้สยายออกเมื่อเขายืนขึ้นช้าๆ

　　

“ยี่เอ๋อมาหาข้า…”

　　

เสียงของเขาแหบราวกับไม่ใช่มนุษย์ดูเหมือนว่าเวลาหลายวันที่ผ่านไปจะทำให้เสียงของเขาหายไปด้วย

　　

หวูอู๋ยี่สั่นไปทั้งตัวเมื่อเงยหน้ามองชายผมขาวซือหยูในตอนนี้ราวกับเป็นคนละคน

　　

หวูอู๋ยี่เจ็บแปลบในใจนางปีนเขาและคุกเข่าต่อหน้าเขา

　　

“นายน้อยท่านต้องการสิ่งใดรึ?”

　　

ซือหยูหันมามองความรู้สึกต่างๆของเขาหายไปหมดแล้ว ใบหน้าของเขาไร้สีสันและซีดเผือด

　　

“ยี่เอ๋อข้าอยากสร้างจุดกำเนิดพลังขึ้นใหม่ จะช่วยข้าได้หรือไม่?”

　　

เขาถาม

　　

หวูอู๋ยี่ตกใจมากและยินดีกับคำขอของเขา

　　

“นายน้อยท่านมีวิธีสร้างมันขึ้นมาใหม่งั้นรึ? ทำไมท่านไม่พูดมาก่อนหน้านี้เล่า?”

　　

นางตื่นเต้นอย่างมาก!ถ้าซือหยูได้พลังกลับมา เขาก็จะออกจากที่นี่ไปต่อสู้และเอาตัวเซี่ยนเอ๋อกลับมาได้ และเขาก็จะได้ฆ่าผู้หญิงอวดดีอย่างเซี่ยจิงหยูด้วย!

　　

“นายน้อยต้องการสิ่งใดจากข้ารึ?ข้าจะไม่ลังเลที่จะช่วยนายน้อยแน่นอน”

　　

หวูอู๋ยี่สงสัยและคิดว่าซือหยูจะใช้วิธีใดในการรักษาตัวเองซึ่งบางทีอาจจะช่วยให้นางเรียนรู้ได้อีกขั้น

　　

ซือหยูหันไปมองหวูอู๋ยี่เส้นผมขาวปลิวไสวตามแรงลม แรงของเขาแล่นผ่านมาอย่างเงียบเชียบ

　　

“ข้าต้องการหยินของเจ้า”

　　

หวูอู๋ยี่เบิกตาโพลงนางไม่คิดเลยว่าสิ่งที่ซือหยูต้องการจะเป็นหยินของนาง! หรือพูดอีกอย่างก็คือเขาต้องการให้นางเป็นผู้หญิงของเขาและมอบความบริสุทธิ์ให้

　　

หวูอู๋ยี่ขบริมฝีปากนางขัดขืนอยู่ภายใน นางนับถือซือหยูและรู้สึกขอบคุณเขามาก แต่นางก็รู้ว่านางจะไม่มีทางได้อยู่กับเขา แม้ว่านางจะต้องมอบครั้งแรกให้กับเขาก็ตาม เพราะอย่างไรเขาก็แต่งงานและรักคนอื่นไปแล้ว!

　　

“ถ้าเจ้าไม่เต็มใจก็จงลืมไปเสีย”

　　

ซือหยูถอนหายใจ

　　

“มันเป็นวิธีที่ยากจริงๆ…”

　　

แต่ทันทีที่เขาพูดเขาก็ได้ยินเสียงปลดเปลื้องผ้ามาจากด้านหลัง เมื่อเสียงนั้นหายไป ความอบอุ่นพร้อมกับร่างอันนุ่มลื่นก็ได้แนบชิดกับหลังของเขา

　　

“เจ้าไม่เสียใจรึ?ความสัมพันธ์เช่นนี้มิได้เติบโตเป็นสิ่งใดเลย”

　　

ซือหยูไม่หันไปมองนาง

　　

หวูอู๋ยี่สีหน้าขมขื่นใบหน้าขาวราวหิมะของนางแดงระเรื่อขึ้นมา

　　

“ถ้านายน้อยต้องการสิ่งใดไม่ว่าอะไรข้าก็จะให้”

　　

หวูอู๋ยี่ได้ขยับตัวมาข้างหน้าเมื่อซือหยูลังเลและกอดเขา

　　

“ทำเพื่อเซี่ยนเอ๋อเถอะ”

　　

นางขมขื่นจากข้างในนางกำลังจะทิ้งครั้งแรกของตัวเองไปเพื่อสตรีอื่น ซือหยูถอนหายใจและกดนางลงกับพื้น ทั้งสองสอดประสานกัน เสียงครางเบาๆดังไปชั่วเวลาหนึ่ง

　　

…

　　

ผ่านไปครึ่งชั่วยามซือหยูหยิบขนนกสีขาวออกมา มันคือขนนกที่เซี่ยนเอ๋อเจอจากซากของราชาภูติ และวิชาการรักษาจุดกำเนิดพลังก็ถูกบันทึกเอาไว้ด้วย

　　

พลังหยินจำนวนมากและวารีเทวะของราชาภูติเป็นสิ่งที่ต้องใช้ในการฟื้นฟูจุดกำเนิดพลังขึ้นใหม่และมันจะใช้วิธีนี้ได้ก็ต่อเมื่อจุดกำเนิดพลังของเขาถูกทำลายจนไม่เหลือสิ่งใด ดังนั้นวิชานี้จึงไร้ประโยชน์ในตอนที่เขาถูกจักรพรรดิโลหิตทำลายแก้วไปหนึ่งดวง

　　

ซือหยูสวมเสื้อผ้าและหลับตาชี้นำทางหยินไปยังจุดกำเนิดพลังที่ถูกทำลายจุดกำเนิดพลังของเขาถูกแทงจนทะลุ ไม่ว่าพลังวิญญาณใดจะเข้าไป มันก็พร้อมที่จะไหลออกมา

　　

จุดกำเนิดพลังที่ถูกแทงทะลุทำให้เขามิอาจเก็บสะสมพลังจนสร้างแก้วพลังขึ้นมาได้สิ่งที่เขาต้องทำในขั้นแรกคือการก่อร่างและบุผนังเก็บพลังให้ครบถ้วน

　　

พลังหยินนั้นมีผลในการฟื้นฟูที่ยิ่งใหญ่เพราะเหตุนี้ ผู้บ่มเพาะพลังที่ชั่วช้ามากมายจึงได้ใช้มันในการเก็บสะสมพลัง พลังหยินจึงเป็นพลังที่สำคัญที่จะทำให้เขาได้พลังกลับมาอีกครั้ง

　　

หวูอู๋ยี่นั้นอายุยี่สิบห้าปีนางสงวนกายไว้อย่างบริสุทธิ์ผุดผ่องจึงทำให้มีพลังหยินอยู่มาก เขาทำพาพลังหยินของนางไปยังจุดกำเนิดพลังที่ถูกทำลาย

　　

จุดกำเนิดพลังของคนธรรมดามีขนาดเท่ากำปั้นการสร้างขึ้นมาใหม่จะต้องสร้างจุดกำเนิดพลังใหม่เหนือจุดเดิม แต่พื้นที่ในช่องท้องของเขามีจำกัด เขาจึงไม่มีพื้นที่มากพอในการสร้างมันขึ้นมา

　　

ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องสร้างจุดกำเนิดพลังใหม่ล้อมรอบจุดกำเนิดพลังเดิม มันเหมือนกับการห่อเนื้อบดด้วยแผ่นเกี๊ยว! เขาต้องปกคลุมผิวจุดกำเนิดพลังเก่าด้วยพลังหยิน เมื่อปิดมันหมดแล้ว จุดกำเนิดพลังใหม่ก็จะถูกสร้างขึ้นที่นั่น

　　

ซือหยูนำทางพลังหยินไปอย่างระมัดระวังเขารู้ว่าจะต้องไม่ใช้พลังหยินอันล้ำค่าอย่างสูญเปล่า

　　

เวลาผ่านเลยไปเขาได้ใช้พลังหยินของหวูอู๋ยี่จนหมดเมื่อผ่านไปหนึ่งชั่วยาม แต่เขาก็ต้องถอนหายใจเบาๆเมื่อพบว่าพลังหยินทั้งหมดของนางปกปิดจุดกำเนิดพลังของเขาได้ไม่ถึงหนึ่งในร้อยส่วน นั่นหมายความว่าเขาต้องการพลังหยินจากสตรีบริสุทธิ์อย่างหวูอู๋ยี่อีกร้อยคน

　　

เขามีตำแหน่งใหญ่ในฐานะเจ้าพันธมิตรผู้คุมสวรรค์และก็มีอำนาจอยู่มากถ้าอยู่ในโลกภายนอก เขาคงหาสตรีที่เต็มใจจะเสนอร่างกายให้กับเขามากกว่าร้อยคนได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่ก้นบึ้งมังกร มีหญิงสาวอยู่ที่นี่ไม่ถึงหมื่นคน

　　

ในหมื่นคนนี้คงมีไม่ถึงพันคนที่ยังคงความบริสุทธิ์เอาไว้ เขาคงจะหาผู้หญิงร้อยคนที่เต็มใจเสนอร่างกายให้เขาได้แน่นอน

　　

วิชานี้คือเหตุผลในเบื้องลึกที่บางวิชาต้องการสตรีที่มีกายาหยินที่สูงส่งนอกจากผู้ที่บ่มเพาะวิชาที่ชั่วร้ายที่บังคับฝืนใจสตรี…คนธรรมดาๆจะหาสตรีบริสุทธิ์ที่เต็มใจจะมอบร่างกายให้ได้ยังไงกัน? ซือหยูถอนหายใจ การใช้วิธีนี้นั้นช่างยากลำบากนัก

　　

“ซือหยูทำไมไม่ลองกับข้าล่ะ?”

　　

เสียงอ่อนโยนเหนียมอายที่เบาราวกับเสียงยุงดังขึ้นมา

　　

เขาเงยหน้ามองและพบองค์หญิงหยุนหยานที่มาอยู่ข้างๆอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในสำนักหลิวเซี่ยนทำให้นางเลือกจะปิดตัวอยู่ในตระกูลหยุนและไม่กล้าจะเผยตัวต่อผู้คน

　　

ซือหยูตกใจมากเขามองรอบๆและพบว่าหวูอู๋ยี่ได้ลงจากภูเขาไปแล้ว นางเหลือไว้เพียงคราบโลหิตบนพื้น

　　

องค์หญิงหยุนหยานไม่กล้าจะมองซือหยูตรงๆนางพยักหน้า

　　

“นางบอกทุกอย่างกับข้าแล้วข้ามาที่นี่ด้วยตัวเอง ข้ายังมีพลังหยินเหลืออยู่เพราะไม่ได้ถูกเอาไปหมดในครั้งนั้น มันคงจะช่วยเจ้าได้บ้าง”

　　

ซือหยูลังเลเมื่อได้ยินนางและองค์หญิงหยุนหยานก็ได้ปลดเปลื้องผ้าเอนกายเข้าหาซือหยูในตอนนั้นเอง นางพูดเบาๆ

　　

“เริ่มกันเถอะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเรา เจ้าไม่ต้องกลัวว่าข้าจะเจ็บหรอก”

　　

ซือหยูรู้สึกหนักอึ้งในใจเมื่อนางพูดออกมาเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและจรดร่างนางลงกับพื้น เมื่อผ่านไปครึ่งชั่วยาม เขาก็เริ่มใช้พลังหยินของนาง

　　

พลังยินของนางนั้นด้อยกว่าหวูอู๋ยี่อย่างมากแต่ซือหยูก็ใช้มันอย่างระวัง และเมื่อใช้จนหมดก็มีสตรีอีกสองคนปรากฏตัวต่อหน้าเขา!

　　

“ท่านจ้าวคณะ?เฟิงเซี่ยน?”

　　

ซือหยูตกตะลึง

　　

เฟิงเซี่ยนยิ้มอย่างอ่อนหวาน

　　

“ข้าไม่มีพลังหยินเหลืออยู่แล้วแต่อาจารย์ข้ายังพอมีอยู่บ้าง เจ้าไม่ต้องเก็บมันเอาไว้หรอก”

　　

นางเดินลงจากภูเขาช้าๆเมื่อพูดจบนางปรากฏตัวเพียงเพื่ออยู่เคียงข้างจ้าวคณะวิหคเพลิงที่ไม่มีความกล้ามากพอ

　　

จ้าวคณะวิหคเพลิงหน้าแดงเมื่อพูดเบาๆ

　　

“เอาล่ะข้าจะให้เจ้าได้เสพร่างนี้อีกครั้ง”

　　

…

　　

พลังหยินของนางมิได้มีอยู่มากและคุณภาพของพลังก็เหนือกว่าองค์หญิงหยุนหยานเพียงเล็กน้อย ซือหยูดวงตาเป็นกังวล เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะสร้างฐานพลังขึ้นใหม่ถ้าหากยังเป็นเช่นนี้ เขารู้สึกว่าเมื่อเวลาผ่านไป พลังหยินที่เขาได้รับมาจะเริ่มสลายไปแล้ว

　　

พอถึงตอนนั้นก็มีสตรีอีกสองคนมาหาเขา…

　　

“ท่านหยูโหรว?ม่ออู๋?”

　　

ซือหยูตกตะลึงอีกครั้งสีหน้าของเขาหม่นหมองและรีบโบกมือให้พวกนางกลับไป

　　

“โปรดลงไปจากที่นี่เถอะพวกเรามิได้ใกล้ชิดต่อกัน ข้ารับพลังหยินของพวกท่านไม่ได้หรอก”

　　

ใบหน้างดงามของหยูโหรวแดงระเรื่อผิวขาวของนางราวกับได้สะท้อนกับอาทิตย์อัสดง นางชวนให้หลงใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ