เล่ม 5 บทที่ 185.2

ขณะเดียวกันก็รู้สึกได้ว่า มือใหญ่และอบอุ่นของเขากุมข้อเท้าและหลังเท้าเปลือยเปล่าของเธอเอาไว้

“เทีย”

เฟเรสเรียกชื่อเธอเสียงแผ่ว

นัยน์ตาสีแดงคู่นั้นยังคงเอาแต่จับจ้องอยู่ที่เธอ

และภาพที่เห็นก็ทำให้เธอรู้สึกอยากร้องไห้

“เฟเรส เจ้านี่นะ…”

ทำไมถึงต้องดีกับเธอมากขนาดนี้!

เชื่อมั่นในอะไรมากขนาดนั้นกัน!

ได้แต่กลืนคำพูดหลังจากนั้นกลับลงคอ ไม่อาจเอื้อนเอ่ยอะไรออกไปได้ แต่เฟเรสก็ส่งยิ้มให้เธอราวกับได้ยินเสียงกรีดร้องในใจของเธอ

สุดท้ายริมฝีปากของพวกเราก็แนบชิดติดกัน

ร่างกายสูงใหญ่ของเด็กหนุ่มโอบกอดเธอเอาไว้ทั้งตัว พวกเราจูบกันอย่างดูดดื่ม

“อืม”

กลิ่นกายหอมละมุน อุณหภูมิร่างกายที่ส่งผ่านผิวหนัง ลมหายใจอุ่นร้อนกระทบผิวเนื้อ

ทำเอาลืมเลือนไปจนหมดสิ้นว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน

และในตอนที่ตั้งสติขึ้นมาได้ ก็กลายเป็นว่าเธอนั่งอยู่บนตักของเฟเรสไปแล้ว

“อ๊ะ ไม่ได้นะ! เดี๋ยวก่อน!”

ริมฝีปากของเธอผละออกอย่างยากลำบาก ราวกับแม่เหล็กที่ถูกดึงดูดเข้าหากันและกันไม่ยอมแยกห่าง

เธอรีบยกมือขึ้นกั้นริมฝีปากของเฟเรสอย่างรวดเร็ว

ตั้งสติหน่อย สติ!

“แฮก…แฮก…”

มองนัยน์ตาของเด็กหนุ่มที่ยังคงร้อนแรงไม่เย็นลงเลยแม้แต่น้อย กิเลสยั่วเย้าเข้ากลืนกินเธออยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ในที่สุดเธอก็เอาชนะมันได้สำเร็จ

มันเป็นเรื่องที่ยากที่สุดในบรรดาเรื่องลำบากมากมายที่เธอเคยเผชิญมาทั้งหมดเลยละ

“พะ…พวกเราทำแบบนี้ไม่ได้”

“…ทำไม”

เฟเรสเอ่ยถามผ่านปลายนิ้วของเธอที่ปิดปากเขาอยู่

สัมผัสนั่นมันเร่าร้อนราวกับวางมือทาบบนเปลวไฟ เธอลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง รีบถอยกรูดห่างไปจากโซฟา

“เพราะว่า เพราะว่า…”

ให้ตายเถอะ

หาเหตุผลที่ฟังขึ้นไม่ออก

เธอตะโกนเสียงดังหนักแน่นออกไปอย่างช่วยไม่ได้

“ยังไงก็ไม่ได้!”

“…เข้าใจแล้ว”

เมื่อจู่ๆ ก็ถูกถอยห่างจนต้องอารมณ์ค้างอยู่คนเดียว เฟเรสก็ลูบมือที่สวมกอดเธอไว้แน่นจนถึงเมื่อครู่ด้วยความเสียดาย

และหลุบตาลงเล็กน้อย ท่าทางเขาจะงอนน่าดูแล้วนั่น

“อึก”

รู้สึกได้ถึงแรงกระตุ้นอยากเอื้อมมือออกไปปลอบโยนเด็กหนุ่มขึ้นมาอย่างรุนแรง แต่เธอก็กำมือแน่นพยายามอดใจเอาไว้สุดความสามารถ

ตั้งสติให้ดี!

เด็กนั่นเป็นเด็กที่รู้จักใช้หน้าตาตัวเองให้เป็นประโยชน์นะ!

นั่นไงล่ะ

เฟเรสกำลังช้อนตามองเธอด้วยนัยน์ตาน่าสงสาร

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกเอาอากาศบริสุทธิ์ที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างเข้าปอด

ดีแล้ว อดทนได้ดีมาก!

“อะแฮ่ม”

เธอกระแอมไอเคลียร์ลำคอหนึ่งครั้ง ก่อนจะเอ่ยพูด

“ข้าจะไปบอกพ่อบ้านให้จัดห้องพักสำหรับแขกให้ก็แล้วกัน”

“ขอเป็นห้องที่ใกล้กับห้องนี้นะ”

ให้อยู่ใกล้กันนี่คิดจะทำอะไรกันแน่ยะ!

“เทีย”

ตึก ตึก

เฟเรสก้มหยิบเสื้อคลุมของตัวเองที่ร่วงหล่นลงมาตอนที่จู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงเข้ามาหาเธอ

เพียงครู่เดียวก็กลับมามีท่าทีผ่อนคลายเหมือนอย่างที่เคยเป็น

แล้วช่วยคลุมมันลงบนไหล่ของเธออีกครั้ง พลางเอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดกันพอดี ระวังหน่อยสิ”

ตอนนี้สิ่งที่อันตรายที่สุดในห้องนี้ก็คือเจ้านั่นแหละ!

แต่แล้วในตอนที่เธอตั้งใจจะเถียงออกไปแบบนั้น

สายตาของเฟเรสก็มองจ้องเขม็งไปทางประตูที่ปิดแน่น

คิ้วเข้มขมวดเป็นปมจนรอยย่นปรากฏขึ้นบนหน้าผาก

“เฟเรส”

“…น่าจะไม่อันตราย”

เฟเรสพึมพำอะไรบางอย่างที่ฟังไม่ได้ศัพท์

ในตอนนั้นเอง ประตูห้องของเธอก็ถูกเปิดออกเงียบๆ

แกรก แกรก

ได้ยินเสียงจานชามกระทบกันเบาๆ ดังขึ้นมาเป็นเสียงแรก

“เงียบๆ ล่ะ ระวังอย่าให้เทียตื่น”

คนที่ยกนิ้วชี้ขึ้นแนบปากส่งสัญญาณไปทางลูกจ้างที่เข็นรถเข็นใส่อาหารคันเล็กเข้ามาก็คือ ท่านพ่อนั่นเอง

ท่านพ่อบอกว่าจะอยู่ที่เชซายูจนถึงเดือนหน้าชัดๆ นี่นา

“เทียจะต้องเซอร์ไพรส์มากแน่”

ท่านพ่อยิ้มอย่างมีความสุข

และถึงกับเขย่งปลายเท้าเดินย่องตรงมาที่ห้องนอนของเธอ แล้วก็พลันพบเข้ากับเธอที่ยืนเหม่อมองท่านอยู่ริมหน้าต่างเข้าจนได้

“หืม เทีย ตื่นแล้ว…”

รวมถึงเฟเรสที่ยืนอยู่ข้างเธอด้วย

“ทั้งสองคนทำไมอยู่ด้วยกันในเวลาแบบนี้”

ฟังดูแล้วเหมือนจะเป็นคำถาม แต่มันไม่ใช่คำถามแต่อย่างใด

เพิ่งเคยเห็นท่านพ่อทำหน้าแบบนั้นเป็นครั้งแรก

ท่านพ่อมักจะยิ้มสดใสอยู่เสมอ ตอนนี้กลับมีสีหน้าโหดเหี้ยมดูน่ากลัวถึงขนาดนั้น

“พะ…พ่อ คือว่า…”

เธอตั้งใจจะอธิบายออกไป แต่นัยน์ตาคมกริบของท่านพ่อกลับมองจ้องไปทางเฟเรสไม่ใช่เธอ

“ช่วยอธิบายด้วยพ่ะย่ะค่ะ เจ้าชายลำดับที่สอง”

เธอหันไปมองด้านข้างตามสายตาของท่านพ่อ แล้วก็ได้พบเข้ากับฉากที่เพิ่งเคยได้เห็นเป็นครั้งแรกอีกฉาก

“ท่านชายลอมบาร์เดีย…”

นั่นก็คือ เฟเรสที่กำลังตื่นตระหนกเสียจนเหงื่อเย็นเฉียบไหลผุดขึ้นบนหน้าผาก