เล่ม 6 บทที่ 231.1

ตอนที่ 231

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!”

ท่านปู่ตวาดเสียงดัง ในขณะที่เดินตรงไปบนทางเดินที่อัศวินเปิดทางให้

แรงกดดันหนักหน่วงแผ่ซ่านไปทั่ว

กระทั่งบรรดาอัศวินยังได้แต่ก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาท่านปู่เลยสักคน

“มาแล้วหรือครับ”

เฟเรสเป็นฝ่ายกล่าวทักทายก่อน

ไม่ลืมที่จะแอบส่งสายตาทักทายเธอที่เดินตามหลังท่านปู่มาด้วย

ในสถานการณ์ดุเดือดแบบนี้ เฟเรสกลับดูผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

มากเสียจนแปลกเกินไปหน่อย

ในตอนนั้นเอง เสียงแหลมก็ตะโกนแทรกขึ้นมาระหว่างเฟเรสกับท่านปู่

“นี่เป็นเรื่องของราชวงศ์ค่ะ! คนนอกไม่เกี่ยว!”

“คนนอก”

ท่านปู่เลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น

“นั่นก็ถูกอยู่หรอก แต่ว่า”

แล้วหันไปถามเฟเรส

“อธิบายมาหน่อยได้หรือไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เจ้าชาย”

ก็นะ ถ้าจักรพรรดินีไม่คิดที่จะบอก ก็แค่ถามเฟเรสแทนก็หมดเรื่อง

“ฝ่าบาทหมดสติไป แต่ตอนนี้พ้นวิกฤตแล้ว และกำลังพักฟื้นอย่างปลอดภัยครับ”

“เป็นเรื่องดี แล้วทำไมถึงได้เกิดปัญหาเช่นนี้ขึ้นได้ล่ะ”

“เป็นรับสั่งของฝ่าบาทไม่ให้ผู้ใดเข้าไปในห้องบรรทมครับ”

“แต่จักรพรรดินีพยายามที่จะเข้าไปข้างในให้ได้สินะ”

“เป็นเช่นนั้นครับ”

ท่านปู่ฟังคำอธิบายจากเฟเรสในขณะที่ลูบเครายาวไปพลาง ก่อนจะเหลือบมองไปที่จักรพรรดินี แล้วเอ่ยขึ้น

“กลับไปที่วังจักรพรรดินีก่อนสักครู่ รอให้เฟเรสเรียกตัวอาจจะดีกว่าหรือเปล่า จักรพรรดินี”

“ข้ามีสิทธิ์ที่จะตรวจสอบพระพลานามัยของฝ่าบาทค่ะ”

จักรพรรดินีตอบกลับมาโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองท่านปู่

“แน่นอนว่าจักรพรรดินีย่อมมีสิทธิ์เช่นนั้นอยู่แล้ว”

ท่านปู่พยักหน้า ก่อนจะพูดต่อ

“เฉพาะเวลาที่ฝ่าบาทสวรรคตแล้วเท่านั้น”

ชะงัก

แม้แต่เธอเองก็ยังเห็นอย่างชัดเจนว่าไหล่ของจักรพรรดินีสะดุ้งเฮือก

ท่านปู่มองจักรพรรดินีด้วยสายตาเย็นชา ในขณะที่เอ่ยพูดขึ้น

“พอจะเข้าใจได้อยู่หรอกว่าเหตุใดเรื่องราวจึงเป็นเช่นนี้”

คำพูดประโยคนั้นแฝงไว้ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“แพทย์หลวง”

“ครับ ท่านเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”

แพทย์หลวงผู้ยืนตัวสั่นเทาอยู่ระหว่างเฟเรสกับจักรพรรดินีรีบตอบรับทันที เมื่อได้ยินเสียงเรียกของท่านปู่

“ในสายตาเจ้า อาการของฝ่าบาทเป็นเช่นไรบ้าง”

“ผะ…ผ่านพ้นวิกฤตแล้ว ตอนนี้อาการทรงตัว และกำลังพักผ่อนอยู่ครับ”

“หลังจากนี้ล่ะ คิดว่าอาการจะเป็นเช่นไร”

“…ว่าตามตรง หลังจากนี้คงต้องรักษาตัวอีกพักใหญ่ เพราะเกือบจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วจริงๆ …”

“ช่างเป็นเรื่องโชคดีเหลือเกิน ไม่คิดเช่นนั้นหรือ จักรพรรดินี”

แต่จักรพรรดินีกลับไม่ได้ตอบอะไร

ในตอนนั้นเอง

เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาด้วยความเร่งรีบก็ดังขึ้น พร้อมกับพลทหารประจำราชวงศ์คนหนึ่งที่วิ่งเข้ามาในโถงทางเดินอย่างร้อนรน

“กะ…กองกำลังตระกูลอังเกนัสกำลังบุกเข้ามาที่พระราชวังพ่ะย่ะค่ะ!”

บ้าไปแล้วสินะ

เธอขมวดคิ้วนิ่วหน้าไปทางจักรพรรดินีโดยไม่รู้ตัว

ในสถานการณ์ที่องค์จักรพรรดิหมดสติไปแบบนี้ กองกำลังอังเกนัสกลับเคลื่อนไหวเนี่ยนะ

มันมากพอจะตัดสินว่าเป็นการก่อกบฏได้เลย

เพียงพริบตาบรรยากาศรอบด้านที่ดูจะอ่อนตัวลงไปบ้างก็พลันดุเดือดขึ้นมาอีกครั้ง

“จักรพรรดินี…!”

ท่านปู่ถลึงตาจ้องราวีนีเขม็ง ทำท่าเหมือนต้องการจะกล่าวเตือน แต่จักรพรรดินีกลับเมินเฉยท่านปู่

นางหันไปเรียกอัศวินจากกองกำลังส่วนพระองค์ที่ยืนอยู่ข้างกายฝ่ายตัวเอง

“รองหัวหน้า จัดการคนที่ขวางทางข้าให้หมด”

ในเมื่อกำลังเสริมมาถึงแล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องรออะไรอีกต่อไป

แต่กองกำลังอัศวินกลับไม่อาจชักดาบออกมาได้ง่ายๆ ถึงแม้จะเป็นคำสั่งของจักรพรรดินีก็ตาม เพราะพวกเขาต่างก็ทราบดีว่า หากชักดาบออกมาเมื่อไหร่ นั่นหมายความว่าพวกเขาไม่อาจย้อนกลับได้อีกต่อไป

“ยังไม่รีบลงมืออีก มัวทำอะไรอยู่!”

สุดท้ายเสียงตวาดลั่นก็ดังออกมาจากปากของจักรพรรดินี

“…หะ…ให้ตายสิวะ”

เคร้ง

สุดท้ายรองหัวหน้าหน่วยก็ชักดาบออกมาจนได้

เริ่มด้วยรองหัวหน้า หลังจากนั้นเสียงโลหะแหลมคมเสียดหูก็ดังก้องไปทั่วทางเดิน

จากนั้น ความเงียบเข้าครอบคลุมไปทั่วบริเวณจนน่าขนลุก มันเงียบเสียจนหากมีเข็มตกสักเล่มคงได้ยินกันถ้วนหน้า

ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ทว่าไม่มีผู้ใดกล้าบุ่มบ่ามลงมือ

แอ๊ด

สิ่งที่ทำลายความเงียบอันแสนน่าอึดอัดกลับกลายเป็นเสียงประตูที่จู่ๆ ก็ถูกเปิดออก

ประตูห้องบรรทมของจักรพรรดิโยบาเนส

สายตาของทุกคนมองจ้องไปทางด้านนั้นทันที

“ฝะ…ฝ่าบาท…”

มหาดเล็กเบิกตากว้างมองสถานการณ์ด้านนอกด้วยความตกใจ ก่อนจะเปิดปากพูดจนจบประโยคได้สำเร็จในที่สุด

“ฝ่าบาทมีรับสั่งให้เข้ามาได้พ่ะย่ะค่ะ”

* * *