เล่ม 6 บทที่ 232.1

ตอนที่ 232

หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์มองบุคคลตรงหน้าด้วยนัยน์ตาหวาดกลัวยิ่ง

เด็กหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีแดง และเรือนผมสีดำ มันเป็นภาพลักษณ์อันแสนจะโดดเด่นซึ่งมากพอจะช่วงชิงสติของคนที่ได้เห็นให้หลุดลอยไปจนได้แต่เหม่อมองด้วยความหลงใหล

แต่สำหรับหัวหน้านางกำนัลโอทัวร์แล้ว คนตรงหน้าก็เป็นแค่คนคนหนึ่งที่นางรู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่าผู้ใดใต้ท้องฟ้าเท่านั้น

“จักรพรรดินีสั่งการเจ้า”

เสียงทุ้มต่ำของเฟเรสทำให้หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์สะดุ้งเฮือกจนตัวเกร็ง

“เพคะ เห็นว่าเป็นพิษจากแมงมุมทีที สั่งให้ผสมมันลงในสุราของฝ่าบาททันที…”

หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์วางขวดแก้วใบเล็กที่กำไว้ในมือแน่นลงบนโต๊ะด้วยปลายนิ้วสั่นเทา

“พิษแมงมุมทีทีงั้นหรือ”

เฟเรสยื่นมือออกไปหยิบขวดแก้วใบเล็กขึ้นมาพลิกดู ก่อนจะแสยะยิ้ม

หากจักรพรรดินีไม่เคลื่อนไหว เขาคิดที่จะลงมือเองอยู่ก่อนแล้ว

นั่นเป็นเหตุผลที่ไหว้วานขอให้เอสทีร่าช่วยหายาพิษแมงมุมทีทีกับยาแก้พิษให้

“ดูเหมือนข้าจะเป็นพวกโชคเข้าข้างสินะ”

กระทั่งคำพูดจับใจความไม่ได้ของเจ้าชายลำดับที่สอง หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์ก็ยังเอาแต่นั่งก้มหน้านิ่งไม่ยอมขยับ

“จักรพรรดินีช่วยลดภาระให้ข้าจริงๆ”

ครั้งแรกที่เจ้าชายลำดับที่สองเรียกหาหัวหน้านางกำนัลโอทัวร์คือเมื่อตอนที่เขาเพิ่งกลับจากอะคาเดมี

“หากจักรพรรดินีวางแผนที่จะทำร้ายฝ่าบาท เจ้าจงรีบมาแจ้งข้า”

ค่าตอบแทนคือการฝากเงินจำนวนหนึ่งเข้าบัญชีลับของหัวหน้านางกำนัลโอทัวร์

เงินค่าจ้างของหัวหน้านางกำนัลประจำองค์จักรพรรดิไม่ใช่เงินจำนวนน้อย

แต่เงินส่วนใหญ่ถูกส่งไปให้ครอบครัวที่บ้านเกิด มีแค่ส่วนน้อยเท่านั้นที่หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์แบ่งออกมาไว้สำหรับใช้เองในชีวิตประจำวัน

มันเป็นเงินที่ช่วยได้แค่ให้พอหายใจหายคอต่อไปได้เท่านั้น อีกอย่าง ถึงแม้จะมีจักรพรรดินีอยู่เบื้องหลัง แต่นางไม่เคยมีความจงรักภักดีใดๆ ให้ทั้งสิ้น

ก็แค่ยอมเชื่อฟังคำสั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะคนในครอบครัวถูกจับเอาไว้เป็นตัวประกันเท่านั้นเอง

แต่ระยะหลังมานี่ สถานการณ์มันชักจะเริ่มแปลกขึ้นเรื่อยๆ

ทุกครั้งที่เจ้าชายลำดับที่สองเคลื่อนไหว อำนาจของจักรพรรดินีจะลดลงฮวบ

ตัวแทนเขตแดนตะวันตกถูกเปลี่ยนมืออย่างกะทันหัน

หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์จึงหวาดกลัวเจ้าชายลำดับที่สองเป็นอย่างมาก

มากเสียจนไม่กล้าแม้แต่จะสบตา แน่นอนว่านางมีเหตุผลที่สมควรจะหวาดกลัว

“…จะทำเช่นไรดีเพคะ”

หัวหน้านางกำนัลเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

มันเป็นคำถามที่คำตอบถูกกำหนดเอาไว้อยู่แล้ว

เพราะหัวหน้านางกำนัลโอทัวร์มาหาเจ้าชายลำดับที่สองก็เพื่อจะขัดรับสั่งของจักรพรรดินีที่ต้องการให้นางสังหารจักรพรรดิ

“ใส่ลงไป”

“…เพคะ?”

“ทำตามที่จักรพรรดินีสั่ง ใส่ยาพิษนั่นลงไปในขวดเหล้าเสีย”

“ตะ…แต่ว่า…”

หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์เงยหน้ามองเจ้าชายลำดับที่สองด้วยความตกใจ นัยน์ตาสีแดงที่เพิ่งได้มองสบเป็นครั้งแรกช่างแสนเย็นชาเหลือเกิน

“ตกใจทำไมกัน”

“ถ้าอย่างนั้นฝ่าบาท…”

“ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่เจ้าวางยาพิษลงในสุราของฝ่าบาท”

“ทะ…ทราบเรื่องนั้นได้ยังไงกัน…”

เฟเรสยิ้มจางแทนคำตอบ ก่อนจะเอ่ยพูด

“เพราะฉะนั้นคราวนี้แค่ผสมยาลงไปตามที่จักรพรรดินีสั่งก็พอ”

หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

ได้แต่ก้มหน้ามองมือที่กำชายชุดเดรสแน่น แล้วเอ่ยถามเสียงสั่นเทา

“ชีวิตของหม่อมฉันล่ะเพคะ จะเป็นเช่นไร”

มันเป็นคำถามเดียวกันกับคำถามที่นางเคยถามจักรพรรดินี

จักรพรรดินีราวีนีไม่คิดที่จะการันตีความปลอดภัยให้นาง

นั่นเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์ดั้นด้นมาหาเฟเรสถึงที่นี่

“…ข้าจะช่วยให้เจ้าได้ออกไปใช้ชีวิตนอกวังด้วยตัวตนใหม่”

เฟเรสมองหน้าหัวหน้านางกำนัลนิ่งในขณะที่เอ่ยพูด

“ที่เจ้าต้องการไม่ใช่สิ่งนี้หรือ”

หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์พยักหน้าลง

นางอยากจะสลัดครอบครัวที่คอยเป็นตัวถ่วงล่ามแขนล่ามแขนนางไว้เหมือนโซ่ตรวนทิ้งไป แล้วหนีออกไปจากพระราชวังอันแสนน่ากลัวนี่เสีย นั่นคือสิ่งที่นางต้องการ

หัวหน้านางกำนัลยื่นมือไปหยิบขวดใบนั้นขึ้นมากำไว้ในมือแน่นอีกครั้ง

แต่มือที่ลูบไล้ฝาขวดนั้น ก็ยังคงเต็มไปด้วยความลังเลเช่นเดิม

“อย่าได้กังวล หลังหมดสติหากข้านำยาแก้พิษให้เสวยทันที ก็จะไม่เกิดเรื่องอย่างฝ่าบาทสวรรคตหรอก”

มันยังไม่ถึงเวลา

จะปล่อยให้ตายง่ายๆ ได้ยังไง

เฟเรสวางแผนว่าจะเป็นคนแรกที่พบตัวจักรพรรดิซึ่งนอนหมดสติ

“ถ้าอย่างนั้น…”

สีหน้าของหัวหน้านางกำนัลโอทัวร์ดูสดใสขึ้นมากหลังจากได้ยินคำกล่าวของเฟเรส

“มนุษยธรรมที่ไม่เคยมีเมื่อสิบกว่าปีก่อน ดูเหมือนจู่ๆ จะเริ่มมีขึ้นมาเฉยเลยสินะ หัวหน้านางกำนัลเบลล่า โอทัวร์”

เฟเรสพูดจาเสียดสีหัวหน้านางกำนัลที่ทำตัวเช่นนั้น

“สมัยเอาอาหารที่มีแต่ยาพิษมาให้ข้า เจ้าไม่เห็นลังเลเช่นนี้เลยสักนิด”

“อะ เจ้าชาย…”

บุคคลเดียวที่เดินเข้าออกวังเล็กผุพังนั่นเป็นประจำ

นางกำนัลเจ้าของเรือนผมสีดำ หัวหน้านางกำนัลเบลล่า โอทัวร์ในปัจจุบันเบิกตากว้าง

“นึกว่าข้าไม่รู้หรือไง”

หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วทรุดกายคุกเข่าลง

“ขะ…ขออภัยเพคะ! ขอประทานอภัยเพคะ เจ้าชาย!”

ตึง ตึง

ศีรษะโขกลงบนพื้นส่งเสียงดัง

“ตอนนั้นหม่อมฉันเองก็ไม่มีทางเลือก…วะ…ไว้ชีวิตด้วยเพคะ!”

“เรื่องขอโทษน่ะช่างเถอะ”

เฟเรสพูดขัดหัวหน้านางกำนัลอย่างเย็นชา

“ตอนนี้เจ้าจงกลับไปวางยาพิษทีทีลงในสุราของฝ่าบาทเสีย นั่นคือวิธีชดใช้ความผิดของเจ้า เบลล่า โอทัวร์”

หัวหน้านางกำนัลโอทัวร์ตัวสั่นดั่งกิ่งไผ่ต้องลม แต่เพียงไม่นานนางก็โค้งศีรษะก้มหน้าลง

“น้อมรับคำสั่ง…เจ้าชายเพคะ”

* * *