เล่ม 6 บทที่ 227.2

นัยน์ตาของท่านพ่อกะพริบตาปริบๆ อย่างเชื่องช้า

ท่าทางคงจะกำลังพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของเธอ…ไม่สิ เหมือนแข็งไปเลยมากกว่ามั้ยนั่น

เธอเดินเงอะๆ งะๆ เข้าไปหาท่านพ่อ

“พะ…พ่อ…”

จังหวะนั้นเอง แข้งขาของท่านพ่อก็พลันอ่อนเปลี้ย เดินสะโหลสะเหลไปทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา

โล่งอกไปทีที่เก้าอี้ตั้งอยู่ใกล้ๆ พอดี ไม่อย่างนั้นท่านพ่อคงได้ทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นแน่

“เพราะฉะนั้น…เทีย เจ้า…”

“เจ้าของร้านค้าเพลเลสค่ะ”

“เหรอ เจ้าของ…”

ท่านพ่อพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะส่ายหน้าหวือ

“แต่ตอนนั้นเทียเพิ่งจะอายุแค่สิบเอ็ดขวบ…หรือว่ารับมอบร้านค้ามาระหว่างกลาง”

ใบหน้าสับสนงุนงงของท่านพ่อ ทำเอาชั่วขณะเธออยากจะตอบออกไปว่า ‘ค่ะ ใช่แล้วละค่ะ’ แล้วข้ามเรื่องนี้ไป

“ไม่ค่ะ ร้านค้าเพลเลสเป็นของข้ามาตั้งแต่ต้น”

“ฮ่า…”

ท่านพ่อถอนหายใจหนักอึ้ง มือลูบหน้าที่แห้งผาก

ต่อให้เป็นท่านพ่อที่อ่อนโยนและใจดีก็ตาม แต่เรื่องคราวนี้ก็สมควรที่ท่านจะโมโหอยู่หรอก

เล่นเก็บเงียบเอาไว้ตั้งเป็นสิบปีนี่นา

แถมบางครั้งยังเล่นละครตบตา ทั้งยังโกหกเพื่อที่จะได้ไม่ทำให้คนอื่นๆ สงสัยด้วย

เพราะฉะนั้นคงจะรู้สึกผิดหวังมากเป็นเรื่องธรรม…

“พะ…พ่อ”

สองแขนของท่านพ่อดึงเธอเข้าไปกอดแน่นจนแทบจะเกิดเสียงดังหมับ

เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของท่านพ่ออย่างระมัดระวัง

“ไม่เป็นอะไรนะคะ”

บนใบหน้าของท่านพ่อมีเพียงแค่ความสับสน

ดูเหมือนว่ายังคงพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของเธออยู่

แต่สำหรับท่านพ่อแล้วยังมีอีกสิ่งที่ต้องทำแม้ว่าจะยังไม่ค่อยเข้าใจ

“…คงเหนื่อยมากเลยใช่มั้ย เทียของพ่อ”

นั่นก็คือการให้กำลังใจเธอ มืออบอุ่นของท่านพ่อลูบหลังของเธอเบาๆ

“ตั้งแต่เด็กขนาดนั้นจนถึงตอนนี้ เจ้าคงลำบากมาก”

ท่านพ่อช่วยปลอบโยนเธอมากกว่าที่จะสนใจตัวเองที่ยังคงตกใจไม่น้อย

“พ่อ…”

“พ่อเองก็พอจะเดาได้อยู่บ้างว่าเจ้ากับคุณเครย์ลีบันไม่น่าจะใช่ศิษย์กับอาจารย์ธรรมดา แต่ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะเป็นเจ้าของร้านค้าเพลเลส…”

ท่านพ่อยิ้มอ่อนระโหยในขณะที่พึมพำเสียงแผ่ว

“ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกก่อน”

เธอฝังใบหน้าลงบนอ้อมกอดของท่านพ่อ

“ไม่เป็นไร เทีย เจ้าคงมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น”

อา จริงๆ เลย

ท่านพ่อพูดเหมือนอย่างที่สองแฝดบอกเปี๊ยบ

ร่างกายที่เคยเกร็งแน่นด้วยความตื่นเต้นเป็นกังวลค่อยรู้สึกโล่งขึ้นมาบ้างแล้ว

ท่านพ่อคลายอ้อมกอดออก แต่ก็ยังคงลูบหัวปลอบโยนเธอ

“หลังจากนี้พวกชนชั้นสูงคงได้พูดเรื่องเจ้าทุกคราที่พบหน้าแน่…”

จู่ๆ ท่านพ่อก็หยุดชะงัก แล้วถามเธอ

“เทีย”

“คะ”

“ท่านปู่ทราบหรือเปล่า”

“…อ่า”

เผลอลืมไปเสียสนิทเลย

ความจริงที่ว่ายังเหลือบอสใหญ่ด่านสุดท้ายอีกคน

* * *

ณ คฤหาสน์ลอมบาร์เดียก่อนเริ่มเวลามื้อเย็น

เครย์ลีบันถือตะกร้าใบเล็กเดินออกมาจากห้องครัว ในตะกร้าใบนั้นเต็มไปด้วยขนมปัง ผลไม้ พวกของกินเล่นง่ายๆ ที่เหล่าคนงานในห้องครัวช่วยจัดเตรียมให้

“ใกล้เริ่มแล้วสินะ”

เครย์ลีบันพึมพำเสียงแผ่วพลางเหลียวมองโต๊ะอาหารตัวยาว

ในห้องครัวเต็มไปด้วยอาหารยั่วน้ำลายมากมาย ที่จัดเตรียมไว้สำหรับมื้อเย็นในวันนี้

แต่ภาพที่ได้เห็นกลับไม่ทำให้เครย์ลีบันรู้สึกอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย

ในฐานะที่เขาเป็นแค่คนมาขออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ลอมบาร์เดีย เพราะบ้านตัวเองถูกโจมตี เขายังไม่หน้าด้านพอที่จะเข้าไปนั่งแทรกเหล่าทายาทสายตรงที่มานั่งล้อมวงกินมื้อเย็นด้วยกันหรอกนะ

เหนือสิ่งอื่นใด เขาพอจะสังหรณ์ใจได้อยู่บ้างว่ามื้อเย็นในวันนี้จะต้องน่ากระอักกระอ่วนใจมากแน่

“เฮ้อ”

เครย์ลีบันขนลุกชันไปหมด เมื่อจู่ๆ ก็พลันนึกถึงภาพตัวเองนั่งกระวนกระวายใจอยู่บนโต๊ะอาหารขึ้นมา

แค่จินตนาการยังอึดอัดใจมากขนาดนี้แล้ว

“ต้องรีบกลับห้องก่อน”

เครย์ลีบันหอบหิ้วตะกร้า หลังออกมาจากทางเดินมืดมิดก็รีบเพิ่มระดับความเร็วของฝีเท้าอย่างเร่งรีบ

และในตอนที่กำลังจะเลี้ยวโค้งสุดท้าย

“คุณเครย์ลีบัน”

แคลอฮันก็ส่งเสียงเรียกเครย์ลีบันจากอีกฟากของทางเดิน ในขณะที่เดินตรงดิ่งเข้ามา

ใบหน้ายังคงเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อตอนยังหนุ่มเลยสักนิด

“อา ท่านแคลอฮัน”

แต่วันนี้เครย์ลีบันกลับไม่รู้สึกยินดีเท่าไหร่ที่ได้พบหน้าแคลอฮัน

“คือ…สนทนากับท่านฟีเรนเทียแล้วใช่มั้ยครับ”

เครย์ลีบันเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

“ฮ่าฮ่า ครับ ตกใจนิดหน่อย แต่ก็คุยกันจบด้วยดีครับ”

“อย่างนั้นนี่เอง”

เครย์ลีบันพูดออกไปเหมือนโล่งอก แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจเหมือนเดิม

เพราะตัวเองก็เป็นอีกคนที่หลอกแคลอฮันมาโดยตลอดเช่นกัน

เครย์ลีบันตั้งใจแล้วว่าจะต้องสารภาพออกไป เขาจึงเปิดปากขึ้น

“คือ ท่านแคลอฮันครับ ข้าเองก็…”

แต่แคลอฮันกลับพูดแทรกขึ้นมา

“คุณเครย์ลีบัน”

“ครับ”

“ขอบคุณครับ”

จู่ๆ แคลอฮันก็กล่าวเช่นนั้นแล้วโค้งศีรษะให้เครย์ลีบัน