เล่ม 6 บทที่ 214.1

ตอนที่ 214

“ถึงแม้สถานการณ์จะเอื้อประโยชน์ให้กับทางฝั่งเจ้าชายลำดับที่สองก็เถอะ แต่สุดท้ายการตัดสินใจทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับองค์จักรพรรดิอยู่ดีนะครับ”

เจ้าตระกูลเบรย์ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ มาตลอดกล่าวขึ้น

“อีกอย่าง ต่อให้อำนาจของอังเกนัสถูกบั่นทอนลงไปเพราะเขตแดนในมือลดลงก็จริง แต่อย่างไรตัวแทนเขตแดนตะวันตกก็ยังคงเป็นอังเกนัสไม่ใช่หรือครับ”

“ข้าเองก็คิดเช่นเดียวกันครับ”

เจ้าตระกูลเฮย์ลิ่งออกตัวเห็นด้วยกับคำพูดดังกล่าว

“หากปัจจุบันเขตแดนในครอบครองของอังเกนัสกับบราวน์มีขนาดใหญ่พอๆ กันแล้วละก็ ฝ่าบาทจะต้องถือข้างอังเกนัสแน่ครับ”

ต่อให้บรรยากาศในที่ประชุมจะดูคล้ายกับทุกคนเริ่มเอนเอียงมาทางฝ่ายพวกเรา แต่ถึงอย่างไรอังเกนัสก็เป็นถึงตระกูลของจักรพรรดินี

“ไม่หรอกค่ะ ตัวแทนเขตแดนตะวันตกจะต้องถูกเปลี่ยนมือแน่ๆ”

และมันจะเกิดขึ้นในการประชุมใหญ่คราวนี้อย่างแน่นอน แต่เจ้าตระกูลเฮย์ลิ่งกลับส่ายหน้าไม่เชื่อคำพูดของเธอ

“ในสถานการณ์ตอนนี้คงจะยากครับ ท่านฟีเรนเทีย”

ถึงแม้จะฟังดูสุภาพ ทว่าคำพูดนั้นค่อนข้างหนักแน่นพอควร

“ก็บอกแล้วไงคะว่าต้องเปลี่ยน”

“ก็บอกแล้วไงครับว่าคงยาก”

“โอ๊ย จริงๆ เลย มันต้องเปลี่ยนแน่นอนอยู่แล้วละค่ะ”

“ก็บอกแล้วไงครับว่ามันยากน่ะ!”

โอ๊ย เริ่มรำคาญแล้วนะ

เธอแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้น พนันกับข้ามั้ยล่ะคะ ท่านเจ้าตระกูลเฮย์ลิ่ง”

“อะ…เอาสิครับ!”

พอบรรยากาศเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ เจ้าตระกูลใต้บังคับบัญชาท่านอื่นๆ ต่างก็เริ่มต้นถามคำถามกับเธออย่างอิสระ

“ถ้าอย่างนั้นนอกจากตะวันตกแล้ว ขอฟังความเห็นของท่านฟีเรนเทียเกี่ยวกับเรื่องของภาคอื่นๆ ได้มั้ยครับ”

เจ้าของคำถามนั้นคือ โรมาเชียร์ ดิลลาร์ด

สมแล้วที่เป็นบุคคลผู้บริหารจัดการกลุ่มการค้าลอมบาร์เดียที่มีสาขามากมายทั่วอาณาจักร เขาเป็นคนรู้จักมองภาพรวมกว้างกว่าคนอื่นมากนัก

“ที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือทางใต้ค่ะ”

“ทางใต้ งั้นก็เซอเชาว์หรือครับ”

“ค่ะ ปัจจุบันธัญพืชจากเซอเชาว์ถูกส่งไปทั่วอาณาจักรใช่มั้ยล่ะคะ โดยเฉพาะทางตะวันตก พวกนั้นคุ้นเคยกับธัญพืชที่ราคาถูกกว่าที่อื่นจากความสัมพันธ์อันดีระหว่างจักรพรรดินีกับเจ้าตระกูลเซอเชาว์ แต่ถ้าตอนนี้จู่ๆ เจ้าตระกูลเซอเชาว์เกิดเพิ่มราคาผลผลิตให้สูงขึ้นกว่าเดิม มันจะเกิดอะไรขึ้นล่ะคะ”

“อืมมมม”

เสียงอุทานดังขึ้นทั่วห้อง

“แน่นอนว่าข้าไม่ได้พูดถึงแค่เรื่องผลประโยชน์ทางการเงินจากราคาที่แตกต่างกันเฉยๆ หรอกนะคะ สิ่งที่ต้องกังวลยิ่งกว่าเรื่องนั้น…”

“สิทธิ์การค้าผูกขาดในมือเซอเชาว์สินะครับ”

โรมาเชียร์ ดิลลาร์ด เอ่ยพลางลูบเครายาว

“ถูกต้องค่ะ ในเมื่อตอนนี้ไม่มีเขตแดนใดสามารถให้ผลผลิตทางการเกษตรในปริมาณมาก จนไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องภัยแล้งได้เท่าทางใต้อีกแล้วนี่คะ”

พูดง่ายๆ ก็คือ หากเข้าสู่ช่วงภัยแล้งที่ผลผลิตทางการเกษตรตกต่ำเมื่อไหร่ ไม่ว่าคนเหล่านั้นจะชอบหรือไม่ชอบ ก็ต้องตอบตกลงซื้อธัญพืชจากเซอเชาว์อยู่ดี

“ที่ผ่านมาทางเซอเชาว์ขายธัญพืชราคาถูกโดยไม่หวังผลกำไรมากมาโดยตลอด แต่เจ้าตระกูลเซอเชาว์คนใหม่ไม่ใช่คนเช่นนั้น”

ทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วยกับความเห็นของเธอ

“ถ้าอย่างนั้นทางตะวันออกกับทางเหนือล่ะครับ เป็นเช่นไร”

“ทางเหนือไม่น่ามีเรื่องไม่คาดฝันอะไรเกิดขึ้นไปอีกสักระยะค่ะ เจ้าตระกูลไอบันคนใหม่เองก็เพิ่งจะดำรงตำแหน่งได้ไม่นาน แถมแค่บูรณะความเสียหายที่เกิดจากเหตุภูเขาถล่มก็งานล้นมือกันแล้ว ส่วนตะวันออก…”

เธอเหลือบมองโรมาเชียร์ ดิลลาร์ด หนึ่งครั้ง ก่อนจะพูดต่อ

“หัวหน้ากลุ่มการค้าเองก็คงต้องพยายามให้มากกว่านี้อีกหน่อยนะคะ”

คำพูดทิ่มแทงใจทำเอาโรมาเชียร์ ดิลลาร์ด ได้แต่ปิดปากแน่น

“ข้าไม่ทราบหรอกนะคะว่าพูดตรงๆ แบบนี้แล้วจะคิดยังไงกัน แต่พอดีท่านปู่สั่งให้ข้าตอบตามตรงน่ะค่ะ”

“ใช่แล้ว มันต้องแบบนี้สิ”

ท่านปู่หัวเราะด้วยความพอใจ

“ว่าแล้วก็ขอถามหน่อยนะคะ ตอนนี้ทางกลุ่มการค้าลอมบาร์เดียมีเปิดสาขาเพิ่มเข้าไปทางตะวันออกทั้งหมดกี่สาขาแล้วคะ”

“ห้าสาขาครับ”

“อย่างนั้นนี่เอง ข้าคาดหวังไว้ว่าจะมีถึงสิบสาขาแล้วแท้ๆ”

“…ขออภัยครับ”

โรมาเชียร์ ดิลลาร์ด ขมวดคิ้วแน่น

“จนป่านนี้ก็ยังไม่อาจแย่งชิงอำนาจผู้นำทางการค้าในแถบตะวันออกมาจากร้านค้าเพลเลสได้ ก็สมควรที่จะปรับปรุงตัวอยู่แล้วละค่ะ เทียบกับร้านค้าเพลเลสแล้ว กลุ่มการค้าลอมบาร์เดียของพวกเราต่างกับทางนั้นเรื่องขนาดหรือคะ หรือห่างชั้นกันเรื่องเงินทุน”

ถึงแม้นั่นจะเป็นบริษัทของเธอเองก็เถอะ แต่ร้านค้าเพลเลสน่ะ ถ้าเทียบกับกลุ่มการค้าลอมบาร์เดียแล้วถือว่ามีขนาดเล็กกว่ากันเยอะ

แต่ตลาดสำคัญอย่างตะวันออก จนป่านนี้ทางกลุ่มการค้าลอมบาร์เดียยังไม่สามารถคว้าเอาอำนาจผู้นำทางการค้ามาไว้ในกำมือได้แบบนี้เนี่ย มันเป็นปัญหาที่ร้ายแรงมาก

“ได้ยินว่าช่วงนี้ท่านเจ้าตระกูลดิลลาร์ดเองก็กำลังเลือกตัวผู้สืบทอดอยู่ แล้วนี่บุตรชายคนโตก็เริ่มเข้ามาบริหารจัดการงานของกลุ่มการค้าได้หลายปีแล้วใช่มั้ยคะ หรือจะเป็นเพราะเหตุนั้น”

ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า บุตรชายคนโตคนที่ว่านั่นไม่มีความสามารถมากพอที่จะเป็นผู้นำกลุ่มการค้าลอมบาร์เดียได้

เธอโยนคำถามถัดไปทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบ

“ร้านค้าเพลเลสสร้างท่าเรือขึ้นในเชซายูถึงสามจุดแล้ว อีกทั้งพอถึงเดือนหน้านี่ก็จะเพิ่มเป็นสี่แล้วด้วยค่ะ แล้วกลุ่มการค้าลอมบาร์เดียของพวกเราล่ะคะ มีท่าเรือกี่แห่งกัน”

“สอง…ครับ”

เสียงของโรมาเชียร์ ดิลลาร์ด เริ่มอ่อยลงเล็กน้อย

“ท่านเจ้าตระกูลดิลลาร์ด”

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังยิ้มให้เขาตามมารยาท

“ไม่ต้องให้ข้าพูดไปมากกว่านี้ ก็คงจะทราบดีใช่มั้ยคะ”

“…ข้าจะแก้ไขเรื่องนี้เองครับ”

โรมาเชียร์ ดิลลาร์ด ผู้ได้ชื่อว่าเป็นคนเข้มงวด ทั้งยังตรงไปตรงมาจนไม่ค่อยจะเป็นมิตรกับผู้คนมากที่สุดในบรรดาตระกูลใต้บังคับบัญชา เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอแล้วก็ทำได้แค่โค้งศีรษะตอบรับ ไม่อาจเถียงอะไรได้อยู่ดี

ในตอนนั้นเอง เจ้าตระกูลเดวอน คลังก์ เดวอน ก็เอ่ยเรียกเธอด้วยความลังเลเล็กน้อย

“ท่านฟีเรนเทีย ข้าขอเสียมารยาทถามอะไรสักเรื่องได้มั้ยครับ”

“ค่ะ เชิญค่ะ”

“หากขึ้นเป็นรักษาการเจ้าตระกูล หรือผู้สืบทอดอย่างเป็นทางการแล้ว…เรื่องหมั้นหมายกับเจ้าชายลำดับที่สองล่ะครับจะเป็นเช่นไร”

ดูเหมือนคนอื่นๆ ต่างก็สงสัยเรื่องนี้เหมือนกัน พวกเขาต่างก็หันขวับมามองเธอด้วยสายตาร้อนแรง

อา เรื่องนั้น

เธอฝืนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

ตอนนี้เธอคงกำลังยิ้มอยู่ใช่มั้ย รู้สึกกังวลเหมือนกันนะ

“สำหรับข้า สิ่งที่สำคัญที่สุดคือลอมบาร์เดียค่ะ”

พยายามบังคับเสียงให้ฟังดูนิ่งมากที่สุด

“ข้าไม่มีวันละทิ้งสกุลลอมบาร์เดียแน่นอนค่ะ”

“ฮู่ว”

ได้ยินเสียงคลังก์ เดวอน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากนั้นยังมีคำถามอีกหลายคำถามตามมา แต่ก็ไม่มีคำถามใดยากเกินกว่าที่เธอจะตอบ

“ถ้าอย่างนั้นคำถามสุดท้าย ข้าขอเป็นคนถามก็แล้วกัน”

ท่านปู่หยัดกายขึ้นจากพนักเก้าอี้ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ลอมบาร์เดียอาจจะเป็นตระกูลที่ใกล้ชิดกับราชวงศ์มากที่สุดก็จริง แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นตระกูลเดียวที่สามารถต่อกรกับพวกนั้นได้ ดังนั้นชนชั้นสูงมากมายในอาณาจักรถึงได้พึ่งพาพวกเรา”

ถูกต้องแล้ว

แน่นอนว่าต้องไม่มีชนชั้นสูงคนใดอยากให้องค์จักรพรรดิถือครองอำนาจสิทธิ์ขาดในทุกเรื่อง และบังคับพวกเขาตามใจชอบ

“เพียงแต่พวกเขาก็ไม่ต้องการให้ลอมบาร์เดียกุมอำนาจเหนือราชวงศ์ เพราะพวกเรามีทุกอย่างในครอบครองมากพอแล้ว”

เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาต่างก็หัวเราะขำเล็กน้อยกับคำพูดของท่านปู่

“แต่ก็อย่างที่เจ้าว่า หากเจ้าชายลำดับที่สองได้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาท และในอนาคตได้ขึ้นครองบัลลังก์ ลอมบาร์เดียก็จะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับราชวงศ์มากจนมีคนไม่เห็นด้วยแน่ ในเมื่อเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียสามารถบังคับให้องค์จักรพรรดิทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ย่อมเท่ากับจะได้รับอำนาจมากเกินควรจนเป็นภัยอันตราย เจ้าคิดเช่นไรกับปัญหาเรื่องพวกนี้ล่ะ”

ท่านปู่กำลังถามความเห็นของเธอ โดยบ่งบอกเป็นนัยว่า ตอนที่เฟเรสกลายเป็นองค์จักรพรรดิ เธอก็คงจะกลายเป็นเจ้าตระกูลแล้ว ไม่ใช่แค่ผู้สืบทอดอีกต่อไป

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ความกังวลไม่ได้กินเวลานานอะไรนัก

“เรื่องแรก เจ้าตระกูลลอมบาร์เดียไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่จะต้องได้รับอนุญาตจากพวกชนชั้นสูงคนอื่นในอาณาจักรค่ะ ไม่มีเหตุผลใดให้ข้าต้องปลอบประโลมความกังวลของพวกนั้น”

“ฮ่าฮ่า ถูกต้อง”

“แต่ ‘ความหวาดกลัว’ ของพวกนั้น แน่นอนว่าคงต้องระแวดระวังกันบ้าง”

“ความหวาดกลัว”

“อำนาจของตระกูลลอมบาร์เดียอาจจะไม่เกี่ยวกับความอิจฉาริษยาของชนชั้นสูงทั้งหลายในอาณาจักรก็จริง แต่หากดูท่าแล้วจะมีอำนาจกดข่มจนพวกเขารู้สึกเป็นอันตรายละก็ ย่อมมีโอกาสเกิดความขัดแย้งที่ไม่จำเป็นแน่ๆ ค่ะ”

อำนาจที่ยิ่งใหญ่เกินไปย่อมไม่มีทางคงไว้ได้นาน

เพราะอำนาจอันแสนยิ่งใหญ่ของลอมบาร์เดียได้มาจากการรักษาตำแหน่ง ‘ผู้นำชนชั้นสูง’ อยู่ในปัจจุบัน

“แต่ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรมากขนาดนั้นหรอกค่ะ เพราะหากเวลาผ่านไป พวกชนชั้นสูงคนอื่นๆ เองก็จะได้ทราบค่ะว่าข้าเป็นคนที่ฉลาดแค่ไหน แต่ถ้าหากทราบแล้วก็ยังเอาแต่พูดพล่ามไร้สาระ ข้าก็จะเป็นคนถามพวกเขาเองค่ะ”

เธอมองเหล่าชนชั้นสูงทั้งหลายในห้องที่นั่งล้อมโต๊ะกันอยู่ ก่อนจะหันไปมองสบตาท่านปู่เป็นคนสุดท้าย

“ถามพวกเขาว่า จนถึงตอนนี้มีใครได้ขึ้นนั่งบนบัลลังก์โดยไม่ได้รับอนุญาตจากลอมบาร์เดียก่อนหรือเปล่า”

ท่านปู่ไม่ได้พูดอะไรอยู่ครู่ใหญ่

ท่านเพียงแค่มองเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำเท่านั้น

และรอยยิ้มของท่านปู่ก็ยิ่งดูสดใสมากกว่าเดิมขึ้นทันตา เมื่อท่านปู่หันไปมองเหล่าตระกูลใต้บังคับบัญชา ก่อนจะเอ่ยพูดขึ้น

“ยังมีใครสมบูรณ์แบบยิ่งกว่านี้อีกมั้ยล่ะ”

* * *