ตอนที่ 243

รู้สึกแปลกจัง

เธอเงยหน้าเหม่อมองคฤหาสน์ตระกูลอังเกนัสตรงหน้า

คฤหาสน์หลังใหญ่โตเกินกว่าจะตั้งอยู่กลางเมืองหลวงนั้นว่างเปล่าไร้ผู้คนอาศัยไปเสียแล้ว

ข้าวของมีราคาทั้งหลายถูกขายทิ้งจนหมดเกลี้ยง สิ่งที่เหลืออยู่ก็มีแค่พวกเครื่องเรือนเครื่องใช้ไว้เผื่อเจ้าของคฤหาสน์คนใหม่อยากจะใช้สอยเท่านั้น

เธอเบนสายตาเล็กน้อย เหลียวมองไปยังผู้คนที่มารวมตัวกันอยู่บริเวณหน้าคฤหาสน์อังเกนัส

ฝูงชนนับร้อยไม่แบ่งแยกสามัญชนหรือชนชั้นสูงมาออกันอยู่แน่นรอบคฤหาสน์

‘รู้สึกแปลกจริงๆ’

ในชีวิตก่อนเธอเองก็เคยเห็นภาพแบบนี้มาแล้ว

ภาพฝูงชนมากมายมารวมตัวกันเพื่อดูจุดจบสุดท้ายของตระกูลหนึ่ง

จุดที่แตกต่างกันมีแค่ตระกูลในตอนนั้นคือลอมบาร์เดีย แต่คราวนี้เป็นตระกูลอังเกนัสเท่านั้นเอง

และคนที่สร้างความแตกต่างนั้นขึ้นมาก็คือเธอ ฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย

“ลงมือเลยมั้ยครับ”

เจ้าหน้าที่จากสำนักราชวังเอ่ยถามเธอ

ในตอนนั้นเองถึงตระหนักได้ว่ามีสายตามากมายจับจ้องตรงมาที่เธอ

เฟเรสเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

เพราะอย่างไรจักรพรรดิโยบาเนสก็มอบหมายหน้าที่จัดการตระกูลอังเกนัสให้เธอเป็นผู้รับผิดชอบ ดังนั้นคนที่มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดในเรื่องนี้จึงตกอยู่ที่เธอ

“ปิดประตู”

พลทหารจากราชวงศ์หลายนายช่วยกันผลักประตูเหล็กหนักอึ้งตามคำสั่งของเธอ

แอ๊ด

คนตระกูลอังเกนัสถูกขับไล่ออกจากคฤหาสน์ บ้างก็ถูกจับกุม ผ่านไปได้เพียงแค่ไม่กี่สัปดาห์ ประตูเหล็กกลับขึ้นสนิมส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังแสบแก้วหู

ครืด

เมื่อพลทหารทั้งหลายปิดประตูเหล็กลงด้วยใบหน้าเรียบเฉย จากนั้นโซ่ตรวนเส้นหนาก็ถูกคล้องไว้กับประตูอย่างหนาแน่น

เคร้ง

ตรวนกุญแจขนาดใหญ่ประทับตราสัญลักษณ์ราชวงศ์ได้ลงล็อกปิดตายคฤหาสน์อังเกนัสในที่สุด

ใครที่คิดบุ่มบ่ามจะเปิดประตูบานนั้นโดยไม่ได้รับอนุญาตจากทางราชวงศ์ จะต้องได้รับโทษกบฏเช่นเดียวกัน

“จิ๊จิ๊”

ได้ยินพวกชนชั้นสูงรอบๆ เดาะลิ้นเสียงดัง พลางสนทนากันไปเรื่อย คงเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้ามันเป็นเรื่องของคนอื่นไม่ใช่ตัวพวกเขา

“สุดท้ายอังเกนัสก็ล่มสลายเช่นนี้สินะ”

ชนชั้นสูงท่านหนึ่งพูดเสียงเย็นชา

“นึกแล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้”

แถมยังมีคนที่สำคัญตัวผิดคิดไปเองเสียด้วย

เธอเหม่อมองคฤหาสน์อังเกนัสที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน เอียงคอมองภาพนั้นอยู่เงียบๆ

ไม่รู้สินะ ใครจะคิดล่ะว่าในที่สุดเรื่องราวจะจบลงแบบนี้

การต่อสู้ระหว่างจักรพรรดินีกับเฟเรส ใครๆ ก็ต้องคิดว่าผู้ชนะจะต้องเป็นฝ่ายจักรพรรดินีกันทั้งนั้น

ร้อยทั้งร้อยต่างก็ต้องคิดว่าอาสทาน่าจะได้เป็นรัชทายาท

“รักษาการเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”

ถึงแม้สุดท้ายผู้ชนะจะเป็นเด็กหนุ่มคนนี้ เป็นเฟเรสก็ตาม

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

มันเป็นคำถามที่ฟังดูแปลกเกินกว่าที่จู่ๆ จะมาถามกันแบบนี้

แต่เธอรู้ดีว่าเด็กหนุ่มกำลังถามเธอด้วยความหมายแบบไหน

“หมดธุระแล้ว ไปกันเถอะ”

“อะแฮ่ม ยืนนานจนปวดหลังไปหมด”

พอเฟเรสเดินเข้ามาใกล้ ชนชั้นสูงรอบๆ ตัวเธอต่างก็รีบหนีหายกันจ้าละหวั่น

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นคราวนี้เลยทำให้คนกลัวเฟเรสเยอะขึ้นมาก

สำหรับเฟเรสที่กำลังจะขึ้นเป็นองค์รัชทายาทย่อมถือว่าเป็นเรื่องดี

ความหวาดกลัวพวกนั้นจะช่วยเสริมอำนาจบัลลังก์ของเขาให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้นยังไงล่ะ

“รักษาการเจ้าตระกูล”

พอเห็นเธอไม่ตอบอะไร แต่กลับมองหน้าเขาแทน เฟเรสก็เรียกชื่อเธออีกครั้ง

แววตาเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

เธอมองนัยน์ตาคู่นั้นพลางครุ่นคิด

ทำไมคนอื่นๆ ถึงได้หวาดกลัวเฟเรสกันนักล่ะ

เด็กน้อยของเธอน่ะ ถ้าไม่มาแหย่เขาก่อน ก็ไม่ซี้ซั้วกัดใครหรอก

“ข้าไม่เป็นอะไร เจ้าชายล่ะเพคะ”

การปิดตายตระกูลอังเกนัสอย่างเป็นทางการในวันนี้ ถือเป็นวันแห่งชัยชนะของเฟเรสด้วยเช่นกัน

“รู้สึกดีมากเลยละครับ”

เฟเรสตอบกลับมาด้วยใบหน้าสดชื่น

“ข้าตั้งใจว่าอีกไม่นานจะนำเรื่องลบตระกูลอังเกนัสออกจากทำเนียบรายชื่อขุนนางขึ้นปรึกษาในการประชุมสภา”

นั่นแหละ ถึงจะสมกับเป็นเขา

จัดการปิดฉากทุกอย่างให้เรียบร้อยอย่างสมบูรณ์

แต่ไหนแต่ไรคนเราเมื่อแก้แค้นแล้วก็ต้องจัดการขุดรากถอนโคนให้หมด ให้ไม่อาจเติบโตกลับมาแว้งกัดได้อีก

เธอส่งยิ้มให้เฟเรส

“หม่อมฉันเองก็จะช่วยด้วยอีกแรงเพคะ”

การประชุมสภาขุนนางเป็นพื้นที่ของเธออยู่แล้ว

“เช่นนั้นขอข้าไปส่งถึงรถม้าได้มั้ยครับ”

เฟเรสเอ่ยพลางยื่นมือออกมาอย่างสุภาพ

รถม้าของเธออยู่ใกล้แค่นี้เองแท้ๆ

แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหางยาวๆ สีดำสนิทแกว่งไปมาดังฟั่บ ฟั่บ เลย

เธอวางมือลงบนมือที่ยื่นออกมาอย่างว่าง่าย

พอพวกเราเดินไปด้วยกัน แน่นอนว่าสายตาของผู้คนรอบๆ ก็หันมามองตามเธอกับเฟเรสกันเป็นสายตาเดียว

สายตาแฝงไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

แต่อย่างไรก็ตาม

เธอกับเฟเรสต่างก็ยังคงรักษามารยาท ทำตัวเป็นทางการต่อกันและกันได้อย่างดีเยี่ยม

“วันนี้เจ้าดูงดงามเป็นพิเศษนะ เทีย”

ทั้งๆ ที่ปากก็พูดเสียงแผ่วจนคนอื่นไม่อาจได้ยินแบบนั้น

เฟเรสเอ่ยขึ้นในขณะที่ช่วยปิดประตูรถม้าให้หลังจากเธอขึ้นไปนั่ง

“ตารางงานที่เหลือวันนี้มีอะไรบ้างหรือครับ”

“ตั้งใจว่าจะร่วมมื้อเย็นกับท่านพ่อน่ะเพคะ”

ช่วงหลังมานี้แทบไม่ได้เห็นหน้าค่าตาของท่านพ่อเลย

เธองานยุ่งก็จริง แต่ท่านพ่อน่ะงานยุ่งสุดๆ

นี่ก็อยู่ในช่วงฤดูหนาว งานที่เชซายูไม่น่าจะเยอะอะไรมากมายขนาดนั้นแท้ๆ

“อืมมมม”

เธอหรี่ตาลงครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

จะว่าไปมันก็น่าสงสัยอยู่เหมือนกันนะเนี่ย