ตอนที่ 1121 ราชาหิมะ
　　“หูเทียนเต๋าเจ้าจะแย่งหัวใจเยือกแข็งกับข้างั้นหรือ ” ปิงหยาเฟยแสยะยิ้มและกล่าวอย่างเย็นชา
　　เธอหงุดหงิดมากเธอเกือบจะได้ครองหัวใจเยือกแข็งอยู่ทนโท่หากไม่ถูกการโจมตีของหูเทียนเต๋าขัดขวาง
　　หูเทียนเต๋าหัวเราะอย่างเยือกเย็นโดยไม่สนใจปิงหยาเฟยเขารีบวิ่งไปที่หัวใจเยือกแข็ง
　　เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหูเทียนเต๋าปิงหยาเฟยก็ตอบโต้และหยุดเขาทันที
　　พวกเขาต่อสู้กันอย่างไม่ลดละไม่มีผู้ใดเต็มใจที่จะยอมแพ้ การต่อสู้ดูเหมือนจะผ่านไปนานหลายชั่วโมง
　　ฉิงเฟิงยืนอยู่ไม่ไกลเขายังไม่มีเจตนาจะเข้าไปในเหตุการณ์
　　แม้ว่าจะต้องการหัวใจเยือกแข็งแต่เขาก็มีความอดกลั้นพอเขาตระหนักดีว่าทันทีที่เขาลงมือ ทั้งปิงหยาเฟยและหูเทียนเต๋าจะต้องตามล่าเขาแน่
　　ต่อให้ไร้เทียนทานในขอบเขตที่ต่ำกว่าครึ่งก้าวจิตราชันแต่การต้องรับมือกับสองยอดฝีมือเช่นนี้คงเป็นเรื่องยากเกินไป
　　เขามีแผนของตัวเองเขากำลังรอปิงหยาเฟยและหูเทียนเต๋าสู้กันจนได้รับบาดเจ็บและจากนั้นเขาจะฉวยโอกาสเก็บเกี่ยวรางวัล
　　มันเป็นแผนการที่ฟังดูดีแต่แผนมักจะเปลี่ยนไปได้เสมอจากปัจจัยอื่น
　　ทันใดนั้นกรงเล็บสีขาวก็โผล่ขึ้นมาจากใต้ภูเขาหิมะมันคว้าหัวใจเยือกแข็งทันทีและวิ่งหนีไปไกล
　　กรงเล็บสีขาวเป็นมือมนุษย์แท้ที่จริงแล้วมันเป็นมือของมนุษย์หิมะ
　　มนุษย์หิมะมีลักษณะเฉพาะต่อภูเขาหิมะทั่วร่างทำจากน้ำแข็งและหิมะอย่างสมบูรณ์ พวกมันไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียวในร่าง ร่างกายของพวกมันนั้นไม่มีอวัยวะและกระดูกที่กลางหน้าอกของพวกมันเป็นผลึกน้ำแข็งที่ทำหน้าที่เหมือนหัวใจมนุษย์ซึ่งทำให้มนุษย์หิมะมีพลังงานน้ำแข็งที่มั่นคง
　　พวกมันเป็นชนพื้นเมืองที่ภูเขาหิมะแห่งนี้
　　มนุษย์หิมะที่ยึดหัวใจเยือกแข็งไว้ไม่ใช่มนุษย์หิมะธรรมดาแต่มันคือราชาหิมะราชันในหมู่มนุษย์หิมะผู้ซึ่งมีพลังระดับจิตราชัน
　　โดยปกติแล้วมนุษย์หิมะทั่วไปจะไม่มีสติปัญญาแต่ราชาหิมะตัวนี้มีสติปัญญาในการคิด
　　ราชาหิมะที่ยึดครองหัวใจเยือกแข็งทำให้มันมีสติปัญญาโดยบังเอิญมันซ่อนตัวอยู่ภายในหิมะที่ยอดเขาซึ่งถูกพรางด้วยความขาวของสภาพแวดล้อมโดยรอบ นอกจากนี้มันกลั้นลมหายใจเอาไว้จนไม่มีใครสังเกตได้
　　มันเร็วอย่างไม่น่าเชื่อมันวิ่งหนีออกไปไกลถึงสองสามร้อยเมตรในเวลาไม่นาน ในขณะนั้นทั้งปิงหยาเฟยและหูเทียนเต๋าก็ตอบโต้กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในทันที　　ทั้งสองหยุดการต่อสู้ของพวกเขาและตามราชาหิมะไปอย่างรวดเร็ว
　　ราชาหิมะรวดเร็วเกินไปสำหรับคนสองคนหลังจากผ่านไปสิบนาทีพวกเขาก็ไม่อาจตามมันได้ทัน
　　ปิงหยาเฟยและหูเทียนเต๋าต่างก็หน้าซีดลงดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธ พวกเขาพยายามตามล่าราชาหิมะจากระยะไกล
　　มีภูเขาหิมะเก้าลูกพวกมันปกคลุมไปด้วยหิมะทั้งหมดและมีสีขาวสมบูรณ์ ไม่ไกลจากที่นี่เป็นป่าดึกดำบรรพ์ที่เต็มไปด้วยสัตว์อสูรที่น่ากลัว ไม่มีใครรู้ว่าราชาหิมะวิ่งไปที่ไหน
　　ฉิงเฟิงยังคงยืนอยู่บนยอดเขาหิมะลูกที่ห้าใบหน้าของเขามืดมนลง
　　หัวใจเยือกแข็งมีความสำคัญต่อชีวิตของหลินเสวี่ยเขาต้องนำมันมาให้ได้
　　“เจ้าหมาแกตามกลิ่นมันไปได้มั้ย ” ฉิงเฟิงหันไปถามลูกหมาสีดำด้วยคิ้วที่รอยย่นอย่างเคร่งเครียด
　　“จะลองดูนะ”ลูกหมาสีดำพยักหน้าและเดินไปดมกลิ่นที่จุดเกิดเหตุ
　　หลังจากนั้นไม่นานมันก็พูดว่า“ข้าได้เบาะแสะล่ะ ราชาหิมะไปทางป่าดึกดำบรรพ์ทางทิศเหนือ”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของลูกหมาสีดำฉิงเฟิงก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “เราจะไปที่นั่นทันที”
　　ฉิงเฟิงมุ่งหน้าไปยังป่าดึกดำบรรพ์พร้อมกับพรรคพวกทั้งหมด
　　พวกเขาเดินทางอย่างรวดเร็วจนมาถึงป่าดึกดำบรรพ์หลังจากนั้นไม่นาน
　　ป่าดึกดำบรรพ์นั้นเก่าแก่มากมันดำรงอยู่มาเป็นเวลาหลายพันปี ต้นไม้ทุกต้นสูงหลายร้อยเมตรและเหยียดตรงขึ้นสู่ท้องฟ้า
　　ต้นไม้เหล่านี้เติบโตขึ้นอย่างน่าเหลือเชื่อภายใต้อุณหภูมิที่ต่ำกว่าลบ50 องศาเซลเซียส เห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่ใช่ต้นไม้ธรรมดาแต่มันเป็นต้นไม้จิตวิญญาณ　　ฉิงเฟิงยืนขมวดคิ้วเขารู้สึกได้ถึงอันตรายร้ายแรงที่แผ่มาจากป่าดึกดำบรรพ์ ความรู้สึกของอันตรายนี้ทรงพลังมากและไม่น้อยไปกว่ากลิ่นอายที่เขารู้สึกได้จากยอดฝีมือในระดับปิงหยาเฟย
　　ลูกหมาสีดำเป็นคนแรกที่รีบเข้าไปแต่มันก็เด้งกลับมาอย่างรวดเร็ว ด้านหน้าของมันปรากฏม่านแสงสีขาวป้องกัน
　　“นี่เป็นผืนป่าที่ป้องกันไม่ให้คนนอกเข้า”ฉิงเฟิงมองไปที่ม่านแสงป้องกันและอธิบาย
　　ลูกหมาสีดำพยักหน้ามันรู้จักค่ายอาคมแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ สมัยโบราณกาล มันเคยทรงพลังอย่างยิ่ง แต่ไม่ได้รอบรู้ทางด้านศาสตร์ของข่ายอาคม
　　สิ่งที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับข่ายอาคมก็คือดวงตาหรือศูนย์กลางของมันวิธีเดียวที่จะทำลายข่ายอาคมได้ก็คือต้องหาดวงตาให้เจอ
　　“　　ผู้อาวุโสจุดศูนย์กลางของค่ายอาคมพวกนี้อยู่ที่ไหน
　　“
　　ฉิงเฟิงส่งสัญญาณเสียงไปถามจักรพรรดราตรี ซึ่งเป็นผู้เดียวในกลุ่มของเขาที่รอบรู้ทางด้านข่ายอาคม
　　จักรพรรดิราตรีกำลังหลบลึกแต่เมื่อได้ยินเสียงฉิงเฟิงเขาก็ตื่นขึ้นมาทันทีและพูดว่า
　　“ข่ายอาคมของป่าแห่งนี้เป็นข่ายอาคมระดับราชันที่ทรงพลังอย่างยิ่งศูนย์กลางของมันตั้งอยู่ภายในเกล็ดหิมะที่กำลังร่วงหล่น มันอยู่บนยอดต้นไม้โบราณต้นหนึ่งที่อยู่ตรงกลางป่า”
　　เกล็ดหิมะ
　　ต้นไม้โบราณ
　　เมื่อได้ยินคำพูดของจักรพรรดิราตรีดวงตาของฉิงเฟิงก็เปล่งประกาย เขามองไปทางด้านหน้าและเห็นต้นไม้ยักษ์ต้นหนึ่ง ด้านบนของต้นไม้ยักษ์มีเกล็ดหิมะรูปหัวใจ　　“
　　หนึ่งดรรชนีแยกสรรพสิ่ง
　　!
　　“
　　ฉิงเฟิงปล่อยเสียงคำรามและโคจรพลังแท้ไปที่นิ้วยิงลำแสงสีเขียวออกมาทันที
　　ด้วยแรงและความเร็วที่ไม่มีใครเทียบได้ลำแสงสีเขียวตัดผ่านทุกสิ่งทันทีที่กระทบ มันแยกเกล็ดน้ำแข็งบนยอดต้นไม้ต้นนั้นเป็นสองส่วนทันที
　　ป้ง!
　　น้ำแข็งบนยอดต้นไม้แตกเป็นเสี่ยงๆข่ายอาคมได้รับความเสียหายจนทำให้ม่านแสงป้องกันหายไปทันที
　　อันตราย
　　!
　　แม้ว่าข่ายอาคมป่าจะถูกทำลายไปแต่ฉิงเฟิงก็ยังรู้สึกถึงอันตรายที่มาจากความหนาวเย็นเหล่านั้น มันเป็นความรู้สึกของอันตรายที่รุนแรงจนทำให้เขาตัวสั่นไปถึงแก่น
　　เขาหันไปหาทีมเขี้ยวหมาป่าและกล่าวว่า“ป่าดึกดำบรรพ์นั้นอันตรายอย่างยิ่ง ฉันจะเข้าไปกับลูกหมา, งูกลืนฟ้าและราชันหมาป่าอัคคีเอง พวกนายรออยู่ที่นี่ก่อนนะ”
　　สมาชิกของทีมเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดพยักหน้าตามคำพูดของฉิงเฟิงพวกเขารู้ว่าตนเองอ่อนแอเกินไป และการติดตามฉิงเฟิงเข้าไปมีแต่จะถ่วงแข้งถ่วงขาเขาเปล่าๆ
　　จากนั้นฉิงเฟิงก็มุ่งหน้าไปภายในป่าดึกดำบรรพ์พร้อมกับสัตว์วิญญาณทั้งสามตัวของเขา
　　ป่าดึกดำบรรพ์นั้นแตกต่างจากป่าอื่นๆทั้งหมดต้นไม้และหินมีสีขาวสนิท
　　แน่นอนว่าวัตถุเหล่านี้ไม่ใช่สีขาวจริงๆแต่เป็นเพราะพวกมันถูกปกคลุมไปด้วยหิมะอย่างสมบูรณ์หิมะที่สะสมไว้บางส่วนถึงกับเข้าไปด้านในของต้นไม้บางต้น　　ทันทีที่พวกเขาเข้าไปพวกเขาก็ได้รับการต้อนรับจากสัตว์อสูรมันเป็นกระต่ายน้ำแข็ง สัตว์อสูรร้ายในขอบเขตครึ่งก้าวจิตราชัน
　　กระต่ายทั่วไปกินหญ้าและกระต่ายทะเลกินสาหร่ายส่วนกระต่ายตัวนี้กลับกินน้ำแข็งและหิมะ