“เหยาเหยาน้อยเธอยิ้มอะไร เธอไม่คิดว่าฉันเป็นคนดีหรือไง ?”
　　ฉิงเฟิงขมวดคิ้วและตั้งคำถาม
　　เขารู้สึกแปลกๆเกี่ยวกับรอยยิ้มของซูเมิ่งเหยา
　　“ชั้นอยากถามคุณคุณได้เชยชมร่างกายของชั้นไปแล้วแต่คุณก็ไม่เคยโทรมาเลย คุณคิดจะทิ้งชั้นใช่ไหม ” ซูเมิ่งเหยาเผยอริมฝีปากและบ่นออกมา
　　ใช่แล้วซูเมิ่งเหยาหงุดหงิดต่อฉิงเฟิง ; ชายคนนี้ไม่ติดต่อมาเลยหลังจากมีอะไรกันที่โรงแรมเมื่อคืนนั้น เขาเย็นชาขนาดนี้ได้อย่างไร
　　ฉิงเฟิงอ้าปากของเขาด้วยความคิดที่จะอธิบายแต่เขาก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรเพราะเขาก็เพิกเฉยต่อเธอไปจริงๆ
　　ซึ่งความจริงแล้วเรื่องนี้สามารถตำหนิฉิงเฟิงได้หรือไม่ แน่นอนว่าไม่ได้ ช่วงนี้เขายุ่งถึงยุ่งมาก เขาเข้าไปในสุสานแกรนด์มาสเตอร์เพื่อหาทางรักษาหลินเสวี่ย เขารบราฆ่าฟันกับเหล่ายอดยุทธ์โบราณผู้ทรงพลังมากมายกว่าจะได้เถาวัลย์อีกาดำมา
　　จากนั้นเขาก็ถูกเหล่าหัวหน้าตระกูลใหญ่ทั้งสี่ตามล่าที่คฤหาสน์เทียนซานในเมืองเทียนจิงนี่ยังไม่นับเรื่องยิบย่อยที่ต้องประมือกับโยชิโกะ ตลอดจนฝึกปรุงยาอีก ทั้งหมดที่กล่าวมาเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาไม่มีเวลาเทคแคร์ซูเมิ่งเหยา
　　อย่างไรก็ตามฉิงเฟิงเข้าใจว่าทำไมซูเมิ่งเหยาถึงไม่พอใจแต่เขาก็ไม่อยากอธิบายธุระของเขาให้เธอรู้ เพราะถึงพูดไปเธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีมีแต่จะทำให้เธอกังวลเสียเปล่าๆ
　　“เหยาเหยาน้อยหลังจากนี้ฉันจะดูแลเธอให้มากกว่านี้” ฉิงเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
　　ซูเมิ่งเหยาเชิดศีรษะเล็กๆของเธอขึ้นเพื่อแสดงออกถึงทิฐิของเธอมันมีความหมายนัยๆว่าต่อไปนี้ฉิงเฟิงจะต้องทำดีต่อเธอและดูแลเธอมากขึ้น (แกล้งงอน)
　　ผู้หญิงที่กำลังอินเลิฟนั้นไร้เหตุผลเสมอไม่เพียงแค่ทำเป็นมีมารยาในบางครั้งแต่ก็แกล้งทำเป็นมีทิฐิอีกด้วย
　　“มานี่ฉันจะนวดให้เธอเอง” ฉิงเฟิงเดินไปข้างๆซูเมิ่งเหยาและนวดไหล่ของเธอ
　　ซูเมิ่งเหยาเขินอายอย่างไม่รู้จะอายยังไงที่นี่เป็นศูนย์อาหารของโรงพยาบาล มันเป็นที่สาธารณะและต้องเป็นเรื่องอื้อฉาวว่าฉิงเฟิงไปนวดไหล่ให้ตำรวจสาวที่งามหยดย้อยต่อสายตาของทุกคน
　　ผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็มองไปที่คนคู่นี้ด้วยความอิจฉา
　　“ฟัคไอ้หมอนั่นโคตรโชคดีเลย เขากำลังนวดให้ตำรวจสาวคนสวยคนนั้น”
　　“นั่นสิตำรวจหญิงคนนั้นโคตรสวย ฉันไม่เสียใจเลยถ้าได้มีชีวิตอีกแค่วันเดียวหากได้นวดให้เธอ”
　　“เพ้ย! เลิกฝันไปเลย นายเหมือนช่าวทำรองเท้า เธอไม่มองนายหรอก”
　　ผู้คนในศูนย์อาหารต่างคุยกันไม่หยุดหย่อนพวกเขามองซูเมิ่งเหยาด้วยความปรารถนาและมองฉิงเฟิงด้วยความริษยา
　　“ฉิงเฟิงพอได้แล้ว คนมองเต็มเลย” ซูเมิ่งเหยาหน้าแดงและกล่าวอย่างเอียงอาย
　　แม้ว่าเธอจะมีความสุขภายในใจแต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดต่อสายตาของผู้คนโดยรอบ
　　แต่ฉิงเฟิงก็ไม่สนใจเขานวดไหล่ หลัง เอว จนกระทั่งนวดไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ เขาฉวยโอกาสจากเรือนร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอจนหนำใจ
　　ในท้ายที่สุดซูเมิ่งเหยาก็ฟุบบนเก้าอี้ ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอแดงอมชมพู เธอช่างเป็นผู้หญิงที่น่าทึ่งและมีเสน่ห์อย่างเหลือเชื่อคนหนึ่ง
　　“อันธพาลคุณแกล้งชั้นแบบนี้ตลอด..” ซูเมิ่งเหยามองไปที่ฉิงเฟิงอย่างเย้ายวนใจดวงตาของเธอกระพริบเป็นประกาย
　　“มันเป็นความผิดของเธอเองนะที่กล้าหาว่าฉันเป็นคนเลวระวังให้ดีคราวหน้าฉันจะลงโทษเธอ” ฉิงเฟิงมองไปที่หน้าอกของซูเมิ่งเหยาและยิ้ม
　　ซูเมิ่งรู้สึกโกรธแต่บางส่วนในร่างกายของเธอกลับชอบสิ่งนี้ นี่ล่ะผู้หญิง บางครั้งก็ดูไร้เดียงสา แต่บางครั้งกลับดูจัดจ้าน
　　“ว่าแต่ฉิงเฟิง ที่นี่เป็นโรงพยาบาลดุจมารดา มันเป็นโรงพยาบาลสำหรับสตรีมีครรภ์ คุณมาทำอะไรที่นี่ ” ซูเมิ่งเหยาเพิ่งนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่จะถามเขา เธอจึงขมวดคิ้วและถามด้วยความสงสัย
　　ซึ่งก็เป็นธรรมดาที่ฉิงเฟิงจะไม่สามารถบอกเธอได้เกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของหลิวหรูหยานเพราะการพูดถึงผู้หญิงคนหนึ่งต่อหน้าอีกคนหนึ่งเป็นข้อห้ามร้ายแรง เขาไม่มีทางทำเช่นนั้นเด็ดขาด
　　“เอ่อเพื่อนฉันตั้งครรภ์น่ะ ฉันมาเยี่ยมเขา” ฉิงเฟิงยิ้มและโกหกหน้าตาย　　เพื่อนตั้งครรภ์
　　ใบหน้าที่เย้ายวนใจของซูเมิ่งเหยาเต็มไปด้วยความสงสัยตามหลักแล้วในช่วงตั้งครรภ์ก็มีแต่แฟนหรือสามีที่มาเยี่ยมเท่านั้น แล้วคุณจะมาทำอะไรที่นี่
　　ซูเมิ่งเหยาเกือบจะเอ่ยปากถามออกมาว่าเพื่อนของเขาชื่ออะไรแต่เธอก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง
　　สัญชาตญาณของผู้หญิงมักจะตรงเป๊ะเสมอเธอรู้สึกได้ลึกๆว่าฉิงเฟิงกำลังโกหกเธอ และไม่ยอมบอกความจริง
　　ฉิงเฟิงเห็นซูเมิ่งเหยามีสีหน้าครุ่นคิดด้วยความสงสัยเขารู้ว่าเธอไม่เชื่อเต็มร้อย แต่เขาก็ไม่สามารถบอกความจริงได้
　　ฉิงเฟิงรู้สึกไม่สบายใจผู้หญิงยิ่งเยอะปัญหาก็ยิ่งมากตาม ถ้านับกันจริงๆผู้หญิงของเขามีทุกแห่งหนและเขาก็ไม่รู้ว่าจะตอบสนองพวกเธออย่างไร
　　“เหยาเหยาน้อยว่าเธอล่ะ มาที่นี่ทำไม ?เธอว่าเธอท้อง ?” ฉิงเฟิงยิ้มและถามกลับด้วยการหยอกล้อเพื่อพยายามหันเหความสนใจของเธอ
　　“จะบ้าเหรอไม่ใช่ หรือว่าคุณอยากทำชั้นท้องละ ” ซูเมิ่งเหยากระพริบตาและถาม
　　“เหยาเหยาน้อยฉันจะดีใจมากเลยถ้าเธอตั้งครรภ์ ลูกของเราจะต้องชื่อ ‘หลี่เมิ่งเหยา’ ซึ่งรวมจากชื่อของเธอและนามสกุลของฉันไง” ฉิงเฟิงกล่าวหยอกด้วยรอยยิ้ม
　　“คนบ้าชั้นไม่ได้ท้อง”
　　“อ้าวถ้าเธอไม่ได้ท้องแล้วมาที่นี่ทำไม ”
　　“พี่สะใภ้ของชั้นไงหลี่โหรวกำลังตั้งครรภ์ ชั้นมาเยี่ยมเธอ”
　　“อ้าวเหรอยินดีด้วย เธอเป็นป้าแล้ว” ฉิงเฟิงยิ้ม
　　แน่นอนว่าฉิงเฟิงรู้จักหลี่โหรวเธอมีเป็นโรคมีบุตรยาก แต่ฉิงเฟิงได้รักษาให้เธอแล้ว
　　ซูเมิ่งเหยากลอกตาเธอไม่ชินกับคำว่าป้า เพราะป้าหมายถึงอายุมากแต่เธอยังเป็นสาวอยู่ เธอไม่อยากถูกมองว่าแก่
　　“เบอร์18 สตูว์ซี่โครงเสร็จแล้วครับ” เสียงของพ่อครัวดังออกมาจากข้างในครัว
　　“เหยาเหยาน้อยสตูว์ซี่โครงของฉันเสร็จแล้ว ไว้เจอกันทีหลังนะ”
　　ฉิงเฟิงเดินไปรับอาหารและรีบเดินออกไป
　　ถึงแม้ว่าเขาจะต้องการพูดคุยกับซูเมิ่งเหยาให้มากกว่านี้แต่หลิวหรูหยานกำลังรอทานอาหารอยู่ในห้อง ดังนั้นเขาต้องรีบกลับไป
　　ฉิงเฟิงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและไม่นานเขาก็หายตัวไปจากสายตาของซูเมิ่งเหยา
　　“อันธพาลชั้นไม่กัดคุณซะหน่อย ทำไมรีบไปแบบนั้นละ ” ซูเมิ่งเหยาบุ้ยปากน้อยๆของเธออย่างแง่งอนและบ่นออกมาเมื่อเห็นฉิงเฟิงรีบร้อนจากไป
　　สำหรับฉิงเฟิงแล้วความรู้สึกที่เขามีต่อซูเมิ่งเหยานั้นค่อนข้างซับซ้อนเสมอ เขาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกกับเธออย่างไร ชอบหรือว่ารัก