“หยุดเดี๋ยวนี้!” ฉิงเฟิงวิ่งเข้าไปที่ร้านสะดวกซื้อและตะโกนด้วยความโกรธ
　　หยางผิงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงคนร้องตะโกนเขาหันไปมองและจำได้ทันทีว่าชายหนุ่มคนนี้คือคนที่ทุบตีเขาเมื่อครั้งที่แล้วตอนที่เขามาข่มขู่พี่สะใภ้
　　อย่างไรก็ตามครั้งนี้เขาไม่กลัวฉิงเฟิงอีกต่อไปเพราะเขาสูญเงินที่บ่อนไปเยอะและมีเหล่านักเลงคุมบ่อนตามมาด้วย พวกเขามาตามทวงเงินที่ซูหว่านหรูนั่นเอง
　　หยางผิงรู้ว่าถ้าพี่สะใภ้ยอมจ่ายเงินให้พวกมันเขาก็จะปลอดภัย แต่ถ้าเธอไม่ยอมจ่ายพวกนักเลงเหล่านี้คงไม่ปล่อยเขาไปแน่นอน
　　“เฮ้ไอ้เด็กน้อย ครั้งที่แล้วที่แกทำร้ายฉัน ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเลย แกมาที่นี่ทำไม อยากตายหรือไง ” หยางผิงแสยะยิ้มด้วยแววตาที่เยือกเย็น
　　ซูหว่านหรูก็จำฉิงเฟิงได้เช่นกันเธอมีความประทับใจแรกต่อชายหนุ่มคนนี้ หลังจากได้ถามคนอื่นๆมาเธอถึงรู้ว่าเขาชื่อหลี่ฉิงเฟิง
　　“หลี่ฉิงเฟิงคุณไปเถอะค่ะ พวกเขาทุกคนเป็นนักเลงจากบ่อนคาสิโน” ซูหว่านหรูกล่าวกับฉิงเฟิงด้วยความกังวล เธอไม่ต้องการลากฉิงเฟิงเข้ามายุ่งกับปัญหาของเธอ
　　ฉิงเฟิงโบกมือและกล่าวว่า“ไม่ต้องกังวล คุณให้ไวน์ผมสองขวด ผมจะตอบแทนคุณเอง นักเลงพวกนี้ปล่อยให้ผมจัดการ”
　　มีนักเลงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหลังหยางผิงเขามีรอยแผลเป็นยาวบนใบหน้าซึ่งทำให้เขาดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น เขาเป็นหัวหน้าแก๊งและเป็นคนดูแลบ่อนคาสิโน
　　“เฮ้เด็กน้อย พวกเรามาจากคาสิโนผิงอันในเมืองตงไห่ ถ้าหากแกจะมายุ่งกับธุรกิจของพวกข้าก็ต้องขอดูหน่อยว่าแกมีน้ำยาแค่ไหน” นักเลงที่มีแผลเป็นบนใบหน้าขมวดคิ้วและข่มขู่
　　จุดประสงค์ที่พวกเขาพาคนมาทำลายข้าวของที่นี่ก็เพราะซูหว่านหรูปฏิเสธที่จะจ่ายเงินให้พวกเขาโดยปกติแล้วพวกเขาก็ไม่อยากมีปัญหา พวกเขาต้องการแค่เงิน แต่ถ้าลูกค้าในบ่อนไม่เล่นตามเกมและเบี้ยวไม่จ่ายหนี้ ความรุนแรงดูเหมือนจะเป็นวิธีเดียวที่จะแก้ปัญหา
　　ฉิงเฟิงหัวเราะเขารู้สึกขำกับคำพูดของนักเลงที่มีแผลเป็นบนใบหน้า เหล่ากองกำลังทั้งหมดในเมืองตงไห่เป็นของเขา ดังนั้นชายแผลเป็นคนนี้ต้องมีความกล้ามากถึงกล้าขมขู่เขา
　　พูดถึงคาสิโนผิงอันฉิงเฟิงเคยได้ยินจากคิงคองมาก่อน เป็นที่รู้จักกันดีสำหรับเหล่าผีพนัน มีคนมากมายเข้าไปเล่นที่นี่
　　ในตอนแรกฉิงเฟิงคิดจะจัดการเรื่องนี้ด้วยกำลังแต่เขาเปลี่ยนใจเพราะคิดว่าถ้าทำอย่างนั้นพวกมันอาจจะย้อนกลับมาและทำร้ายซูหว่านหรูภายหลัง เขาคิดว่าใช้อำนาจของกองกำลังใต้ดินน่าจะดีที่สุด
　　“นายรู้จักคิงคองหรือเปล่า” ฉิงเฟิงถาม เขารู้ว่าถ้าเขาเอ่ยชื่อท่านปู่หลี่ออกไปชายคนนี้อาจจะไม่เชื่อเพราะเขาไม่ค่อยปรากฏตัว
　　“ลูกพี่คอง แน่นอนข้ารู้จักเขา ! เขาเป็นบิ๊กบอสของเมืองตงไห่ ข้าเคยได้ยินคำพูดของเขาครั้งหนึ่ง เขาเป็นไอดอลของข้าทีเดียว !” ชายที่มีรอยแผลเป็นกล่าวด้วยความยำเกรงอย่างมากเมื่อพูดถึงคิงคอง
　　เมื่อได้เห็นใบหน้าของชายมีแผลเป็นเต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชมในตัวคิงคองฉิงเฟิงก็พูดไม่ออก เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าคิงคองจะมีแฟนคลับ
　　“เอ่อ….คือคิงคองเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของฉัน ดังนั้นช่วยอะไรฉันหน่อย ปล่อยเรื่องนี้ไป อย่าไปยุ่งซูหว่านหรูอีกและอย่ามาก่อความวุ่นวายกับร้านของเธอ”
　　ฉิงเฟิงพยุงซูหว่านหรูขึ้นและกล่าว
　　ห๊ะ
　　!
　　ลูกพี่คองเป็นลูกน้องของแก
　　ชายที่มีแผลเป็นฟังแล้วก็รู้สึกโกรธกริ้วนี่จะเป็นไปได้อย่างไร คิงคองเป็นบอสใหญ่ของเมืองตงไห่และเป็นไอดอลของเขา เขาโกรธมากที่ชายหนุ่มคนนี้พูดจาหยามเกียรติลูกพี่คองของเขา !
　　“ไอ้เด็กบัดซบ!!! แกกล้าดียังไงวะถึงมาพูดว่าลูกพี่คองของข้าเป็นลูกน้องแก วันนี้ข้าจะสั่งสอนแกให้แม่จำไม่ได้เลยไอ้เด็กเวร !!” ใบหน้าของชายแผลเป็นมืดครึ้ม สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
　　ฉิงเฟิงเบ้ปากมองบนเขาพูดไม่ออก เขาบอกความจริงก็ไม่มีใครเชื่อเขา เขาเห็นว่าชายแผลเป็นเคารพบูชาคิงคองราวกับเทวดา ฉิงเฟิงจึงไม่อยากทำลายจินตนาการของเขา
　　“เอ่อ…งั้นนายรอแปป ฉันขอโทรหาคิงคองประเดี๋ยว แล้วจะให้คุยกับนายเอง”
　　ฉิงเฟิงหยิบมือถือออกมาและโทรหาคิงคอง
　　“ฮึ่ย!! ไอ้เด็กเปรต ข้าจะหักขาแกแน่ๆถ้าคนที่แกโทรหาไม่ใช่ลูกพี่คองของข้า”
　　ชายแผลเป็นกล่าวอย่างดุเดือด
　　ทันทีที่ฉิงเฟิงโทรออกคิงคองก็รับสายในทันที เขากล่าวด้วยความเคารพว่า “ท่านปู่หลี่โทรหาผม มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ ”
　　“อ่ามีเรื่องนิดหน่อย พอดีฉันอยู่กับหัวหน้าแก๊งค์คนหนึ่ง เขาเป็นผู้จัดการของผิงอันคาสิโน ฉันบอกเขาว่าให้จบเรื่องนี้เพื่อเห็นแก่ฉันที่เป็นหัวหน้านาย แต่เขาไม่เชื่อเลยอยากจะขอคุยกับนายน่ะ” ฉิงเฟิงคุยกับคิงคองทางโทรศัพท์
　　จากนั้นฉิงเฟิงก็ยื่นโทรให้ชายแผลเป็นและกล่าวว่า” เอ้านี่ คิงคองอยากคุยกับนาย”
　　ชายแผลเป็นรับโทรศัพท์มาด้วยความสงสัยจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังออกมา
　　“แกคือไอ้หน้าบากจากคาสิโนผิงอันใช่ไหม ฉันจำแกได้ แกฟังข้านะ ชายคนนี้คือท่านปู่หลี่ เข้าใจมั้ย ! เขาเป็นเทพเจ้าของเมืองตงไห่ ข้าเป็นลูกสมุนของเขา ทำตามที่เขาสั่งอย่าให้ขาด !”
　　ท่านปู่หลี่
　　เขาเป็นเทพเจ้าของเมืองตงไห่
　　!!
　　ชายแผลเป็นอ้าปากกว้างเท่าไข่ห่านด้วยความไม่อยากจะเชื่อดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับตำนานของท่านผู้นี้จากคนอื่นๆ นายเหนือหัวของเหล่าวงการใต้ดินในเมืองตงไห่ที่แท้จริงคือท่านปู่หลี่ เขาไม่อาจทำใจเชื่อได้ว่าจะได้พบกับเทพเจ้าของเมืองตงไห่ตัวเป็นๆ
　　โครม
　　!!!
　　ชายแผลเป็นคุกเข่าลงและพูดว่า“ทะ ท่านปู่หลี่ ผมไม่รู้ว่าเป็นท่าน และล่วงเกินท่านไป ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยครับ”
　　บรรดาลูกน้องของชายแผลเป็นทุกคนต่างก็ตกใจมากหลังจากที่เห็นว่าหัวหน้าของพวกเขาคุกเข่าลงนอกจากนั้นพวกเขายังได้ยินว่าชายคนนี้คือท่านปู่หลี่ ดังนั้นทุกคนจึงคุกเข่าลงและกรีดร้องออกมาเสียงดังว่า “ท่านปู่หลี่ได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย !”
　　คนเหล่านี้ต่างก็ทำงานในคาสิโนไม่ก็ด้านมืดถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นฉิงเฟิงมาก่อน แต่พวกเขาก็ได้ยินตำนานของเทพเจ้าแห่งเมืองตงไห่กันมาทุกคน ท่านปู่หลี่เป็นคนที่แข็งแกร่งและน่ากลัวที่สุดในเมืองตงไห่
　　“พอแล้วๆพวกนายไม่ต้องคุกเข่าแล้ว ลุกขึ้นและอย่ามาก่อเรื่องที่ร้านนี้อีกเข้าใจไหม ส่วนหยางผิง หมอนี่คงต้องฝากพวกนายสั่งสอนให้หน่อยก็แล้วกัน”
　　ฉิงเฟิงกล่าว
　　“ได้ครับท่านปู่หลี่!” ชายแผลเป็นลุกขึ้นและเดินไปหาหยางผิง เขาตบหยางผิงจนคว่ำไปกับพื้นทันที
　　หยางผิงล้มลงกับพื้นและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแต่ชายแผลเป็นก็ไม่ยอมหยุดแค่นี้ เป็นเพราะมันที่ทำให้เขาต้องล่วงเกินท่านปู่หลี่ เขาต้องให้หยางผิงชดใช้
　　จากนั้นชายแผลเป็นเตะเข้าที่ซี่โครงของหยางผิงอย่างแรงจนกระดูกซี่โครงหัก
　　“ขอบคุณค่ะ”ซูหว่านหรูเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอและกล่าวด้วยความขอบคุณ
　　เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแออีกทั้งยังเป็นม่ายเนื่องจากสามีของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุร้านสะดวกซื้อนี้เป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ของเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะฉิงเฟิงมาช่วยไว้ได้ทัน เธอคงไม่เหลืออะไรอีกต่อไป
　　“ไม่ต้องกังวลแล้วนะต่อไปนี้จะไม่มีใครมาทำให้คุณเดือดร้อนอีก ฉันไปละ”
　　ฉิงเฟิงโบกมือและเตรียมที่จะออกไปเขาต้องรีบไปซื้อของเข้าบ้าน หลินเสวี่ยกำลังรอเขาอยู่ที่วิลล่า