“ฉิงเฟิงฤดูหนาวปีนี้หนาวมาก ดื่มเหล้าสักหน่อยจะทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น”
　　หลินจื่อจิบชาและรู้สึกแปลกๆร่างกายของเขารู้สึกหนาวสั่น ดังนั้นเขาจึงบอกให้ฉิงเฟิงดื่มเหล้าเพื่อทำให้ร่างกายอุ่นขึ้น
　　หนาวเหรอ
　　หลินเสวยี่ยขมวดคิ้วเครื่องปรับอากาศในห้องนั่งเล่นก็เปิดอยู่และเครื่องทำความร้อนก็ยังใช้การได้ อุณหภูมิตอนนี้ก็ถือพอดีแล้ว มันหนาวตรงไหนกัน
　　ซึ่งความจริงก็คือพ่อของเธอต้องการดื่มเหล้าเขาชอบดื่มมากและดื่มเป็นประจำวันเวลาอยู่ที่บ้าน บางทีก็ดื่มคนเดียว บางทีก็ดื่มกับเพื่อน ๆ
　　แต่หลินเสวี่ยไม่ชอบดื่มเหล้าเธอดื่มเพียงเล็กน้อยเป็นพิธีหรือเวลาออกงาน เมื่อตอนที่เธอยังเด็ก พ่อของเธอชอบเมาแล้วอาละวาดเธอไม่ชอบกลิ่นเหล้าและก็ไม่ชอบคนดื่มจัดตั้งแต่นั้นมา แต่ตอนนี้ในเมื่อพ่อของเธอเปรยทางอ้อมและอุตส่าห์มาเยี่ยม เธอจึงต้องทำเฉยๆไป
　　ฉิงเฟิงสังเกตเห็นความไม่สบายใจของหลินเสวี่ยแต่ตอนนี้พ่อตาของเขามาเยี่ยมเป็นแขก เขาจึงต้องสวมบทเป็นลูกเขยที่ดีและไม่ขัดใจ
　　“พ่อตาคุณรอสักครู่นะ ผมจะไปซื้อเหล้ามาให้” ฉิงเฟิงกล่าวและเดินออกจากบ้าน
　　เขาต้องออกไปซื้อเหล้าเพราะเหล้าที่เก็บไว้ในบ้านหมดเกลี้ยงไปนานแล้ว
　　NoblePalace เป็นสถานที่ระดับไฮเอ็นด์ และไม่มีร้านสะดวกซื้อหรือร้านค้าที่เขาสามารถหาซื้อเหล้าได้ ดังนั้นเขาต้องออกไปข้างนอก
　　แต่โชคดีที่มีร้านสะดวกซื้ออยู่ที่หน้าทางเข้าชุมชนร้านนี้ชื่อว่าร้านสะดวกซื้อ Noble ถึงแม้ว่ามันจะตั้งชื่อตามชุมชน แต่เจ้าของก็เป็นคนในชุมชนอื่นที่อยู่ถัดไป　　เจ้าของร้านชื่อซูหว่านหรูเธอเป็นหญิงม่ายวัยสามสิบกว่า สามีของเธอเสียชีวิตในอุบัติเหตุทำให้เธอได้รับมรดกเป็นจำนวนมาก
　　เธออาจจะดูมีความสุขและมีชีวิตชีวากับเงินมรดกจำนวนนี้แต่พ่อตาแม่ยายของเธอป่วยหนักและจำเป็นต้องได้รับการดูแล เธอไม่แต่งงานใหม่ เพื่อเลี้ยงดูพวกเขาเธอจึงเปิดร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ที่หน้าทางเข้า Noble Palace ซึ่งมันทำให้เธอสะดวกในการดูแลพวกเขา
　　ฉิงเฟิงเคยมาที่นี่มาก่อนดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับร้านนี้ เมื่อเขาเดินเข้าไปก็เห็นซูหว่านหรูกำลังจัดเรียงสิ่งของๆบนชั้นวาง
　　ซูหว่านหรูมีใบหน้าสวยดวงตาของเธอส่องประกายเหมือนน้ำในสระ ริมฝีปากสีแดงของเธอดูเซ็กซี่ ชุดสีขาวที่เธอสวมใส่นั้นช่วยขับเน้นส่วนโค้งเว้าบนร่างกายของเธอ ดังที่มีคนกล่าว ผู้หญิงที่อยู่ในวัย 30 นั้นถือเป็นช่วงที่เซ็กซี่ที่สุดแล้ว
　　อาจจะเป็นเพราะว่าชั้นวางของนั้นสูงเกินไปสำหรับเธอซูหว่านหรูเสียหลักในตอนที่พยายามจะเอาไวน์ไปวางไว้บนชั้นและกำลังจะร่วงลงกับพื้น ไม่เพียงแค่นั้น ขวดไวน์ที่อยู่บนชั้นวางก็กำลังจะหล่นลงมาด้วยเช่นกัน ซึ่งในกรณีนี้ไม่เพียงแค่เธอจะหกล้มลงกับพื้น แต่เธออาจได้รับบาดเจ็บเมื่อขวดไวน์ตกลงพื้นด้วยเช่นกัน
　　ฉิงเฟิงซึ่งเข้ามาและเห็นฉากนี้พอดีแน่นอนว่าเขาต้องช่วยเธอ
　　วูบ!
　　ฉิงเฟิงมาอยู่ข้างตัวซูหว่านหรูในพริบตาเขาโอบรอบเอวของเธอไว้และจับขวดที่กำลังตกลงมาอย่างง่ายดายราวกับการแสดงมายากล จากนั้นเขาก็นำมันกลับไปวางบนชั้น
　　ซูหว่านหรูที่คิดว่าตัวเองกำลังจะล้มฟาดพื้นไปแล้วกลับพบว่าเธอกำลังอยู่ในอ้อมแขนของชายคนหนึ่งกลิ่นอายของผู้ชายจากร่างกายของเขาทำให้สติของเธอเตลิด เธอรู้สึกเขินอายและหัวใจเต้นรัว
　　เธอไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนใดมากขนาดนี้นับตั้งแต่สามีของเธอเสียชีวิตไม่ต้องพูดถึงชายหนุ่มที่หล่อเหลาคนนี้เลย เธอมีปัญหาในการพยายามผละจากอ้อมแขนของเขา
　　ฉิงเฟิงรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อยเขาแค่จะมาหาซื้อเหล้าให้พ่อตาและบังเอิญช่วยเธอไว้เพราะเห็นว่าเธอกำลังจะหกล้ม แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเธอไม่ยอมออกไปอ้อมแขนของเขา
　　ถ้าเธอลุกไม่ขึ้นก็ไม่เป็นไรแต่ปัญหาคือฝ่ามือของเขาอยู่ตรงก้นของเธอ ซึ่งมันเป็นสภาพที่ดูไม่ค่อยดีนัก มันทำให้ฉิงเฟิงอึดอัดใจ
　　“นั่นนายกำลังทำอะไรอยู่” มีเสียงคนพูดดังขึ้นจากด้านหลังของพวกเขาในขณะที่ฉิงเฟิงกำลังจะวางเธอลง
　　คนพูดเป็นชายหนุ่มอายุราวๆยี่สิบเขาย้อมผมสีเหลืองสว่างและมีรอยสักเต็มแขน เพียงมองแค่แวบแรกก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนดี
　　“พี่สะใภ้ฉันไม่รู้เลยนะว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้ กลางวันแสกๆเลยเหรอ !” ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มเย้ย
　　“หยางผิงอย่าพูดเหลวไหล ฉันเสียหลักล้มแต่ผู้ชายคนนี้มาช่วยฉันเอาไว้ต่างหาก”
　　ซูหว่านหรูผละจากอ้อมแขนของฉิงเฟิงอย่างงุ่มง่ามและพูดเสียงดัง
　　ซูหว่านหรูรู้ว่าหยางผิงเป็นน้องชายของสามีที่เสียชีวิตไปวันๆเขาไม่ทำอะไรเลยเอาแต่เล่นการพนัน เขาเป็นคนไร้แก่นสาร
　　“พี่สะใภ้ฉันไม่คิดเลยนะว่าพี่จะคว้าผู้ชายคนใหม่เร็วขนาดนี้ทั้งๆที่พี่ชายของฉันเพิ่งจะตายไปไม่นาน ฉันมั่นใจว่าถ้าเขารู้เขาต้องปีนออกจากหลุมศพด้วยความโกรธแน่นอน” หยางผิงกล่าวด้วยน้ำเสียงส่อเสียด
　　“หยางผิงพอได้แล้วกับเรื่องไร้สาระ เขาช่วยฉันไว้เมื่อกี้ เรื่องมันก็มีแค่นั้น !”
　　“ช่วยพี่ เหอะ ! พี่คิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง ? แล้วที่อยู่ในอ้อมแขนของมันโดยไม่ยอมลุกเมื่อกี้มันหมายความว่าอะไร ?” 　　“ฉันฉัน ฉัน … “
　　“ฉันอะไร แก้ตัวไม่ขึ้นแล้วสิ ? เอางี้แล้วกันพี่เอามาล้านหยวนแล้วฉันจะไม่พูดอะไร” หยางผิงกล่าวและยิ้มอย่างมีเลศนัย
　　อันที่จริงแล้วหยางผิงต้องการอย่างอื่นนอกจากเงินเขาต้องการตัวของพี่สะใภ้ผู้งดงามคนนี้อีกด้วย แต่เขาไม่พูดออกมาเพราะมีคนนอกอย่างฉิงเฟิงอยู่
　　“หยางผิงเงินก้อนนั้นเป็นเงินที่เอาไว้ดูแลพ่อแม่ ฉันให้เธอไม่ได้หรอก” ซูหว่านหรูขุ่นเคืองและปฏิเสธในทันที
　　“พี่สะใภ้ถ้าพี่ไม่เอาเงินให้ฉัน ฉันจะบอกแม่ว่าพี่เลี้ยงผู้ชายและเอาเงินประกันของพี่ชายไปปรนเปรอผู้ชายขายน้ำของพี่ !” หยางผิงชี้ไปที่ฉิงเฟิงและกล่าว
　　เลี้ยงผู้ชาย
　　ผู้ชายขายน้ำ
　　ฉิงเฟิงไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดนี้เขาแค่จะมาซื้อเหล้าให้พ่อตาและช่วยเจ้าของร้านจากอุบัติเหตุเท่านั้น แต่ตอนนี้เขากลับมาถูกชี้หน้าว่าเป็นผู้ขายน้ำ
　　แต่แน่นอนว่าฉิงเฟิงจับใจความจากการสนทนาของพวกเขาได้แล้วหยางผิงคนนี้ต้องการเงินประกันจากการเสียชีวิตของพี่ชาย ส่วนซูหว่านหรูไม่ยอมให้เพราะต้องการเก็บเงินไว้ดูแลพ่อแม่ยามเจ็บป่วย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเรื่องความขัดแย้งทางผลประโยชน์
　　“นายหยางผิงใช่ไหม โทษทีนะแต่ช่วยให้เกียรติกันหน่อย ฉันเป็นลูกค้า ฉันแค่จะมาซื้อเหล้ากลับบ้านและฉันไม่ใช่ผู้ชายขายน้ำอย่างที่นายเข้าใจ” ฉิงเฟิงมองไปที่หยางผิงและกล่าวด้วยความไม่พอใจ
　　หยางผิงแสยะยิ้มออกมาและสบถว่า“ตอแหล ! ซื้อเหล้าเรอะ นายคิดจะซื้อเหล้าจากนมพี่สะใภ้ฉันอะดิ ดูหน้าก็รู้ นายมันไม่ใช่คนดี”
　　“ฉันจะพูดเรื่องนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะฉันมาที่นี่เพื่อซื้อเหล้า ฉันไม่ได้มีเวลามากพอจะมาเล่นไร้สาระกับนาย ฉันขอแนะนำให้นายอย่ามายุ่งกับฉันก่อนที่มันจะสายเกินไป”
　　ฉิงเฟิงขมวดคิ้วและกล่าวด้วยความหงุดหงิด
　　“
　　พ่อตากำลังรอเหล้าอยู่แต่ไอ้บ้าหยางผิงนี่ก็พร่ำเรื่องไร้สาระไม่เลิกมันน่ารำคาญจริงๆ
　　”