ตอนที่ 966 สังหารราชาเสือสีชาด
　　“ฉันทำลายกระบองของแกและฉันก็กำลังจะฆ่าแกอีกด้วย!”
　　ฉิงเฟิงแสยะยิ้มใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง
　　เมื่อไม่นานนี้ราชาเสือสีชาดได้มองเขาด้วยความเหยียดหยาม แต่ตอนนี้เกมพลิกแล้ว
　　ฉิงเฟิงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งต่อพลังอันยิ่งใหญ่ที่คาดไม่ถึงของกระบวนท่าที่สองของเพลงกระบี่เพลิงภูเขาไฟด้วยกระบวนท่านี้เขาคิดว่ามันย่อมสามารถฆ่าราชาเสือสีชาดได้อย่างง่ายดายแน่นอน
　　ด้วยความสามารถที่ไร้ผู้เทียบเคียงในขอบเขตบ่มเพาะเดียวกันฉิงเฟิงยังสามารถท้าทายยอดฝีมือที่มีระดับสูงกว่าได้ด้วยเช่นกัน ความแตกต่างเล็กน้อยระหว่างความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่าย คุณภาพของเคล็ดบ่มเพาะพลังและอาวุธวิญญาณคือกุญแจสู่ชัยชนะ　　ซึ่งในสองอย่างนี้ฉิงเฟิงเหนือกว่าราชาเสือสีชาดและชัยชนะของเขานั้นเป็นผลลัพธ์ที่คาดเดาได้เป็นธรรมดา
　　“
　　ภูเขาไฟพังทลาย
　　!”
　　ฉิงเฟิงโห่ร้องเสียงต่ำและใช้ออกด้วยกระบวนท่าที่สองอีกครั้ง
　　ภูเขาไฟขนาดใหญ่ที่มีเต็มไปด้วยลาวาพุ่งพรวดขึ้นมาบนท้องฟ้าและกระโจมเข้าใส่ราชาเสือสีชาด
　　อะอ้ากกกกก !
　　โดยไม่ทันเตรียมตัวราชาเสือสีชาดเปล่งเสียงกรีดร้องเล็กแหลมในขณะที่เขาถูกโจมตีด้วยลาวาที่พุ่งเข้าปะทะ หากปราศจากเกราะพลังแท้อย่างเช่นจูฮัวกับราชินีอสูรเพลิง เพียงกายเนื้อของเขาไม่เพียงพอในการทานรับลาวาอันร้อนระอุเหล่านี้
　　เสื้อผ้าของเขาถูกหลอมละลายโดยลาวาซึ่งเผยให้เห็นผิวหนังที่ไหม้เกรียมและปกคลุมไปด้วยแผลพุพองสีดำและหลุมจำนวนนับไม่ถ้วน
　　ด้วยบาดแผลสาหัส,ราชาเสือสีชาดจึงตัดสินใจหนีในทันที
　　เขาไม่ใช่คนโง่เขารู้ว่าการวิ่งเป็นหนทางเดียวที่จะอยู่รอดได้จากกระบวนท่าที่ทรงพลังของฉิงเฟิง
　　“คิดจะหนีไปไหนไปตายซะ !” ฉิงเฟิงแสยะยิ้มและสะบัดกระบี่ตัดหัวของราชาเสือสีชาดในทันที
　　ฉัวะ!
　　หัวของราชาเสือสีชาดลอยขึ้นไปบนฟ้าตามมาด้วยเลือดที่ฉีกพุ่งจากร่างไร้วิญญาณดวงตาของเขาเบิกกว้างไปด้วยความเสียใจและความหวาดกลัว
　　ซูม!
　　ร่างของราชาเสือสีชาดตกลงไปในแม่น้ำแม็กม่าและถูกเผาจนเหลือเพียงโครงกระดูกในพริบตา
　　ทุกคนโดยรอบต่างมองไปที่ฉิงเฟิงด้วยความกลัว
　　“อื้อหือช่างเป็นวิชาที่น่าทึ่งมาก” ร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าที่มีเสน่ห์ของราชินีอสูรเพลิง
　　เธอเพียงมองแวบเดียวก็รู้ว่าระดับพลังของราชาเสือสีชาดนั้นสูงกว่าฉิงเฟิงขั้นหนึ่งแต่ผลลัพธ์ที่ออกมากลับน่าประหลาดใจ มันแสดงให้เห็นว่าวิชาบ่มเพาะพลังและอาวุธของเขาเหนือกว่าราชาเสือสีชาด
　　ฟุ่บฟุ่บ ฟุ่บ !!!
　　ฉิงเฟิงเหยียดมือออกมาคว้าหยิบผลเพลิงทั้งสามลูกอย่างรวดเร็วจากนั้นก็เขาอัดมนุษย์แม็กม่าที่กรูกันเข้ามาขัดขวางเขาจนกระเด็นด้วยหมัดเดียว ก่อนที่จะเหินร่างไปยังอีกฝั่งของแม่น้ำแม็กม่า
　　“ไม่นะ! มันเอาผลเพลิงทั้งสามผลไปหมดแล้ว !” ใบหน้าของหัวหน้ามนุษย์แม็กม่ามืดครึ้มลงด้วยความวิตกกังวล เพราะผลเพลิงอันล้ำค่านี้จะเก็บเกี่ยวได้ทุกๆร้อยปีเท่านั้น
　　แต่ด้วยการที่จูฮัวและราชินีอสูรเพลิงต่างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสฉิงเฟิงจึงกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในสถานที่นี้ชั่วคราว
　　“เจ้ามนุษย์มอบผลเพลิงมา !” จูฮัวกล่าวด้วยเสียงเย็นชา
　　“ฮ่าตอนนี้แกบาดเจ็บและไม่ใช่คู่มือของฉันแล้ว เรื่องอะไรฉันจะต้องส่งผลเพลิงไปให้แกด้วยเล่า ” ฉิงเฟิงยิ้มเล็กน้อยและกล่าวอย่างไม่แยแส
　　ดวงตาที่งดงามของราชินีอสูรเพลิงหันมามองที่เขาและกล่าวว่า“หลี่ฉิงเฟิง เจ้าควรจะฉวยโอกาสนี้ฆ่าจูฮัวซะ เพราะเมื่อใดที่มันฟื้นฟูพลังกลับมามันคงจะมาฆ่าเจ้าและชิงผลเพลิงกลับคืน”
　　นังบ้านี่
　　!
　　จูฮัวสบถออกมาใบหน้าของเขามืดครึ้มต่อคำพูดของเธอ นังปีศาจคนนี้กลับแนะนำให้ฉิงเฟิงฆ่าเขาตอนที่กำลังอ่อนแอ
　　หลังจากการพิจารณาครู่หนึ่งฉิงเฟิงก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า
　　“พี่สาวใหญ่คนสวยพูดถูกต้องฉันคงต้องฆ่าแกเพื่อตัดปัญหาในอนาคต”
　　จากนั้นฉิงเฟิงก็เดินไปหาจูฮัวด้วยกระบี่ในมือของเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
　　“ช้าก่อน! เจ้าฆ่าข้าไม่ได้”
　　“สหายแกเป็นศัตรูของฉัน ทำไมฉันจะฆ่าแกไม่ได้ล่ะ ”
　　“ข้าคือหัวหน้าของเหล่าชนเผ่าแม็กม่าและสามารถควบคุมการปะทุของภูเขาไฟได้หากเมื่อใดที่ข้าตายไปภูเขาไฟจะปะทุ ผู้คนและสัตว์บนเกาะนี้จะตายไปด้วย !”
　　จูฮัวกล่าวเตือน
　　ฉิงเฟิงกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า“ตลกดี แกคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง มุขโกหกตาใสๆแบบนี้เอาไปหลอกคนอื่นเถอะ”
　　“เปล่าเขาไม่ได้โกหก หากเขาตายภูเขาไฟจะปะทุขึ้นโดยไม่มีใครสามารถทำนายได้ว่ามันจะรุนแรงระดับไหน”
　　“อะไรของเจ๊เนี่ย! ในเมื่อคุณรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไงแต่คุณก็ยังบอกให้ฉันฆ่ามันเนี่ยนะ ?”ฉิงเฟิงมองไปที่ราชินีอสูรเพลิงอย่างงุนงงและคิดว่าเธอกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง
　　เมื่อรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจและงุนงงของฉิงเฟิงราชินีอสูรเพลิงจึงกล่าวว่า “ข้าเคยได้ยินมาคร่าวๆ เดิมทีข้าก็ยังไม่แน่ใจเท่าใดนัก จนกระทั่งวันนี้เขายืนยันข้อสงสัยของข้าว่ามันคือเรื่องจริง”
　　ฉิงเฟิงกลอกตาและใช้ความคิดถ้าหากเขาฆ่าจูฮัวทุกคนก็จะตายตามไปด้วยจากการระเบิดของภูเขาไฟ
　　อย่างไรก็ตามฉิงเฟิงไม่อาจนิ่งเฉยจากข้อเท็จจริงที่ว่าถ้าจูฮัวกลับมาแข็งแกร่งดังเดิม เขาต้องออกตามล่าตนเองแน่นอน
　　“จูฮัวฉันฆ่าแกไม่ได้ก็จริงแต่ฉันจะทำลายตันเถียนและการบ่มเพาะพลังของแกแทน”
　　ฉิงเฟิงกล่าวอย่างเย็นชาในขณะที่เขาชี้กระบี่ไปที่จุดตันเถียนของจูฮัว
　　ใบหน้าของจูฮัวดำเป็นขี้เถ้าด้วยความหวาดกลัวเขาจะกลายเป็นคนพิการหากตันเถียนถูกทำลาย มันเป็นแหล่งสะสมพลังแท้ของผู้ฝึกตนทุกคน ตันเถียนถูกทำลายนั้นเป็นชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย
　　“ละหลี่ฉิงเฟิง, อย่าทำลายตันเถียนของข้า !”
　　“ฉันจำเป็นไม่งั้นถ้าแกหายดีแกก็มาตามล่าฉันอยู่ดี”
　　“ข้าสาบานว่าจะไม่ฆ่าแกเมื่อข้าหายดี”
　　“ง่ายเกินไปแค่คำพูดลอยๆใครก็พูดได้ ถ้าแกไม่อยากให้ฉันทำลายตันเถียน นอกจากสาบานแล้วแกต้องมอบสมบัติของมนุษย์แม็กม่ามาให้ฉัน”
　　เขารู้ว่าเหล่ามนุษย์แม็กม่าต้องมีสมบัติล้ำค่าบางอย่างที่คอยปกป้องพวกเขาจากความร้อนของลาวา
　　เมื่อจูฮัวมองไปที่กระบี่ที่จ่ออยู่ตรงจุดตันเถียนของเขาสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปด้วยความขัดแย้ง แต่ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้และกล่าวว่า “ก็ได้ ข้าจะมอบมุกภูเขาไฟให้เจ้า มันช่วยให้เจ้าสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในแม็กมาโดยไม่ถูกเผา”
　　ไข่มุกภูเขาไฟ
　　ฉิงเฟิงรู้สึกยินดีเมื่อได้ยินคำพูดของเขาเขามาถึงขั้นแรกของกายาแดนชำระจากการอาบสายฟ้า ซึ่งในการก้าวไปถึงขั้นที่สองเขาจำเป็นต้องหล่อหลอมร่างกายภายในลาวาที่ร้อนระอุ แต่ตอนนี้ด้วยไข่มุกภูเขาไฟของจูฮัว เขาย่อมพบหนทางฝึกฝนในขั้นต่อไป
　　ฉิงเฟิงรับรู้ถึงความยอดเยี่ยมของการบ่มเพาะกายาแดนชำระที่ได้รับมอบมาจากจักรพรรดิราตรีหากเขาพยายามฝึกฝนต่อไปเรื่อยๆ สักวันหนึ่งเขาอาจจะไปถึงขั้นกายาอมตะก็เป็นได้ เขาแทบอดทนรอที่จะฝึกมันไม่ไหวแล้ว