ตอนที่ 1226 หลิวหรูหยานตกอยู่ในสภาพโคม่า
　　ว่าไงนะ! หรูหยานกับทารกหมดสติไป !
　　สีหน้าของหลี่ฉิงเฟิงเต็มไปด้วยความกังวลต่อคำพูดของหลิวเจียวเจียว
　　นับตั้งแต่ที่เขากลับมาถึงเมืองตงไห่เขาง่วนอยู่กับการช่วยชีวิตหลินเสวี่ยจนไม่มีเวลาปลีกตัวไปเยี่ยมหลิวหรูหยานกับลูกเลย
　　แต่ตอนนี้เขายิ่งกังวลมากขึ้นเมื่อได้ทราบข่าวร้ายว่าจู่ๆทั้งคู่ก็หมดสติไป
　　“เจียวเจียวแล้วเธอไม่พาหรูหยานไปหาหมอหรือไง ”
　　หลี่ฉิงเฟิงถามด้วยความร้อนรน
　　หลิวเจียวเจียวตอบว่า“พี่เขย หนูตามหมอมาแล้วแต่หมอก็ยังหาวิธีรักษาไม่ได้”
　　“พวกงี่เง่าเอ้ย!”
　　หลี่ฉิงเฟิงสบถออกมาอย่างไม่พอใจ　　เขาสูดหายใจลึกแล้วตอบกลับไปว่า“เธออยู่ที่นั่นล่ะ ฉันจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้”
　　พูดจบเขาก็รีบมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลพร้อมกับลูกหมาสีดำและงูกลืนฟ้า
　　สำหรับคนอื่นๆในบ้านหลี่ฉิงเฟิงขอให้คอยปกป้องหลินเสวี่ยต่อไป
　　ด้วยความเป็นห่วงหลิวหรูหยานเขาจึงรีบไปที่โรงพยาบาลโดยเร็ว
　　ที่ทางเข้าโรงพยาบาลมีฮวาเซียนจือและฉินเซียนจื่อรออยู่หลี่ฉิงเฟิงเคยขอให้พวกเธอทั้งสองคอยปกป้องหลิวหรูหยานเอาไว้
　　“พี่หลี่คุณกลับมาแล้ว” เมื่อได้เห็นหน้าหลี่ฉิงเฟิงอีกครั้ง ร่องรอยแห่งความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงามของฮวาเซียนจือ
　　หลี่ฉิงเฟิงเพียงแค่พยักหน้าให้เธอถ้าเป็นครั้งอื่นและเวลาอื่นเขาคงจะหยุดสนทนากับเธอเล็กน้อย แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เขาไม่อยู่ในอารมณ์นั้นเพราะหลิวหรูหยานยังคงไม่ได้สติ
　　เขาพยักหน้าให้ผู้หญิงทั้งสองก่อนที่จะเข้าไปในโรงพยาบาล
　　จากนั้นไม่นานเขาก็มาถึงวอร์ดที่หลิวหรูหยานนอนอยู่
　　ภายในห้องทั้งหลิวหรูหยานและทารกต่างก็นอนอยู่บนเตียงด้วยอาการโคม่า
　　ใบหน้าของพวกเธอซีดขาวและหัวใจเต้นอ่อนมากแทบจะไม่เต้นแล้วก็ว่าได้
　　อีกทั้งชีพจรของพวกเธอก็อ่อนแอมากจนยากที่จะรู้สึก
　　หลิวเจียวเจียวกำลังใช้ผ้าซับน้ำอุ่นเช็ดบนใบหน้าของพี่สาวเธอด้วยความเป็นห่วงส่วนรอบๆเตียงเต็มไปด้วยหมอหลายคนที่กำลังตรวจดูอาการของหลิวหรูหยานด้วยเครื่องมือสมัยใหม่แทบทุกชนิด
　　แต่ทว่าพวกเขาก็ยังไม่สามารถระบุอาการป่วยของเธอได้ หลิวหรูหยานไม่ได้มีอาการหัวใจวาย, โรคหัวใจและหลอดเลือดหรือแม้แต่ปัญหาโรคทางสมอง เธออยู่ในอาการโคม่าโดยไม่มีต้นสายปลายเหตุ　　ถึงแม้บรรดาทีมแพทย์จะใช้เครื่องมือที่ทันสมัยที่สุดแต่ก็ยังไม่พบอะไรเลย
　　“พวกคุณทุกคนออกไปก่อน”
　　หลี่ฉิงเฟิงบอกกับทีมแพทย์และพยาบาล
　　หลังจากได้ยินคำพูดของเขาทีมแพทย์ก็หันหน้ามาและกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “คุณเป็นใคร ผมเป็นแพทย์เจ้าของไข้ คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม”
　　“ผมเป็นแฟนของหลิวหรูหยาน”
　　หลี่ฉิงเฟิงพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว
　　แฟน
　　บรรดาแพทย์ที่ให้การรักษาต่างพากันส่ายหัวและพูดเสียงดังว่า“ถึงแม้คุณจะเป็นแฟนของเธอแต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์ขอให้พวกผมออกไป เธอเป็นคนไข้ของผม หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอในระหว่างที่ผมไม่อยู่จะทำอย่างไร คุณไม่ใช่หมอนี่ คุณรู้วิธีการรักษาโรคหรือไงครับ ?“
　　หลี่ฉิงเฟิงขมวดคิ้วสายตาของเขาเริ่มปรากฏอาการไม่พอใจและไม่อยากเสียเวลาพร่ำเพ้ออีกแล้ว
　　บรรดาหมอที่นี่ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะมาพูดกับเขาเรื่องการรักษาโรค
　　หมอพวกนี้ไม่รู้หรือไงว่าหลี่ฉิงเฟิงเป็นหมอเทวะในหัวเซี่ย แม้แต่ประธานสมาคมการแพทย์ของหัวเซี่ยก็ยังไม่ได้ขี้เล็บเขา ไม่ต้องพูดถึงพวกหมอนี้เลย
　　เห็นได้ชัดว่าทุกคนในที่นี้ต่างก็ไม่รู้ตัวตนของเขา
　　“งั้นพวกคุณให้การรักษาเธอมานานแค่ไหนแล้วล่ะ ทำไมป่านนี้เธอยังไม่ถึงฟื้น ? เห็นชัดๆว่าพวกคุณไร้น้ำยาและความสามารถ พอกันที ออกไปจากวอร์ดได้แล้ว”
　　หลี่ฉิงเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา
　　เขาไม่พอใจมากที่จนป่านนี้แล้วหลิวหรูหยานกับลูกน้อยยังไม่ได้สติ
　　เขาค่อนข้างหงุดหงิดและต้องการระบายความอึดอัดใจกับใครบางคนแพทย์ที่เข้ามาให้การรักษายื้ออยู่นานก็ยังไม่ให้ความร่วมมือ
　　“คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร ผมเป็นหมอประจำที่นี่และลุงของผมก็เป็นรองประธานของโรงพยาบาลนี้ คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้ามาสั่งให้ผมออกไป ?“
　　หมอคนนี้ทำตัวเสมือนเป็นราชาของโรงพยาบาลเพียงเพราะลุงของเขาเป็นรองประธาน
　　หลี่ฉิงเฟิงหรี่ตาและเดินตรงไปหาหมอคนนั้นและตบหน้าเขาทำให้ใบหน้าของเขากลายเป็นบวมเป่งและมีรอยนิ้วมือสีแดงห้ารอยปรากฏขึ้น
　　หมอที่ดูภูมิฐานสง่างามเมื่อครู่นี้กลับกลายเป็นเหมือนหัวหมูในพริบตา
　　ผู้คนโดยรอบต่างก็ตกตะลึงที่ได้เห็นพวกเขาไม่คาดคิดว่าหลี่ฉิงเฟิงจะก้าวร้าวมากถึงขนาดกล้าที่จะลงมือกับหมอในโรงพยาบาล นี่เป็นเรื่องผิดกฎหมาย !
　　หลี่ฉิงเฟิงยังคงไม่หายโกรธหลังจากการตบหน้าหมอคนนั้นเขาทั้งเตะอีกฝ่ายให้ออกจากวอร์ดไป
　　เขาจำเป็นต้องให้การรักษาหลิวหรูหยานโดยด่วนซึ่งทีมแพทย์ก็เอาแต่ขวางทางเขา
　　เมื่อได้เห็นความดุร้ายของหลี่ฉิงเฟิงพยาบาลก็หน้าขาวซีดและรีบออกจากวอร์ดไปเพราะกลัวว่าหลี่ฉิงเฟิงจะตบและเตะพวกเธอด้วย
　　พยาบาลเหล่านี้ต่างก็เป็นสาวสวยทุกคนถ้าหากพวกเธอถูกทำร้ายจนเสียโฉมแล้วจะหาสามีได้อย่างไร
　　ภายในพริบตาแพทย์และพยาบาลทั้งหมดก็ออกจากห้องไปและมีเพียงหลี่ฉิงเฟิงกับคนของเขาเท่านั้นที่ยังคงอยู่
　　เขาหันหน้าไปถามหลิวเจียวเจียวว่า“เจียวเจียว บอกฉันทีว่าเกิดขึ้นอะไรกับหรูหยาน เธอหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่และนานแค่ไหนแล้ว ก่อนที่เธอจะหมดสติได้มีอาการแปลกๆอะไรหรือเปล่า ” 　　หลิวเจียวเจียวตอบว่า
　　“พี่หมดสติไปเมื่อวานนี้และพวกหมอใช้เวลาทั้งวันเพื่อพยายามหาสาเหตุแต่สุดท้ายก็ไม่พบอะไรเธอตื่นขึ้นมาอยู่สองครั้งและตะโกนคล้ายคนละเมอว่า “ข้าคือผู้อมตะ !” และยังมีเรื่องอื่นๆที่หนูไม่เข้าใจเช่นวรยุทธ์, เคล็ดวิชากระบี่นางฟ้า รวมไปถึงเรื่องไร้สาระอื่นๆพวกนี้”
　　เมื่อรู้สึกถึงความเร่งด่วนของสถานการณ์หลิวเจียวเจียวจึงไม่ลังเลและบอกหลี่ฉิงเฟิงในทุกสิ่งที่เธอรู้
　　ตัวตนอมตะเคล็ดวิชากระบี่นางฟ้า ?
　　สีหน้าของหลี่ฉิงเฟิงเปลี่ยนไปอย่างรุนแรงหลังจากได้ยินเรื่องราวเหล่านี้
　　เขารู้ว่าคำศัพท์เหล่านี้มีความหมายต่อผู้ฝึกตนที่ทรงพลังเท่านั้นแม้แต่ผู้ฝึกตนทั่วไปก็ใช่ว่าจะเจ้าใจได้
　　สำหรับเคล็ดวิชากระบี่นางฟ้ามีเพียงผู้ที่เป็นอมตะเท่านั้นที่สามารถฝึกฝนได้แม้แต่หลี่ฉิงเฟิงที่เป็นยอดฝีมือในขอบเขตจิตราชันก็ยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะฝึกฝน
　　เป็นไปได้ไหมว่าเกิดเหตุการณ์เช่นเดียวกับหลินเสวี่ยหลิวหรูหยานก็ปลุกความทรงจำในชีวิตก่อนหน้านี้และเธอก็เป็นหนึ่งในผู้ที่กลับชาติมาเกิดที่เป็นตัวตนระดับอมตะเช่นกัน
　　หลี่ฉิงเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและจมอยู่ในภวังค์
　　กล่าวจากใจจริงเขาเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องตั้งแต่เมื่อหลายเดือนก่อน ยามที่มีสิ่งแปลกประหลาดปรากฏขึ้นทั่วโลก, วัตถุโบราณจากยุคโบราณเริ่มแสดงตัวตน ทำนองเดียวกันกับจำนวนผู้ฝึกตนฝั่งตะวันออกและตะวันตกที่เริ่มปรากฏตัวขึ้นบนโลกอย่างไม่มีมีปี่มีขลุ่ย
　　หากตัวตนในตำนานและเทพนิยายมีอยู่จริงเช่นนั้นการกลับชาติมาเกิดของผู้เป็นอมตะและสัตว์อสูรเทวะก็ย่อมมีอยู่จริงเช่นกัน
　　ยกตัวอย่างใกล้เคียงกับหลี่ฉิงเฟิงลูกหมาสีดำก็เป็นการกลับชาติมาเกิดของสุนัขตัวแรกในโลก ในขณะที่งูกลืนฟ้าก็เป็นการกลับชาติมาเกิดของงูตัวแรก
　　ทั้งหมดนี้กำลังเป็นการบอกใบ้ต่อเขาว่าหลิวหรูหยานก็ไม่ใช่คนธรรมดาเช่นเดียวกัน!