“ข้าจะพูดอีกครั้ง,ราชาอสูรเพลิง ที่นี่คือถิ่นของพวกข้าและเจ้ามีเวลาหนึ่งนาทีในการไสหัวไป มิฉะนั้นข้าจะต้องใช้กำลังเพื่อแสดงให้เจ้าเห็นว่าที่นี่ใครใหญ่สุด”
　　ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างไร้ความอดทนในขณะที่แสงสีแดงพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา
　　“ฮิฮิ ข้าก็พูดไปแล้วนี่นา ข้าไม่ไปไหนจนกว่าเจ้าจะมอบผลเพลิงให้ข้าผลนึง”
　　ราชาอสูรเพลิงเลียริมฝีปากที่มีเสน่ห์ของเธอด้วยรอยยิ้มและกล่าวอย่างหนักแน่น
　　ผลไม้เพลิงเป็นผลไม้ระดับจิตวิญญาณที่หาได้ยากมากมันเติบโตในแม็กม่าของภูเขาไฟเท่านั้นและสามารถเก็บเกี่ยวได้ทุกๆร้อยปี ราชาอสูรเพลิงต้องการผลไม้ผลนี้มากเพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีโอกาสพบมันอีก
　　นอกจากนี้ผลเพลิงก็เป็นประโยชน์สำหรับการพัฒนาระดับพลังของเธอเช่นกัน
　　“เวลาหนึ่งนาทีหมดลงแล้วในเมื่อเจ้าไม่ยอมจากไปดีๆงั้นข้าจะสั่งสอนเจ้า !”
　　ชายผมแดงกระโดดขึ้นไปกลางอากาศและเหินลงที่ตรงหน้าของราชาอสูรเพลิง
　　วูบ!
　　ชายผมแดงเหวี่ยงดาบใหญ่สีแดงกว้างห้านิ้วไปที่ราชาอสูรเพลิงมันฉีกผ่านอากาศและมาถึงโดยหัวของเธอในเวลาไม่นาน
　　“หืมๆ เป็นอาวุธวิญญาณระดับสูงงั้นหรือ ไม่เลว ไม่เลว” ราชาอสูรเพลิงยิ้มอย่างไม่แยแส ในขณะที่มองดาบในมือของเขา
　　ตูม!!
　　ราชาอสูรเพลิงก้าวอย่างแผ่วเบาลงบนพื้นในขณะที่เธอหมุนตัวเหมือนผีเสื้อและหลบการโจมตีของเขาในพริบตา
　　จากนั้นเธอก็ใช้เท้าเล็กๆของเธอเตะเข้าที่หน้าอกของชายวัยกลางคนจนทำให้เขาผงะไปหลายก้าว　　เหล่ามนุษย์แม็กม่าที่อยู่ข้างหลังเขารู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่าหัวหน้าถูกบีบให้ถอยอย่างง่ายดายด้วยลูกเตะเดียว
　　“นี่เหรอจ้ะความแข็งแกร่งของมนุษย์แม็กม่าที่เจ้าว่าจะโชว์ น่าผิดหวังจัง”
　　ราชาอสูรเพลิงกล่าวพร้อมกับส่ายหัว
　　อันที่จริงแล้วราชาอสูรเพลิงยังไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ด้วยซ้ำเพราะถ้าเธอเอาจริงกระดูกของชายคนนี้คงแหลกสลายไปแล้ว เธอต้องการเพียงแค่ผลเพลิงเท่านั้น เธอไม่ได้ต้องการเป็นศัตรูกับเหล่ามนุษย์แม็กม่า
　　“เฮ้อ….มนุษย์แม็กม่ามีแต่อ่อนแอลงและอ่อนแอลง….” เสียงถอนหายใจดังขึ้นข้างๆอย่างฉับพลัน
　　เสือที่มีใบหน้าเป็นมนุษย์ยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเขาดวงตาของมันเปล่งประกายไปด้วยแสงสีแดง เห็นได้ชัดว่ามันได้บ่มเพาะพลังไปสู่ระดับสูงจนมีศีรษะเหมือนมนุษย์คนหนึ่ง　　“ราชาเสือสีชาดเจ้าก็มาที่นี่เพื่อชิงผลเพลิงเช่นกันหรือ ” ราชาอสูรเพลิงมองไปที่มัน
　　“ถูกต้องผลเพลิงคือผลไม้ระดับจิตวิญญาณมันช่วยเพิ่มพลังให้ข้าได้ ที่สำคัญมันสุกหง่อมเพียงทุกๆหนึ่งร้อยปีเท่านั้น ข้าไม่ยอมพลาดโอกาสนี้หรอก” ราชาเสือสีชาดกล่าวอย่างเย่อหยิ่งดุร้าย
　　ชายผมแดงดูโกรธมากเพียงลำพังราชาอสูรเพลิงคนเดียวก็สร้างปัญหาให้เขาแล้ว ตอนนี้ยังมีราชาเสือสีชาดเพิ่มมาอีกหนึ่ง
　　“คำแนะนำของข้าคือพวกเราสามคนแบ่งผลเพลิงกันคนละผล ซึ่งมันก็ยุติธรรมดี พวกเจ้าว่าอย่างไร ” ราชาเสือสีชาดกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของมัน
　　ไม่มีกองกำลังฝ่ายอื่นนอกจากกลุ่มมนุษย์แม็กม่าราชาเสือสีชาดและราชาอสูรเพลิง พวกเขาทั้งสามมีคุณสมบัติพอที่จะได้รับผลเพลิงเนื่องจากพวกเขาเป็นผู้ที่ทรงพลังที่สุดบนเกาะแห่งนี้
　　ชายผมแดงเห็นได้ชัดว่ากำลังครุ่นคิดพิจารณาถึงความเป็นไปได้ของคำแนะนำนี้ด้วยใบหน้าที่มีมืดครึ้มถึงแม้ว่าเหล่ามนุษย์แม็กม่าจะทรงอำนาจ แต่อาวุโสสูงสุดของพวกเขาก็ยังคงเก็บตัวไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอก ลำพังเขาเพียงคนเดียวที่ไม่มีอาวุโสสูงสุดเป็นแบ็คอัพให้นั้นก็ไม่อาจต่อกรกับราชาอสูรเพลิงหรือราชาเสือสีชาดได้แม้แต่น้อย
　　ทันใดนั้นเองผลเพลิงทั้งสามผลก็ถูกเด็ดจากต้นในขณะที่ทั้งสามฝ่ายกำลังเจรจากัน
　　“พวกเราโชคดีจริงๆที่ได้เห็นผลเพลิงฉันขอรับมันไปละนะ” น้ำเสียงที่หยิ่งผยองและข่มเหงผู้คนดังขึ้นทำให้ชายวัยกลางคนผมแดงรู้สึกหงุดหงิด
　　ฉิงเฟิงเดินเข้ามาพร้อมกับราชาอสูรค้างคาวม่วงและทีมเขี้ยวหมาป่าโดยมีราชางูเกล็ดเพลิงเป็นคนนำทาง
　　หากฉิงเฟิงไม่ได้งูเกล็ดเพลิงนำทางคงจะต้องใช้เวลานานกว่านี้จึงจะหาสถานที่แห่งนี้พบโชคดีที่เขาไม่ได้ฆ่ามัน
　　“พวกเจ้าเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร, มนุษย์ !”ชายผมแดงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร
　　ชาวมนุษย์แม็กม่านั้นต่อต้านและเป็นศัตรูกับมนุษย์มาโดยตลอดพวกเขามองว่ามนุษย์ทุกคนคือศัตรู
　　ฉิงเฟิงชี้ไปที่ราชางูเกล็ดเพลิงและกล่าวว่า“เจ้านี่พาฉันมา ”
　　ราชางูเกล็ดเพลิงแทบจะร้องไห้เมื่อได้ยินฉิงเฟิงโบ้ยมาที่มันมันคิดในใจว่า
　　“
　　โถ…ลูกพี่มนุษย์ พี่เป็นคนสั่งให้ข้าพามาที่นี่เองไม่ใช่รึไง ทำไมเอาข้ามาเป็นไม้กันหมาแบบนี้ ข้าไม่ได้คนอยากพามาเสียหน่อย
　　!”
　　ชายผมแดงกลอกตาไปที่ราชางูเกล็ดเพลิงด้วยความไม่พอใจ
　　“เฮอะแกมันขี้ขลาดที่ฟังคำขู่ของมนุษย์ !” ราชาเสือสีชาดแค่นเสียงเย็นชาและหัวเราะเยาะ
　　สัตว์อสูรบนเกาะเพลิงระอุแห่งคือถือกำเนิดมาเพื่อเป็นศัตรูกับมนุษย์พวกเขาคุ้นชินกับการโจมตีมนุษย์ในทันทีที่เห็นย่างกรายเข้ามาบนเกาะ
　　ราชางูเกล็ดเพลิงมีสีหน้าโกรธแค้นแต่มันก็ต้องกล้ำกลืนความโกรธเมื่อคิดได้ว่าราชาเสือสีชาดนั้นเข้มแข็งเพียงใด
　　ราชาเสือสีชาดนั้นเป็นราชาแห่งเสือบนเกาะนี้และแข็งแกร่งกว่าราชางูเกล็ดเพลิงมันไม่กล้าหือ
　　“ถ้าแกเกลียดชังมนุษย์ขนาดนั้นทำไมแกไม่วิวัฒนาการเป็นหน้าหมาแทนที่จะเป็นหน้ามนุษย์ล่ะ,เจ้าเสือ ”ฉิงเฟิงตอกกลับราชาเสือสีชาด
　　“เจ้ามนุษย์สารเลว! แกกล้าเล่นตลกกับข้าได้อย่างไร !” ราชาเสือสีชาดมองไปที่ฉิงเฟิงอย่างดุเดือด
　　“แหมๆใจเย็นๆ ทำไมเจ้าถึงได้ไปตะคอกใส่หนุ่มน้อยน่ารักแบบนั้นล่ะเจ้าเสือ “
　　ราชาอสูรเพลิงหัวเราะอย่างมีเสน่ห์ในขณะที่เธอมองไปที่ฉิงเฟิงด้วยความรู้สึกคุ้นเคยต่อใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา
　　ค้างคาวม่วงกลอกตาและพูดไม่ออกกับคำพูดเจ้าชู้ของราชาอสูรเพลิง
　　นี่หล่อนกล้าทำตัวเจ้าชู้กับนายน้อยทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครงั้นหรือ
　　“พี่หญิงเพลิงคุณจำผมได้ไหม ” ค้างคาวม่วงก้าวออกมาและกล่าวกับราชาอสูรเพลิง
　　นี่ไม่ใช่แผนเดิมของเขาแต่ราชาอสูรเพลิงกลับทำตัวเกี้ยวพาราสีน้อยนายไม่หยุด เขาต้องห้ามเธอจากการกระทำเช่นนี้
　　“เจ้าเจ้าคือ … ค้างคาวน้อยงั้นเหรอ ” ราชาอสูรเพลิงถาม เธอพบว่าชายหนุ่มหน้ามนคนนี้มีใบหน้าคล้ายคลึงกับราชาอสูรค้างคาวม่วงตัวน้อยของเธอเมื่อสิบห้าปีก่อน
　　เธอไม่แน่ใจเพราะว่าไม่ได้พบหน้ากันมาตั้งเกือบสิบห้าปีแล้ว
　　“คุณจำไม่ได้เหรอว่าเคยซื้ออมยิ้มให้ผมบ่อยๆเมื่อสิบห้าปีก่อน,พี่หญิงเพลิง ” 　　ค้างคาวม่วงมีสีหน้าไม่ค่อยแฮปปี้ที่เห็นว่าราชาอสูรเพลิงจำเขาไม่ได้เมื่อก่อนเธอดีต่อเขามากสมัยยังเด็กๆ
　　“อ้า….. ! ข้าจำได้แล้ว ฮิๆ ไม่เจอกันเกือบสิบห้าปี ค้างคาวม่วงตัวน้อยของพี่โตขึ้นกลายเป็นหนุ่มหล่อเหลาเช่นนี้เชียวหรือ ! ตอนนี้เจ้ามีแฟนรึยังล่ะ ถ้ายังไม่มีแฟนพี่สาวคนนี้จัดให้เจ้าสักดอกได้นะถ้าเจ้าต้องการ !”
　　ราชาอสูรค้างคาวม่วงพูดไม่ออกเกี่ยวกับพี่สาวใหญ่คนนี้เธอยังคงเจ้าชู้ขี้เล่นเหมือนสมัยก่อนไม่ผิดเพี้ยน แต่ที่สำคัญ เธอจำหน้านายน้อยที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนั้นไม่ได้ได้อย่างไร