เจียวซูกำลังอยู่ระหว่างการประชุมในออฟฟิศของเขาในตอนที่รับโทรศัพท์ของฉิงเฟิงเขาทิ้งทุกคนในที่ประชุมกลางคันและวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
　　เนื่องจากการเคลื่อนไหวที่รีบร้อนของเขาทำให้ถ้วยชาบนโต๊ะถูกกระแทกจนตกลงกับพื้นและแตกเป็นเสี่ยงๆชุดของเขาฉีกขาดเนื่องจากไปเกี่ยวกับมุมโต๊ะ แม้จะเป็นเรื่องน่าอายแต่เจียวซูก็ยังคงรีบพุ่งออกไปที่หน้าประตูโรงพยาบาล
　　เมื่อได้เห็นประธานที่ตาลีตาเหลือกวิ่งหน้าตั้งออกไปด้วยความรวดเร็วเช่นนี้ทุกคนที่เห็นต่างก็ประหลาดใจ เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นประธานอยู่ในสภาพตื่นตระหนกเช่นนี้มาก่อนแม้แต่ตอนที่ผู้อำนวยการสำนักอนามัยมาเยี่ยม
　　คนที่โทรเรียกเขาเป็นใครกันนะ
　　ถึงทำให้ประธานต้องอยู่ในอาการแบบนี้ได้
　　ทุกคนก็ออฟฟิศต่างก็หันไปมองหน้ากันด้วยความงุนงงสงสัย
　　ที่หน้าประตูโรงพยาบาล
　　ยามตัวสูงกล่าวกับฉิงเฟิงด้วยความดูหมิ่นและเหนื่อยหน่ายว่า“คุณจะโม้ก็ให้มันมีขอบเขตหน่อย เหอะ โทรเรียกท่านประธานมาพบคุณที่นี่งั้นหรือ คุณคิดว่าตัวเองเป็นนายกของเมืองนี้หรือไง ?”
　　ยามตัวสูงได้ยินการสนทนาทางโทรศัพท์แต่เขาคิดว่าฉิงเฟิงแกล้งเตี๊ยมกับใครบางคน หรือไม่ก็แกล้งโทรสุ่มจากนั้นก็ตัดสาย
　　อย่างไรก็ตามยามตัวสูงพูดไม่ทันขาดคำ เจียวซูที่สวมชุดกราวน์สีขาวก็วิ่งหน้าตั้งมาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ
　　เมื่อเขาได้เห็นฉิงเฟิงก็หยุดวิ่งทันทีใบหน้าแดงก่ำ ลมหายใจถี่และเหงื่อออกท่วมตัว
　　ด้วยความพยายามที่จะมาให้ทันตามที่ฉิงเฟิงกล่าวเจียวซูได้ใช้พลังงานทั้งหมดของเขาในการมาถึงที่นี่ให้ทันเวลา เขาสาบานได้เลยว่าเขาไม่เคยวิ่งเร็วขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
　　“ทะ..ท่านประธาน ท่านมาที่นี่ทำไมครับ ”
　　ยามตัวสูงกล่าวด้วยความตื่นตระหนกตกตะลึง
　　เมื่อสักครู่ที่ผ่านมาชายหนุ่มคนนี้โทรศัพท์หลังจากนั้นไม่กี่นาทีท่านประธานาธิบดีก็รีบวิ่งออกมาหาเขาด้วยตนเอง เป็นไปได้ไหมที่ชายหนุ่มคนนี้จะรู้จักกับท่านประธานจริงๆ
　　เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้อย่างมากของเรื่องนี้ใบหน้าก็ยามตัวสูงก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นความหวาดกลัว
　　เขาขวางฉิงเฟิงไม่ให้เข้าไปในโรงพยาบาลด้วยข้ออ้างเรื่องต่อคิวและกล่าววาจาดูหมิ่นเขาเท่านั้นยังไม่พอเขากลับยอมให้ภรรยารองประธานลัดคิวต่อหน้าอีก ถ้าหากท่านประธานวิ่งออกมาเพื่อมาพบเขาจริงๆยามตัวสูงรู้ดีว่าเขาจบสิ้นแล้ว
　　“นายนายไม่ยอมให้เขาได้แอดมิดในโรงพยาบาล” เจียวซูชี้ไปที่ฉิงเฟิงและกล่าวกับยามตัวสูง
　　ยามตัวสูงเงียบอยู่ครู่หนึ่งพยายามคิดคำอธิบาย แต่เจียวซูก็ไม่ให้โอกาสเขาได้พูด
　　“นายถูกไล่ออกแล้ว! โรงพยาบาลนี้ไม่ต้องการคนอย่างนาย !” เจียวซูกล่าวตัดบท ไม่เปิดโอกาสให้ยามตัวสูง เขาไล่ยามออกในทันที
　　ยามตัวสูงหน้าซีดเผือดราวกับคนตายเขาจบแล้ว ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้โกหกเรื่องที่เขารู้จักกับท่านประธานของโรงพยาบาล และทุกคนที่ไม่ได้ตาบาดย่อมมองออกว่าท่านประธานให้ความสำคัญกับชายหนุ่มผู้นี้เพียงใด
　　ยามตัวสูงเต็มไปด้วยความเสียใจเขาล่วงเกินชายหนุ่มผู้นี้ไปแล้ว และไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้　　หลังจากเสร็จธุระกับยามตัวสูงเจียวซูก็คำนับให้ฉิงเฟิงและกล่าวว่า “คุณหลี่ ผมต้องขออภัยอย่างสูงต่อพฤติกรรมของพนักงานในโรงพยาบาล หวังว่าคุณจะให้อภัย”
　　เมื่อได้เห็นประธานของโรงพยาบาลประชาชนกล่าวขอโทษฉิงเฟิงผู้คนที่อยู่รอบๆต่างก็เปิดปากกว้างด้วยความประหลาดใจ
　　ชายหนุ่มคนนี้ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆเพียงโทรศัพท์ครั้งเดียวก็ทำให้ประธานของโรงพยาบาลรีบออกมาคำนับและกล่าวขอโทษเขาถึงที่
　　“ท่านประธานซูคุณไม่ได้มาเกินเวลาที่ผมบอกไว้ ผมยกโทษให้ ตอนนี้คุณไปหาห้องที่ดีที่สุดให้ภรรยาผมได้แล้ว” ฉิงเฟิงกล่าวพร้อมกับหลินเสวี่ยที่อยู่ในอ้อมแขน
　　น้ำเสียงของเขาเจือปนไปด้วยการออกคำสั่งราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของโรงพยาบาล
　　ถึงแม้ว่าเสียงของเขาจะยังคงดูไม่พอใจแต่เจียวซูก็รู้สึกมีความสุขมากเพราะฉิงเฟิงยอมเข้ารับการแอดมิดที่นี่　　ถ้าฉิงเฟิงไม่พอใจจนไปโรงพยาบาลอื่นมันจะเป็นเรื่องที่น่าอับอายสำหรับโรงพยาบาลประชาชน
　　“ได้เลยคุณหลี่ตามผมมา ผมจะพาคุณไปดูห้องที่ดีที่สุดเอง” เจียวซูกล่าวพร้อมกับพาฉิงเฟิงไปดูห้องที่ดีที่สุดของโรงพยาบาล
　　“ที่รักชายหนุ่มคนนั้นสุดยอดเลย ฉันหวังว่าสักวันหนึ่งคุณจะทำให้ประธานโรงพยาบาลต้องออกหน้ามาพบพวกเราแบบนั้นตอนที่ฉันป่วยได้บ้าง” หญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังเข้าแถวกล่าวกับแฟนของเธอ
　　ผู้หญิงทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความเพ้อฝันเมื่อได้เห็นว่าประธานโรงพยาบาลให้ความสำคัญกับฉิงเฟิงมากยามที่ภรรยาของเขาต้องได้รับการรักษา หญิงสาวคนนี้อิจฉามากและหวังว่าคนที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของฉิงเฟิงนั้นจะเป็นเธอ
　　ฉิงเฟิงตามเจียวซูไปพร้อมกับหลินเสวี่ยที่อยู่ในอ้อมแขนพวกเขาเดินมาถึงแผนกวีไอพี 1 ซึ่งเป็นโซนห้องผู้ป่วยที่ดีที่สุดของโรงพยาบาลนี้ เฉพาะผู้ที่มีคอนเนคชั่นหรือบุคลที่มีฐานะใหญ่โตเท่านั้นจึงจะมาพักฟื้นที่นี่ได้
　　ในขณะเดียวกันพยาบาลก็พาหญิงวัยกลางคนๆหนึ่งเข้ามาในหอผู้ป่วย ฉิงเฟิงจำผู้หญิงคนนี้ได้ดี เธอคือคนที่ยามตัวสูงปล่อยให้ผ่านเข้ามาโดยไม่ต้องรอคิว
　　ฟังจากคำพูดยามตัวสูงฉิงเฟิงก็รู้ว่าเธอคือภรรยาของรองประธานและไม่ค่อยมีมารยาทเท่าใดนัก
　　แน่นอนว่าเจียวซูก็เห็นเธอเช่นกันเขากล่าวว่า “หวังชุย หอผู้ป่วยนี้มีเจ้าของแล้ว คุณไปที่อื่น”
　　หญิงวัยกลางคนชื่อว่าหวังชุยเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเจียวซูเธอก็ขมวดคิ้วและแสดงสีหน้าอย่างเย็นชา “เจียวซู คุณหมายความว่าอะไร ”
　　หวังชุยคนนี้เป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกเอาแต่ใจอย่างสุดโต่งแม้แต่เจียวซูเธอก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา ซึ่งเรื่องนี้ทำให้ฉิงเฟิงประหลาดใจไม่น้อย เพราะเธอเป็นเพียงแค่ภรรยาของรองประธานเท่านั้น ในขณะที่เจียวซูเป็นประธานโรงพยาบาล
　　คำพูดของหวังชุยทำให้การแสดงออกของเจียวซูเปลี่ยนไปเนื่องจากเขาไม่ได้คาดคิดว่าหวังชุยจะท้าทายอำนาจของเขาในฐานะประธานโรงพยาบาล ภายใต้สายตาที่ตื่นตระหนกของผู้ชม
　　“หวังชุยผมจะพูดอีกครั้ง ห้อง VIP 1 นี้ถูกจองแล้วโดยภรรยาของคุณหลี่ คุณไปหาห้องอื่นเอา” เจียวซูขมวดคิ้วและกล่าวอย่างเย็นชา
　　“เหอะเจียวซู สามีของชั้นจะแทนที่ตำแหน่งของคุณอยู่แล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งกับชั้น ให้ชั้นไปหาห้องพักอื่น ” หวังชุยกล่าวด้วยความเย่อหยิ่ง