“แกเป็นคนของตำหนักโกสคิงใช่ไหม” ฉิงเฟิงถามชายที่สวมหน้ากากปีศาจ
　　“ถูกต้องข้าคือกุ้ยสือ นายท่านเฮยหวู่ชางสั่งให้ข้ามาเอาชีวิตของแก” กุ้ยสือแสยะยิ้มอย่างหนาวเหน็บพร้อมกับจิตสังหารที่ไม่อาจเก็บซ่อน
　　เฮยหวู่ชาง
　　ฉิงเฟิงไม่ประหลาดใจกับชื่อนี้คนผู้นั้นอยู่ในระดับสูงสุดของขั้นใต้สวรรค์และสามารถทำให้เจ้าโล้นที่เปิดใช้พลังสายเลือดปลิวกระเด็นไปได้ด้วยฝ่ามือเดียว หากในวันนั้นลู่เต๋าซางไม่ยื่นมือเข้าช่วย เขาและทีมเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดคงต้องจบสิ้น
　　“สรุปว่าเป็นไอ้หน้ากากผีเฮยหวู่ชางส่งแกมาตายสินะ”ฉิงเฟิงจ้องไปที่กุ้ยสือและกล่าวด้วยความดูถูกเหยียดหยาม　　เขาสังเกตระดับพลังของกุ้ยสืออย่างรอบคอบแล้วและพบว่าคนผู้นี้อยู่ในระดับแรกของขั้นใต้สวรรค์เช่นเดียวกับฉิงเฟิงแต่ในระดับพลังที่เท่ากันเขาย่อมไม่ใช่คู่มือของฉิงเฟิงอย่างแน่นอน
　　“แกมันโอหังนัก! ข้าจะฆ่าแก !” กุ้ยสือกางฝ่ามือที่เล็กลีบของเขาออกมาและฟาดลงไปที่ฉิงเฟิงอย่างรุนแรง
　　ฝ่ามือของกุ้ยสือพาดผ่านอากาศและมาถึงตัวฉิงเฟิงในพริบตาพร้อมกับลมที่เย็นยะเยือก
　　ฉิงเฟิงไม่ได้หลบแม้แต่น้อยเขามีความมั่นใจมากขึ้นหลังจากการต่อสู้กับโจวอี้ เขาคาดว่าไม่มีใครที่อยู่ในขั้นใต้สวรรค์ระดับแรกจะสามารถเอาชนะเขาได้
　　ฉิงเฟิงรวบรวมพละกำลังทั้งหมดของเขาเหวี่ยงหมัดที่ทรงพลังฉีกผ่านอากาศเข้าไปปะทะกับฝ่ามือของกุ้ยสือจนทำให้เกิดเสียงดังสนั่น
　　ครืดครืด ครืด …　　กุ้ยสือถูกบังคับให้ต้องก้าวถอยกลับไปสี่ก้าวก่อนที่เขาจะควบคุมสมดุลร่างกายได้เขาตกใจมาก เขาไม่ได้คาดคิดว่าเลยฉิงเฟิงจะสามารถสกัดฝ่ามือที่ทรงพลังของเขาไว้ได้
　　“แก… แกทะลวงผ่านเป็นผู้ฝึกยุทธ์แล้ว ” กุ้ยสือถามด้วยความไม่เชื่อ
　　เมื่อตอนที่เฮยหวู่ชางสั่งให้เขามาฆ่าฉิงเฟิงเขาบอกเพียงแค่ว่าหลี่ฉิงเฟิงผู้นี้เป็นเพียงนักสู้ระดับ SSS ในหมู่ปุถุชนคนธรรมดาและเป็นราชันแห่งทวีปเท่านั้น กุ้ยสือตกใจมากที่เห็นกับตาว่ามันไม่ใช่อย่างที่เฮยหวู่ชางพูด
　　ฉิงเฟิงก็ตกใจไม่น้อยเช่นกันถึงแม้ว่าหมัดของเขาจะทำให้กุ้ยสือต้องถอย แต่หมัดของเขาที่ปะทะกับฝ่ามือของกุ้ยสือก็เย็นจัด
　　กุ้ยสือผู้นี้แข็งแกร่งกว่าโจวอี้หลายขั้นนักเพราะฉิงเฟิงสามารถทำลายทั้งแขนของโจวอี้ได้เพียงหมัด แต่กับกุ้ยสือเขาทำได้เพียงแค่ให้คนผู้นี้ถอยไป 4-5 ก้าวเท่านั้น
　　ผ่านการประมือกันครั้งแรกของพวกเขาฉิงเฟิงมีความรู้สึกว่าความจริงแล้วกุ้ยสือผู้นี้ไปถึงขั้นใต้สวรรค์ระดับกลางแล้ว
　　โชคดีที่วิชาที่ฉิงเฟิงฝึกนั้นทรงพลังกว่าวิชาทั่วไปมิฉะนั้นเขาคงไม่มีทางเอาชนะกุ้ยสือได้แน่นอน
　　ฉิงเฟิงรู้สึกขอบคุณลู่เต๋าซางเป็นอย่างมากที่มอบคัมภีร์และสอนวิทยายุทธให้แก่เขาเขามั่นใจว่าตราบใดที่เขาฝึกอย่างตั้งใจไปจนถึงหน้าสุดท้ายของคัมภีร์ เขาจะต้องเข้าสู่ขอบเขตแห่งขั้นแกรนด์มาสเตอร์ได้อย่างแน่นอน
　　กุ้ยสือเหวี่ยงฝ่ามือพร้อมด้วยสายลมที่หนาวเหน็บออกมาอีกครั้งและมุ่งเป้าไปที่ฉิงเฟิงภารกิจของเขาวันนี้คือสังหารหลี่ฉิงเฟิง ถ้าหากเขาล้มเหลวเฮยหวู่ชางจะไม่ยกโทษให้เขาแน่นอน
　　เปรี้ยง
　　!!!
　　ฉิงเฟิงออกหมัดเข้าปะทะอีกครั้งและบังคับให้กุ้ยสือถอยกลับไประหว่างที่พวกเขากำลังสู้กัน ไอเย็นที่แฝงมาจากฝ่ามือของกุ้ยสือก็ทะลุเข้าสู่ร่างกายของฉิงเฟิงและสร้างความเสียหายให้เขา
　　อย่างไรก็ตามเป็นที่น่าแปลกประหลาดที่ปราณฉีในร่างของฉิงเฟิงกลับบันเทิงไปกับไอเย็นจากพลังฝ่ามือของกุ้ยสือที่แทรกเข้ามาในร่าง ยิ่งไปกว่านั้น ฉิงเฟิงก็ยังรู้สึกอีกด้วยว่าพลังของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่ดูดซับพลังปราณฉีที่เยือกเย็นนั้นเข้าไป
　　มันเป็นความประหลาดใจที่น่ายินดีสำหรับฉิงเฟิงเขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าวิทยายุทธ์จากในคัมภีร์จักรพรรดิยุทธ์จะมีความสามารถในการดูดซับพลังฉีของคู่ต่อสู้และเปลี่ยนให้มันมากลายเป็นพลังของเขาได้ !
　　“
　　มาต่อกันกุ้ยสือ
　　!!”
　　ฉิงเฟิงระงับความตื่นเต้นของเขาเอาไว้และเปิดฉากสัประยุทธ์กับกุ้ยสืออีกครั้งด้วยหมัดแล้วหมัดเล่า
　　เปรี้ยง
　　!
　　เปรี้ยง
　　!!
　　เปรี้ยง
　　!!!
　　…
　　หมัดและฝ่ามือของพวกเขาปะทะกันอย่างต่อเนื่องพร้อมกับเสียงดังลั่นราวกับฟ้าร้องโชคดีที่มันเป็นเวลาเที่ยงคืนในช่วงฤดูหนาว ซึ่งคนส่วนใหญ่ได้เข้านอนกันไปหมดแล้ว มิฉะนั้นการต่อสู้ที่รุนแรงขนาดนี้จะดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก
　　ยิ่งสู้กันนานเท่าไรกุ้ยสือก็ยิ่งหวั่นวิตกมากขึ้นเขากลายเป็นฝ่ายที่ต้องป้องกันต่อการรุกไล่อย่างเกรี้ยวกราดของฉิงเฟิง เขาวางแผนที่จะใช้พลังไอเย็นของเขาแทรกซึมเข้าสู่ร่างของฉิงเฟิงเพื่อกัดกร่อนร่างกาย แต่กลับพบว่ามันไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง
　　หลังจากประมือกันไปร่วมร้อยกระบวนท่าฉิงเฟิงสัมผัสได้ว่าพลังในตัวของเขาได้เพิ่มขึ้นจนถึงขีดขั้นที่จะทะลวงเข้าสู้ใต้สวรรค์กลางได้แล้ว เหตุผลเบื้องหลังของปรากฏการณ์นี้ก็คือวิชาจักรพรรดิยุทธ์นั่นเอง
　　วิชาจักรพรรดิยุทธ์ผสมผสานเป็นหนึ่งเดียวกับฉิงเฟิงอย่างกลมกลืนราวกับว่าวิชานี้ปรับตัวของมันเองให้เหมาะสมกับร่างกายฉิงเฟิง มันสร้างบางอย่างขึ้นและส่งสิ่งนั้นให้ก้องกังวาลในสายเลือดและเส้นลมปราณของเขา
　　ฉิงเฟิงรู้สึกตื่นเต้นยินดีเป็นอย่างมากที่พบว่าสายเลือดแห่งราชันหมาป่าของเขานั้นเชื่อมต่อกับวิทยายุทธ์โบราณอย่างเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเพื่อนสนิทสองคนมาพบกันโดยไม่คาดคิด !
　　ในระหว่างต่อสู้กับกุ้ยสือฉิงเฟิงก็ลองพยายามเชื่อมต่อพลังฉีในร่างที่ฝึกฝนมาด้วยวิทยายุทธ์โบราณให้มันเข้ากับสายเลือดราชันหมาป่า ผลที่ได้ก็คือพลังของเขาเพิ่มอีกขั้นเมื่อพลังทั้งสองสายหลอมรวมกัน
　　“กุ้ยสือเราเล่นกันมาพอแล้ว ไปพบบรรพบุรุษของแกได้แล้ว !” พลังฉีที่ดุร้ายเกรี้ยวกราดระเบิดออกมาจากฉิงเฟิง
　　โฮกกกกกกกกกก
　　!!
　　ด้วยดวงตาสีแดงผิวเปลี่ยนเป็นสีแดง และท่าทางดุร้ายเหมือนอสูรกายของฉิงเฟิง เป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าเขาเปิดใช้งานพลังสายเลือดจากรอยสักหมาป่าบนหน้าอกของเขาแล้ว เขาง้างหมัดที่หลอมรวมพลังทั้งสองสายไว้ด้วย พลังสายหนึ่งเป็นพลังที่ได้มาจากการฝึกวิทยายุทธ์โบราณ ส่วนอีกหนึ่งมาจากพลังสายเลือดแห่งราชันหมาป่า
　　เปรี้ยง
　　!!!!!
　　เมื่อหมัดของเขากระทบฝ่ามือกุ้ยสือในครั้งนี้ก็ทำให้แขนทั้งข้างของกุ้ยสือแหลกละเอียดพลังของหมัดยังส่งให้กุ้ยสือลอยละล่องไปบนฟ้าแล้วร่วงหล่นกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง
　　“อั่ก! ทำไมจู่ๆมันถึงแข็งแกร่งขึ้นได้ถึงขนาดนี้” กุ้ยสือกระอักเลือดคำโตออกมาพร้อมกับความหวาดกลัว
　　เมื่อครู่ฉิงเฟิงเพิ่งจะมีพลังอยู่ในระดับเดียวกับเขาแท้ๆแต่ตอนนี้พลังของเขากลับเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล
　　ฉิงเฟิงเดินเข้าหากุ้ยสือด้วยจิตสังหารที่รุนแรงตอนนี้เขาเหมือนกับเทพเจ้าล่าสังหาร
　　“ไม่ๆๆอย่าฆ่าข้า ข้ายังไม่อยากตาย” เมื่อรู้สึกได้ถึงเจตนาฆ่าในแววตาที่ดุร้ายของฉิงเฟิง กุ้ยสือก็ใบหน้าซีดขาวด้วยความหวาดกลัว เขากำลังร้องขอชีวิต
　　“ให้ปล่อยแก ไม่มีทาง ถ้าหากคนที่นอนตรงนี้เปลี่ยนเป็นฉัน ฉันมั่นใจว่าแกจะฆ่าฉันในทันทีโดยไม่ลังเล ดังนั้น ไปตายซะ “　　กร๊อบ
　　!
　　ฉิงเฟิงยกขาขึ้นพาดคอของกุ้ยสือและเหยียบลงไปเต็มแรงทันที
　　“
　　ตำหนักโกสคิงรอก่อนเถอะ ฉันจะทำลายล้างพวกแกให้สิ้นซาก
　　!
　　“
　　ฉิงเฟิงคำรามออกมาและหันหลังเดินออกไป
　　แต่สิ่งที่ฉิงเฟิงไม่รู้ก็คือเขามีศัตรูมากกว่าตำหนักโกสคิงเสียแล้ว เขาลืมนึกถึงกาโตร์คิงและราชันมือสังหาร หวังชีเค่อ คนเหล่านี้จะต้องมาฆ่าเขาอย่างแน่นอนวันใดวันหนึ่ง
　　วูฟคิงมิเคยไร้ศัตรูและเขาก็ไม่เคยเกรงกลัวผู้ใด
　　ในคืนที่หนาวเหน็บเช่นนี้ผู้คนตามท้องถนนและรถแท็กซี่ก็หายากมากฉิงเฟิงยืนอยู่บนถนนเป็นเวลานานเพื่อจะเรียกรถแท็กซี่
　　เขารู้สึกเย็นๆจึงตัดสินใจที่จะเดินเล่นสักพักเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น
　　จากนั้นเมื่อเขาเดินมาถึงสะพานแห่งหนึ่งเขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่บนนั้น เธอเป็นผู้หญิงที่งามหยดย้อยเป็นอย่างยิ่ง