เฮลคิงค่อนข้างพอใจในตัวของหลิวเฟยเหยียนเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่งดงาม แต่ในขณะที่เขาเตรียมจะไว้ชีวิตเธอ เขาก็ได้กลิ่นจางๆของผงติดตามตัวบนร่างของเธอ

“ชิ ! หลี่ฉิงเฟิงใส่บางอย่างไว้บนร่างของเธอในการแกะรอย” เฮลคิงกล่าวอย่างดุร้าย

หมับ !

เฮลคิงคว้าคอหลิวเฟยเหยียน ปรากฏเจตนาฆ่าในดวงตาของเขา เขากำลังคิดที่จะไว้ชีวิตหลิวเฟยเหยียนแต่ไม่อาจทำได้อีกต่อไป ถ้าเขาปล่อยเธอไปหลี่ฉิงเฟิงจะหาที่ซ่อนของเขาพบผ่านผงแกะรอย

“นายท่าน ได้โปรดอย่าฆ่าดิฉันเลย !” หลิวเฟยเหยียนกล่าวอย่างหวาดผวาเมื่อเธอรู้สึกได้ถึงเจตนาฆ่าจากตัวของเฮลคิง มนุษย์ทุกคนไม่ว่าจะเป็นคนที่มีอิทธิพลแค่ไหนก็ยังกลัวความตาย

กร๊อบ !

เฮลคิงไม่หวั่นไหวกับคำร้องขอชีวิตของหลิวเฟยเหยียน เขาบีบคอเธอทันทีและออกจากวิลล่าไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เฮลคิงออกไปจากวิลล่า ฉิงเฟิงก็มาถึงพอดี

เมื่อฉิงเฟิงเปิดประตูเข้ามาเขาเห็นร่างไร้วิญญาณของหลิวเฟยเหยียนและผี 11

“ผงแกะรอยของฉันถูกค้นพบ ?”

ฉิงเฟิงกล่าวในขณะที่ขมวดคิ้ว เขาไม่พอใจมาก

ตอนแรกเขาต้องการใช้ผงแกะรอยในการลอบติดตามหลิวเฟยเหยียนจนสาวมาถึงตัวการใหญ่ อย่างไรก็ตาม เฮลคิงกลับไหวตัวทันเสียก่อนและฆ่าหลิวเฟยเหยียนทันที

“เฮลคิง…. คนผู้นี้ไม่ธรรมดาเสียแล้ว” ฉิงเฟิงคิดในใจและเริ่มระวัง

ฉิงเฟิงค้นหาทั่วทั้งวิลล่าแต่ก็ไม่เจอเบาะแสะหรือเงื่อนงำใดๆเกี่ยวกับตัวเฮลคิงได้ เขาจึงต้องออกจากวิลล่าด้วยความผิดหวัง

จากนั้นฉิงเฟิงก็กลับไปที่โรงพยาบาล

“ท่านวูฟคิง, ท่านพบคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดนี้หรือไม่คะ ?” เย่หงตี้ถามและเป่ยเหยียนจื่อก็มองไปที่ฉิงเฟิงด้วยความกังวล

ฉิงเฟิงส่ายหัวและกล่าวว่า “ไม่ ตอนที่ฉันไปถึงเฮลคิงก็หนีไปแล้ว เขาไม่ธรรมดาเลยที่สามารถพบผงแกะรอยที่ฉันใส่ไว้บนร่างของหลิวเฟยเหยียน นอกจากนี้เขายังคาดเดาถึงอันตรายที่เข้ามาใกล้จากฉันได้อีกด้วย”

ความรู้สึกผิดหวังปรากฏขึ้นในดวงตาของเป่ยเหยียนจื่อเมื่อเธอได้ยินคำพูดของฉิงเฟิง เธอหวังว่าฉิงเฟิงจะสามารถพบเฮลคิงและแก้แค้นให้เธอได้ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้แล้ว

“เป่ยเหยียนจื่อ เธอไม่ต้องกังวล ถึงแม้ว่าตอนนี้เฮลคิงจะหนีไปได้ แต่สักวันฉันจะหามันให้พบและแก้แค้นให้เธอ” ฉิงเฟิงปลอบโยนเธอ

“ขอบคุณนะ” เป่ยเหยียนจื่อขอบคุณฉิงเฟิงอย่างจริงใจด้วยรอยยิ้มที่ดูฝืนๆ

ฉิงเฟิงคิดที่จะเชิญเป่ยเหยียนจื่อไปอยู่ที่เมืองทะเลตะวันออก

อย่างไรก็ตาม เป่ยเหยียนจื่อปฏิเสธที่จะไปเมืองทะเลตะวันออก เธอบอกว่าบริษัทฟินิกซ์ยังอยู่ที่เมืองนี้ ในเมื่อหลิวเฟยเหยียนก็ตายไปแล้วเธอจึงต้องกลับไปดูแลธุรกิจในบริษัทต่อ

ฉิงเฟิงไม่สามารถฝืนใจเธอได้ เขาจึงขอให้เย่หงตี้ส่งสมาชิกในทีมเขี้ยวมังกรมาแอบดูแลความปลอดภัยของเป่ยเหยียนจื่อจากเงามืด

หลังจากฉิงเฟิงจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว เขากับหลินเสวี่ยก็กลับไปที่โรงแรมเพื่อตามหาซูหยุนชาง

อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ต้องเผชิญกับปัญหาเมื่อมาถึงโรงแรม ซูหยุนชางถูกคุมตัวไว้ในห้องโดยอันธพาลคนหนึ่ง

อันธพาลคนนี้อายุประมาณ 20 ปี เขาย้อมผมหลากสีและมีรอยสักบนข้อศอกของเขา

“ไอ้แก่ แกควงแฟนฉันเข้าห้อง จ่ายเงินมา !” อันธพาลกล่าว

ร่างกายของซูหยุนชางสั่นสะท้านด้วยความโกรธ เขากล่าวด้วยความโกรธว่า

“คุณพ่นอะไรไร้สาระ ! ฉันไม่เคยทำเรื่องอะไรแบบนั้น ผู้หญิงคนนี้เดินเข้ามาในห้องของฉันเอง ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

อันธพาลมึนงงชั่วครู่หนึ่ง เขากล่าวว่า “ไอ้แก่ งั้นฉันขอถามหน่อย แกไม่ได้โทรเรียกให้แฟนฉันเข้ามารึไง ?”

“ฉันรู้สึกปวดเมื่อยก็เลยโทรหาบริการนวดตามนามบัตรของโรงแรม”

“ไอ้แก่ ฉันไม่เชื่อคำพูดของแกหรอก แกต้องโทรเรียกแฟนฉันมาซั่มแน่นอน จ่ายเงินมาเร็วๆ”

“คุณกำลังพยายามที่จะรีดไถผมชัดๆ ! ผมไม่จ่ายให้คุณหรอก”

“ถ้าแกไม่ยอมจ่าย ฉันจะสั่งสอนแกจนกว่าแกจะยอม !” อันธพาลแสยะยิ้มขณะที่เดินเข้าหาซูหยุนชาง เขาคว้าคอและง้างหมัดเตรียมจะชก

นี่คือฉากที่ฉิงเฟิงและหลินเสวี่ยเห็นหลังจากเดินมาถึงพอดี

“ปล่อยท่านประธานซูเดี๋ยวนี้” ฉิงเฟิงกล่าวกับอันธพาล

อันธพาลคว้าคอของซูหยุนชางไว้แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ เขากล่าวว่า “ฉันไม่ปล่อยจนกว่าพวกแกจะยอมจ่าย”

“ฉิงเฟิง อันธพาลนี้กำลังพยายามจะเอาเปรียบฉัน” ซูหยุนชางรีบเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฉิงเฟิงฟัง

ฉิงเฟิงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดของซูหยุนชาง ซูหยุนชางกำลังติดกับ

นี่เป็นเรื่องปกติสำหรับการสมรู้ร่วมคิดและกับดักที่มักเกิดขึ้นในโรงแรม

โรงแรมหลายแห่งจะวางนามบัตรไว้ในห้องพักของพวกเขา มันจะมีข้อมูลการติดต่อผู้หญิงอยู่บนหลังบัตร บนบัตรจะระบุไว้ว่ามันเป็นบริการนวด แต่ความจริงแล้วมันคือการให้บริการทางเพศ

ฉิงเฟิงเข้าใจว่าซูหยุนชางโทรเรียกหมอนวดจากนามบัตรของโรงแรม แต่เขาไม่รู้ว่ามันคือการขายบริการ

“ฉันจะให้โอกาสนาย ปล่อยประธานซูและไสหัวออกไป มิฉะนั้นฉันจะสั่งสอนบทเรียนนาย” ฉิงเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา

“ไอ้น้อง แกเป็นใครกันวะ ? แกจ่ายมาก่อนสิ 10,000 หยวน ไม่งั้นฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น” คนอันธพาลกล่าวอย่างหยิ่งผยอง

“ไม่ๆ 10,000 หยวนน้อยเกินไป ชั้นต้องการ 20,000 หยวน” ทันใดนั้นผู้หญิงผมทองที่อยู่ข้างๆก็พูดแทรกขึ้นมา

ผู้หญิงผมทองคนนี้อายุประมาณ 20 ปี เธอแต่งหน้าหนาเตอะและเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี

ผู้หญิงคนนี้คือแฟนของอันธพาล พวกเขาได้รวมหัวกันเพื่อหลอกต้มซูหยุนชาง

ฉิงเฟิงเต็มไปด้วยความโกรธเมื่อเขาคิดถึงคนคู่นี้ เขาเดินตรงไปหาผู้หญิงผมทองและตบหน้าเธอทันที

เพี๊ยะ !

ฉิงเฟิงตบหน้าเธอ ใบหน้าของเธอบวมเป่งและล้มลงกับพื้น

“ไอ้คนชั่ว ! แกกล้าตีชั้นเหรอ ? พี่เว่ย, จัดการมันเลย !” ผู้หญิงผมทองกล่าวกับอันธพาลขณะที่เอามือกุมแก้มไว้

อันธพาลเต็มไปด้วยความโกรธเมื่อเขาเห็นว่าแฟนถูกตบ

“ไอ้บัดซบ ! แกกล้าตบหน้าแฟนฉัน ?”

อันธพาลปล่อยมือจากซูหยุนชางและเดินเข้าหาฉิงเฟิง เขาโบกกำปั้นไปที่หน้าอกของฉิงเฟิง เขาต้องการที่จะสั่งสอนฉิงเฟิงให้หลาบจำ

ตูม !

ฉิงเฟิงเตะอันธพาลจนล้มลงบนพื้นและหักแขนของเขา

อันธพาลกรีดร้องและมองไปที่ฉิงเฟิงอย่างหวาดกลัว ชายหนุ่มคนนี้แข็งแรงมาก

“หุบปากไว้ซะ ไม่งั้นฉันจะหักขาของนายถ้านายยังร้องไม่หยุด” ฉิงเฟิงกล่าว

อันธพาลรีบหุบปากทันทีเมื่อเขาได้ยินคำพูดของฉิงเฟิง ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวและมีเหงื่อหยดจากหน้าผากของเขา

“พวกนายทำให้ประธานซูต้องตกใจ จ่ายพวกเรามา 20,000 หยวนเป็นค่าทำขวัญ” ฉิงเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา

อันธพาลและผู้หญิงผมทองหันไปมองหน้ากัน พวกเขาอยากจะรีดไถคนแก่อย่างซูหยุนชาง แต่ตอนนี้พวกเขากลับถูกรีดไถเสียเอง