“หลี่ฉิงเฟิงชั้นเป็นนายหญิงน้อยแห่งตระกูลนินจาและเป็นหนึ่งในสี่สาวงามของเกาะแปซิฟิก คนอย่างชั้นไม่มีทางยอมเป็นทาสของผู้ชายหัวเซี่ยหรอก !”
　　เพี๊ยะ!
　　ฉิงเฟิงหยิบแส้หนังอันเล็กๆของเธอขึ้นมาและฟาดไปที่ร่างของเธออย่างโหดเหี้ยมจนทิ้งรอยแดงไว้
　　ตั้งแต่ที่เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการถูกกลืนกินสายเลือดจิ้งจอกสามหางเธอก็ไม่สามารถขัดขืนอะไรได้นอกจากต้องยอมรับการถูกเฆี่ยนตี
　　มองไปที่รอยเฆี่ยนบนร่างของเธอใบหน้าขาวเนียนของโยชิโกะก็แดงระเรื่อไปด้วยความอัปยศอดสู ความโกรธเกรี้ยวและทุกๆอารมณ์ที่ซับซ้อน
　　ในฐานะที่เป็นนายหญิงน้อยของตระกูลนินจาเธอได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นเจ้าหญิงของทุกคน ไม่เคยมีใครกล้าดุด่าทุบตีเธอแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้เธอกลับถูกชายหัวเซี่ยเฆี่ยนตีอย่างไม่อาจคาดคิด
　　“คนชั่วช้านายกล้าลงมือกับชั้น ชั้นจะไม่ปล่อยนายไปง่ายๆแน่ !” ใบหน้าของโยชิโกะดำทะมึนราวกับขี้เถ้า เธอเกลียดชังฉิงเฟิงมากจนอยากจะฆ่าเขาในทันที
　　เพี๊ยะเพี๊ยะ เพี๊ยะ
　　แส้หนังเล็กๆสีดำเต้นสะบัดเหมือนงูสีดำในมือของฉิงเฟิงและโฉบเฉี่ยวร่างกายของโยชิโกะอย่างดุร้ายทิ้งร่องรอยนับไม่ถ้วนบนผิวที่นุ่มนวลของเธอ
　　โยชิโกะรู้สึกอับอายและเต็มไปด้วยความโกรธเมื่อเธอถูกแส้หนังฟาดในช่วงแรกอย่างไรก็ตาม หลังจากที่ฉิงเฟิงออกแรงเฆี่ยนตีเธอหนักขึ้น เธอกลับเริ่มรู้สึกตื่นเต้นผสมไปกับความเร้าอารมณ์
　　ใช่คุณเข้าใจถูกต้องแล้ว ซาโต้ โยชิโกะรู้สึกตื่นเต้นและเร้าอารมณ์　　ดูเหมือนว่านายหญิงน้อยคนนี้มีแนวโน้มชอบทำร้ายตัวเองเมื่อฉิงเฟิงเฆี่ยนเธอ เธอก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นจนใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอกลายเป็นสีชมพูเหมือนไวน์แดงและดวงตาที่สวยงามของเธอก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนา
　　“
　　เชี่ยแล้วไง
　　!
　　ฉันได้ยินมาว่าชาวเกาะแปซิฟิกชอบการทำร้ายตัวเองสรุปนี่มันเรื่องจริงหรือนี่
　　“
　　เมื่อมองไปที่โยชิโกะที่กำลังมีสีหน้าเร้าใจฉิงเฟิงก็กลอกตาอย่างหมดคำพูด
　　เกาะแปซิฟิคเป็นประเทศที่น่าทึ่งที่ผู้คนไม่เพียงแต่ชอบทำร้ายคนอื่น แต่ยังชอบทำร้ายตัวเองและการถูกทารุณกรรมโดยผู้อื่นอีกด้วย
　　ฉิงเฟิงหมดความสนใจในการเฆี่ยนตีเธออีกต่อไปและลดแส้ลงแต่โยชิโกะที่ถูกขัดจังหวะความสำราญเมื่อเขาหยุดเฆี่ยนก็ชักสีหน้า
　　“นายหยุดมือทำไม” โยชิโกะถามด้วยความสับสนเนื่องจากเธอได้รับความเพลิดเพลินเป็นอย่างมาก
　　“โยชิโกะถ้าเธอยอมเป็นทาสของฉัน ฉันจะไว้ชีวิตเธอและเฆี่ยนเธอให้ทุกวัน แต่ถ้าเธอปฏิเสธ ฉันจะฆ่าเธอซะ” ฉิงเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา
　　การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปตามคำพูดของฉิงเฟิงอารมณ์หลากหลายพาดผ่านใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอ
　　“ไม่มีทางชั้นไม่ยอมเป็นทาสนายหรอก ต่อให้นายฆ่าชั้นก็ตาม !” โยชิโกะขบกรามและยืนยันหนักแน่นด้วยเสียงเย็นชา
　　ในฐานะที่เป็นนายหญิงน้อยของตระกูลนินจาซาโต้ โยชิโกะมีความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีของเธอ เธอไม่ยินดีเป็นทาสของชาวหัวเซี่ยต่อให้ต้องตายก็ตาม　　ฉิงเฟิงอึ้งไปเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจเขาไม่คิดว่าเธอจะใจแข็งแม้กระทั่งยอมตาย
　　แต่ฉิงเฟิงจะไม่ฆ่าเธอแน่นอนต่อให้เธออยากตายก็ตามเธอเป็นนายหญิงน้อยผู้ทรงอำนาจของเกาะแปซิฟิค การทำให้เธอยอมเป็นทาสรับใช้เขาจะเป็นประโยชน์ในการควบคุมเกาะแปซิฟิกในอนาคต
　　“เนตรแห่งราชันหมาป่า!”
　　ฉิงเฟิงพึมพำออกมาจากนั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงด้วยรูปหกเหลี่ยม
　　เนตรแห่งราชันหมาป่านั้นมีมนต์ขลังมากมันไม่ใช่แค่เป็นหนึ่งในเคล็ดวิชาแห่งสายเลือดเท่านั้น แต่มันยังมีพลังสายเลือดหมาป่าโบราณรวมอยู่ด้วย มันทำให้คู่ต่อสู้สับสนและตกอยู่ในสภาวะถูกสะกดจิต
　　อย่างไรก็ตามฉิงเฟิงไม่ค่อยได้ใช้มันบ่อยนักเพราะมันกินเรี่ยวแรงมหาศาล ทุกครั้งหลังการใช้งานเคล็ดวิชานี้เขาจะรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ　　เนตรแห่งราชันหมาป่าจะมีผลเฉพาะกับผู้ที่มีระดับความแข็งแกร่งใกล้เคียงกันเท่านั้นมันไร้ประโยชน์ต่อคนที่มีพลังเหนือกว่า
　　ถึงแม้วิชานี้จะสามารถควบคุมโยชิโกะได้แต่มันไร้ผลต่อพระคาร์ดินัลเสื้อคลุมแดงอัลบรอนแห่งทวีปเสือเพราะคนผู้นั้นแข็งแกร่งกว่า
　　เมื่อมองไปที่ดวงตาสีแดงของฉิงเฟิงในหัวของโยชิโกะก็กลายเป็นว่างเปล่า เธอมองเขาด้วยความชื่นชมราวกับว่าเขาเป็นเทพเจ้าโบราณและเธอก็อยากจะคุกเข่าลงต่อหน้าเขาทันที
　　“ซาโต้โยชิโกะ ข้าคือเทพหมาป่าบรรพกาล จงเป็นทาสของข้าซะ ข้าจะนำพาเจ้าไปสู่ความรุ่งโรจน์” ดวงตาของฉิงเฟิงกระพริบเป็นประกายแสงและสลักคำพูดไว้ในสมองของเธอราวกับพันธะสัญญาทางจิตวิญญาณ
　　“ค่ะนายท่านชั้น ซาโต้ โยชิโกะยินดีที่จะเป็นผู้รับใช้ที่จงรักภักดีของท่านตลอดไป”
　　โยชิโกะคุกเข่าลงอย่างฉับพลันและมองไปที่ฉิงเฟิงด้วยความชื่นชมในดวงตาของเธอ
　　“
　　ในที่สุดฉันก็ควบคุมซาโต้โยชิโกะและทำให้เธอกลายเป็นทาสของฉันได้แล้ว
　　”
　　แสงแห่งความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉิงเฟิง
　　แต่ความสุขของเขาอยู่ได้ไม่นานเขาเกิดอาการเวียนศีรษะและเกือบจะเป็นลมจากความอ่อนเพลียทั้งร่างกายและจิตใจ
　　ผลกระทบของเนตรราชันหมาป่าและการใช้พลังสายเลือดเริ่มปรากฏโชคดีที่เขาล้างสมองโยชิโกะให้อยู่ภายใต้การควบคุมได้ทันเวลา ไม่งั้นเขาจะตกอยู่ในอันตรายมาก เนื่องจากในตอนนี้เขาอ่อนล้ามาก แม้แต่คนธรรมดาก็สามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย
　　“โยชิโกะพาฉันไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุดที ()” ฉิงเฟิงกล่าวด้วยอาการเหนื่อยล้าอย่างมาก　　“ค่ะนายท่าน”โยชิโกะตอบด้วยความเคารพ เธอช่วยพยุงฉิงเฟิงและพาเขาเดินไปโรงแรมในระแวกใกล้เคียงทันที
　　เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในโรงแรมพนักงานรักษาความปลอดภัยและพนักงานต้อนรับต่างก็ต้องตกตะลึงกับความงามของโยชิโกะ พวกเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนเซ็กซี่เท่าเธอมาก่อน
　　“
　　ชายคนนี้เป็นใครนะทำไมสาวงามหยดย้อยเช่นนี้ถึงต้องหิ้วเขาเข้าโรงแรม เสียของชิบ
　　“
　　ยามหน้าประตูกล่าวพึมพำดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา
　　แน่นอนว่าฉิงเฟิงได้ยินคำพูดของยามถ้าเขาไม่อ่อนล้าอย่างมากเขาคงเดินไปตบยามคนนั้นไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงไม่สนใจ　　“คุณคนสวยสุภาพบุรุษท่านนี้เป็นอะไรหรือครับ ” เมื่อโยชิโกะเช็คอินห้องพักให้ฉิงเฟิงเสร็จและกำลังเดินไปที่ห้อง ชายชุดดำคนหนึ่งก็มายืนขวางเธอ
　　ชายชุดดำคนนี้รูปร่างปานกลางเขาไม่ใช่คนจีน เขาคือคนรัสเซีย เขาไว้หนวดเคราและจมูกโด่งเป็นสัน เขาพูดภาษาจีนด้วยสำเนียงรัสเซีย
　　โยชิโกะยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า“หลีกทาง พวกเราจะเข้าห้องไปพักผ่อน”
　　“สาวงามคุณต้องบอกผมก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นกับสุภาพบุรุษท่านนี้ ทำไมเขาต้องให้คุณช่วยพยุงเดิน ” ชายชุดดำกล่าวถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยเจตนาฆ่า