ตอนที่ 1210 ปะทะโม่อู๋เทียน
　　การคุกคามของโม่อู๋เทียนนั้นไร้ค่าสำหรับหลี่ฉิงเฟิงเขาชักกระบี่แสงสีทองออกมาและเดินไปข้างหน้า
　　ในที่สุดเลือดมังกรน้ำแข็งก็อยู่แค่เอื้อมมือหลี่ฉิงเฟิงตั้งมั่นว่าไม่อย่างไรก็ต้องนำมันกลับไปให้ได้ ณ จุดนี้ไม่มีใครขวางหรือหยุดยั้งเขาได้เด็ดขาด
　　“แสงทองท่องนภา
　　!!
　　“
　　หลี่ฉิงเฟิงกรีดร้องออกมาพลางตวัดกระบี่ด้วยข้อมือขวาเสียดแทงออกไปเบื้องหน้าเปลี่ยนเป็นพลังงานกระบี่อันเกรี้ยวกราด พลังงานขุมนั้นพุ่งผ่านท้องฟ้าและกระแทกเข้าหาโม่อู๋เทียนด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว
　　หลี่ฉิงเฟิงรู้ว่าคนๆนี้คือศัตรูที่พยายามจะขัดขวางเขาดังนั้นเขาจำเป็นต้องหยุดยั้งไว้ให้ได้ แทนที่จะปล่อยให้อีกฝ่ายมาพันแข้งพันขาในภายหลัง
　　คราวนี้โม่อู๋เทียนไม่ได้โจมตีด้วยกำปั้นแต่ใช้หอก
　　มันคือหอกระดับจิตวิญญาณราชันและบรรจุไว้ด้วยพลังงานปีศาจที่ดุร้ายมันเปล่งประกายด้วยแสงอันน่าสยดสยองที่ทำให้ผู้ได้เห็นต้องหวาดกลัว
　　“หอกราชาปีศาจ!”
　　เจียงซีเยวี่ยตกตะลึงเมื่อนางได้เห็นหอกในมือของโม่อู๋เทียน
　　หอกเล่มนี้มีชื่อเสียงและได้รับการชื่นชมอย่างมากไม่เพียงแค่บนดาวเคราะห์ปีศาจแต่ยังโด่งดังไปถึงดาวเคราะห์ชั้นสูงอีกมากมาย
　　หอกราชาปีศาจที่เปี่ยมล้นไปด้วยพลังมหาศาลนี้ถูกครอบคองและใช้งานโดยปีศาจสูงสุดมาก่อนจากนั้นก็มอบให้โม่อู๋เทียน
　　โม่อู่เทียนก็แทบจะไม่เคยได้ใช้หอกเล่มนี้ในการต่อสู้เท่าใดนักเขานำมันออกมาก็ต่อเมื่อคู่ต่อสู้เป็นยอดฝีมือที่คู่ควรหรือไม่ก็ศัตรูคู่แค้นเท่านั้น
　　ในเมื่อตอนนี้โม่อู๋เทียนได้นำมันออกมาย่อมเป็นที่ชัดเจนว่าเขาเห็นหลี่ฉิงเฟิงเป็นศัตรูที่คู่ควรโดยสมบูรณ์
　　เมื่อถูกมองว่าเป็นศัตรูตัวฉกาจที่ดุร้ายหลี่ฉิงเฟิงก็รู้สึกหดหู่และผิดหวัง เขากล่าวว่า
　　“ขอพูดให้ชัดเจนก่อนนะว่าฉันไม่ได้คิดจะเป็นศัตรูกับแกเราไม่เคยมีความแค้นต่อกัน สิ่งที่ฉันต้องการก็คือเลือดมังกรน้ำแข็ง การที่แกขวางทางฉันก็คือเหตุผลเดียวที่เราสู้กัน”
　　โม่อู๋เทียนหัวเราะและประกาศว่า“ความตายของเจ้าถูกตัดสินตั้งแต่ตอนที่ยั่วยุข้าแล้วเจ้ามนุษย์ ข้าจะให้เจ้าได้ประจักษ์ถึงพลังของหอกราชาปีศาจหลังจากมันเสียบทะลุร่างเจ้าแล้ว”
　　หอกราชาปีศาจยาวสองเมตรและทั้งด้ามนั้นเป็นสีดำปลายหอกแหลมอย่างที่สุดและเปล่งแสงเย็นเยียบอันน่าขนลุกตลอดจนรัศมีพลังอันน่าหวาดกลัวออกมา　　หลี่ฉิงเฟิงไม่กล้าประมาทเขาเริ่มโคจรพลังแท้ในร่างทันทีและชักกระบี่แสงสีทองออกมาในเวลาเดียวกัน
　　ชู่ววววววว!
　　โม่อู๋เทียนเหวี่ยงหอกราชาปีศาจออกมามันตัดผ่านอากาศและมิติ พลังเริ่มหลั่งไหลลงมาจากท้องฟ้าราวกับสายฟ้าที่ฟาดผ่าลงมายังหลี่ฉิงเฟิง
　　หลี่ฉิงเฟิงพลิกข้อมือของเขาและผลักกระบี่แสงสีทองพุ่งไปข้างหน้าพลังงานกระบี่พวยพุ่งออกมาทันทีและปะทะเข้ากับหอกราชาปีศาจจนทำให้เกิดความโกลาหลไปทั่วท้องฟ้า
　　หลุมดำปรากฏตัวขึ้นทันทีเมื่อพลังสองสายมาบรรจบกัน
　　ตึงตึง !
　　หลี่ฉิงเฟิงถอยหลังไปเล็กน้อยในขณะที่ใบหน้าของเขาแข็งขึ้นเขารู้สึกได้ถึงความชาที่มือขวาที่กุมกระบี่ไว้ เขาคาดไม่ถึงว่ากระบี่แสงสีทองจะด้อยกว่าหอกราชาปีศาจ
　　เมื่อเห็นว่าหลี่ฉิงเฟิงถอยหลังดวงตาของโม่อู๋เทียนก็เย็นลงและเริ่มโจมตีอีกระลอกด้วยหอกราชาปีศาจในมือ
　　“น้ำตกแสงสีทอง!“
　　หลี่ฉิงเฟิงปรับเปลี่ยนมาใช้กระบวนท่าที่สี่ของเพลงกระบี่แสงสีทองมันเป็นกระบวนท่าที่ทรงพลังที่สุดเท่าที่เขาเคยใช้มา
　　พลังงานกระบี่นั้นควบแน่นไปเป็นน้ำตกที่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าและดวงอาทิตย์มันพุ่งเข้าหาหอกราชาปีศาจอย่างรวดเร็ว
　　อย่างไรก็ตามหอกราชาปีศาจนั้นแข็งแกร่งเกินไป มันเจาะทะลุม่านน้ำตกแสงสีทองและฉีกกระชากพวกมันออกเป็นเสี่ยงๆจนกระทั่งไม่มีพลังตกค้างใดๆหลงเหลือ
　　หลี่ฉิงเฟิงปลิวไปไกล15 เมตร ใบหน้าของเขาซีดเซียวและมือขวาที่ถือกระบี่ไว้ก็สั่นเทาจนแทบไม่อาจจับกระบี่ได้อีกต่อไป
　　หอกราชาปีศาจด้ามนี้ดูเหมือนจะทรงพลังเกินคำบรรยาย
　　ใบหน้าของหลี่ฉิงเฟิงเริ่มกลายเป็นจริงจังเขาตกใจกับพลังอำนาจของคู่ต่อสู้และตัดสินใจละทิ้งกระบี่แสงสีทองไปก่อน
　　เขารู้ตัวว่าเพลงกระบี่ที่มีในตอนนี้ยังไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีในการนำมาปะทะกับหอกราชาปีศาจของโม่อู๋เทียนดังนั้นเมื่อเพลงกระบี่ไม่มีอำนาจมากพอจะรับมือ เขาจึงต้องเปลี่ยนไปใช้วิธีการโจมตีแบบอื่น
　　“หนึ่งดรรชนีแยกสรรพสิ่ง!“
　　หลี่ฉิงเฟิงโคจรพลังแท้และยิงดรรชนีผู้พิชิตออกไปผ่านนิ้วชี้ขวา
　　วิชาดรรชนีผู้พิชิตอันทรงพลังที่ไร้พ่ายมาโดยตลอดกลับถูกหอกราชาปีศาจปัดจนเบี่ยงเบนทิศทางในทันที
　　ในฐานะที่เคยเป็นอาวุธที่ถูกใช้โดยปีศาจสูงสุดหอกราชาปีศาจนั้นไม่เพียงแค่ทรงพลัง แต่มันยังมีม่านพลังที่ไม่อาจผ่านทะลุไปได้ มันสร้างขึ้นโดยพลังของปีศาจสูงสุดที่ฉาบเคลือบไว้ที่ตัวหอก ดังนั้นดรรชนีผู้พิชิตของหลี่ฉิงเฟิงจึงใช้ไม่ได้ผล
　　หลี่ฉิงเฟิงขมวดคิ้วแน่นเมื่อสิ่งต่างๆไม่ได้เป็นอย่างที่คาดหวังเขาไม่คิดว่าไม่ว่าจะเป็นหมัดทลายนรกานต์ กระบี่แสงสีทองจะใช้ไม่ได้ผลกับหอกราชาปีศาจ และสุดท้ายแม้กระทั่งดรรชนีผู้พิชิตก็ไปสามารถคุกคามอีกฝ่ายได้แม้แต่น้อย
　　เมื่อสถานการณ์ค่อนข้างชัดเจนโม่อู๋เทียนก็หัวเราะดังลั่นพลางประกาศกร้าวด้วยความดูถูกและเย่อหยิ่งว่า “ฮ่าๆ เจ้าไม่ใช่คู่มือของข้าเมื่อมีหอกราชาปีศาจอยู่ในมือ ยามใดที่ข้าถือหอกเล่มนี้ ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนจากดาวดวงไหนก็ล้วนพินาศสิ้น !“
　　หลังจากนั้นโม่อู๋เทียนก็กวัดแกว่งหอกราชาปีศาจและพุ่งเข้าหาหลี่ฉิงเฟิงอย่างไม่หยุดยั้ง
　　เนื่องจากการโจมตีของเขาไม่มีผลกระทบต่อหอกดังนั้นเขาทำได้เพียงหลบหลีกไปเรื่อยๆในขณะที่ความโกรธเริ่มปะทุขึ้นในใจ　　ฟุ่บ!
　　หลี่ฉิงเฟิงหยิบน้ำเต้าทองคำออกมาจากแหวนมิติเขารู้สึกว่าไม่มีทางอื่นแล้วที่จะเอาชนะโม่อู๋เทียนได้
　　ตูม!
　　พลังงานสีทองปะทุออกมาจากน้ำเต้าทองคำพลังงานขุมนี้แข็งแกร่งมากจนสามารถเปิดช่องโหว่ขนาดใหญ่ในอากาศได้ในทันที มันดูน่ากลัวมาก
　　ด้วยความเร็วดั่งสายฟ้าพลังงานทองคำพุ่งไปข้างหน้าด้วยพลังอันมหาศาลและปะทะกับเข้าหาหอกราชาปีศาจในพริบตา มันเกิดเสียงดังกึกก้องและสั่นสะเทือนไปทั้งโลก
　　ทุกคนที่เห็นการปะทะครั้งนี้ต่างถอยกรูดไปหลายก้าวใบหน้าของพวกเขาซีดเซียวลง
　　บางคนไม่สามารถทนยืนได้อีกต่อไปเมื่อได้รับผลกระทบจากพลังงานที่แข็งแกร่งและหมดสติไป
　　ทุกคนจ้องมองไปที่หลี่ฉิงเฟิงด้วยความหวาดกลัวและอ้าปากค้างจากพลังทำลายอันมหาศาลของอุปกรณ์ของเขา
　　เดิมทีพวกเขาคิดว่าหลี่ฉิงเฟิงจะหมดหนทางแล้วไม่มีสามารถพอที่จะรับมือหอกราชาปีศาจของโม่อู๋เทียนได้อีก
　　อย่างไรก็ตามสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็คือสมบัติล้ำค่าที่หาได้ยากยิ่งเช่นน้ำเต้าทองคำนี้ กลับอยู่ในความครอบครองของหลี่ฉิงเฟิง
　　อุปกรณ์วิญญาณชิ้นนี้ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเซียนทองคำมันเป็นคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกับหอกราชาปีศาจ !
　　เมื่อรู้ว่าพลังงานสีทองนั้นมีประสิทธิภาพขนาดนี้หลี่ฉิงเฟิงก็ไม่อาจเก็บงำความพึงพอใจได้ เขาปะทุพลังแท้อีกระลอกและถ่ายเทเข้าไปในน้ำเต้าทองคำ จากนั้นก็เล็งเป้าไปที่โม่อู๋เทียนอีกครั้ง
　　ตูมมมมม!
　　พลังงานสีทองปะทะกับหอกราชาปีศาจและได้ยินการระเบิดเหนือท้องฟ้าขึ้นอีกครั้ง　　คราวนี้หลี่ฉิงเฟิงไม่ได้ถอยอีกต่อไปเนื่องจากเขาสามารถต้านทานการโจมตีของหอกราชาปีศาจได้แล้ว
　　ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถรับมือมันได้ด้วยพลังของตนเองแต่เขาก็ยังมีน้ำเต้าทองคำ !
　　ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในแววตาของโมอู๋เทียนเขาตะโกนด้วยความฉงนและหงุดหงิดว่า “มนุษย์โลกที่ต้อยต่ำอย่างเจ้ากลับครอบครองอุปกรณ์วิญญาณที่ทรงพลังเยี่ยงนี้ พูดจากใจ มนุษย์โลกไม่เหมาะสมที่จะมีมัน หากเจ้ามอบมันให้ข้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”
　　คำขออันอุกอาจของโม่อู๋เทียนยังนำมาซึ่งรอยยิ้มที่ถือดีในขณะที่กล่าวกับหลี่ฉิงเฟิง
　　“
　　ไอ้บัดซบสารเลวพรรค์นี้มันต้องการน้ำเต้าทองคำของฉันงั้นหรือ
　　ฝันไปเถอะ　　!”
　　หลี่ฉิงเฟิงสบถในใจ
　　“โม่อู๋เทียนงั้นฉันก็จะให้โอกาสแกเช่นกัน มอบหอกราชาปีศาจมาและบางทีฉันจะไว้ชีวิตของแกสักหลายวันก็ได้นะ มิฉะนั้นแกอาจจะจบสิ้นในวันนี้”
　　หลี่ฉิงเฟิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มในขณะที่ดวงตาจับจ้องไปยังหอกราชาปีศาจในมือของอีกฝ่าย
　　��