ตอนที่ 405 พี่ชายคนงาม

แผงขนตางอนยาวถูกกดทาบทับนัยน์ตาหงส์ที่เย็นชา ริ้วสายหม่นสีจางปรากฏบนผิวพรรณที่ขาวสล้างราวเกล็ดหิมะ ให้ความรู้สึกถึงความอ่อนแอสิ้นแรงกําลัง

ช่างแตกต่างจากนางผู้มากด้วยเล่ห์ เปี่ยมเสน่ห์แพรวพราวมยินยอมอยู่ภายใต้อาณัติของผู้ใด

หนานกงยวทอดถอนใจเบาบางฝ่ามือทั้งสอบโอบกระชับร่างของเกอซีแนบแน่น ภายในใจเจ็บปวดรุ่มร้อน

“สาวน้อย เหตุใดเจ้าจึงดื้อรั้นถึงเพียงนี้ ?” เขากดศีรษะลงต่อว่าพร้าเพ้ออ่อนเบา

“เหตุใดเจ้าไม่ร้องขอให้ข้ายื่นมือเข้าช่วย ? เหตุใดเจ้าไม่ยินยอมพึ่งพิงข้า ? ข้าไม่คู่ควรให้เจ้าวางใจกระนั้นหรือ?”

เสียงกล่าวคล้ายตําหนิ หากทว่าน้ําเสียงนั้นกลับปลอบประโลมเอาใจทั้งยังอ่อนโยนอย่างถึงที่สุด

ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้ไปตามเรือนผมที่ยุ่งเหยิง ใบหน้าแสดงออกถึงอาการทะนุถนอมสิ่งมีค่าอย่างสูงสุด

มังกรทองตัวน้อยผู้หลับพักอยู่เหนือหัวเตียง พลันรู้สึกตัวตื่นจากห้วงฝัน เจ้าตัวจิ๋วร้องตะโกนดังลั่น “เจ้า…เจ้าคือผู้ใด? ใครอนุญาตให้เจ้าแตะต้องกายนายท่านตามใจปรารถนาเช่นนี้?”

เสียงร้องตะคอกของมังกรทองตัวจิ๋วปลุกต้านต้านผู้กําลังหลับใหลให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

ต้านต้านยกอุ้งเท้าต้น ๆ ขึ้นขยนัยน์ตาบวม ๆ ทันทีที่เห็นหนานกงยี่โอบประคองเกอซีไว้ในอ้อมแขน เจ้าตัวกลมร้องลั่น “พี่ชายคนงาม ! ท่านแม่ได้รับบาดเจ็บ รีบช่วยท่านแม่ด้วยเถิด…ท่านเก่งฉกาจถึงเพียงนี้ย่อมสามารถช่วยให้ท่านแม่รู้สึกตัวตื่นได้ใช่หรือไม่ ? ฮือ ฮือฮือ….”

ใบหน้าที่นิ่งสงบของหนานกงยวพลันแปรเปลี่ยนเป็นว้าวุ่นในทันทีเช่นกัน

นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง

สัตว์เวทตัวน้อยที่ร้องไห้จ้าอยู่เบื้องหน้าเขานี้ คือลูกหมูสีชมพู ? ยังมีเจ้าสุกรตัวน้อยร้องเรียกเกอซีว่าท่านแม่ ทว่ากลับเรียกขานเขาว่าพี่ชายคนงามกระนั้นหรือ ?!

มุมปากชายหนุ่มกระตุกก็กสีหน้าของเขามืดมัว ทว่าเพียงฉับพลัน เขาสามารถปรับสีหน้ากลับคืน สู่ใบหน้าเรียบนิ่งน้ําเสียงเหินห่างได้ดังเดิม “การที่ข้ามาที่นี่ ย่อมเป็นธรรมดาก็เพื่อช่วยซีเอ๋อ”

กล่าวจบปลายนิ้วเรียวยาวของหนานกงยวพลัน กรีดตัดขวางข้อมือของตน สายโลหิตสีขั้นไหลหยดจากปากแผลอย่างรวดเร็ว

“นายท่าน ท่าน—- เหตุใดท่านจึงยอมสูญเสียแก่นโลหิตในช่วงเวลาสําคัญเช่นนี้”

สีหน้าของอู่ซินร้อนรน เพียงจะขยับร่างเข้าขวางหนานกงยว ชายหนุ่มกลับต้องหยุดชะงักการกระทําไม่ยั้งคิด เมื่อต้องเผชิญกับสายตาเย็นชาที่ทิ่มแทงของหนานกงยว

“จงอย่าได้หลงลืมว่าเหตุใดข้าจึงสั่งการลงมือ ก่อนเวลาที่พวกเราวางแผนไว้” น้ําเสียงเฉียบขาดที่แบกพาเอาความมืดมนอนธการติดตามมาดังก้อง “อู่ซิน ครานี้ข้าจะอภัยให้เจ้า ทว่าคราหน้าหากเกอซีได้รับบาดเจ็บเช่นนี้อีก เจ้าจงอย่าได้หวนกลับคืนตําหนักราชันมัจจุราช!”

อู่ซินยืนตัวแข็งความเย็นยะเยือกวิ่งไล้ผ่านตลอดไขสันหลัง เพียงได้ยินถ้อยคําสั่ง ที่สุด ถ้อยคําที่เขาสามารถพยายามรวบรวมกลั่นออกจากปากได้มีเพียง

“ขอรับ”

แท้จริงในครานี้ เขาเพียงต้องการให้บทเรียนกับเกอซี

เช่นนั้นเมื่อเกอซีสั่งให้เขาอยู่รักษาเรือนเบี้ย เขาจึงไม่พยายามรั้งขอติดตามนาง หากเพียงทิ้งป้ายอาคมป้องภัยให้นางไว้เท่านั้น

ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา แม้ร่างของอู่ซินจะทิ้งอยู่ในเรือนเบี้ย ทว่าจิตวิญญาณภายในกลับส่ง กระแสตามจับความเคลื่อนไหวของป้ายอาคม

ขอเพียงเกอซีร่ําร้องขอความช่วยเหลือ เขา ย่อมพร้อมเร่งรุดติดตามในทันที

อู่ซินเข้าใจว่า เกอซีผู้มีพลังปราณเพียงปฐมภูมิโลกันตร์ย่อมมิใช่คู่ประมือของอีกฝ่ายซึ่งประกอบด้วยยอดฝีมือระดับสูงขั้นพลิกผันอเวจีกลุ่มใหญ่ แน่นอน เมื่อถึงยามนั้น นางย่อมต้องร้องขอความช่วยเหลือจากเขาอย่างแน่แท้

หากทว่ามีหรือที่อู่ซินจะคาดคิดไปได้ว่าเกอซี จะสามารถกวาดล้างยอดฝีมือขั้นสูงได้ทั้งขโยง ทั้งยังสามารถโค่นล้มยอดฝีมือขั้นสูงระดับปฐพีสะท้านสะเทือนด้วยลําพังตนเอง

การประมือระหว่างผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองปฐมภูมิโลกันตร์กับยอดฝีมือขั้นสี่ ปฐพี่สะท้านสะเทือน อา ! !! สิ่งนี้ล้วนเกินขีดระดับความสามารถสามัญทั่วไป เช่นนั้นทั้งหมดทั้งมวลที่หลงเหลือทิ้งไว้แก่อู่ซินย่อมมีเพียงความชื่นชมอย่างลึกซึ้ง และความเคารพอย่างสุดหัวใจ

หนานกงยวพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชาคราหนึ่ง ทว่ามิได้เอ่ยกล่าวถ้อยคําใด กลับกัน เขายื่นข้อมือที่ถูกกรีดเข้าหามุมปากของเกอซี ค่อย ๆ ส่งผ่านสายโลหิตให้ล่วงลําคอหญิงสาวทีละน้อย

มังกรทองตัวจิ๋วเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของชาย หนุ่มมาโดยตลอด ที่สุดเจ้าตัวน้อยจึงใช้ปลายเล็บมังกรเขียสะกิดต้านต้านตัวกลมพลางกระซิบกระซาบที่ข้างหูด้วยน้ําเสียงเบาสนิท “เจ้าหัวกระเทียม นี้คือผู้ใดกัน ? เจ้าปล่อยให้เขาอยู่ข้างกายนายท่านเช่นนี้ได้อย่างไร ? มิรู้ว่าคนผู้นี้มีเจตนาร้ายอย่างไรหรือไม่ ?”

*หัวกระเทียม หมายถึง หนานกงยวี่

***จบตอน พี่ชายคนงาม***