นิยาย หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 544 ความคับแค้นใจของเพิ่งเหลียนยิ่ง

“เจ้าช่วงชิงตําแหน่งผู้สืบทอดวังจือจินไปจากข้า ฉีกหน้าข้าเมื่อครั้งอยู่ในสวนร้อยหลากสมุนไพร ทําให้ตระกูลเพิ่งของข้าต้องอับอายต่อหน้าเหล่าชาวยุทธทั่วหล้า ถึงเพียงนี้ เจ้ายังจะกล้ากล่าวว่ามิได้หาเรื่องรังควานข้ากระนั้นหรือ !”

เกอซียกยิ้มกล่าวคํา

“หากมิใช่เจ้าหาเรื่องใส่ความ มีหรือข้าจะต้องงัดหลักฐานขึ้นยืนยันให้เจ้าต้องเสียหน้าเช่นนี้ ? เจ้าต้องการสังหารข้าต้องการเหยียบข้าให้จมธรณี หากแต่ขากลับไร้สิทธิ์ลุกขึ้นต่อต้านจัดขึ้น จําต้องก้มหน้ารับชะตาให้เจ้าเหยียบย่าได้ตามความพอใจกระนั้นหรือ ?”

“เจ้ามันก็แค่หญิงแพศยาชั้นต่ํา พลังฝีมือล้วนต่ําต้อยไร้คุณสมบัติ ส่วนตัวข้าคือคุณหนูผู้เปี่ยมพรสวรรค์ สูงส่งด้วยพลังยุทธ เป็นที่เชิดหน้าชูตาของตระกูลเฟิง หากข้าต้องการกระทืบเจ้าให้จมธรณีจะถือเป็นความผิดอย่างไรได้ ?”

นางตะเบ็งเสียงตะคอกใส่อีกฝ่ายด้วยอาการเกรี้ยวกราด

“อย่างเจ้า มันก็แค่เศษสวะที่ไร้ค่า คนเยี่ยงเจ้าถูกกําหนดให้ยอมคุกเข่าก้มหน้าลงแทบเท้าข้า นับแต่ได้ถือกําเนิดด้วยซ้ํา หากข้าจะช่วยส่งเสริมลงฝ่าเท้าขยี้ร่างของเจ้า ล้วนสมควรนับเป็นเกียรติของเจ้าที่ได้อยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของข้า เหตุใดเจ้ายังฝืนดึงดันต่อต้าน ? !”

เกอซีรับฟังด้วยอาการตาค้าง ประหนึ่งนางกําลังสนทนาอยู่กับสตรีที่ไร้สมองทั้งยังเสียสติ

พวกคนตระกูลเพิ่งมีปัญหาทางสมองกันทั้งโคตรเหง้ากระนั้นหรือ หากผู้ใดได้สนทนาโต้ตอบกับคนพวกนี้ คงได้หัวเราะกันจนฟันโยกอย่างแน่นอน

เฟงอวินจึงเป็นเช่นนี้ เพิ่งเหลียนยิ่งก็เป็นเช่นนี้อีกคน

ในสายตาของผู้คนตระกูลเพิ่ง เหล่าชาวยุทธที่เหลือล้วนเป็นเพียงเดรัจฉานมดปลวกไร้ค่า ที่สมควรให้พวกเขากระทําย่ายได้ตามความพอใจ

และหากมดปลวกพวกนั้นคิดต่อต้านขัดขึ้น ล้วนเป็นความผิดของพวกมันที่ไม่รู้กาละเทศะ มิรู้สิ่งอันควรกระทํา มิควรกระทํา

พวกเขาคิดว่าตนเป็นใคร ? เทพเจ้ากระนั้น ?

เฟิงเหลียนยิ่งสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหรี่ตามองเกอซีกัดฟันกล่าวคํา

“ยิ่งมิต้องกล่าวถึงเรื่องที่หญิงสารเลวไร้ยางอายอย่างเจ้าพยายามยั่วยวนพี่ยวของข้า พี่ยวกับข้าสนิทสนมคุ้นเคยกันมานาน ไม่ช้าก็เร็ว ตระกูลเพิ่งและตําหนักราชันมัจจุราชย่อมต้องรวมเป็นทองแผ่นเดียวกัน และเมื่อถึงตอนนั้น ข้าย่อมอยู่ในฐานะพระชายาแห่งตําหนักราชันมัจจุราช ข้าจะเป็นสตรีที่อยู่เหนือผู้ใดในใต้หล้า”

“ทว่า เพียงเจ้าปรากฏกาย ! เจ้าก็ทําให้พี่ยวแปรเปลี่ยนกระทั่ง กล้าหันกระบี่ใส่ข้า หากมิใช่เพราะเจ้า ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับพี่ยก็ยังคงงดงาม อาจบางที พวกเราทั้งสองสามารถร่วมหอเข้าพิธีสมรสไปแล้ว ! เช่นนี้เจ้ายังกล้ากล่าวว่ามิได้รังควานข้าอีกกระนั้นรี !”

เกอซีหรี่ตาลอบชําเลืองมองเนียจินเฉินผู้ยืนด้านหลังด้วยแววตาแฝงความนัย

“มิใช่เจ้ามีเนียจินเฉินข้างกายแล้วกระนั้นหรือ ? นับแต่แรกเริ่มเดินทางเข้าสู่เขตแดนผนึกมังกร เขาไม่เคยละเลยคอยปกป้องเจ้าแม้เพียงครั้ง ทั้งยังรับฟังคําสั่งจากเจ้าด้วยความภักดี เจ้ามิได้เห็นความทุ่มเทของเขาเลยหรอกหรือ ?”

ผู้รับฟังหันกลับไปมองเนียจินเฉินผู้อยู่ด้านหลัง เมื่อเห็นเขายังคงยืนอยู่ที่นั้น พร้อมแววตาแห่งความรักความเสน่หา นางจึงอดยกยิ้มขึ้นมิได้

เพิ่งเหลียนยิ่งหันกลับมากล่าววาจาด้วยความภาคภูมิใจ

“เมื่อข้าคือคุณหนูแห่งตระกูลเพิ่งที่ยิ่งใหญ่ ทั้งยังเป็นผู้นําแห่งสํานักหลิวหลี เป็นผู้ได้รับเกียรติจากชาวยุทธทั่วหล้าให้ได้รับฉายาเทพธิดาบัวเยือกแข็ง ผู้คนทั่วหล้าล้วนปรารถนาติดตามข้า การที่เนียจินเฉินอยากติดตามใกล้ชิดข้ามิใช่เรื่องสมควรกระนั้นหรือ ? หรือเจ้าคิดอยากให้เขาหันมาชื่นชอบหญิงสารเลวเยี่ยงเจ้าบ้าง ?”

น้ําเสียงของนางกลับแปรเปลี่ยน กรามทั้งสองขบกันแน่น

“หากแต่ ทั่วหล้านี้ เพียงผู้เดียวที่คู่ควรกับข้า มีเพียงพี่ยวเท่านั้น บุรุษอื่นล้วนไม่คู่ควรแม้เพียงช่วยถือรองเท้า ทว่าผู้ใดจะคาดคิดว่าพี่ยวผู้สมควรเป็นของขากลับแปรเปลี่ยนไปเมื่อได้พบเจอเจ้า เช่นนี้แล้ว เจ้ายังไม่สมควรตายหรอกหรือ ?”

ยังไม่ทันพร่ําเพ้อจบ เกอซีผู้นิ่งสงบมานานพลันขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

ร่างของนางทะยานขึ้นกลางอากาศ กระบี่หลีชัยในมือขยายแตกตัวกลับกลายเป็นแผงกระบี่นับพัน

ศิษย์สํานักหลิวหลีผู้โอบล้อมเกอซีพลั้งเผลอลืมตัว จึงมิอาจหยุดยั้งนางได้ทัน

ฝนกระบี่นับพันพุ่งเข้าใส่ข่ายอาคมหมื่นอัสนีอย่างรวดเร็ว

“เพี้ยะ เปรี้ยะ เปรี้ยะ—

เสียงม่านอาคมถูกกระแทกดังสนั่นต่อเนื่อง กระทั่งข่ายอาคมปริแตกแยกจากกัน

เกอซีทะยานร่างเข้าสู่เขตสัตว์เวทขั้นสื่อย่างรวดเร็ว

***จบตอน ความคับแค้นใจของเฟิงเหลียนยิ่ง***