ตอนที่ 524 เล่นตุกติก

หากแต่เนียจินเฉินกลับมิได้ปริปากบ่นพร่ํา เขาลากร่างที่ไร้วิญญาณออกทุบทําลายให้แตกก่อนจะทําความสะอาดปกปิดร่องรอยที่หลงเหลือบนพื้น

ได้เห็นเช่นนั้นเพิ่งเหลียนยิ่งก็ยิ่งพอใจในความขยันขันแข็งไร้ปากเสียงของเนียจินเฉิน นางขยับฝ่าเท้าเคลื่อนกายย้ายออกจากห้องด้วยท่าที่ผ่อนคลายโดยมิได้เห็นแววตามืดมัวของอีกฝ่ายที่จ้องติดตามทางด้านหลัง

เกอซีพยายามส่งกระแสจิตสํารวจทั่วร่างหลายครา กระทั่งยกนิ้วขึ้นสัมผัสจับเส้นชีพจร กระนั้น กลับไม่พบความผิดปกติใด หญิงสาวจึงจําต้องปล่อยวางความเคลือบแคลงสงสัยภายในใจ

หากแต่เมื่อเหล่ายอดฝีมือถูกส่งตัวเข้าสู่สนามแข่งขัน เพียงล่าแสงส่งตัวตกกระทบพื้นผิว เกอซีพลันพบตนเองอยู่ในเขตพื้นที่แปลกตา เพียงเท่านั้น หญิงสาวสามารถตระหนักได้ทันทีว่าตนกําลังเผชิญกับปัญหาใด

พยัคฆ์สีขาวขนาดใหญ่มหึมายืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้า พร้อมเสียงร้องคํารามต่ําในลําคอสองตาแดงกําดั่งโลหิต กระโจนเข้าโจมตีเกอซีในทันที

หญิงสาวก้มตัวหลบ สายเถาวัลย์สีม่วงพุ่งเข้าหาพยัคฆ์ขาวตนนั้นทันทีเช่นนั้น

หากแต่พยัคฆ์ขาวรวดเร็วยิ่งไปกว่า แม้นรูปร่างของมันจะใหญ่โตโอฬาร ทว่ากลับสามารถหลบหลีกการโจมตีของเถาวัลย์ม่วงอเวจีได้อย่างคล่องแคล่ว

“โฮก—

เสียงมันร้องคํารามด้วยความเกรี้ยวกราด

เปลวไฟสีแดงฉานกระจายออกจากปากของพยัคฆ์ขาวตนนนั้น เพลิงลุกลามห่อหุ้มตลอดทั่วร่างของเกอซี

หญิงสาวชักกระบหลีชุ่ย จากแดนผนึกมังกรออกจากฝัก สีหน้าไร้ความตื่นตระหนกหวาดกลัวคลื่นพลังถูกถ่ายเทเอิบอาบลงสู่ปลายกระบี

ก่อนจะถูกปล่อยให้เห็นทะลวงขึ้นท้องนภา กระทั่งสุดขอบสายตาสามารถหยั่งถึง

พยัคฆ์ขาวหยุดการเคลื่อนไหว มันแหงนหน้ามองตามขึ้นท้องฟ้าด้วยท่าที่หวาดกลัวเล็กน้อย

เพียงครู่ กระบี่จํานวนนับไม่ถ้วนพลันหล่นร่วงจากเวหาประหนึ่งห่าฝนกระบี่ที่ซัดกระหน่ําใส่พยัคฆ์ขาวตนนั้น มันไม่อาจซุกซ่อนหลบหนีไปที่ใด

“โฮก โฮก โฮก—

เสียงของมันร้องโหยหวนสะท้านก้อง

มันกระโจนตัวจากซ้ายไปขวา พยายามหาหนทางกระโดดหนีจากเขตฝนกระบี่

หากแต่ฝนกระบี่ของเกอซีกลับกระหน่ําเข้าใส่อีกระลอก ทั้งแต่ละคราที่ฝนกระบี่ถาโถมเข้าหาคมกระบกลับหนาแน่นยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ

เส้นขนของพยัคฆ์ขาวยามนี้กระดํากระด่างไปด้วยหยาดโลหิตอย่างน่าเวทนา

ที่สุดพยัคฆ์ขาวตนนั้นก็ไม่อาจฝืนทนได้อีกต่อไป ความเร็วของมันเริ่มลดลงทีละน้อย

เถาวัลย์ม่วงอเวจีในมือของเกอซีพุ่งแทรกทะลวงล้วงหัวใจพยัคฆ์ขาวตนนั้น

มันตาเหลือกถลนโลหิตกระจายออกจากปาก ที่สุดจึงทรุดร่วงพังพาบลงกับพื้นสิ้นชีวิตในทัน

เกอซีเก็บกระบหลีชัยกลับคืน ขณะเดียวกันก็ส่งสายตามองพยัคฆ์ขาวที่กลับกลายเป็นซากศพไร้วิญญาณนอนกองอยู่กับพื้น

“นายท่าน มันคือสัตว์เวทอสูรขั้นห้า”

มัรงกรทองตัวน้อยกระโจนออกจากมิติเวทขึ้นมายืนยงโย่อยู่บนร่างของสัตว์อสูรขนาดมหึมา

“ท่านสมควรถูกส่งตัวเข้าสู่เขตสัตว์อสูรขั้นสามเท่านั้นมิใช่หรือ ? เหตุใดป้ายส่งตัวจึงนําท่านมาในอาณาเขตของสัตว์อสรขั้นห้าเช่นนี้ ?”

เกอซี่ส่งเสียงเย็นชา

“ย่อมสมควรมีผู้เล่นตุกติกกับป้ายหยกของข้า กฎการแข่งขันระบุไว้ว่า หากยอดฝีมือขั้นสูงเข้ามาในเขตสัตว์เวทขั้นต่ํา ย่อมต้องสูญเสียพลังปราณอย่างมาก หากแต่ไม่มีกฏข้อห้ามมิให้ผู้ฝึกยุทธขั้นต่ําก้าวเข้าสู่เขตสัตว์เวทขั้นสูงแต่ประการใด”

พลังฝีมือของนางต่าต้อยเพียงขั้นปฐมภูมิโลกันตร์ การถูกส่งมาในเขตสัตว์เวทขั้นห้าซึ่งมีพลังเทียบเท่ายอดฝีมือขั้นสี่ ปฐพีสะท้านสะเทือน มิเท่ากับเป็นการส่งให้นางมาตายกระนั้นหรือ ?

มังกรทองตัวน้อยเกรี้ยวกราด

“นายท่าน พวกมันทําเกินไปแล้ว นี่ไม่เพียงพวกมันคิดอยากให้ท่านพ่ายแพ้ พวกมันยังหมายจะให้นายท่านต้องสิ้นใจภายใต้กรงเล็บสัตว์อสูรพวกนั้น โชคดีที่เป็นนายท่าน จึงสามารถรับมือสัตว์อสูรขั้นห้าพวกนี้ได้ หาไม่คงเข้าทางพวกมันเป็นแน่”

มังกรทองตัวจิ๋วเหาะเหินล้อมหน้าล้อมหลังเกอซี ส่งเสียงออดอ้อนเอาใจ

“ว่าแต่นายท่าน เคล็ดวิชาเมื่อครู่มีนามว่ากระไรหรือ กระบี่นับไม่ถ้วนร่วงหล่นจากเวหาประหนึ่งห่าฝน ช่างน่าอัศจรรย์จริง ๆ”

เกอซีขมุบขมิบปากพึมพําอยู่นานกว่าจะเริ่มเอ่ยค่า

“ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเคล็ดวิชาชุดนี้มีนามเรียกขานอย่างไร เพียงครั้งที่ข้าถูกเฒ่าเต่าเหม็นผู้นั้นโยนใส่ค่ายกลกระบี่ ข้าต้องคอยเลี่ยงหลบคมกระบี่ที่กระหน่ําทั้งซ้ายขวา กระทั่งแทบถูกสับแหลกเป็นบะช่อ ข้าพลันนึกถึงเคล็ดวิชาชุดนี้ขึ้นมาได้”

***จบตอน เล่นตุกติก***