ตอนที่ 445 คงเหลือ

ยามนี้มังกรทองตัวน้อยเริ่มประจักษ์แล้วว่า สํารับที่เกอซีเป็นผู้ลงมือปรุง มิใช่เพียงรสชาติเลิศ หากสามารถคงความบริสุทธิ์ และหนาแน่นของขุมพลังปราณไว้ได้อีกด้วย เจ้ามังกรพลันท่วมท้นด้วยความปิติยินดี เขากระโดดเข้ากอดขาเกอซี ร้องสาบานว่าจากนี้ไปเขาจะไม่แตะต้องเนื้อสัตว์ตัวใด นอกไปเสียจากเนื้อที่นายท่านปรุงเองกับมือเท่านั้น

เกอซีร่วมโต๊ะชิมเนื้องูใหญ่ให้พออิ่มท้อง นางไม่มีเวลายุ่งวุ่นวายกับเจ้าตัวน้อยทั้งสองเท่าไรนัก หญิงสาวรีบคว้ากล่องสํารับสองชุดติดมือก่อนออกจากมิติเวท เข้าสู่ยอดเขาสูงสุดบนเทือกเขาฉาง

ในเขตราวป่าทึบเหนือยอดเขาสูงสุดบนเทือกเขาฉางแห่งนี้ เกอซีได้ถ่ายเทพลังงานส่วนหนึ่ง ในแดนผนึกมังกรลงสู่อาณาบริเวณแถบนี้ เช่นนั้น ในยามนี้พื้นที่ส่วนนี้จึงประกอบด้วยอายพลังหนาแน่นเหมาะสมแก่การฝึกฝนพลังฝีมือให้ก้าวหน้า และในยามนี้ อู่ซินกําลังเร่งฝึกปรือพลังยุทธ ก่อนหน้าชายหนุ่มเคยเอ่ยปากขอติดตามเพื่อคอยปกป้องคุ้มครองเกอซี ทว่ากลับถูกเกอซียืนกรานปฏิเสธให้เขาฝึกพลังฝีมืออยู่บนยอดเขาแห่งนี้

เดิมที่เขายังนึกน้อยเนื้อต่ําใจ กระทั่งเมื่อติดตามเกอซีมาถึงสถานที่แห่งนี้จึงกระจ่างแจ้งทุกสิ่ง พระชายาหาได้ทอดทิ้งเขาไม่ ! นางตระหนักดีว่าเขาเพิ่งเลื่อนขั้นพลังปราณเข้าสู่พลังฝีมือขั้นที่ห้า ย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณ เช่นนั้นกําลังภายในย่อมไม่เสถียร นางจึงพาเขามายังสถานที่ซึ่งหนาแน่นด้วยขุมพลังทั้งยังเป็นสถานที่ไร้ผู้คน ย่อม ไม่ปรากฏผู้ใดกล้ํากรายรบกวนระหว่างช่วงฝึกฝนพลังยุทธ

แม้อู่ซินยังยืนกรานปฏิเสธ ทว่ากลับถูกข่มด้วยถ้อยคําสั้นประโยคเดียว “นี่คือคําสั่ง !” เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มจึงไม่กล้าเอ่ยปากทัดทานอีกต่อไป
ต่อมา เมื่อเขาส่งสารแจ้งรายงานแก่นายท่าน กระทั่งนายท่านล้วนเห็นพ้องกับการตัดสินใจของพระชายา เช่นนั้นอู่ซินจึงจําต้องรั้งฝึกตนอยู่ในสถานที่แห่งนี้ตามคําสั่ง ชั่วระยะเวลาแค่เพียงขวบเดือน พลังฝีมือของเขากลับสามารถตั้งมั่นอยู่ในขอบเขตพลังปราณขั้นย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณได้อย่างมั่นคง เดิมที เขาเพียงสามารถเฉียดใกล้ขั้นปราณย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณเท่านั้น

ยามนี้ ดวงจันทราสาดส่องเหนือท้องนภา อู่ซินเริ่มนึกห่วงพะวงถึงนายท่านของตน ฉับพลัน ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงการมาเยือนของใครบางคน

เพียงร่างของเกอซีปรากฏเบื้องหน้า ใบหน้าของอู่ซินพลันแสดงถึงความเคารพลึกซึ้ง เขาก้าวเข้ามาโค้งศีรษะยกมือประสานคารวะ “พระชายามาได้อย่างไร ?”

เกอซีกวาดตามองโดยรอบ ครั้นเมื่อรับรู้ได้ถึงคลื่นพลังอันอุดมที่หนาแน่นนางจึงผงกศีรษะกล่าวคํา “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“ขอบคุณพระชายาที่มอบสถานที่ล้ําค่าแห่งนี้ ให้ผู้น้อยใช้ฝึกฝนพลังฝีมือ” อู่ซินรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างแท้จริง “พลังฝีมือของผู้น้อยยามนี้เสถียรมั่นคงยิ่ง ไร้พระชายาเสริมส่งไหนเลยผู้น้อยจะถึงความสําเร็จเพียงนี้”

การที่เกอซีค้นพบสถานที่อันอุดมด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณที่หนาแน่นเพื่อซุ่มซ่อนฝึกฝนพลังยุทธเช่นนี้ ย่อมสร้างความกังขาให้แก่อู่ซินเป็นธรรมดา

หากทว่าไร้คําอนุญาตจากนายท่าน มีหรือที่อู่ซินจะกล้าคิดละลาบละล้วงอยากรู้อยากเห็น ถึงอย่างไร ยิ่งพระชายาเก่งกาจเพียงไร ย่อมเสมือนเพิ่มจํานวนไพ่ตายในมือของนายท่าน ยิ่งพระชายาสามารถคุ้มครองตนเองได้ยอดเยี่ยมเพียงไร ย่อมเป็นผลดีกับนายท่านมากเพียงนั้น

“ไม่ทราบ พระชายาต้องการให้ผู้น้อยกระทําสิ่งใด ?” อู่ซินเห็นเกอซีนิ่งเงียบอยู่นานจึงเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา

หญิงสาวกระแอมเบา ๆ ขึ้นมาคราหนึ่ง สีหน้าเผยอาการขัดเขินเล็กน้อยแวบหนึ่ง ก่อนจะโยนธํามรงค์เวทส่งให้อีกฝ่ายอย่างไม่ทันตั้งตัว “สิ่งที่อยู่ด้านในล้วนเป็นสิ่งที่ข้าทําไว้มากจนล้น ส่วนที่เหลือจึงนํามาให้เจ้า”

เพียงกล่าวจบ ร่างนั้นพลันกระโจนหายลับกลืนไปกับความมืดในทันทีโดยไม่รั้งรอให้อู่ซินมีโอกาสไถ่ถาม

ชายหนุ่มได้เพียงยืนนิ่งลิ้งค้างเช่นนั้นอยู่นาน เหตุใดเขามักรู้สึกว่าพระชายามักคอยเลี่ยงหนี หลบหน้าพวกเขาอยู่เสมอ

อู่ซินส่งกระแสจิตสํารวจภายในถ้ํามรงค์เวท ก่อนนําสิ่งที่ถูกบรรจุด้านในออกมา

กล่องอาหารสีแดงเข้มพลันปรากฏเบื้องหน้า สายตา กลิ่นที่หอมฟังโชยตลบแตะปลายจมูกพาให้อู่ซินงุนงงไปชั่วครู่

ไม่แต่แค่เพียงนั้น ภายในถ้ํามรงค์เวทบรรจุสํารับอาหารไว้ถึงสองชุด

ชายหนุ่มครุ่นคิดแค่เพียงครู่ ย่อมสามารถตระหนักในเจตนารมณ์ของผู้มอบได้ในทันที สิ่งนี้ ล้วนเป็นสิ่งที่พระชายาตระเตรียมไว้แก่นายท่านใช่หรือไม่ ?

โอ้ ! ไม่สิ ! ไม่ถูกต้อง สํารับอาหารมีถึงสองชุด เช่นนั้นอีกชุดหนึ่งย่อมสมควรเป็นของเขามิใช่หรือ ?

หากเขาจะขอลงมือจัดการเพื่อลดทอนปริมาณอาหารลงสักชุดก่อน คงไม่เป็นไรกระมัง?

เพียงไม่กี่วันให้หลัง บุรุษผู้หนึ่งซึ่งกําลังหลบซุกซ่อนตนอยู่ใจกลางราวป่าปีศาจที่ไกลห่างออกไป พลันได้รับธํามรงค์เวทซึ่งบรรจุสํารับอาหารไว้ภายใน

เพียงกลิ่นหอมที่คุ้นเคยของอาหารจากธํามรงค์ เวทลอยฟังแตะปลายจมูก
ใบหน้าที่หล่อเหลาของหนานกงยวพลันค่อย ๆ ซุกลงในฝ่ามือกว้างนานแล้ว นานมากเหลือเกิน มิได้พบเจอกันเนิ่นนานเหลือเกิน

***จบตอน คงเหลือ***