ตอนที่ 491 ไร้ยางอาย !

ยามนี้เกอซีกําลังรับฟังรายงานจากซีซานด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

กู้หลิวเพิ่งนั่งยกถ้วยชาขึ้นจิบด้วยท่าที่ผ่อนคลายเสียงเย้ยหยันหลุดลอดออกจากปากของชายหนุ่ม “ข่าวแพร่กระจายได้รวดเร็วเสียจริงก็แค่หมากไร้ค่าตัวหนึ่งตัดรากถอนโคนไปเสียจะเป็นไร”

กู้หลิวเพิ่งหันมองเกอซีด้วยความห่วงใยเมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ “เกิดเรื่องกับตระกูลมู่หรง ทั้งยังเรื่องของโรงโอสถเชิงเต่อเช่นนี้ เกรงว่าอีกไม่นาน อาจมีผู้ล่วงรู้ว่าหมอลึกลับนิรนามผู้นั้นคือเจ้าเยว่เอ๋อน้อย เจ้าคือผู้ครอบครองสมบัติวิเศษมากมายที่สามารถทําให้ชาวยุทธทั่วหล้าคลุ้มคลั่งด้วยความละโมบ เบื้องหน้าต่อไปเจ้าต้องระมัดระวังให้มาก”

หญิงสาวผงกศีรษะรับ “เจ้าวางใจได้ ข้ารู้จักเอาตัวรอด ทั้งย่อมรู้ดีว่าเมื่อไรควรสู้ เมื่อไรควรล่าถอย เมื่อไรถึงคราวตะบันให้พวกมันหน้าหงาย คิดหมายสิ่งที่อยู่ในมือข้าหากมันผู้นั้นมีความสามารถก็เสนอหน้ากันเข้ามา ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่ามันจะมีชีวิตกลับไปหรือไม่ !”

กู้หลิวเฟิงหัวเราะร่วน “บางคราข้าก็ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเจ้าไปสรรหาถ้อยคําประหลาดพวกนี้มา แต่ที่ใดตะบันหน้าหงาย…อา…แม้ฟังดูออกจะเตือนไปสักนิดทว่าสามารถสาธยายได้เห็นภาพอย่างชัดเจน !”

เกอซีหาได้ใส่ใจอารมณ์ขันของอีกฝ่าย นางหันกลับมาต่อหัวข้อสนทนากับซีซานอีกครา “มีข่าวคราวใดอีกหรือไม่ ?”

สองคิ้วของผู้ถูกถามขมวดมุ่น ใบหน้าแสดงอาการลังเลเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ กระมิดกระเบี้ยนหลุดวาจาออกมาทีละน้อย “…เรื่องนี้….ผู้น้อยมิรู้จริงหรือเท็จประการใดเพียงเด็กในโรงโอสถได้ยินพวกพ่อค้าพูดคุยกันเรื่อง….เรื่องเทพธิดาบัวเยือกแข็งกับองค์ราชันมัจจุราชขอรับ”

ใบหน้าผู้รับฟังหม่นมัวเล็กน้อย ทั่วร่างแผ่อายกระแสอันเย็นเยียบอย่างไม่รู้ตัว หากทว่าบนดวงหน้างามยังคงประดับด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ “อ้อ ! ไหนเล่ามาสิ”

“พวกพ่อค้ากล่าวกันว่าเรื่องนี้เป็นข่าวที่ลือกันไปอย่างหนาหูทั่วแคว้นฉางหมิงกระทั่งกระฉ่อนไปไกลถึงแคว้นฮ่าวเยวที่อยู่ห่างไกลออกไป กล่าวกันว่า เทพธิดาบัวเยือกแข็งให้การเยียวยารักษาเหล่าชาวยุทธมากมาย เมื่อครั้งอยู่ในอาณาจักรกําบังยามนี้ชาวยุทธน้อยใหญ่จากทุกตระกูลล้วนซาบซึ้งในบุญคุณครานี้ พวกเขาจึงตั้งฉายาให้นางว่า”ท่านหมอหญิงเซียนโพธิสัตว์ผู้ลึกลับ“เพียงเรื่องนี้รู้ถึงหูสมาพันธ์แพทย์ พวกเขาก็ยกระดับทักษะความสามารถในการเยียวยารักษาให้นางในทันที เช่นนั้นยามนี้นางจึงกลายเป็นแพทย์ระดับหกผู้หาตัวจับยากในแถบทวีปหมีหลัว”

เกอซีผู้กําลังรับฟังยังมิทันปริปากกล่าวถ้อยคําใด น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของกู้หลิวเพิ่งพลันดังแทรกขึ้น “เทพธิดาบัวคลุกตมผู้นั้นอยากได้หน้าจนตัวสั่น เห็นได้ชัดว่าเป็นเจ้าที่ให้การช่วยเหลือเหล่าชาวยุทธทั้งหลายในสวนร้อยหลากสมุนไพร ทว่านางกลับอ้างเอาความดีความชอบไปอย่างไร้ยางอายเช่นนี้กระนั้นหรือ ?”

“นางเลอะเลือนลืมไปแล้วหรือไรว่าตนต่างหากที่ให้การรักษาผิดพลาด กระทั่งชาวยุทธมากมายได้รับบาดเจ็บสาหัสทั้งยังถึงกับกลับกลายเป็นบ่อโลหิตน่าสยดสยอง เหตุใดหญิงผู้นี้จึงได้ยางอายได้ถึงเพียงนี้ ? !”

ครั้นได้รับรู้เช่นนั้น ซีซานตาโตอ้าปากค้างส่งเสียงอุทาน “แท้จริงแพทย์เทวะผู้สามารถให้การรักษาพิษโลหิตหลั่งสําราญที่เหล่าชาวยุทธกล่าวขานกันก็คือคุณหนูนี่เอง !”

ซีซานปลื้มปริ่มยินดีอยู่เพียงครู่ก็พลันนึกได้ว่า ความดีความชอบของนายตนกลับถูกสตรีอื่น ช่วงชิงเอาหน้ามันน่าโมโหยิ่งนัก “นางเป็นเทพธิดาอาจมอะไรกัน ? เหตุใดมาชิงเอาหน้าผู้อื่นเช่นนี้ ? ไม่มียางอายเอาเสียเลย แล้วเหตุใดถึงไม่มีเหล่าชาวยุทธที่รอดชีวิตกลับมาทัดทานคัดค้านกันบ้างเลย ?”

เกอซียกยิ้มด้วยท่าที่เย็นชา มุมปากของนางขยับยกเอื้อนเอ่ยวาจาด้วยอาการเมื่อยเนื้อย “ข่าวโคมลอยทั้งหมดนี้ล้วนสะพัดพือกระฉ่อนในแถบแคว้นฉางหมิงตลอดถึงฮ่าวเยวมิใช่หรือ ? แคว้นฉางหมิงอยู่ภายใต้อํานาจอิทธิพลของตระกูลเฟิงหากพวกเขาหมายจูงจมูกผู้คนให้คิดเห็น คล้อยตามย่อมเป็นเรื่องง่ายดาย ส่วนแคว้นฮ่าวเยวนั้นเล่าก็อยู่ห่างไกลสุดประมาณจากเมืองจินหลิง ยอดฝีมือที่เข้าล่าสมบัติวิเศษในอาณาจักรกําบังล้วนมีจํานวนไม่มาก ยิ่งผู้อยู่ในเหตุการณ์ได้ล่วงรู้ข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นด้วยแล้วยิ่งมีจํานวนน้อยไปกว่าย่อมเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะตั้งตนเป็นปฏิปักษ์กับตระกูลเพิ่งเพื่อหมอกระจอกไร้นามผู้หนึ่ง”

ซีซานกําหมัดกัดฟันกรอดด้วยความเกรี้ยวกราด “เช่นนั้น เราจําต้องปล่อยให้นางเทพธิดาบัวเน่านั่นมาแย่งความดีความชอบของคุณหนูเช่นนี้กระนั้นหรือ ? ทั้งทุกวันนี้ยังมีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วแคว้นฉางหมิงอีกเรื่อง….ผู้คนต่างลือกันไปว่าองค์ราชันมัจจุราชชื่นชมในคุณธรรมตลอดถึงจิตใจอันงดงามของเทพธิดาบัวเยือกแข็งจึงตระเตรียมการจะอภิเษกสมรสเชื่อมความสัมพันธ์ กับตระกูลเพิ่งให้แน่นแฟ้นทว่าเห็นได้ชัดว่าผู้ที่องค์ราชันมัจจุราชมีใจให้แท้จริงก็คือคุณหนูต่างหาก….”

***จบตอน ไร้ยางอาย !***