ตอนที่ 479 ต่อสู้

เพียงทว่ายามนี้ กู้อี้ตาวคล้ายสูญเสียสติสัมปชัญญะ เขาไม่ได้ยินกระทั่งเสียงร้องตะโกนของกู้หลิวเฟิง

กระบี่ยาวในมือถูกยกขึ้นสูง ทั่วกายปลดปล่อยขุมพลังปราณอันหนาแน่นก่อนร่างนั้นจะพุ่งจู่โจมใส่กู้หลิวเฟิงผู้ยืนนิ่งค้างราวจิตวิญญาณหลุดลอยอย่างไม่รีรอ

เสี้ยวนาทีวิกฤตินั้นเอง ร่างของเกอซีพลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้ากู้หลิวเฟิงราวภูตปีศาจ นางใช้ร่างของตนเบียดบังให้เขารั้งอยู่ด้านหลัง

สายเถาวัลย์สีม่วงที่หนา และแข็งแกร่งพุ่งสวนกลับหยุดยั้งการโจมตีของกู้อี้ตาวได้อย่างรวดเร็วฉับไว กระทั่งไม่อาจจับจ้องมองได้ทัน

หญิงสาวหันมาหากู้หลิวเฟิงผู้ยังคงยืนนิ่งค้าง พลางส่งเสียงเฉียบขาดเยียบเย็น “กู้หลิวเฟิง เจ้ามัวทําสิ่งใดอยู่ ก้อตาวถูกควบคุมจิตเสียแล้ว เจ้าจะปล่อยให้ม่หรงฟังล้างแค้นได้สมใจปรารถนากระนั้นหรือ ?”

เพียงได้ยินเสียงกล่าวตักเตือนของอีกฝ่าย ชายหนุ่มพลันคืนสติในทันที
ถูกแล้ว เป็นเช่นนั้น ปฏิกิริยาตอบสนองของกู้อี้ตาวเฉื่อยชา แววตานิ่งเฉย เห็นได้ชัดว่าบุรุษเบื้องหน้าเขานี้หาได้เป็นยอดฝีมือขั้นปฐพี่สะท้านสะเทือนอีกต่อไปไม่ หากแต่เป็นหุ่นเชิดที่ไร้จิตวิญญาณ สภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าเขานี้ ย่อมมิใช่สภาพแห่งทาสผู้ถูกตรึงจิตวิญญาณธรรมดาทั่วไป !

กู้หลิวเฟิงกําหมัดแน่นด้วยความเกรี้ยวกราด ไม่คาดคิดเลย เขาส่งท่านลุงไปรักษาตัวไกลถึงเขตชายแดน กระนั้นกลับยังไม่อาจรอดพ้นเงื้อมมือของมู่หรงฟงไปได้

ไม่สงสัยเลยว่าเหตุใด หลังสามารถช่วยเหลือท่านแม่ออกจากคุกใต้ดินแห่งนี้ได้ เขาได้ส่งสารไปให้กู้ตาวหลายต่อหลายครา ทว่าทุกอย่างกลับเงียบเชียบเลือนหาย

เมื่อมู่หรงฟังได้เห็นสีหน้าว้าวุ่นใจของกู่หลิวเฟิง มันยิ่งกระหยิ่มยิ้มย่องแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ “เจ้าคงอยากรู้ว่าเหตุใดข้าจึงสามารถจับตัวมันมาได้ใช่หรือไม่ ? เพียงมันได้ยินว่าเจ้าถูกข้าจับกุมตัวไว้ มันก็บุกโร่หน้าโง่เขามาช่วยเจ้าเพียงลําพัง ผลก็คือมันทะเล่อทะล่าเข้ามาเจอผู้พิทักษ์ในเงามืดอย่างไรเล่า ฮ่าฮ่าฮ่า…กระทั่งจะสิ้นลม มันยังคร่ําครวญเรียกหาเพียงชื่อเจ้า น่าทุเรศสิ้นดี

“หากแต่ทั้งหมดล้วนผ่านไปแล้ว เมื่อยามนี้มันเป็นคนของข้าแล้ว หากข้าสั่งให้มันลงมือสังหารผู้ใด มันย่อมต้องกระทํา หากข้าสั่งให้มันไปตาย มันก็ย่อมต้องตาย !”

สินค่าพูดพล่าม ขุมพลังในกายของมู่หรงฟังพลันระเบิดแผ่ซ่าน น้ําเสียงเย็นชาสังค่ากู้อี้ตาว “ไป ! เอาชีวิตพวกมันทั้งคู่มาให้ข้า ! ฆ่ามัน ! ไม่ต้องออมมือ ให้ข้าได้รับความบันเทิงในการชม พวกเจ้าไล่สังหารกันเองเถิด !”

เพียงได้ยินเสียงสั่ง กู้อี้ตาวราวถูกกดปุ่มควบคุม กระบี่ด้ามยาวในมือถูกชักขึ้นสูงก่อนจะฟาดลงใส่ร่างของหลิวเฟิงอย่างไร้ความปรานี

กู้หลิวเฟิงยกกระบี่พร้อมจะฟาดแทงกลับหลายจังหวะ ทว่าเพียงได้เห็นดวงหน้านั้นเขากลับต้องถอนกระบี่กลับตั้งรับหลบถอยแต่เพียงอย่างเดียว “ท่านลง ข้าคือหลิวเฟิง! ท่านลุงรู้สึกตัวเถิด !”

“ฮ่าฮ่าฮ่า รู้สึกตัวกระนั้นรี ? ฝันไปเถิด !” มู่หรงฟังระเบิดเสียงหัวเราะลั่น “ผู้ใดใช้ให้มันเซ่อซ่ามาเจอผู้พิทักษ์ในเงามืดเข้าเล่า ? ยามนี้มันถูกสูบกลืนจิตวิญญาณไปสิ้น คงเป็นแค่เพียงนักฆ่าเดนตายที่ไร้ชีวิตวิญญาณเท่านั้น หวังให้มันรู้สึกตัวเจ้าคงต้องรอให้ถึงชาติหน้าเสียก่อนกระมัง ฮ่าฮ่าฮ่า….”

สองตาของหลิวเฟิงแดงก่ํา ร่างกํายําได้ส่วนพุ่งปรี่เข้าหามู่หรงฟังทันที “มู่หรงฟง ไอ้เดรัจฉาน ข้าจะสังหารเจ้า !”

คมกระบี่ยาวฟาด พี่บ” กั้นขวางตรงหน้าในทันทีเช่นกัน

กู้อี้ตาวลงมือเพียงตามคําสั่งเท่านั้น เขาไล่ติดตามตะบันฟาดฟันกระบี่ใส่กู้หลิวเฟิงด้วยสัญชาตญาณการต่อสู้ รู้เพียงรุก มิรู้จักการถอย

กู้หลิวเฟิงยิ่งอึดอัดคับแค้นใจ กระทั่งอยากตรงเข้าฉีกร่างเดรัจฉานมู่หรงฟง เมื่อยามนี้เขาต้องกลายเป็นฝ่ายตั้งรับโดยมิอาจต่อสู่โจมตีอีกฝ่าย

น้ําเสียงเย็นชาของเกอซีพลันดังก้องในหู “ข้าจะดึงความสนใจจากกู้อี้ตาวไว้ ส่วนเจ้ารีบไปจัดการมู่หรงฟง ไม่ว่าเรื่องนี้จะมีที่มาที่ไปอย่างไร เราจําต้องสืบสาวให้แน่ชัด หากเจ้าหนหันพลันแล่น ย่อมเข้าแผนของมู่หรงฟง เจ้าเข้าใจหรือไม่ ?”

กู้หลิวเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อระงับโทสะที่กําลังพลุ่งพล่าน ความกระสับกระส่ายภายในใจของชายหนุ่มเริ่มสงบระงับลงทีละน้อย

ถูกแล้ว อย่างน้อยข้างกายเขายังคงมีซีเยว่ ขอเพียงมีนาง ท่านลงอาจพอมีหนทางเยียวยารักษา

ทว่าแม้นหากจิตวิญญาณที่ถูกถอดถอนออกจากร่างไม่อาจเยียวยารักษาให้หวนกลับคืน เขาจะให้มู่หรงฟังได้ชดใช้ความแค้นนี้อย่างสาสม !

***จบตอน ต่อสู้***