ตอนที่ 422 อัปยศอดสูสุดดูแคลน

“เจ้ามันต่ําช้าไม่ต่างกับมารดาผู้หมอบคลานใต้ เป้าบุรุษของเจ้า ! การที่คุณชายผู้นี้พึงพอใจในตัวเจ้าสมควรที่เจ้าจะรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งแล้ว !”

เคร้งงงง คร่างงงงงง เสียงโซ่ตรวนเหล็กดลึกลับที่ร้อยรัดร่างของกู้หลิวเพิ่งตีกระแทกสันสะท้านกันเองอย่างรุนแรง

สองตาที่แดงกําดั่งโลหิตของชายหนุ่มจ้องเขม็งอีกฝ่ายด้วยความอาฆาตแค้นราวหมายจะบดขยี้ผู้ยืนอยู่เบื้องหน้าให้แหลกเป็นผุยผง

มู่หรงหลินฟงให้รู้สึกกริ่งเกรงสะท้านยะเยือกกระทั่งฝ่าเท้ากลับล่าถอยกระถดกลับไปถึงสองสามก้าวเกือบสะดุดล้ม

ทว่าเพียงครู่ มันกลับระลึกขึ้นได้แม้กู้หลิวเพิ่งจะออกแรงเพียรพยายามมากเพียงไรย่อมไม่สามารถสะกิดโซ่ตรวนเหล็กดําชุดนี้ให้ขยับเขยื้อนกลับกันยิ่งเขาออกแรงหนักหน่วงเพียงใดตรวนที่ร้อยรัดกลับยิ่งรัดแน่นกระทั่งเกิดบาดแผลโลหิตไหลซึม

ยิ่งได้เห็นเช่นนั้นมู่หรงหลินฟงกลับยิ่งเปล่งเสียงหัวเราะร่วน“เจ้าเด็กเหลือขอจะดิ้นรนไปเพื่อประโยชน์ใดหรืออยากช่วยกระตุ้นเร้าให้นายน้อยผู้นี้เร่งมอบความสําราญให้แก่เจ้า–

“ไม่ต้องห่วง ประเดี๋ยวข้าจะช่วยสนองตอบความต้องการให้เจ้าเองยี่สี่สี่..”
ที่สุดเขาก็สามารถสนองตอบแรงปรารถนาที่ร้องโหยหวนอยู่ภายในใจมาเนิ่นนานหลายปีดวงหน้าของมู่หรงหลินฟงยามนี้ตื่นกระหายคลั่งกามสุดเปรียบปานมันกระชากเสื้อผ้าบนร่างของตนก่อนจะโถมร่างเข้าใส่กู้หลิวเฟิง

หากทว่ายังมิทันจะถึงกายอีกฝ่ายกลับถูกสายเถาวัลย์สีม่วงเส้นหนึ่งรวบรัดลําคอไว้

ทั้งสายเถาวัลย์เส้นนี้คล้ายมีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตนเองเนื่องเพราะเมื่อมันรวบลําคอของเขาแล้วมันกลับยิ่งรัดแน่นเข้าแน่น… กระทั่งชายหนุ่มแทบไม่อาจหายใจร่างของเขาถูกรวบให้ลอยเคว้งแขวนอยู่กลางอากาศ

ใบหน้าซีดเผือดราวซากศพของมันมองตรงไปยังบานประตูคุกใต้ดินมิรู้ตั้งแต่เมื่อไรที่บานประตูซึ่งเดิมที่ถูกปิดไว้อย่างแน่นหนายามนี้กลับเผยอ เปิดแง้มออกเล็กน้อย

ร่างของคนผู้หนึ่งแทรกผ่านบานประตูซึ่งเผยอแง้มร่างนั้นค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาปรากฏเบื้องหน้าหลิวเพิ่งอย่างแช่มช้า

ประกายแสงจากเปลวไฟที่ลุกโชนสาดส่องดวงหน้าขาวเนียนสะอาดไร้มลทินประกายตาสีม่วงกระเพื่อมไหวภายใต้แผงขนตางอนงามริมฝีปาก อวบอิ่มแดงระเรื่อเผยอเปิดเล็กน้อยเผยไรฟันขาวสะอาดราวไข่มุก

ภายใต้คุกมืดที่เหน็บหนาวชื้นแฉะหนุ่มน้อยเบื้องหน้าประดุจแสงตะวันที่เฉิดฉายทอประกายแห่งความอบอุ่นสาดทอรัศมีแห่งความศักดิ์สิทธิ์เพียงการหยุดยืนนิ่งปรากฏกายล้วนสามารถ

สร้างความตื่นตะลึงละลานตาให้แก่ผู้ได้ยลเห็นเหยียบย่าความรู้สึกให้นึกละอายในความต่ําต้อยของตน

ยินเพียงน้ําเสียงแผ่วเบาของหลิวเพิ่ง “ซี เยว่…”

เพียงสุ่มเสียงเล็ดลอดออกจากปากภายในใจกลับผุดความทุกข์โศกหดหูอย่างท่วมท้น

แม่นที่ผ่านมา เขาจะได้รับการดูถูกเหยียดหยามถูกทรมานจากคนสกุลมู่หรงสักเพียงไรภายในใจของชายหนุ่มปรากฏเพียงความโกรธแค้นหากไม่เคยนึกเสียใจ

ทว่ายามนี้ กลับมิอาจอดกลั้นหยาดน้ําตาที่เอิบอาบหลั่งล้นกระทั่งร่วงหยดลงสู่ผืนดินที่เย็นเฉียบ

กู้หลิวเพิ่งไม่เคยตระหนักถึงความรู้สึกแปลกประหลาดที่เขามีต่อหนุ่มน้อยนามว่าซีเยวผู้นี้

กระทั่งยามนี้ เขายิ่งประจักษ์ชัดถึงความชื่นชอบทั้งยังชื่นชมในตัวหนุ่มน้อยลึกลับผู้มีฝีมือเก่งฉกาจทั้งยังงดงามเหนืออิสตรีใดผู้นี้

เพียงความชื่นชอบชื่นชมยามนี้กลับกลายผันแปรเป็นความละอายและแพ้พ่ายในความไร้สามารถน่าอัปยศของตน

เขาปล่อยให้เยว่เอ๋อน้อยได้มาเห็นตนในสภาพราวสุนัขจนตรอกน่าสังเวชแทบไม่อาจทนดูถึง เพียงนี้ เยว่เอ๋อน้อยจะไม่รู้สึกว่าเขาสกปรกโสมมทั้งยังขลาดเขลาตาขาวกระนั้นหรือ ? เยว่เอ๋อน้อยจะดูแคลนเขาเหมือนผู้คนในสกุลมู่หรงหรือไม่ ? จะมีความคิดว่าเขาเป็นคนสารเลวคอยยั่วยวนบุรุษเหมือนผู้เป็นมารดาหรือไม่ ?

หากแต่เกอซีหรือจะมีความคิดซับซ้อนดังที่กู้หลิวเพิ่งหวั่นใจ

แม้ตลอดเวลาที่ผ่านมา นางจะแสดงท่าที่เย็นชาไร้หัวใจทว่านางนับหลิวเพิ่งผู้นี้เป็นสหายนับแต่ได้ร่วมเป็นร่วมตายกันในเขตแดนมังกรครานั้นเช่นนั้น ยามนี้ เมื่อนางต้องเห็นหลิวเพิ่งถูกทรมานหยามศักดิ์ศรีอยู่ในคุกใต้ดินแห่งเรือนมู่หรงนี้เพียงความรู้สึกเดียวที่พลุ่งพล่านภายในใจคือคั่งแค้น !

เพียงยกมือขึ้นโบก มู่หรงหลินฟงผู้ถูกเถาวัลย์ม่วงอเวจีร้อยรัดลอยเคว้งอยู่กลางอากาศพลันร่วงหล่นกระแทกใส่พื้นอย่างรุนแรง

ได้ยินเพียงเสียงดัง “ติ่ง” ยังไม่ทันส่งเสียงร้องมันผู้นั้นพลันหมดสติหลับใหลไม่รู้สึกตัว

เกอซีสํารวจจนทั่วคุกใต้ดิน หากกลับไม่สามารถพบกุญแจไขโซ่ตรวนลึกลับ

***จบตอนอัปยศอดสูสุดดูแคลน***