ตอนที่ 537 ชื่อบือน้อย

ม่านอาคมแสงเงินยวงสั้นสะท่านอย่างรุนแรงประหนึ่งพร้อมจะฉีกขาดทุกเมื่อ

เพิ่งอวินจึงคลี่ยิ้มขณะกล่าว

“ก็แค่เพียงปราการอาคมกระบี่ขั้นปราณปฐมภูมิโลกันตร์ ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะต้านทานได้นานเพียงใด”

เสี้ยวนาทีที่อาคมกระบี่ถูกตัดขาด ก้อนเนื้อกลมขนาดใหญ่พลันพุ่งกระแทกใส่เฟ่งอขึ้นจึงอย่างรุนแรง

ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัวจึงถูกแรงอัดกระแทกใส่อย่างเต็มที่ กระทั่งล้มกลิ้งลงกับพื้น

โลหิตทะลักออกจากปาก สองตาแดงก่าดั่งโลหิต ใบหน้ามืดครึ้มหม่นมัวราวบ่อน้ำลึกที่ไร้กันบึง

เกอซีตื่นตะลึงกับเหตุการณ์เหนือความคาดหมายเบื้องหน้า

ชิ้นเนื้อก้อนกลมแสนลึกลับโน้มตัวเข้าหานาง นัยน์ตาคล้ายเมล็ดถั่วเขียวน้อย ๆ สองจดจ้องมองมาที่นางพร้อมรอยยิ้มป่าเป้อเหลอหลา

หญิงสาวส่งเสียงอุทานลั่น

“ซื้อบอน้อย ?”

ซื่อบือน้อยคือชื่อที่เกอซีตั้งให้อสูรน้อยจอมอัปลักษณ์ที่ได้พบเจอกันเมื่อสองสามวันก่อน

แท้จริงนางเพียงเอ่ยเรียกเขาว่าเจ้าวัวน้อยจอมซื่อบื้อด้วยความขบขันในท่าทางเซ่อซ่าที่แสนน่ารักของเจ้าอสูรตัวน้อยตนนี้ทว่าผู้ใดจะคาดคิดว่าเจ้าอสูรน้อยกลับตื่นเต้นชอบใจ ทั้งยังเข้ามาพันแข้งพันขาร้องขอให้นางเรียกเขาเช่นนั้นซ้ําแล้วซ้ําเล่า

หากนางร้องเรียก ซื้อบอน้อยกินข้าวได้แล้ว” อสูรตัวน้อยจะนิ่งอึ้งทําหน้าเหลอหลา จากนั้นก็จะกระดิกหางสั้นกลมของตนก่อนจะวิ่งเข้ามาไซ้ขาของนาง

เมื่อนั้นเองที่เกอซีเพิ่งรู้สึกว่า เขามิใช่กระทิงนักสู้ที่หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวหาก แต่เป็นลูกสุนัขตัวน้อยที่แสนน่ารักต่างหาก

เพียงยามนี้ รูปร่างของจอมซื่อบื้อตัวน้อยแตกต่างจากปกติที่เคยเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อขณะนี้ร่างกลมเพียงเท่าฝ่ามือของเขาขยายพองโตกว่าเดิมถึงสิบสองเท่าจนดูคล้ายแผ่นหนังอัดลมที่ยืนขวางปกป้องเกอซี และต้านต้านไว้ด้านหลัง

เพิ่งอวิ่นจึงถูกซื่อบื้อน้อยกระแทกร่างใส่อย่างรุนแรง จากเสียงครางผ่านล่าคอย่อมแสดงให้เห็นชัดว่าเขาได้รับความเจ็บปวดไม่น้อย

ครั้นซื่อบื้อน้อยได้ยินเสียงเกอซีเรียกขานนามของตน หางน้อย ๆ ทางด้านหลังพลันส่ายกระดุกกระดึกพร้อมรอยยิ้มแห่งความยินดี

สองตาน้อย ๆ เคลื่อนหันมามองต้านต้าน ดวงตาเพียงเท่าเมล็ดถั่วเปล่งประกายแวววาวเผยการรอคอยค่าชื่นชมด้วยท่าที่ซื่อบื้อ

ต้านต้านจ้องประสานนัยน์ตาน้อย ๆ เพียงเท่าเมล็ดถั่วเขียว เพียงหวนนึกถึงบุญคุณที่อสูรน้อยออกตัวเข้าช่วยเหลือตนและท่านแม่ ฝ่ามือกลมตันของต้านต้านพลันเหยียดยื่นออกลูบไล้ซื่อบือน้อย

“ขอบใจมากนะ ! ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะโตเร็วถึงเพียงนี้ แม้นเจ้าจะอัปลักษณ์ทว่ากลับแข็งแกร่งยิ่งนัก !”

เพียงถูกต้านต้านสัมผัส ทั้งร่างของซื่อบื้อน้อยพลันแข็งค้าง ก่อนลูกนัยน์ตาน้อย ๆ เพียงเท่าเมล็ดถั่วเขียวจะเหลือกกลับคล้ายเขาตื่นเต้นมากเกินไปดีใจสุดชีวิตกระทั่งเป็นลมหมดสติไปเสียแล้ว

ทว่ายามนี้เกอซีหาได้มีเวลาใส่ใจเจ้าสองตัวน้อยด้านข้าง สองตาของนางยังคงจ้องเขม็งอยู่ที่เพิ่งอวุ่นวิ่งผู้อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก

เพิ่งอวินจึงค่อย ๆ ยกมือขึ้นเช็ดคราบโลหิตที่ติดบนมุมปาก ก่อนริมฝีปากนั้นจะค่อย ๆ คลี่ออกเผยรอยยิ้มไม่เชิงยิ้มพร้อมนัยน์ตาที่มืดมนราวคนคลุ้มคลั่ง

“ไม่คาดคิดเลยว่าภายใต้อาณาบริเวณนี้ จะมีสัตว์อสูรเวทที่สามารถทําร้ายข้าได้เยี่ยม ! เยี่ยมมาก !”

“ซีเยว่ เจ้าตัวน้อยพวกนี้สําคัญสําหรับเจ้านักใช่หรือไม่ ? เช่นนั้นข้าจะบดขยี้มันที่ ละตัวต่อหน้าเจ้าข้าจะดูสิว่า เมื่อถึงตอนนั้น เจ้าจะยังคงแสดงท่าที่เย่อหยิ่งจองหอง เช่นนี้กับข้าอีกหรือไม่ ? ข้าจะรอดูว่าเมื่อใดเจ้าจะก้มลงคุกเข่าอ้อนวอนขอความเห็นใจจากข้า !ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า….”

ขุมพลังสีดําถูกรวบรวมขึ้นใจกลางฝ่ามือของชายหนุ่มคล้ายผืนธงที่ทอดยาว

บนผืนธงสีดําสนิทปรากฏว่าแสงสองสาย มังกรทองตัวน้อยผู้หลับใหลไม่ได้สติอยู่บนพื้น กับทั้งเถาวัลย์ม่วงอเวจีที่เที่ยวแห้งพลันขยับตั้งตรงก่อนทั้งสองจะลอยละลิ่วเข้าหาผืนธงด้ในฝ่ามือของเพิ่งอวินวิ่งอย่างเร็วรี่

***จบตอน ซื่อบื้อน้อย***