ตอนที่ 550 อับจนหนทาง

เกอซีกระตุกมือขณะท่านเลี่ยวไม่ทันระวัง แส้ปลายตะขอเปลี่ยนมาอยู่ในมือของเกอซีท่านเลี้ยวยืนตะลึงงงงัน

เกอซีขยับเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง นางหวดแสใส่ท่านเดี่ยวผู้อยู่ใกล้ตัวที่สุดเขาบิดกายหลบแส้ปลายตะขอกระแทกใส่ศิษย์สองคนของท่านเดี่ยวที่ยืนไม่ห่างออกไป

ศิษย์สองคนนี้พลังฝีมือมิได้สูงส่ง หากแต่ความน่าขยะแขยงนับว่าไม่เป็นรองผู้ใดและด้วยเหตนี้เพิ่งเหลียนยิ่งจึงเรียกตัวพวกเขาทั้งสองมาร่วมงานสังสรรค์ในครานี้

เมื่อพวกมันถูกแส้ปลายตะขอของเกอซีฟาดตวัดใส่ มันทั้งสองพลันส่งเสียงร้องลั่นก่อนจะร่วงหล่นร่างกระแทกพื้น

เกอซีรีบเคลื่อนกายอย่างต่อเนื่องไม่หยุดยั้งนางเร่งเร้าพลังปราณที่เหลือภายในกายเพื่อรับพุ่งร่างทะยานเข้าสู่เขตสัตว์เวทขั้นที่สื่อย่างไม่รอช้า

นี่เป็นโอกาสของนาง โอกาสครั้งสุดท้ายและครั้งเดียวของนาง

น้ําเสียงคลุ้มคลั่งสติแตกของเพิ่งเหลียนยิ่งแผดลั่นทันที

“เลี้ยวเฉิงฟู เจ้าพวกไม่ได้เรื่อง ข้าอุตส่าห์จับมันมาให้พวกเจ้าได้ร่วมสนุก หากพวกเจ้าปล่อยให้มันหนีรอดไปได้ก็จงไปตายกันเสียให้หมด !!!”

เขตป่าสัตว์เวทขั้นสื่อยู่ใกล้เพียงเอื้อม ทว่ายามนี้เกอซีเจ็บปวดทรมานอย่างเหลือแสนสองตาพร่าเลือนทว่ายังแฝงไว้ด้วยประกายเรืองรองแห่งความหวัง

อีกเพียงนิด แค่เพียงนิด…

ฉับพลัน เปรี้ยง— เสียงสนั่นดังก้องในโสตประสาท พร้อมความเจ็บปวดบนแผ่นหลังความรวดร้าววิ่งขึ้นสู่ศีรษะ

ทั้งร่างด้านชาคล้ายไร้สิ้นความรู้สึก พลังในกายสิ้นสูญ สายเกินกว่าจะหันกลับไปโต้ตอบเมื่อร่างของนางทรุดร่วงลงไปกองอยู่กับพื้น

โลหิตสดอุ่นร้อนพุ่งกระจายออกจากปาก อวัยวะภายในเจ็บปวดอย่างเหลือแสนทรมานสาหัสกระทั่งไม่อาจฝืนทนต้านทาน

ในหูก้องดังเพียงเสียงหัวเราะสมใจของท่านเดี่ยว

“แม่ยาหยี คิดว่าจะหนีพ้นเงื้อมมือข้าไปได้กระนั้นหรือ ? ฮ่าฮ่าฮ่า ยังไม่เคยมีผู้ใดที่ตกอยู่ในเงื้อมมือของท่านเดี่ยวผู้นี้แล้วหนีเล็ดรอดออกไปได้ทว่าเมื่อเจ้าคือผลงานชิ้นเอกที่งามสรรพจาก แดนสรวงท่านเดี่ยวผู้นี้จะขอสัญญาว่าข้าจะทําให้เจ้าผู้งดงามประหนึ่งเทพธิดาต้องร่ําร้องโหยเหาะซาบซ่านะดื่มด่ระเริงสวาทจนสุขล้น ก่อนส่งวิญญาณของเจ้ากลับคืนแดนสวรรค์ !”

เกอซีข่มเปลือกตาทั้งคู่ปิดสนิทด้วยความสิ้นหวังเศร้าเสียใจ

ทว่าสิ่งที่นางไม่ทันสังเกตก็คือ โลหิตที่กระอักออกจากปากเมื่อครู่อาบซุ่มอยู่บนแผ่นหยกที่นางห้อยติดคอไว้ มิรู้ตั้งแต่เมื่อไรที่หยกชิ้นนั้นเริ่มเปล่งประกายสีเงินยวงอ่อนๆออกมา

ท่านเลี้ยวพร้อมเหล่าศิษย์เหยียดฝ่าเท้าก้าวตรงมาหาเกอซี เขาตบวัตถุบางอย่างซึ่งมีลักษณะคล้ายแท่งเหล็กในมือพลางกล่าวกลัวยิ้ม

“ไม่คิดหนีแล้วกระนั้นหรือ ? เป็นอย่างไร ไม่หนีอีกร์ ? ดูสิว่าเจ้าจะหนีรอดพ้นเงื้อมมือของข้าไปได้หรือไม่”

หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยท่าที่เย็นชา เห็นได้ชัดว่าแม้นในกายของนางจะร้อนรุ่มแผดเผาไปทั่วทุกอณูด้วยฤทธิ์ของคู่พิษร่านสวาท ทว่าประกายตานั้นยังคงที่มแทงได้คมกริบราวปลายกระบี่ที่สามารถทําให้ผู้ยลเห็นต้องสั่นสะท้านหวาดหวั่น

“สาวน้อยผู้นี้ใจแข็งยิ่งนัก เห็นจะไม่ให้เราได้ร่วมสุนทรีย์โดยง่าย พวกเจ้าช่วยกันมัดมือมัดเท้าของนางไว้ หากนางยังฝืนดิ้นรนขัดขึ้นเห็นทีจําต้องตัดเอ็นมือเอ็นเท้าแม่นางเพิ่งเพียงอยากให้พวกเราได้ชื่นชมเรือนร่างขาวผ่องดั่งหยกเนื้องามของนางเพียงตัดเส้นเอ็นแขนขาเชื่อว่าแม่นางเพิ่งย่อมไม่ถือสาหาความ

เพิ่งเหลียนยิ่งผู้ยืนอยู่ไม่ไกลส่งเสียงหัวเราะลั่นทันทีที่ได้ยิน

“ท่านเดี่ยว ยิ่งนางต้องตกอยู่ในสภาพน่าเวทนาเพียงใด ข้าก็ยิ่งมีความสุขมากมายเพียงนั้น”

ยามนี้ เพิ่งเหลี่ยนยิ่งตื่นเต้นคันมือคั้นไม้อยากบันทึกภาพเหตุการณ์เร้าระทึกลงบนป้ายอาคมผนึกภาพจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

เพียงบรรดาศิษย์ของท่านเลี่ยวได้รับการชี้นําสู่ทางสว่างเช่นนั้น พวกมันก็รีบสาวฝีเท้าก้าวเข้าหาเกอซื้อย่างเร็วรี่

ยามนี้เกอซ่อยู่ในอาการมึนเบรอ ในหัวอื้ออึง คล้ายทุกสรรพเสียงแผดดังก้องสะท้อนอยู่ในรูหูทั่วทั้งร่างร้อนผ่าวด้วยแรงปรารถนากระหายในรสสัมผัสจากบุรุษเพศ

***จบตอน อับจนหนทาง***