นิยาย หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 437 สมาพันธ์แพทย์ เข้าหูอีกครา

ไม่น่าเป็นได้ ! เพราะหากตระกูลมู่หรงสามารถกระทําเช่นนั้นได้จริง ย่อมสมควรบีบโรงโอสถเชิงเต่อให้ปิดการค้าขายไปนานแล้ว

ในเรื่องนี้ กู้หลิวเฟิงหาใช่ผู้กล่าวชี้แจง ทว่ากลับเป็นโจวเหยียนอันผู้ก้าวขึ้นมาไขข้อข้องใจ “หาใช่อํานาจของสกุลมู่หรงไม่ เหตุผลประการสําคัญสืบเนื่องมาจากเหตุการณ์ที่พวกเราได้ล่วงเกินต่อตระกูลเฟิง และเฟิงเหลียนอิ่ง เมื่อครั้งเยือนอาณาจักรกําบังขอรับ”

“คุณชายซี ท่านคงยังไม่ทราบว่าเฟิงเหลียนอิ่ง คือหนึ่งในสมาชิกสมาพันธ์แพทย์ ทั้งสถานภาพ ยามนี้หาได้ต่ําต้อยไม่โรงโอสถตลอดทั่วผืนแผ่นดินใหญ่ไม่ว่าจะอยู่แห่งใด มีขนาดย่อมหรือใหญ่โตสักเพียงใด หากถูกสมาพันธ์แพทย์เพ่งเล็งตัดขาด ย่อมไร้หนทางต่อต้าน

ครั้นเมื่อท่านผู้ดูแลโจวเห็นสีหน้าแสดงความเคลือบแคลงสงสัยของเกอซีจึงทอดถอนหายใจ “ไม่ว่าจะเม็ดโอสถทางจิตวิญญาณ หรือโอสถสามัญทั่วไปทั้งหลายใด ๆ ในอาณาจักรหมีหลัวล้วนเป็นธรรมดาที่ต้องเกี่ยวพันผ่านสมาพันธ์แพทย์ หากสมาพันธ์มีคําสั่งตัดขาดโรงโอสถใด สถานที่แห่งนั้นย่อมไร้สามารถจัดหาวัตถุดิบ หรือกระทั่งแพทย์ผู้รับว่าจ้างให้การรักษา”

“ลําพังอาศัยเพียงสมุนไพรที่พวกเราเพาะปลูกไว้ กับระยะเวลาในการปรุงกลั่นโอสถ ย่อมไม่เพียงพอในการดําเนินการค้าโอสถแม้เพียงแห่งเดียว”

ทั้งโรงโอสถเซ็งเต๋อใช่มีเพียงโรงโอสถแห่งนี้ ทว่าย่อมประกอบด้วยสาขามากมายในเมืองเหยียนจิง หากแต่ทั้งหมดล้วนอาศัยการแจกจ่ายตัวยา และวัตถุดิบจากโรงโอสถใหญ่

เพียงได้ฟังถึงตรงนี้ ใบหน้าของเกอซีพลันแสดงอาการแปลกประหลาดใจ

นับแต่นางเหยียบเข้าสู่อาณาจักรหมีหลัว นางได้ยินคําว่า สมาพันธ์แพทย์” หลายต่อหลายครา เพียงเท่าที่รู้คือกลุ่มสมาคมขนาดใหญ่

หากไม่คาดคิดว่าองค์กรใหญ่แห่งนี้จะมีอํานาจควบคุมเบ็ดเสร็จในตลาดการค้าโอสถทั่วอาณ จักรหมีหลัวถึงแปดในสิบส่วนเช่นนี้ ไยสมาคมนี้จึงมีอํานาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาดถึงเพียงนี้ ?

พลันเสียงหัวเราะของกู้หลิวเฟิงกลับแทรกขึ้น “เยว่เอ๋อน้อย ครานี้เจ้าเข้าใจความหมายของข้าแล้วใช่หรือไม่ ? หากข้าไม่มอบโรงโอสถเฟิงเต่อให้แก่เจ้า เพียงสองวัน สิ่งที่ข้าเพียรก่อร่างสร้างขึ้นล้วนต้องพังพินาศ เช่นนี้มอบให้เจ้าไม่เป็นการดีกว่ากระนั้นหรือ ?

“เชื่อว่าตลอดทั่วดินแดนแถบทวีปหมีหลัวแห่งนี้ อาจบางที มีเพียงเจ้าที่สามารถต่อกรกับกลุ่มสมาพันธ์แพทย์”

ได้ฟังเช่นนั้น โจวเหยียนอันกลับตื่นตะลึง หากหาใช่เพราะเหตุที่กู้หลิวเฟิงจะมอบโรงโอสถให้แก่เกอซีไม่

ในเรื่องนี้ นายน้อยของเขาได้เรียกเขามาแจ้งล่วงหน้าว่าจะส่งมอบโรงโอสถแห่งนี้ให้แก่เกอซีตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน โจวเหยียนอันผู้ซาบซึ้งในน้ําใจ ตลอดถึงยอมรับนับถือในตัวเกอซีอย่างหมดหัวใจมีหรือจะเอ่ยคํากล่าวทัดทาน

ทว่าสิ่งที่ทําให้เขากลับตื่นตะลึงก็คือถ้อยคําที่กู้หลิวเฟิงยืนกรานหนักแน่นว่ามีเพียงเกอซีที่อาจสามารถรับมือกลุ่มสมาพันธ์แพทย์!

“คุณชายชีคือผู้เชี่ยวชาญการปรุงกลั่นโอสถชั้นสูงด้วยกระนั้นหรือขอรับ ?” สองคิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน “ทว่าแม้นหากเป็นเช่นนั้น จะอย่างไร ลําพังเพียงเราสองคน มากสุดก็อาจสามารถปรุงโอสถได้เพียงวันละหนึ่งหรือสองร้อยขวด แต่ละขวดล้วนสามารถบรรจุได้เพียงหนึ่งหรือสองเม็ด ย่อมห่างไกลจากปริมาณที่สามารถเปิดการค้าโอสถ”

เกอซียังไม่ทันกล่าวคําใด ซีซานผู้ติดตามเกอซีมายังโรงโอสถ พลันขยับก้าวขึ้นมาพลางส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้อีกฝ่าย พร้อมกล่าวด้วยน้ําเสียงแฝงเงื่อนงํา “หากคุณหนู…แค่ก แค่ก….คุณชายของเราสามารถปรุงโอสถชุดนี้ให้ท่านได้วันละไม่ต่ํากว่าสามร้อยเม็ดเล่า ?….” โจวเหยียนนอนรับกระดาษสีเหลืองแผ่นนั้นขึ้นตรวจมอง…..นี่มัน ! หนังสือรับรองคุณสมบัติโอสถจ ากโรงโอสถหลวง !

หากแต่เมื่อได้เห็นรายละเอียดคุณสมบัติเม็ด โอสถที่ได้รับการรับรองเขากลับต้องร้องเสียงหลงด้วยความแตกตื่นใจ “นี่มัน…เป็นไปไม่ได้ ! ใต้หล้าแห่งนี้มีโอสถคุณสมบัติยอดเยี่ยมเช่นนี้ด้วยหรือ !”

เขายกมือขึ้นขยตาก่อนก้มลงอ่านอีกคราด้วยฝ่ามือที่สั่นเทา รอยหมึกสีดําบนแผ่นกระดาษล้วนเข้มชัด ทั้งยังตราประทับสัญลักษณ์โรงโอสถหลวงที่แสดงเด่นสง่าเบื้องหน้าช่างสั่นประสาทสายตาอย่างยิ่ง
ซีซานผู้ยืนด้านข้างหัวเราะหึหึ เมื่อได้เห็นสีหน้าตะลึงลานราวพบภูตผีของโจวเหยียนอัน แม่ในคราแรกตัวเขาเองก็เคยประสบกับความแตกตื่นตกใจเช่นนี้มาก่อน ทว่าเมื่อได้เห็นผู้อื่นตกอยู่ในอาการตื่นตะลึงกับความอัศจรรย์ของคุณหนูเช่นเดียวกันนี้ ช่างเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมเสียเหลือเกิน

***จบตอน สมาพันธ์แพทย์ เข้าหูอีกครา***