ตอนที่ 502 อสรพิษ

ลั่วหยิงชรือดํารงตําแหน่งราชองครักษ์ส่วนพระองค์ประจําองค์ฮ่องเต้แห่งแคว้นจนหลิง ทั้งยังดํารงตําแหน่งหัวหน้าราชองครักษ์ประจําวังหลวงอีกด้วย

หากแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินเซิน ราชองครักษ์ใหญ่เยี่ยงลั่วหยิงชรือยังมิกล้าวางท่าหยิ่งยโส คงมีเพียงความนอบน้อมให้ความเคารพอย่างเหลือแสน “เรียนท่านอาจารย์ตามตรง เรื่องนี้หาใช่ พวกเราใส่ไคล้คุณชายไม่ ทว่าคุณชายซีคือผู้ต้องสงสัยสังหารองค์ชายสามของเรา ผู้น้อยเป็นเพียงผู้รับค่าสั่งจากฝ่าบาทให้มาจับกุมตัวคุณชายซีเท่านั้นขอรับ”

เฉินเซินหรี่ตามอง “เจ้ามีหลักฐานหรือไม่ ?”

“เรื่องนี้…หลักฐานล้วนอยู่ในพระหัตถ์ของฝ่าบาท ผู้น้อยไม่อาจทราบได้ ทว่าเท่าที่รู้ ก็คือคุณชายซี่มีเรื่องขัดแย้งกับองค์ชายสามทั้งยังติดข้องในใจ ยังคงคิดแค้นเคืองต่อกัน อาจบางที ด้วยเหตุนั้น คุณชายจึงลงมือสังหารคุณชายสามเมื่อครั้งอยู่ในเขตแดนผนึกมังกรก็เป็นได้ขอรับ”

ยังมิทันที่เฉินเซินจะเอ่ยปาก เฉินชิงชูก็รีบแทรกขึ้นด้วยน้ําเสียงตื่นตกใจ

“เป็นไปไม่ได้ คุณชายมิใช่ผู้มีอุปนิสัยดังเช่นที่เจ้ากล่าวหา เพียงสมมติฐาน พวกเจ้าก็ใส่ความผู้อื่น คนแคว้นจนหลิงไร้เหตุผลเกินไปแล้ว !”

เฉินเซินรั้งหลานสาวไว้พลางส่งเสียงหัวเราะร่า

“เมื่อไร้หลักฐานชัดแจ้ง เหตุใดท่านองครักษ์จึงจับกุมผู้อื่นได้เล่า ? สมควรรั้งรอให้ท่านองครักษ์รวบรวมหลักฐานให้ชัดแจ้งเสียก่อนจึงค่อยกลับมาจับกุมเถิด คุณชายซี พวกเราไปกันเถิด…”

เพียงเห็นเฉินเซินกําลังจะนําตัวนักโทษของตนหลีกไป ลั่วหยิงชรือพลันรีบตรงเข้ากั้นขวาง “อาจารย์เฉิน กระทําเช่นนี้มิได้ พวกเรากระทําตามรับสั่งฝ่าบาท ไม่อาจปล่อยตัวซีเยว่ไปได้ขอรับ…”

หากแต่มีหรือที่เฉินเซินจะใส่ใจ ท่านอาจารย์ใหญ่นําทางซีเยว่หลีกไปจากที่นั้นอย่างไม่ครั่นคร้ามต่อสิ่งใด

สํานักเมฆาแดงคือหนึ่งในสี่สํานักใหญ่แห่งทวีปหมีหลัว กระทั่งบรรดาราชนิกูลแห่งแคว้นเทียนกังอันยิ่งใหญ่ล้วนไม่เคยอยู่ในสายตา เช่นนั้นจะนับประสาอะไรกับฮ่องเต้แห่งแคว้นน้อยเยี่ยงจินหลิง

ทว่าฝ่าเท้าของเฉินเซินขยับได้เพียงไม่กี่ก้าว น้ําเสียงทุ่มต่ําของบุรุษผู้หนึ่งพลันดังขึ้นจากด้านหลัง “เฉินเซิน ท่านคือท่านอาจารย์ใหญ่แห่งสํานักเมฆาแดง ทว่ากลับไร้คุณธรรมคิดปกป้องฆาตกรสังหารผู้คนกระนั้นหรือ ?”

เมื่อเฉินเซินหันกลับมาจึงเห็นผู้กล่าวทักทาย ม่านตาคู่นั้นหรี่ลงเล็กน้อย “เฟิ่งอวิ๋นจิ่ง !”

สํานักหลิวหลีแห่งแคว้นฉางหมิง สํานักเมฆาแดงแห่งแคว้นเทียนกง ทั้งสองล้วนยิ่งใหญ่ไม่ ยิงหย่อนไปกว่ากัน ตระกูลเพิ่งคือผู้ควบคุมสํานักหลิวหลี อิทธิพลอํานาจของบุรุษผู้ปรากฏเบื้องหน้า เฉินเซินย่อมตระหนักแจ้งชัดเจน

ด้วยวัยเพียงน้อยนิด คนผู้นี้สามารถบรรลุถึงขอบเขตพลังปราณขั้นย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณ ไม่แต่แค่เพียงนั้น คนผู้นี้ยังมีอุปนิสัยใจเด็ด โหดเหี้ยม อาวุธเวทในมือล้วนมากมายไม่อาจประมาณ เผชิญหน้ากับคนผู้นี้รวมถึงตระกูลเพิ่งย่อมเสมือนเผชิญหน้ากับอสรพิษร้ายที่ยากจะเขวี่ยงหลีกให้ไกลตัว

ติดตามมาด้านหลังเพิ่งอขึ้นจึง คือสตรีผู้งดงามในอาภรณ์สีขาวสะอาดตา และบุรุษหนุ่มรูปงามคมคาย ทั้งสองก็คือ เพิ่งเหลียนอง และเนียจินเฉิน

สองคิ้วของเฉินเซียจิกเข้าหากัน

“ไม่ทราบที่นายน้อยเพิ่งกล่าวหมายความเช่นไร ?”

สายตาของเฟงอวินจึงยังคงหยุดนิ่งอยู่กับเกอซีด้วยแววตาที่รุ่มร้อนแผดเผาอย่างมิอาจละคลาย

ไม่พบเจอเพียงไม่กี่ขวบเดือน สตรีเบื้องหน้าเขากลับยิ่งงดงาม ยิ่งสง่างามทุกคืนวัน กระทั่ง แม้ในยามนี้ที่นางอยู่ในอาภรณ์ที่เรียบง่ายไร้การตบแต่ง ไร้เครื่องประดับกายในรูปลักษณ์ของบุรุษเพศ กลับไม่อาจซุกซ่อนความงดงาม ท่วงท่าที่สง่าผ่าเผยน่าจับตาของนางได้

ผิวพรรณที่ขาวสะอานเนียนสล้างดั่งเนื้อกระเบื้องเคลือบที่โปร่งใส ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อราวกลีบบุปผาที่เบ่งบานแต่งแต้มด้วยประกายอันเงางามของหยาดน้ําค้างใสในยามเช้า

ดวงตาหงส์ที่กระจ่างใส ทอประกายแวววาวระยิบระยับดังหมู่เดือนดารา แม้เมื่อใด แม่ในสถานการณ์เช่นไร แววตาคู่นั้นยังคงความนิ่งเฉยเย็นชา ไร้ร่องรอยแห่งความหวาดกลัวหรือหวั่นผวาต่อสิ่งใด

เฟงอวิ่นจึงเม้มริมฝีปากแน่น ภายในใจบังเกิดจินตนาการเตลิดอย่างไม่รู้ตัว ในหัวพลันผุดภาพสตรีผู้งดงามเบื้องหน้าถูกกดให้อยู่ภายใต้ร่างของเขา นางร่าร้องครวญครางขอความเมตตาจากเขา สตรีผู้เย่อหยิ่งยโสไม่นําพาต่อสิ่งใด บริสุทธิ์สะอาดหมดจดดั่งเทพธิดาจากแดนสรวงกลับถูกทําลายให้ต้องแปดเปื้อนด้วยความรักอันร้อนแรงจากเขา สองตาของนางจักเอ่อคลอด้วยหยาดน้ําใส ปากของนางจักพร่ําเพรียกเพ้อครวญเพียงนามของเขา

ฝ่ามือทั้งสองข้างล่าตัวถูกกําแน่น เฟิงอวนจึงพยายามสูดลมหายใจให้ลึก เพื่อข่มความร้อนรุ่มที่ระอุอยู่ภายในใจ

***จบตอน อสรพิษ***