ตอนที่ 571 คู่ผลาญปราณ

นี่คือสํานักหลิวหลี หนึ่งในสี่สํานักใหญ่ ซึ่งยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า

ไม่ว่าผู้ใดได้พบเห็นอาวุโสประจําสํานัก หรือแม้กระทั่งเหล่าศิษย์ ล้วนต้องแสดงอาการนอบน้อมพินอบพิเทา

นอกเขตสํานักก็คือข่ายอาคมเก้าแปรเปลี่ยนพลิกผืนปฐพีคลื่นมนตราดํา ภายในสํานักก็ได้รับการคุ้มครองจากเหล่าอาวุโสผู้ล้วนเป็นยอดฝีมือขั้นหาย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณรวมตลอดถึงเหล่า ยอดฝีมือขั้นสี่ปฐพี่สะท้านสะเทือนผู้ทําหน้าที่พิทักษ์รักษาสํานักอีกนับไม่ถ้วน

พวกมันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่ประตูสํานักถูกทลาย ข่ายอาคมเก้าแปรเปลี่ยนพลิกผืนปฐพี่คลื่นมนตราดําแตกสลาย

เหล่าศิษย์ชั้นยอดผู้สูงส่งเทียมฟ้าแห่งสํานักหลิวหลี ยามนี้กลับกลายเป็นลูกแกะน้อยที่นอนรอเวลาถูกเชือดอยู่บนเขียงเสียงร้องโหยหวนดังระงม เพียงสิ่งเดียวที่หลงเหลือก็คือความสิ้นหวังหมดแรงศรัทธา

กลุ่มบุรุษลึกลับผู้สวมใส่ชุดเกราะสีดําล้วนมีฝีมือเหี้ยมฉกาจราวกับได้รับการฝึกฝนมาอย่างโชกโชนยิ่งกว่านักรบที่ได้รับการฝึกทหาร

ทุกฝีเท้าก้าวขยับเป็นระเบียบพร้อมเพรียง การลงมือเหี้ยมโหดเฉียบขาดรวดเร็วเพียงพริบตาพวกมันก็พุ่งเข้าประชิดตัวศิษย์สํานักหลิวหลี เพียงปลายกระบี่ขยับทั่วเขตสํานักด้านในล้วนกลับกลายเป็นลานสังหารนองโลหิต

พวกมันก็คือกองกําลังพิเศษประจําองค์ราชันมัจจุราช กิเลนเหล็ก หน่วยรบที่น่าสะพรึงกลัวสูงสุดในทวีปหมีหลัว

ชั่วอึดใจ โลหิตของบรรดาศิษย์สํานักหลิวหลีก็พุ่งกระฉดไปถึงชั้นฟ้า ฉาบทาไปทั่วทุกหัวระแหง เสียงร้องโหยหวนดังระงมทั่วผืนป่า ร่างที่ไร้วิญญาณร่วงผลอยลงแผ่นพื้นอย่างต่อเนื่องไม่หยุดยั้ง เบื้องหน้าธรณีประตูคือซากศพที่ทับถม โลหิตอาบย้อมเศษอิฐทุกก้อนเหนือลานกว้าง ภายในสํานักที่ทรงความยิ่งใหญ่

สามอาวุโสผู้เหยียบท้องฟ้าล่องลอยอยู่เหนือนภากาศทําได้เพียงส่งสายตาตามดูเหล่าศิษย์ในสํานักของตนด้วยความหดหู ความเคียดแค้น ชิงชัง และอายสังหารพลันพลุ่งพล่านปะทุท่วม ร่างของพวกมันทั้งสาม

“หนานกงยว !!! เจ้ากล้าทําลายข่ายอาคมคุ้มกันสํานักที่อาวุโสรุ่นก่อนทิ้งไว้ปกป้องเหล่าศิษย์ในสํานัก เจ้ากล้าลงมือสังหารศิษย์ของพวกเราอย่างเหี้ยมโหด ข้าจะทําให้เจ้าได้กลายเป็นซากศพไปด้วยอีกคน !”

สองตาของอาวุโสเฟังแดงก๋า มันควักเม็ดโอสถสีแดงชาด บีบขยี้เปลือกด้านนอก กลืนกินตัว หนอนหน้าตาประหลาดที่แลดูน่าสะพรึงกลัวซึ่งอยู่ด้านในล่วงผ่านลงท้องไป

ชายชราผู้ยืนอยู่ไม่ไกลยังอดมิได้ที่จะร้องอุทาน

“สิ่งนั้นก็คือคู่ผลาญปราณ” ซึ่งมีคุณสมบัติเร่งเร้าพลังปราณให้ยิ่งแก่กล้า ทว่าอาวุโสเฟิง หากท่านอาศัยเจ้าสิ่งนี้ แม้นท่านจะเป็นฝ่ายชนะ ทว่าปราณในกายย่อมถูกสูบกลืนจุดตันเถียนแห้ง เดือดเป็นไปได้อย่างยิ่งที่ท่านอาจถึงแก่ความตายในที่สุด !”

เมื่ออาวุโสเพิ่งกลืนกินผลาญปราณเข้าไปแล้ว ทั่วร่างของมันพลันระเบิดขุมพลังขนาดมหึมา เพียงพริบตาชายชราผู้มีพลังฝีมือระดับกลางขั้นพลังย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณ กลับสามารถเปล่งพลังถึงระดับสูงสุดแห่งปราณขั้นย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณได้ในทันที

อาวุโสเพิ่งจ้องหน้าหนานกงยวพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย

“หนานกงยว เจ้ามันสุนัขทะเยอทะยานที่เลี้ยงไม่เชื่อง ตระกูลเพิ่งของข้าให้ความสําคัญกับ เจ้าแสดงให้เห็นว่าเจ้ายังเป็นบุคคลผู้มีคุณค่า หากเจ้ายังวางตนเป็นองค์ราชันมัจจุราชผู้เป็นแขนขาให้ตระกูลเฟิงเจ้าอาจสามารถเหลือชีวิตรอดอยู่ได้”

“ทว่าเจ้ากลับโอหัง หยิ่งทระนงคิดว่าพลังอันน้อยนิดของตนจะสามารถถล่มตระกูลเฟิงของพวกเราได้ ฝันไปเถิด ! แม้นหากต้องทิ้งชีวิต ข้าก็พร้อมจะกอดคอตายร่วมกับเดรัจฉานเยี่ยงเจ้าตัดรากถอนโคนศัตรูตัวฉกาจเพื่อคนตระกูลเฟิง !”

ชายหนุ่มจองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่ราบเรียบไร้อาการกระเพื่อมแห่งอารมณ์ หากทว่านัยน์ตากลับเปี่ยมด้วยความรังเกียจดูแคลน

“คิดสังหารข้า ย่อมอยู่ที่เจ้ามีความสามารถเพียงพอหรือไม่ อาวุโสเพิ่ง เห็นที่เจ้าคงไม่เคยส่องกระจกมองตนกระมัง”

“พลังฝีมือของเจ้าก็เพียงขั้นห้า ย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณ ทว่ายามนี้ ด้วยคู่ผลาญปราณตัวนี้พลังวัตรของข้าถูกขับดันให้เพิ่มทวีขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพียงไม่ช้านานย่อมบรรลุถึงระดับสูงสุดแห่ง พลังปราณขั้นห้า ยิ่งเมื่อมีศิษย์น้องอีกสองคนร่วมลงมือคิดหรือว่าเจ้าจะสามารถรอดพ้นเงื้อมมือ ของพวกเราทั้งสามไปได้ ?”

อาวุโสเพิ่งย่อกายลงขุมพลังภายในถูกเร่งเร้าให้เพิ่มพูนสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

“หนานกงยว ข้าจะส่งเจ้ากลับคืนสู่ขุมนรก เกรงว่าเมื่อนั้น ใต้หล้าคงไม่เหลือชื่อองค์ราชันมัจจุราช กับทั้งหน่วยรบกิเลนเหล็กอีกต่อไป ไม่เหลือพวกสวะไร้ค่าที่แหกปากร่าร้องจะกวาดล้างตระกูลเฟิงของพวกเราอีกต่อไป ฮ่าฮ่าฮ่า…”

***จบตอน ก่ผลาญปราณ ***