ตอนที่ 426 มู่หรงหลินฟงหายตัว

ถัดจากลําคอที่เรียวระหงเผยให้เห็นแนวกระดูกงูไหปลาร้าที่งดงาม แนวสายตาของกู้หลิวเพิ่งเริ่มระเรื่อยไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งงดงามที่ค่อย ๆ เริ่มเผยภายใต้คอเสื้อเบื้องหน้าสายตาของเขาคือความงดงามน่าทึ่งที่เหล่าจิตรกรรมทั่วหล้าม อาจสรรสร้างสลักเสลา

ฉับพลันกู้หลิวเพิ่งกลับรู้สึกภายในลําคอแห้งผากยากหายใจ คล้ายลมหายใจติดขัดเกินต้านทาน

ครั้นเมื่อเกอซีหันมาเห็นสีหน้าชายหนุ่มแปรเปลี่ยนกระทันหันเช่นนี้ พลันนึกคิดไปเองว่าผู้กําลังมาย่อมต้องเป็นศัตรูตัวฉกาจ กระทั่งกู้หลิวเพิ่งไม่ อาจระงับอารมณ์ของตนไว้ได้

หญิงสาวรีบหยิบยื่นโอสถสมุนไพรส่งให้อีกฝ่าย “สิ่งนี้คือโอสถระงับอารมณ์มันสามารถเก็บงําลมหายใจสยบกระแสพลังที่พลุ่งพล่านภายในให้สงบอย่าทําให้ผู้ใดพบเจอพวกเรา หาไม่สิ่งที่ทุ่มเทก่อนหน้าล้วนสูญเปล่า”

ทันทีที่กู้หลิวเพิ่งหันกลับมา เขาได้เผชิญกับแววตาใสกระจ่างที่แฝงความ
ห่วงใยของเกอซี

มันน่าตบกระโหลกตนนัก ! ซีเยว่อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตเข้ามาช่วยเขาทั้งยังนับถือเขาเป็นสหายรู้ใจทว่าเขากลับมีใจคิดเลยเถิดไร้ยางอาย

กู้หลิวเพิ่งสูดลมหายใจเข้าไปอย่างเต็มที่พยายามฝืนบังคับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านภายใน เพื่อเก็บงําลมหายใจ อําพรางขุมพลังทั่วร่าง

ช่วงขณะนั้นเอง น้ําเสียงของสตรีผู้หนึ่งพลันดังขึ้นที่ปากประตูทางเข้า

“พวกเจ้าช่างกล้า ! กระทั่งสถานที่สําคัญเยี่ยงคุกใต้ดินแห่งนี้ พวกเจ้ายังกล้าละเลยหน้าที่แอบงีบหลับเช่นนี้คิดทิ้งชีวิตกันแล้วใช่หรือไม่ ? เห็น ข้าแล้ว ยังไม่รีบลุกขึ้นอีกกระนั้นรี !”

ผู้คุมทั้งสามล้วนถูกเกอซีวางยาให้หลับใหลมนงงพวกมันพากันขยับลุกด้วยอาการโงกเงกโงนเงนเพื่อเพ่งมองผู้มาเยือนคนใหม่ฉับพลันพวกมันทุกคนกลับสะดุ้งโหยงด้วยความหวาดกลัว “ฮูหยิน ! ผู้น้อยคารวะฮูหยิน !”

ทุกสิ่งพลันเงียบสงัดชั่วครู่ก่อนน้ําเสียงทรงอํานาจของสตรีผู้หนึ่งจะดังกังวาน “คุณชายรองไม่ได้อยู่ด้านในกระนั้นหรือ ?”

เหล่าผู้คุมมีอาการลังเล…อึ้งอยู่นานพวกมันไม่กล้าปริปากเอ่ยกล่าวถ้อยคําใด

สุ่มเสียงของสตรีผู้นั้นกลับกลายเป็นเย็นชาในทันที “หากพวกเจ้ายังไม่อยากตายก็รีบตอบคําข้ามาคุณชายรองเข้าไปหาไอ้เด็กเหลือขอผู้นั้นใช่หรือไม่ ?”

“เรียนฮูหยิน ถูก…ถูกแล้วขอรับ เมื่อครึ่งชั่วยามที่แล้วคุณชายรอง…คุณชายรองเข้าไปด้านในขอรับ” *ครึ่งชั่วยามคือหนึ่งชั่วโมง

เพียงสิ้นสุดคํากล่าว บานประตูที่หนักอึ้งแห่ง คุกใต้ดินพลันถูกผลักเปิด

เกอซีผู้เร้นกายภายใต้ความมืด เห็นเพียงสตรีผู้ ตบแต่งเครื่องประดับไข่มุก และหยกอันล้ําค่าเต็มศีรษะอาภรณ์หรูหราสง่างามบ่งบอกความมั่งคั่ง หากทว่าดวงหน้านั้นกลับระเบิดความเกรี้ยวกราดทันทีที่ผลักบานประตูคุกใต้ดินเข้ามา

นางส่งเสียงเอะอะโวยวาย “มู่หรงหลิวเพิ่ง เจ้า คนไร้ยางอาย วันนี้ข้าจะถลกหนังเจ้าออกมาให้ได้ ! !”

เพียงก้าวเข้าสู่คุกใต้ดิน นางกลับพบว่าภายใน คุกแห่งนี้ล้วนว่างเปล่า นอกไปเสียจากผู้ถูกล่ามตรวนในสภาพหมดสติล้วนไม่ปรากฏผู้ใดอื่น

ฮูหยินมู่หรงแผดเสียงร้องตวาดใส่เหล่าผู้คุม “พวกเจ้ากล่าวว่าคุณชายรองเข้ามาในนี้มิใช่หรือ ? ไหนเล่า ?”

เหล่าผู้คุมทั้งหลายต่างงุนงงเป็นไก่ตาแตกพวกเขาเห็นคุณชายรองมาที่นี่จริง ๆ ทว่า…ภายในคุกใต้ดินซึ่งมีขนาดเพียง 10 ยิงหมีกวาดตามองจนรอบเหตุใดกลับไม่พบเห็นมู่หรงหลินฟงเล่า ?

*ผิงหมี่ คือตารางเมตร

หญิงรับใช้คนสนิทผู้ยืนข้างกายฮูหยินมู่หรงกระซิบกระซาบข้างหู “คุณชายรองอาจเข้ามาเล่น สนุกที่นี่สักพักและกลับไปแล้วก็เป็นได้นะเจ้าคะผู้คุมพวกนั้นแอบงีบหลับย่อมเป็นธรรมดาที่พวกเขาไม่ทันเห็นคุณชาย”

ได้ยินเช่นนั้น สายตาของฮูหยินมู่หรงพลันเบี่ยงเบนกลับมายังร่างที่ถูกตรึงด้วยโซ่ตรวนเบื้องหน้า“กู้หลิวเพิ่ง”

ครั้นได้เห็นเสื้อผ้าบนร่างของชายหนุ่มหลุดรุ่ยไม่เรียบร้อย หน้ากากที่เคยสวมใส่ถูกกระชากกระเด็นหลุดหล่นอยู่ด้านข้างดวงหน้าที่งดงามสง่าอีกทั้งผิวพรรณที่ขาวกระจ่างจึงถูกเผยยิ่งทําให้ฮูหยินมู่หรงเดือดดาลคั่งแค้นด้วยความริษยาเกี้ยวกราด

“ไอ้คนชั้นต่ํา ! เจ้าสุนัขขี้เรื้อนไร้ยางอาย !”

ความเจ็บแค้นที่อัดแน่นในใจอย่างท่วมท้นพลันระเบิดนางยกถังน้ําเกลือที่อยู่ด้านข้างสาดกระแทกใส่ร่างที่เต็มไปด้วยรอยแผลของบุรุษเบื้องหน้า
ความเจ็บปวดทรมานส่งให้กู้หลิวเพิ่งผู้ถูกโซ่ตรวนร้อยรัดส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดเสียงร้องครวญครางดังต่อเนื่องไม่หยุดยั้ง เปลือกตาทั้งสองของเขาค่อย ๆ เผยอเปิดออกที่ละน้อย

ภาพสตรีผู้ยืนตระหง่านเบื้องหน้ายังเลือนลางไม่ชัดเจนผู้ใดจะคาดคิดว่าฮูหยินมู่หรงจะเจ็บแค้นเก็บกดกระทั่งเอื้อมมือคว้าแทงเหล็กร้อนขึ้นนาบใบหน้าของชายผู้ถูกตรึงด้วยโซ่ตรวนเบื้องหน้า

***จบตอนมู่หรงหลินฟงหายตัว***