ตอนที่ 562 ร่วมลงมือ

ต้านต้านตื่นเต้นยินดีทันที่ที่รับของรับขวัญจากหนานกงยว คลื่นพลังประหลาดที่เอิบอาบภายในนั้นแน่นหนา อีกทั้งบริสุทธิ์อย่างเหลือแสน คล้ายมันยังคละเคล่าประสมประสานด้วยอาคมแปลกประหลาด เจ้าสิ่งนี้ก็คือโอสถบํารุงชั้นเยี่ยมทั้งสําหรับชื่อบื้อน้อย หลงหลง ตลอดถึงป้าเถาม่วง

ต้านต้านรีบเก็บดอกบัวน้อยเข้าไว้ในมิติเวท ก่อนหันมาสบตาหนานกงยวด้วยแววตาเปี่ยมความภักดีระคนชื่นชม เขาตรงเข้ายุดชายแขนเสื้อหนานกงยวีพลางกล่าวออดอ้อน

“ท่านพ่อฝีมือเก่งฉกาจอย่างยิ่ง ! เจ้าคนชั่วพวกนั้นไม่คณนามือท่านพ่อเลย พวกมันถูกท่านพ่อบดขยี้เสียไม่เหลือท่าเลยทีเดียว”

ทว่าคล้ายฉุกคิดบางสิ่งขึ้นมาได้ เจ้าตัวน้อยพลันส่งเสียงสะอื้น

“ทว่าหากท่านพ่อมาเร็วกว่านี้สักนิดก็คงดี ท่านแม่จะได้ไม่ถูกเจ้าคนชั่วผู้นั้นรังแกถึงเพียงนี้”

“เจ้าคนชั่วผู้นั้นปลดอาภรณ์ของท่านแม่ คิดทําอนาจาร ทั้งหลงหลง ทั้งป้าเถาม่วงต่างเข้าช่วยเหลือ กระทั่งได้รับบาดเจ็บสาหัส ท่านพ่อ…หากท่านอยู่ด้วยในเวลานั้น ท่านต้องปกป้อง ท่านแม่ให้ปลอดภัยได้อย่างแน่นอน !”

ใบหน้าของชายหนุ่มมืดมัวลงทันที ประกายตาที่แวววาวในม่านตาดําพลันหม่นมัว บรรยากาศอึมครึมประหนึ่งคลื่นพายุใหญ่เริ่มก่อตัว

“มันผู้ใดคิดล่วงเกินท่านแม่ของเจ้า ?”

“ต้านต้านรู้ !”

เจ้าตัวน้อยรีบยกอุ้งเท้าส้นตันขึ้นกําหมัดชกต่อยไปมากลางอากาศ

“ท่านแม่เรียกเขาว่าเพิ่งอวินจึง เขาพยายามบีบบังคับให้ท่านแม่ออกเรือนไปกับเขา ให้ท่านแม่ไปเป็นฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิง ทว่าท่านแม่มิยินยอม เขาจึงใช้กําลังข่มเหงท่านแม่ เจ้าแก่อัปลักษณ์ไร้ยางอายผู้นั้น ไม่คู่ควรกระทั่งถือรองเท้าให้ท่านแม่ด้วยซ้ํา ไหนเลยกล้าคิดสมรสกับท่านแม่ !”

แววตาที่มืดมนของหนานกงยว ยามนี้เย็นยะเยือกจับจิตด้วยอายสังหารอันเข้มข้น เขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดเดือดดาล กระทั่งเกอซ์เองยังสะดุ้งขนลุกเมื่อได้แลเห็น

เขาเหยียดยื่นฝ่ามือเข้าหาเกอซีผู้มิอาจเลี่ยงหนี ก่อนจะรั้งร่างนั้นเข้าสู่อ้อมแขน กอดกระชับรัดแน่นแทบมิอาจหายใจ

“เฟงอวิ้นจึงแตะต้องเจ้าที่ใดบ้าง ?”

น้ําเสียงของเขาท่วมทุนไปด้วยเพลิงพิฆาตอายสังหาร

“ซีเอ่อเป็นของข้า มันผู้ใดกล้าแตะต้องเจ้าล้วนสมควรตาย ! บ้าชะมัด! เหตุใดเจ้าไม่เร่งขอความช่วยเหลือจากข้าให้เร็วกว่านี้ ?”

เกอซีผู้กําลังสั่นสะท้านภายใต้สายตาเย็นยะเยียบคู่นั้นพลันคืนสติรีบละล่ําละลักตอบทั้งที่ยังรู้สึกอึดอัด

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าป้ายหยกชิ้นนี้มีไว้เรียกหาเจ้า”

“เพียงให้ข้าสวมใส่แผ่นหยกนี้ติดไว้กับตัว มิได้บอกกล่าวสิ่งใด นอกไปเสียจากว่าเมื่อข้าได้รับภัยอันตราย ป้ายหยกชิ้นนี้จะสามารถช่วยชีวิตข้าได้ ข้าไม่รู้วิธีใช้ ทั้งยิ่งไม่รู้ว่าสิ่งนี้มีไว้เรียกหาเจ้า”

คิ้วทั้งสองของชายหนุ่มจิกเข้าหากันแน่น ภายในใจหงุดหงิดงเคียดถึงที่สุด

เขาอุตส่าห์ไว้วางใจอู่ซิน ทว่าเพราะคนสนิทผู้นี้ ซีเอ๋อของเขาเกือบได้รับความเสียหายที่มีอาจย้อนกลับไปแก้ไข อาจบางที เขาจําต้องทําให้ทุกคนตระหนักถึงสถานะของซีเอ่อที่อยู่ในใจของเขาเสียแล้ว

ห่างไกลออกไปเหนือเทือกเขาฉาง อู่ซินผู้กําลังฝึกฝนพลังฝีมือรักษาตนพลันรู้สึกเสียวสันหลังวาบ แม้นกวาดตามองสํารวจโดยรอบกลับไม่พบสิ่งผิดปกติใด ยามนี้เขายังมิรู้เลยว่านายท่านของเขากําลังครุ่นคิดถึงเขาด้วยกระแสจิตอันแรงกล้า !

ภายใต้คําปลอบพร้อมชี้แจงเหตุการณ์ของเกอซี สีหน้าเคร่งเครียดของชายหนุ่มจึงค่อยผ่อนคลาย หากทว่าฝ่ามือที่ตระกองกอดกลับกระชับขึ้น

“ซีเอ่อ ข้าจะไม่มีวันปล่อยเพิ่งอวินจึงลอยนวลอย่างแน่นอน มันผู้ใดกล้าคิดเกินเลยกับเจ้า มันผู้นั้นต้องอยู่มิสู้ตาย !”

หญิงสาวส่งสายตามองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเย็นชา น้ําเสียงไร้หัวใจถูกขับออกมา

“หนานกงยวี่ เมื่อใดที่ท่านลงมือกับตระกูลเฟิง ข้าขอมีส่วนร่วม !”

คนตระกูลเพิ่งทําให้นางได้รับความอัปยศ ทําให้นางต้องเจ็บปวด หากมิได้ล้างแค้นให้สมแค้นนางย่อมหาใช่เกอซีผู้นี้ไม่!

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เพียงคิดถึงแผนล้มล้างตระกูลเพิ่งที่ตระเตรียมการไว้อย่างลับ ๆ เขากลับมีใจคิดปฏิเสธด้วยไม่ต้องการให้เกอซีเข้ามาข้องเกี่ยว และพลอยได้รับอันตรายไปด้วยอีกคน

ทว่าเมื่อได้เห็นแววตามุ่งมั่นของอีกฝ่าย ชายหนุ่มจึงทําได้เพียงทอดถอนใจ ก้มลงจุมพิตนางอย่างแผ่วเบา

“ย่อมได้ เช่นนั้นพวกเราจะลงมือด้วยกัน”

เกอซีถอนหายใจด้วยความโล่งอก ครั้นเมื่อนึกถึงนามเรียกขานที่ต้านต้านใช้ไม่หยุดปาก สองตาเรียวงามของนางพลันหรี่เล็กลง พร้อมน้ําเสียงซักไซ้เอาความ

“ต้านต้าน นามที่เจ้าใช้เรียกขานเขา ผู้ใดสั่งสอน ?”

***จบตอน ร่วมลงมือ***