ตอนที่ 547 ตัวคู่ ?

ท่านเลี้ยวแสยะยิ้มกว้างกล่าวคํา

“เรื่องนี้ยากเย็นอันใด เมื่อแม่นางเพิ่งปรารถร่วมชม พวกเราย่อมยินดีให้แม่นางได้ร่วมสนุกเหล่าศิษย์ของข้ามได้ชื่นชมสาวน้อยที่น่าทะนุถนอมเยี่ยงนี้มานานแล้ววันนี้ได้มาร่วมสังสรรค์ความสนุก คงต้องขอบคุณในน้ําใจของแม่นางเพิ่งแล้ว”

บุรุษในชุดคลุมสีด่าผู้อัปลักษณ์อย่างเหลือแสนทั้งเจ็ดส่งเสียงหัวเราะร่าขณะส่งสายตาตื่นกระหายคลุ้มคลั่งมองสตรีผู้งดงามไร้ที่ติเบื้องหน้า

แม้พวกเขาจะเคยร่วมสนุกกับสาวน้อยที่ท่านเลี่ยวฉุดคร่ามาเป็นระยะทว่ายังไม่เคยมีโอกาสได้ลิ้มลองสตรีผู้เลอโฉมงดงามล่มเมืองเมื่อวันนี้พวกเขาจะได้ชื่นชมเรือนร่างของสตรีผู้งามสรรพ เหนือคําพรรณนาเยี่ยงนี้เลือดในกายแต่ละคนคล้ายล้วนเดือดพล่านร้อนรุ่ม

เพิ่งเหลียนยิ่งหันมากระหยิ่มยิ้มย่องใส่เกอซีด้วยหมายจะได้เห็นความตื่นผวาหวาดกลัวบนดวงหน้านั้น

ทว่ากลับต้องนึกฉงนเมื่อนับแต่แรกเริ่มกระทั่งยามนี้ ยังคงราบเรียบไร้ความรู้สึกทว่ากลับอาบล้นด้วยแววตาแห่งความรังเกียจดูแคลนคล้ายแลมองอาจมที่โสโครก

ความเดือดดาลของเพิ่งเหลียนยิ่งยิ่งพุ่งทะยานถึงขีดสุด มันคิดว่ามันคือผู้ใด ? เหตุใดจึงใช้สายตาเช่นนี้มองนาง ?!

นางอยากเข้าไปฉีกกระชากหน้ากากแสนเย่อหยิ่งทรนง ให้มันร่ําไห้โอดครวญน่าเวทนาเสียจริง ๆ !

คิดได้เช่นนั้น คุณหนูแห่งตระกูลเพิ่งสูดลมหายใจเข้าลึกพลางหันมากล่าวคํากับท่านเดี่ยว

“เพื่อช่วยเพิ่มพูนความบันเทิงยามท่านเสพสุขกับนาง ข้าจะมอบของขวัญชิ้นสําคัญให้แก่ท่าน”

หนอนสีแดงเข้มตัวหนึ่งปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือ เมื่อเพิ่งเหลียนยิ่งผายฝ่ามือออก

นางพ่นลมหายใจใส่หนอนน้อยอย่างแผ่วเบา มุมปากทั้งสองยกเผยรอยยิ้มประหลาด

เพียงอีกฝ่ายควักหนอนประหลาดขึ้นมา เกอซีก็สังหรณ์ถึงลางร้ายประหลาด
–
ทว่ายังไม่ทันตระหนักสิ่งใด ความร้อนที่รุนแรงพลันปรากฏแผดเผาขึ้นจากท้องน้อย

หากแต่ความร้อนสายนี้แตกต่างจากอาการเส้นชีพจรูปราณถูกแผดเผาโดยสิ้นเชิงทว่ากลับคล้ายถูกหม่หนอนแมลงนับไม่ถ้วนชอนไช มันเคลื่อนตัวผ่านในที่ใดล้วนสร้างความเจ็บแสบคันอนผ่าวมอาจฝืนทนจนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

ที่สุดในแววตาของเกอซีจึงปรากฏร่องรอยแห่งความหวาดกลัว

“เพิ่งเหลียนองเจ้าวางยาชนิดใดกับข้า ?”

นางถูกวางยากระนั้นหรือ ? ตั้งแต่เมื่อไร เหตุใดนางไม่รู้สึกเฉลียวใจเลยสักนิด ?

ไม่สิ! มิใช่การวางยา ทว่า…ทว่าต้องเป็นสิ่งที่แฝงร่วมมากับป้ายหยกส่งตัวเข้าสู่ยอดเขาสลายวิญญาณ !

เกอซีหวนนึกถึงแผ่นหยกที่บาดนิ้วในครานั้น พิษชนิดนี้อาจแทรกซึมเข้าสู่ร่างของนางนับแต่ครั้งนั้น

มิใช่! อาจมิใช่พิษ สายตาของนางเปลี่ยนไปจับจ้องอยู่กับหนอนตัวน้อยที่คลานอยู่ในฝ่ามือของเพิ่งเหลียนยิ่ง

สิ่งนี้คือ…หนอนก่กระนั้นหรือ ?

เมื่อที่สุด เพิ่งเหลียนยิ่งก็ได้เห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเกอซีสมดังใจ นางจึงระเบิดเสียงหัวเราะร่วนก่อนเผยความจริง

“สิ่งนี้จะเป็นยาพิษอย่างไรได้ ? มันคือหนอนพิษ’ ไม่เพียงแค่นั้น ทว่ามันคือคู่พิษร่านสวาทซึ่งมีพิษร้ายกาจเป็นอันดับต้น ๆ

กว่าอาจารย์ของข้าจะบ่มเพาะคู่พิษร่านสวาทชนิดนี้ได้ นับว่ายากล่าบากอยู่ไม่น้อยต้องอาศัยโลหิตจากสตรีพรหมจรรย์จํานวนถึง 999 คน มาเป็นอาหารหล่อเลี้ยงก่ตัวแม่เป็นเวลานานกว่าสามปี กระทั่งมันให้กําเนิดก่ตัวลูกรอกระทั่งลูกคู่กลืนกินร่างของหญิงสาวพรหมจรรย์ทั้ง 999 คนก่อนจะหันมาเข่นฆ่าสังหารกันเองกระทั่งลูกก่ซึ่งมากมายเกือบพันหลงเหลือแค่เพียงสิบซีเยว่เพื่อเจ้าแล้ว ข้ายอมเสียสละภู่พิษซึ่งมีค่าหาประมาณมิได้นับเป็นเกียรติแก่เจ้าแล้ว !”

“คู่พิษร่านสวาท !”

กระทั่งท่านเลี่ยวยังอดนึกชื่นชมมิได้

“ไม่คาดคิดเลยว่า ท่านอาจารย์แห่งขุนเขาพันพิษจะเพาะเลี้ยงคู่พิษร่านสวาทชนิดนี้หากสามารถเลี้ยงคู่พิษร่านสวาทให้มีพลังแก่กล้าย่อมสามารถฝังลูกกลงในร่างมนุษย์อาศัยคู่ตัวแม่เป็นตัวควบคุมสั่งการ ครานี้ จะร่วมสวาทร่านรักจะบุกน้ําลุยไฟกระทั่งเชือดคอฆ่าตัวตายมันผู้นั้นล้วนพร้อมกระทําตามโดยไม่บิดพริ้วทั้งสิ้น

***จบตอน ตัวคู่ ?***