นิยาย หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 495 ภาระหน้าที่ในฐานะอาจารย์

“หากข้าเอาแต่มุดหัวเก็บตัวอยู่แต่ในสถานที่ปลอดภัย วัน ๆ เอาแต่โคจรพลังฝึกฝนวรยุทธ เกรงว่าเมื่อถึงคราวคับขันขึ้นมาจริง คงไม่อาจรักษาชีวิตไว้ได้ ข้าจะต่างอันใดกับนกขมิ้นในกรงทองกันเล่า ?”

“นี่คือชีวิตของข้า-น่าหลานเกอซี คงมิต้องให้ผู้อื่นมาบงการใช่หรือไม่ ?”

“ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงว่าการเดินทางในครานี้ ใช่ข้าเดินทางเพียงผู้เดียวล่าพังเสียเมื่อไร ข้ายังมี ต้านต้าน เซี่ยวหลี ทั้งยังมีมังกรทองน้อยข้างกาย พวกเขาล้วนสามารถช่วยเหลือข้าได้เช่นกัน” นางถอนหายใจยาว น้ําเสียงเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย “เช่นนั้น หากพวกเจ้าคือสหายของข้า ก็จงอย่าได้ขัดขวางอีกเลย”

ทั้งอู่ซินและกู้หลิวเพิ่งหันมาสบตากันด้วยอับจนปัญญาจะเอ่ยกล่าวทัดทาน

แม้อู่ซินต้องการติดตามอารักขา ทว่าอาการบาดเจ็บของเขายังไม่หายเป็นปกติ

ส่วนกู่หลิวเพิ่ง แม้นต้องการติดตามร่วมเดินทาง ทว่าเมื่อไร้เทียบเชิญย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าร่วมงานประลองในครานี้

ในห้องพลันเงียบกริบ ไม่มีผู้ใดปริปากกล่าวคําอยู่ครู่ใหญ่

ฉับพลัน เสียงหัวเราะกลับดังก้องจากหลังประตู “โอ้ว ! มันต้องอย่างนี้สิเจ้าศิษย์รัก คนเรามันต้องมีความทะเยอทะยาน กล้าหาญ ท้าทายใฝ่เรียนรู้ไม่สิ้นสุด มันต้องเยี่ยงนี้จึงไม่เสียที่ที่เป็นศิษย์ของข้า !”

เพียงสิ้นเสียง บานประตูก็ถูกถีบ “ผลัวะ ให้เปิดออกในทันที ผู้ก้าวเข้ามาคือชายชราในเสื้อผ้ามอมแมมพร้อมกลิ่นฉุนฟังราวเพิ่งเผลอตกไหสุรา

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกยิ้มเอ่ยกล่าว “ทว่าแม่หนูตุ๊กตาตัวน้อยแม้เจ้าจะเปี่ยมพรสวรรค์อันล้ําเลิศ หากแต่พลังฝีมือนับว่ายังอ่อนด้อย หากเจ้าปะทะผู้ฝึกยุทธชั่นสี่ ปฐพี่สะท้าน สะเทือนก็อาจสามารถพอรับมือ แต่หากเป็นพวกพลังปราณขั้นหาย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณแล้วล่ะก็…อืม…เห็นที่จะแย่อยู่นา กว่าอาจารย์จะควานหาตัวเจ้าพบก็แสนยากลําบาก ทว่าเจ้าศิษย์รักก ลับมาด่วนจากไปเร็วจนน่าใจหายเช่นนี้ ไอหย่า! แล้วอาหารรสเลิศกับสุราชั้นดีของข้า…เอ… เห็นทีจะไม่ดีเสียแล้วกระมัง ! ไม่ดีล่ะ ไม่ดีล่ะ!”

เพียงอู่ซินและกู้หลิวเพิ่งได้ยินชายชรากล่าวเช่นนั้น ทั้งคู่ก็รีบกรูกันเข้ามาพูดกรอกหูท่านผู้เฒ่าด้วยความกังวลใจ “ท่านอาวุโส มิทราบท่านทราบแล้วหรือไม่เกอซีกําลังจะไปเสี่ยงอันตราย ท่านต้องช่วยหาคําพูดโน้มน้าวนางไว้ เหตุใดกลับกล่าวประชดกันเช่นนี้เล่า ?”

“ผู้ใดบอกว่าข้าประชดเล่า ?” ชายชราสวนกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าก็กําลังคิดหาวิธีอยู่นี่ไงเล่า ไม่เห็นรึ ? เออ… นี่นี่นี่ เจ้าศิษย์รัก ไม่ไปแข่งอะไรนั่นไม่ได้ ? หากเจ้าไปแล้วอาจารย์เห็นจะขาดลาภปากไปอีกหลายเดือนที่เดียวนา”

หญิงสาวทิ้งหางตามองพร้อมน้ําเสียงเย็นชา “ไม่ต้องห่วง ข้าจะเตรียมสํารับอาหารพร้อมสุราชั้นดีไว้ให้ท่านสักครึ่งปี ห่วงเพียงท่านคงไม่ดื่มหนักเสียกระทั่งหัวใจวายไปก่อนนะท่านอาจารย์

“ฮ่าฮ่าฮ่า…..โอ้ว ได้ตายคาไหสุรานับเป็นยอดแห่งความสุขอันหาได้ยากในโลกนี้แล้ว ! เจ้านี่มันช่างรู้ใจอาจารย์เสียจริง ๆ !” ถ้อยคําที่กล่าวหาได้นั่นทอนความรู้สึก หากกลับทําให้อีกฝ่ายส่งเสียงหัวเราะร่าอย่างถูกใจ “เมื่อเจ้าเป็นเด็กดีอยู่ในโอวาทเช่นนี้ อาจารย์ก็จําเป็นต้องทําหน้าที่ของอาจารย์ให้สมบูรณ์เช่นกัน….”

เพียงสิ้นเสียง ร่างของชายชราพลันหายลับไปจากที่นั้น กระทั่งเกอซีก็หายตัวไปด้วยเช่นกัน

ทั้งอู่ซินและกู้หลิวเพิ่งต่างตกตะลึงงัน แม้ทั้งคู่อยากไล่ติดตาม ทว่ากลับไม่เหลือร่องรอยใดให้แกะรอย

พลันเสียงหัวเราะร่วนของท่านผู้เฒ่ากลับดังก่องขึ้น

“ไม่ต้องห่วง เจ้าหนูทั้งสอง ข้าขอเอาตัวเจ้าศิษย์รักไปสั่งสอนศิลปะการป้องกันตัวเสียหน่อยเข้าแข่งประลองฝีมือกับเขาจะได้หาทางเอาตัวรอดปลอดภัยกลับมาได้

*****

ล่วงเลยผ่านไปถึงสิบวันแล้วที่เกอซีถูกท่านผู้เฒ่าพาตัวหายไป อีกเพียงสามวันก็จะถึงวันประลองฝีมือแล้ว

ขณะที่กู้หลิวเพิ่งกําลังนั่งจิบชาอยู่ในเรือน ณ ตีนเขาฉาง กระแสอายอันเย็นเยียบพลันแผ่ซ่านกระทบร่างให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบน่าตื่นตระหนก

***จบตอน ภาระหน้าที่ในฐานะอาจารย์* * *