หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 451 ฐานกําลังของกู้หลิวเฟิง

กู้หลิวเฟิงเดินนําหน้าเข้าสู่ทางลับอย่างไม่เร่งร้อนโดยมีเกอซีติดตามมาด้านหลัง

คาดไม่ถึงว่าด้านหลังโรงโอสถจะมีสถานที่ซ่อนเร้นเช่นนี้

ตลอดทางลับล้วนเงียบสงัด คงมีเพียงเสียงฝีเท้าเบาบางของคนทั้งคู่ดังก้องสะท้อนภายใน

ทว่าจู่ ๆ เกอซีกลับได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนนุ่มเบาของอีกฝ่ายเปรยขึ้นว่า “จากวันนั้น ข้าสืบเรื่องราวของน่าหลานเกอซีจึงพบว่า น่าหลานเกอซีคือบุตรแห่งอนุของน่าหลานเจิ้งเจ๋อ ทั้งยังถูกตระกูลน่าหลานผลักไสไล่ส่งให้ออกมาพักอาศัยในเรือนน้อยห่างไกล ณ ตีนเขาฉาง”

“กล่าวกันว่า น่าหลานเกอซี คือสตรีอ่อนแอผู้มีรูปโฉมอัปลักษณ์ แม้นถูกผู้อื่นเหยียบย่ารังแกกลับไร้สิ้นสามารถต่อต้านขัดขึ้น”

ฝ่าเท้าเบาของเกอซีหยุดชะงัก ปลายคิ้วงามทั้งสองจิกเข้าหากันเล็กน้อย “แล้วอย่างไร?”

ชายหนุ่มหันกลับมา แม้ดวงหน้านั้นจะไม่เด่นชัดภายใต้ทางลับที่มืดสลัว ทว่าประกายตางดงามที่โดดเด่นยังคงแวววาว “ไม่ว่าน่าหลานเกอซึจะเป็นคนเช่นไร เคยมีความเป็นมาอย่างไรล้วนไม่นับเป็นอย่างไรได้สําหรับข้า”

“เนื่องเพราะผู้ที่ข้ารู้จักมักคุ้นคือหนุ่มน้อยหมอเทวะ ผู้ที่ข้าติดค้าง พร้อมทุ่มเทภักดีมีเพียงผู้เดียวเท่านั้น !”

มุมปากหญิงสาวขยับยกโค้งปรากฏรอยยิ้มเจือจางไร้สิ้นค่ากล่าว

ส่วนกู้หลิวเฟิงก็มิได้เอ่ยกล่าวต่อไปเช่นกัน ชายหนุ่มหันกลับมุ่งหน้าเคลื่อนกายลึกเข้าไปในเส้นทางลับ

ผ่านไปเพียงไม่ถึงหนึ่งเค่อ* ขายอาคมส่งร่างเริ่มปรากฏให้แลเห็น ณ ปลายทาง

*หนึ่งเค่อคือ 15 นาที

เพียงได้เห็นข่ายอาคมส่งร่างเกอซียิ่งรู้สึกอัศจรรย์ใจ

สมควรทราบว่าข่ายอาคมส่งร่างหาใช่สิ่งสามารถพบเห็นได้ทั่วไปในแถบทวีปหมีหลัวแห่งนี้เนื่องเพราะผู้สามารถร่ายขายอาคมชนิดนี้ล้วนปรากฏเพียงฝีมือขั้นยอดปรมาจารย์ ทั้งการรักษาอาคมให้คงสภาพต่อเนื่องย่อมต้องสูญสิ้นหินผลึกเป็นจํานวนมาก

ทันทีที่ประจักษ์ชัดในความจริงข้อนี้ ทุกอย่างล้วนกระจ่างแจ้ง เกอซีเคยเข้าใจมาโดยตลอดว่ากู้หลิวเฟิงต้องอิงอาศัยโรงโอสถเซ็งเตือในการดํารง ทว่าแท้จริงแล้ว หากบุรุษผู้นี้อาศัยเพียงโรงโอสถแห่งเดียว ย่อมไม่เพียงพอจะดํารงข่ายอาคมให้คงสภาพต่อเนื่อง

แสงสว่างที่ปลายทางยามนี้สาดส่องจับต้องลงสู่ร่างคนทั้งสอง เมื่อพวกเขาทั้งคู่โผล่ขึ้นท่ามกลางราวป่ารกชัฏ

“สถานที่แห่งนี้คือเขตชานเมืองทางตอนเหนือของเหยียนจึง เป็นสถานที่ซึ่งไม่พลุกพล่านด้วยผู้คน เนื่องเพราะขุมพลังในอาณาบริเวณแถบนี้ล้วนเบาบางดังเช่นเขตบริเวณตีนเขาฉาง”

กู้หลิวเฟิงนําทางเกอซีมาตลอด กระทั่งถึงลานกว้างหน้าเรือนแห่งหนึ่ง

เขตชานเมืองทางตอนเหนือแทบไม่พบผู้อยู่อาศัย ทั้งสถานที่แห่งนี้ยังซ่อนเร้นท่ามกลางราวป่ารกชัฏ หากไม่มีใจค้นหาอย่างจริงจังย่อมไร้สามารถพบเจอสถานที่ลับแห่งนี้

กระทั่งถึงลานกว้าง กู้หลิวเฟิงก็ยังไม่ปริปากกล่าวคําใด หากแต่กลับยกมือขึ้นปรบส่ง สัญญาณ

เพียงไม่นาน ร่างคนถึงห้าพลันปรากฏขึ้นกลางอากาศ ทุกคนต่างยืนเรียงแถวเป็นระเบียบสืบฝ่าเท้ากาวตรงขึ้นมาเบื้องหน้ากู้หลิวเฟิงส่งเสียงดังชัดเจน ไม่พบเจอนายท่านเสียนาน !”

ใบหน้าของเกอซีไม่ได้แสดงความประหลาดใจ เนื่องเพราะเพียงย่างกรายเข้าใกล้อาณาบริเวณแถบนี้นางสามารถสัมผัสได้ถึงอายพลังเข้มข้น อายลมหายใจที่ถูกเก็บง่า ไม่บอกย่อมต้องทราบ คนทั้งห้าเบื้องหน้าล้วนต้องเป็นยอดฝีมือ ทั้งคลื่นพลังที่นางรับรู้ก็มาจากกลุ่มคนเหล่านี้

กู้หลิวเฟิงยกยิ้มบางเบาพลางขยับร่างเข้าหาเกอซี “ซีเยว่ เพื่อรับมือคนตระกูลมู่หรง เพื่อนําพาท่านแม่ออกมา หลายปีที่ผ่านมานี้ข้าจึงลอบตั้งกําลังลับ”

“พวกเขาล้วนถูกฝึกฝนให้มีความชํานาญในด้านต่าง ๆ ข้าไม่ต้องการออกหน้าด้วยตนเองเช่นนั้นจึงฝึกพวกเขาให้ทําหน้าที่ในแต่ละส่วน”

“คนพวกนี้อยู่กับข้ามานานร่วมสิบปี สามารถให้ความเชื่อถือไว้วางใจได้ ซีเยว่ ข้าขอมอบพวกเขาให้เจ้าเรียกใช้สอยตามความพอใจ”

เกอซีเหลือบมองคนทั้งห้า ทั้งสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าพวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นยอดฝีมือผู้บรรลุถึงพลังปราณขั้นที่สาม พลิกผันอเวจี

หัวหน้ายอดฝีมือกลุ่มนี้คือบุรุษผู้แลดูคล้ายมีวัยสามสิบปี คนผู้นี้มีรูปร่างสูงใหญ่กําย่ามัดกล้ามเนื้อแน่นเปรี้ยะ ดวงตาเฉียบคมราวพยัคฆ์ เพียงได้พบเจอทุกผู้คนล้วนต้องผงะกับกลิ่นอายคาวโลหิตที่แผ่กระจายทั่วร่าง ยามนี้พลังฝีมือของคนผู้นี้ก้าวถึงระดับสูงสุดของขั้นที่สาม อีกเพียงไม่นานย่อมสามารถบรรลุถึงขอบเขตพลังปราณขั้นที่สี่ ปฐพีสะท้านสะเทือนได้อย่างแน่นอน

***จบตอน ฐานกําลังของกู้หลิวเฟิง***