ตอนที่ 464 ตายยาก !

ทั่วทั้งโรงโอสถเซ็งเต่อพลันตกอยู่ภายใต้ความเงียบสงัด

ทุกสายตารวมลงบนร่างของบุรุษผู้กุมกระบี่ด้วยอาการตื่นตระหนก ดูจากลักษณะของชายผู้นี้ก็เฉกเช่นธรรมดาทั่วไป ทว่าขุมพลังปราณที่แผ่ซ่านรอบกายกลับแน่ชัดถึงพลังฝีมือขั้นสี่ ปฐพีสะท้านสะเทือน

มู่หรงเฉียนเจี้ยนแตกตื่นตกใจกระทั่งใบหน้าถอดสี เหล่าอารักขาผู้ติดตามล้วนถูกสังหารเกลี้ยงต่อหน้าต่อตา

มันหันมองซ้ายขวาเลิกลักก่อนรวบเอาขวดกระเบื้องเคลือบที่ใกล้มือทั้งหมดเข้ามาด้วยความยินดีพลางวิ่งพรวดเข้าไปกลางฝูงชน “เจ้า….พวกเจ้า ผู้ใด หากสามารถช่วยข้าจัดการเจ้าหนุ่มทั้งสองนี้ได้ ข้าจะมอบโอสถในโรงโอถเชิงเต่อของขาให้ไม่อั้นเลยทีเดียว”

ครั้นได้ยินถ้อยคําของมู่หรงเฉียนเจี้ยน ทุกสายตาต่างจับจ้องอยู่กับขวดกระเบื้องเคลือบในมือผู้กล่าวเขม็ง เสียงซุบซิบเริ่มดัง “คุณชายมู่หรงกล่าวจริงหรือ ?”

เพียงได้เห็นสายตากระเหี้ยนกระหือรือของทุกคน น้ําเสียงแฝงความยินดีของเขาพลันยิ่งดังขึ้นด้วยความมั่นใจ “ย่อมแน่นอน ข้าบอกแล้วว่าโรงโอสถเซิงเต่อแห่งนี้เป็นสมบัติของสกุลมู่หรงของข้า”

เหล่ายอดฝีมือในที่นั้นยังมีท่าที่ลังเล หากแต่กระบี่ด้ามยาวในมือของคู่หลิวเฟิงกําลังยกขยับขึ้นสูง มู่หรงเฉียนเจี้ยนตื่นตกใจหวาดผวา

ครั้นหันมาเห็นผู้ดูแลโจวกําลังก้าวเข้ามา ชายหนุ่มรีบหันเข้าหา “ข้ารู้จักเจ้า…..เจ้า….เจ้าคือสุนัขรับใช้ข้างกายมู่หรงหลิวเพิ่งมิใช่หรือ ? ได้ยินว่าโรงโอสถเซ็งเต่อปรุงโอสถเสริมพลังขั้นสามออกจําหน่ายมิใช่หรือ ? ยังไม่รีบนํามาให้ข้าอีกกระนั้นรี !”

ทว่าอีกฝ่ายกลับนิ่งค้างไม่ตอบคํา

มู่หรงเฉียนเจี้ยนพลันยิ่งเดือดดาล “ไอ้สุนัข หูแตกกระนั้นร ? ยังไม่รีบไสหัวไปเอาโอสถขั้นสามมาให้ข้าอีก เชื่อหรือไม่ ข้าจะเขี่ยเจ้าออกจากโรงโอสถเชิงเต่อแห่งนี้เสีย ?” โจวเหยียนอัน ผู้สุภาพอ่อนโยนอยู่เสมอ ยามนี้กลับโกรธเกรี้ยวจนตัวสั่น น้ําเสียงสะกดกลั้นถูกปลดปล่อย ผ่าน ใบหน้าเกร็งที่เย็นชา “เกรงจะมิได้ขอรับ”

“เมื่อคร่ เจ้าว่ากระไรนะ !” คิ้วทั้งสองของมู่หรงเฉียนเจี้ยนจิกเข้าหากันแน่น ค่าสบถติดตามมาอย่างไม่ต้องหยุดคิด “สุนัขขี้เรื้อน คิดแข็งข้อ คําพูดของข้า เจ้าไม่เชื่อฟังกระนั้น ?”

โจวเหยียนอันสูดหายใจอย่างแรงสะกดกลั้นความโกรธเคือง “โรงโอสถเซ็งเตือแห่งนี้หาใช่ของตระกูลมู่หรงไม่ ที่ผ่านมาล้วนมิใช่ เบื้องหน้าต่อไปยิ่งมิใช่ !”

มู่หรงเฉียนเจี้ยนโต้กลับทันที “เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่ามู่หรงหลิวเพิ่งคือผู้เปิดการค้าโอสถแห่งโรงโอสถเซ็งเต่อ แม้มันเป็นคนไม่ได้เรื่องไร้สาระ ทว่าย่อมเป็นคนสกุลมู่หรง ที่ข้ากล่าวว่าโรงโอสถเซ็งเต่อแห่งนี้เป็นของตระกูลมู่หรง ข้ากล่าวผิดอย่างใด ?”

โจวเหยียนอันพ่นลมออกจมูกอย่างแรงนัยน์ตาเกรี้ยวกราด “ประการแรก พวกเรารู้เพียงนายน้อยของพวกเรามีนามว่าหลิวเฟิง หาใช่มู่หรงไม่ มิรู้ มีความเกี่ยวพันกับตระกูลมู่หรงแต่เมื่อไร”

“ประการที่สอง โรงโอสถเซ็งเต่อแห่งนี้ถูกนายน้อยของพวกเราส่งมอบเป็นสิทธิ์แก่ผู้อื่น ยามนี้โรงโอสถเชิงเต่อแห่งนี้อยู่ภายใต้ความรับผิดชอบของคุณชายท่านนี้”

“เช่นนั้นแม้นหากท่านคือคณชายแห่งตระกลม่หรง ก็หาได้มีส่วนเกี่ยวพันอันใดไม่ !”

ได้ฟังเช่นนั้นมู่หรงเฉียนเจี้ยนยิ่งโกรธเกรี้ยวจนควันออกหู “ไร้สาระสิ้นดี ! เจ้ากล่าวว่าโรงโอสถเซ็งเต่อแห่งนี้ถูกเปลี่ยนมือไปแล้วกระนั้นรี ! ! ตลอดทั่วเมืองเหยียนจึงแห่งนี้ ผู้ใดไม่รู้บ้างว่า หลิวเพิ่งแท้จริงก็คือมู่หรงหลิวเฟิง เขาสามารถส่งมอบโรงโอสถให้ผู้อื่นโดยตระกูลมู่หรงไม่รับรู้ได้กระนั้นรี ! หากพวกเราสกุลมู่หรงไม่เห็นพ้องการส่งมอบโรงโอสถในครานี้ ทุกสิ่งล้วนเป็นโมฆะ !”

“งเง่าไร้สาระทั้งเพ! หากผู้ใดปลิดหัวพวกมันมาให้ข้าได้ ตระกูลมู่หรงของเราพร้อมจะตกรางวัลอย่างงามแก่คนผู้นั้น !”

***จบตอน ตายยาก !***