ตอนที่ 574 ซุกซ่อนพลังฝีมือ ?

สองตาของอาวุโสเพิ่งเบิกโพลง ในแววตาแดงก่ น้ําเสียงสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว

“ไม่…เป็นไปไม่ได้! เหตุใดเจ้าจึงสามารถสร้างร่างจําแลง ? เหตุใดสามารถหยุดยั้งการระเบิดปราณจิต ? เจ้า…พลังฝีมือของเจ้าอยู่ในระดับใดกัน ? เจ้าสามารถบรรลุถึงปราณขั้นใดกันแน่ ? !

หนานกงผู้ยืนตระหง่านเบื้องหน้าชายชรากล่าวกล้วยิ้ม

“ตระกูลเพิ่งของเจ้าคอยส่งคนเฝ้าสังเกตความเคลื่อนไหว จับตาดูทุกการกระทําตลอดถึงการฝึกฝนพลังฝีมือของข้าไม่ว่าเมื่อใดไม่ว่าที่ใดมิใช่หรือ ? แล้วอย่างไรเหตุใดมิรู้พลังฝีมือของข้า เล่า ?”

“เจ้า…หนานกงยว เจ้าแท้จริงเก็บงําพลังฝีมือของตนมาโดยตลอดกระนั้นหรือ ?”

สุ่มเสียงของอาวุโสเพึ่งแหบพร่าด้วยอาการสะพรึงกลัว

“เจ้าพยายามปกปิดเรื่องนี้กับคนตระกูลเพิ่งนับแต่แรก ! หนานกงยี่ แท้จริงเจ้ารู้เรื่องใดบ้าง ? เจ้า…แท้จริงเจ้าคิดทําสิ่งใด ?”

“หึหึหึ ข้ารู้เรื่องใดบ้างกระนั้นหรือ ?”

มุมปากของเขายกยิ้มด้วยอาการเยาะหยัน “ทั้งสิ่งพึงรับรู้ และไม่พึงรับรู้ ข้าล้วนล่วงรู้ทั้งหมดทั้งยังล่วงรู้มาเนิ่นนานกว่าที่เจ้าคาดคิดมากนัก”

“ส่วนเรื่องข้าคิดทําสิ่งใดนั้น…”

รอยยิ้มแสนเย็นยะเยือกบนใบหน้าของเขาเด่นชัด กระทั่งสามารถสร้างความเหน็บหนาวให้สะท้านไปถึงขั้วหัวใจ

“ข้าก็แค่เพียงอยากจัดการกวาดล้างทุกผู้คนที่คิดคุกคามนาง เดิมที่ข้าเคยคิดจะเก็บเจ้าไว้ ให้เจ้าตายยามนี้มันเร็วเกินไป เจ้ายังมิได้เห็นข้ากระชากหน้ากากพวกสกุลเฟิงของเจ้า ช่างน่าเสียดาย ทว่า ผู้ใดใช้ให้เจ้าล่วงเกินบุคคลผู้ไม่สมควรล่วงเกินเช่นนี้ !”

“ยามนี้ เพียงสิ่งเดียวที่หลงเหลือเป็นทางเลือกของเจ้าก็คือ…ล่วงหน้าไปรอพรรคพวกของเจ้าในขุมนรกเสีย !”

เพียงสิ้นเสียง จิตปราณย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณในฝ่ามือของชายหนุ่มพลันถูกรัดแน่น เสียงดังตูม” จิตปราณอันแข็งแกร่งของผู้ฝึกยุทธขั้นพลังย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณพลันระเบิดแตกกระจัดกระจายด้วยขุมพลังมืดมนอันแข็งแกร่ง

“อ๊ก อ๊าก…!! หนานกงยว สิ่งที่เจ้ากระทําอาวุโสสูงสุดย่อมรับรู้”

“หนานกงยว เจ้าไม่มีทางหลีกหนีพ้นตระกูลเพิ่งจะไม่มีวันยอมปล่อยเจ้าอาวุโสสูงสุดจักไม่ ละเว้นเจ้า !”

“หนานกงยว เจ้าจักมีชีวิตชมโลกได้อีกไม่นาน ! ! !”

ร่างกําย่าของชายหนุ่มที่จับกุมจิตปราณย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณไหวเล็กน้อยก่อนค่อย ๆ เลือนสลายหายกลืนไปกับชั้นบรรยากาศ ร่างที่ถูกจําแลงหวนกลับคืนเข้าสู่ร่างแท้จริง

หนานกงยี่เก็บกระบี่ผนึกมังกรเทียมกลับเข้าฝักก่อนค่อย ๆ ร่อนลงสู่ผืนปฐพี

เพียงปลายเท้าจรดแผ่นพื้น สีหน้าของเขากลับซีดเซียวไร้สี โลหิตทะลักออกปากในทันที

“นายท่าน ! !”

ชิงหลงพร้อมพวกที่เหลือรีบเข้ามาประคองร่างผู้เป็นนายอย่างรวดเร็ว

“นายท่าน เป็นอย่างไรบ้าง ?”

“นายท่านสร้างร่างจําแลงถึงสองคราภายในวันเดียว ทั้งยังใช้กําลังยับยั้งการระเบิดแตกแห่งปราณจิตขั้นย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณ โดยรอบแห่งนี้ล้วนไม่มีหมอผู้สามารถดูอาการ…ข้าควรทําเช่นไร ? ควรทําเช่นไรดี ?”

น้ําเสียงผู้กล่าวร้อนรน หยาดเหงื่อผุดพรายอาบร่างที่สุดจึงอดระบายความในใจของตนออกมามิได้

“นายท่าน เหตุใดช่วงเวลาสําคัญเช่นนี้ ท่านจึงฝืนสร้างร่างจําแลง ทั้งยังสูญเสียพลังอย่างหนักในการฉีกฝ่ามิติ หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ไม่เพียงแผนของเราจะพังย่อยยับกระทั่งชีวิตของนายท่านอาจ…”

หนานกงยวี่ยกมือขึ้นปาดคราบโลหิตที่มุมปาก ก่อนจะนําผลโพธิ์วิเศษ กับบัวดอกท้อออกมาจากธํามรงค์มิติด้วยท่าที่เย็นชาและห่างเหิน น้ําเสียงราบเรียบไม่แยแสใส่ใจดังตามมา

“สิ่งที่ข้าตัดสินใจกระทําเจ้าสามารถวิพากษ์วิจารณ์ได้ตั้งแต่เมื่อใด ?”

“ผู้น้อยมิกล้า !”

ชายหนุ่มกลืนกินผลโพธิ์กับทั้งบัวดอกท้อพร้อมกัน ความเจ็บปวดทั่วร่างพลันทุเลาลงไปมากปราณพลังที่ลดน้อย จนแทบจะแห้งเหือดค่อย ๆ พอกพูนขึ้นกระทั่งเกือบเปี่ยมล้น

ชิงหลงยกมือขึ้นปาดหยาดเหงื่อเย็นบนใบหน้า เมื่อเห็นผู้เป็นนายมีสีหน้าดีขึ้น ภายในใจลอบ คิดกลับไปครานี้ เห็นทีคงต้องจับอู่ซินมาอบรมให้หนัก !!!

ให้มันอยู่ดูแลปกป้องพระชายา ทว่าดูเอาเถิด มันอารักขาอย่างไรของมัน ? เหตุใดนายท่านจึงต้องตาลีตาเหลือกกลับไปช่วยพระชายากระทั่งเกือบจะเสียการใหญ่ ยังดีที่ครานี้เพียงหวาดเสียวน่าใจหายยังไม่ถึงกับทําลายแผนที่วางไว้ทว่าครั้งหน้าเล่า ?

***จบตอน ซุกซ่อนพลังฝีมือ ?***