ตอนที่ 493 เรือนคุณธรรม

แม้นต้องสูญเสียสามวิญญาณเจ็ดจิตไป ทว่าสิ่งที่ยังประทับอยู่ในห้วงความทรงจําไม่อาจเลือน คือแรงมุ่งหมายปกป้องก่อวหลานให้พ้นจากภัยอันตรายทั้งหลายทั้งปวง

เป็นไปมิได้ที่เกอซีจะไม่รู้สึกประทับใจกับความสัมพันธ์เช่นนี้

กู่หลิวเพิ่งเหลือบมองใบหน้าที่ราบเรียบไร้อารมณ์ของท่านแม่ก่อนส่งเสียงกระซิบเบา “แท้จริง ท่านลุงหาใช่ท่านลุงในสายเลือดที่แท้จริงของข้าไม่ กระทั่งตัวข้าก็ไม่รู้นามที่แท้จริงของท่านลุง ทั้งไม่อาจรู้ว่าเหตุใดข้าจึงต้องเปลี่ยนมาใช้แซ่ และไม่รู้ว่าท่านลุงกับท่านแม่รู้จักกันได้อย่างไร ที่มีเพียง ในห้วงแห่งความทรงจําของข้านั้น ท่านลุงเมตตาและแสนดีกับข้ามากจริง ๆ …..ข้าเจ็บแค้นสวรรค์ยิ่งนักเหตุใดสวรรค์เบื้องบนจึงกลั่นแกลังเหตุใดบิดาแท้จริงผู้ให้กําเนิดข้ามิใช่ท่านลุง หากแต่กลับเป็นเดรัจฉานมู่หรงฟงผู้นั้น”

“ทว่าก็ช่างเถิด ยามนี้ทุกอย่างสิ้นสุดลงแล้ว” เขาขยับกายลุกขึ้น บนดวงหน้าไร้ร่องรอยแห่งความอ่อนล้า คงมีเพียงความนิ่งสงบอันสุขุมดังก่อน “ความเคียดแค้นชิงชังทั้งหมดในใจข้า ความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวของข้าได้จบสิ้นอย่างสมบูรณ์แบบที่สุดจากนี้ถึงเวลาที่ข้าจะปฏิบัติตามสัจจะวาจาที่ได้ลั่นไว้กับเจ้าเป็นมือเป็นเท้าให้แก่เจ้า”

“ซีเยว่ หากเจ้าต้องการใช้สถานที่ของข้ากระทําสิ่งไรเมื่อใดขอจงบอกแก่ข้าได้ทุกเมื่อ

ยังไม่ทันตอบค่า หญิงสาวพลันได้ยินเสียงร้องไห้จ้าของต้านต้านดังมาจากด้านในตัวเรือน “ท่านแม่ท่านแม่ ! เจ้าแก่นิสัยเสียนั่นมาแย่งกินซี่โครงหมูอบของข้าอีกแล้วท่านแม่ ! ฮือ ฮือ….ท่านแม่ต้องให้ความเป็นธรรมกับต้านต้านด้วย”

“เอ๋ ! เอ๋! เจ้าลูกหมูน้อยนั่นเจ้าพูดอะไร ไร้สาระไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย !” เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าซีโครงหมนั่นเจ้าศิษย์รักของข้าเป็นผู้ปรุงเองกับมือ ข้ากินนิดกินหน่อย จะเป็นไรไปเล่า ? อีกอย่างเจ้ามันก็ตัวกระจิ๋วกระจ้อยเพียงแค่นี้ จะยัดเข้าไปได้สักเท่าไรกันเชียว ? คิดจะเขมือบให้หมดไม่ แบ่งผู้ใดกระนั้นรึ ? ของเด็ดเช่นนี้หากปล่อยให้ลงไปหมักอยู่ในพงหมูอ้วนเช่นเจ้า มันจะไม่โหดร้ายกับเจ้าซี่โครงอบไปหน่อยรึ ?”

“ฮือฮือฮือ ท่านแม่ ต้านต้านไม่ชอบตาแก่นี่เลย ต้านต้านไม่อยากให้เขาอยู่กับท่านแม่ ไม่อยากให้เขาอยู่แย่งต้านต้านกินของอร่อยท่านแม่ไล่เขาไปจะได้หรือไม่?”

ทั้งเสียงเล็กเสียงห้าวตีกันให้ยุ่งวุ่นวายจนเกอซีเริ่มจะปวดขมับ

นางหันไปหากู้หลิวเพิ่งด้วยสีหน้าอ่อนใจ น้ําเสียงละห้อยอ่อนแรง “หากเจ้าสามารถช่วยข้าจัดการเรื่องนี้ได้ ข้าจะเรียกเจ้าว่าอาจารย์เลย !”

กู้หลิวเพิ่งตาโตเขาอดหัวเราะขึ้นมิได้ “มิคิดเลยว่าในใต้หล่านี้จะมีปัญหาที่เจ้าแก้ไม่ตกกับเขาด้วย ! ข้าคิดว่าเจ้าสามารถจัดการได้ทุกสิ่งเสียอีก !”

เกอซีหันมาถลึงตาใส่ที่หนึ่งก่อนกล่าวว่า “ยามนี้คงต้องรบกวนเจ้าช่วยดูแลเรือนคุณธรรมไป ก่อน เราควรหาอาจารย์ที่ดีมาสอนเจ้าหนูฝูงจิ้งจอกของพวกเราเรือนคุณธรรมเข้าที่เข้าทางเมื่อไร เราค่อยมอบหมายหน้าที่ดูแลฝูงจิ้งจอกน้อยให้ท่านผู้ดูแลโจวอุปนิสัยของเขาสุภาพอ่อนโยนน่าจะเข้ากับพวกเด็ก ๆ ได้ดีเรื่องนี้คงต้องไหว้วานเจ้าแล้ว”

ทว่าน้ําเสียงน่าเกรงขามของนางกลับถูกรอยยิ้มยั่วน้ําเสียงเย้าของกู้หลิวเพิ่งหยอกใส่ “ซีเยว่ เจ้าวางใจได้ พวกเด็ก ๆ เรียบร้อยน่ารักทั้งยังอยู่ในโอวาท เชื่อได้ว่าเบื้องหน้าต่อไป พวกเขาย่อมสามารถเป็นมือเป็นเท้าให้เจ้าได้อย่างแน่นอน”

เหล่าเด็กน้อยที่ถูกนําตัวกลับมาจากคุกใต้ดินแห่งเรือนมู่หรงส่วนใหญ่ล้วนเป็นเด็กกําพร้าเร่ร่อนไร้ที่พํานักอาศัยไม่รู้กระทั่งชื่อแซ่ของตน เช่นนั้น พวกเด็ก ๆ จึงถูกเรียกว่า “ลูกจิ้งจอกน้อย” “เจ้าจ่อจอมซน” “เจ้าศิลาก่อนน้อย”

ภายหลังเมื่อกลุ่มเด็กน้อยได้ติดตามเกอซีมาระยะหนึ่ง นางจึงตั้งชื่อให้พวกเขาเหมือนเหล่าชาวยุทธทั่วไป โดยให้แต่ละคนคิดชื่อของตนตามความชอบใจ

เกอซี่ซื้อเรือนมู่หรงที่ถูกไฟเผา กระทั่งไม่เหลือตอในราคาถูก และเปลี่ยนนามเรียกขานเป็น “เรือนคุณธรรม” นางให้กลุ่มเด็กน้อยเข้าพักอาศัย ได้รับการเล่าเรียนศึกษาในเรือนคุณธรรมแห่งนี้ สถานที่แห่งนี้จึงดูคล้ายสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าในโลกยุคปัจจุบันนั่นเอง

เมื่อฝากฝังภารกิจทั้งหลายเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวจึงหันหลังเดินหลีกออกจากเรือนลูกสุกร ตัวอ้วนกลมกระโจนเข้าหาอ้อมแขนที่อบอุ่นของนางอย่างเร็วรี่

***จบตอน เรือนคุณธรรม***