ตอนที่ 570 สังหาร!

“เจ้าคิดว่าในตอนนั้น ข้าเป็นเพียงเด็กน้อยไม่รู้ความที่พวกเจ้าสามารถปั้นเรื่องโป้ปดกรอกหูได้กระนั้นรึ ? หึหึหึ เจ้าแต่งเรื่องไว้มากมายกระทั่งเข้าใจว่าสิ่งที่ตนปั้นแต่งขึ้นเป็นเรื่องจริงไปเสียแล้ว ?”

ชายชราหนวดขาวผู้ถูกเรียกขานว่าอาวุโสเพิ่งใบหน้าด้านชาในทันที สองเท้าของมันกระถดถอย สุ่มเสียงของมันสั่นสะท้าน

“เจ้า…เจ้าพูดจาไร้สาระอันใด ศัตรอะไรกัน ? เจ้า…ไม่ต้องคิดแก้ตัว เจ้ามันคนเนรคุณ !”

สายตาเย็นชาจ้องมองชายชราเบื้องหน้าประดุจกําลังมองตัวตลกที่เต้นเร่า ๆ

“เดิมทีข้ายังมีความคิดจะละเว้นพวกเจ้าให้ได้หายใจกันต่ออีกสักพัก หากแต่พวกเจ้ากลับไม่รู้กาลอันควรไม่ควร เจ้าไม่สมควรล่วงเกินบุคคลที่ข้าอาทรเหนือผู้ใด”

“เมื่อพวกเจ้าเป็นฝ่ายแส่เข้ามาหาความตาย เช่นนั้นก็จงอย่าได้ตํานิที่บัญชีแค้นครั้งใหม่นี้ ข้าต้องขอคิดรวบยอดกับพวกเจ้า !”

อาวุโสเพิ่งเบิกตาโพลงด้วยความหวาดผวา ประหนึ่งพญามัจจุราชหนานกงยี่กําลังยืน ตระหง่านอยู่เบื้องหน้ามันรีบแผดเสียงร้องลั่นด้วยความหวาดกลัว

“เจ้า…หนานกง เจ้าเคยคิดถึงผลที่จะติดตามมาจากการกระทําสิ้นคิดในวันนี้ของเจ้าบ้างหรือไม่ ? การที่เจ้าอุกอาจ บุกเข้ามาเข่นฆ่าศิษย์สํานักหลิวหลี กระทั่งล้มตายไปมากมายเช่นนี้ ตระกูลเพิ่งย่อมไม่มีวันละเว้นเจ้าอย่างแน่นอน !”

สองนิ้วคมเข้มของชายหนุ่มเล็กขึ้นสูง ใบหน้าหล่อเหลาท่ามกลางประกายแสงสีส้มแดงแห่งดวงตะวันที่สะท้อนจับต้องยิ่งเพิ่มมนตร์เสน่ห์ดึงดูดให้น่าหลงใหล นี่คือดวงหน้าที่สามารถปลุกปั่นสรรพสัตว์ให้คลุ้มคลั่งด้วยความลุ่มหลง หากทว่ายามนี้ ในสายตาของศิษย์สํานักหลิวหลีทุกชีวิตบุรุษผู้ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าพวกเขาสามารถสร้างความขนพองสยองเกล้าให้เอ็บอาบในทุกอณกาย น่าตื่นตระหนก น่าสะพรึงกลัว ประหนึ่งปีศาจร้ายที่ผุดผงาดขึ้นมาจากขุมนรก

“ตระกูลเพิ่งจะไม่ละเว้นข้ากระนั้นหรือ ?”

เขาเหยียดฝ่าเท้าเยื้องย่างขึ้นมาด้วยท่าที่เลื่อยเนื่อย

“เช่นนั้น ก็สังหารพวกเจ้าเสียทั้งหมด ตระกูลเพิ่งจะได้ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของผู้ใด เช่นนี้ดีหรือไม่เล่า ? กวาดล้างพวกเจ้าสิ้นแล้ว ตระกูลเพิ่งจะเป็นรายต่อไป! พวกเจ้าจะได้ไปพบกันในขุมนรก เมื่อนั้นเจ้าค่อยไปพล่ามมั่นเพ้อต่อกับพวกมันเห็นทีคงไม่สายเกินไปกระมัง !”

ขุนเขาซึ่งเป็นที่ตั้งแห่งสํานักหลิวหลีเป็นเขตหวงห้ามพิเศษ มีการใช้อาคมปกป้องคุ้มครองไว้อย่างแน่นหนาโดยรอบ กระทั่งการสื่อสารผ่านเสียงหรือข้อมูลใด ๆ ล้วนมิอาจเล็ดลอดสู่ภายนอก

หากแต่ผู้ใดจะคาดคิดว่าหนานกงยวจะลอบลัดเลาะเข้ามาตามราวป่าสัตว์เวทซึ่งเต็มไปด้วยอันตราย อีกทั้งน่าสะพรึงกลัว กระทั่งสามารถเข้าถึงเขตแดนแห่งสํานักหลิวหลี แม้นเขาจะลงมือสังหารผู้คนในสํานักกระทั่งไม่เหลือแม้สักผู้เดียวย่อมเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีผู้ใดล่วงรู้ว่าหนานกงยวี่คือผู้ลงมือกวาดล้างสํานักหลิวหลี

“เจ้า-เจ้า- หนานกง มันจะมากไปแล้ว !!”

อาวุโสเพิ่งโกรธเกรี้ยวจนหน้าแดงหนวดกระตุก มันส่งเสียงคาราม

“เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถโค่นล้มสํานักหลิวหลีได้จริงกระนั้นหรือ หนานกง ตราบเท่าที่ข้ายังอยู่เจ้าอย่าได้ฝันเพ้อไปเลย !”

“สํานักหลิวหลีของพวกเราคือหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ที่มีฝีมือเก่งกล้า แม้นเจ้าจะได้ชื่อว่าเป็นผู้เปี่ยมพรสวรรค์ ทว่าแล้วอย่างไร เจ้าก็แค่สามารถบรรลุได้เพียงระดับกลางของพลังปราณขั้นย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณเท่านั้น ข้าไม่เชื่อหรอกว่าหากพวกเราร่วมมือกัน จะกําราบเจ้ามิได้ !”

เพียงสิ้นเสียง อาวุโสตระกูลเฟิงก็ดีดตนขึ้นสูงกลางนภากาศพ้นเขตอาคมป้องกันเหนือขุนเขาสํานักหลิวหลี

พร้อมกันนั้น ชายชราอีกสอง ผู้บรรลุถึงระดับต้นของพลังปราณขั้นห้า ย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณก็กระโจนร่างขึ้นติดตาม

ชายชราทั้งสามตรงเข้าล้อมกรอบหนานกงยว ทั้งหมดพร้อมใจกันปลดปล่อยขุมพลังอันหนาแน่นเข้ากดดัน

เพียงทั้งสามกําลังจะลงมือ เสียงร้องตะโกนก้องพลันดังขึ้นจากที่ไกล

“นายท่าน ข่ายอาคมเก้าแปรเปลี่ยนพลิกผืนปฐพีคลื่นมนตราดําถูกทําลายลงแล้วขอรับ !”

เพียงสิ้นเสียง ล่าแสงเจิดจ้าพลันส่องสว่างทั่วอาณาบริเวณเขตสํานักหลิวหลี ม่านอาคมที่ครอบคลุมตลอดทั่วอาณาเขตอันกว้างใหญ่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ก่อนจะเลือนสลายไปโดยไม่เหลือทิ้งร่องรอยใด

มุมปากของชายหนุ่มขยับยกเผยรอยยิ้มกระหายเลือดที่เย็นชา ท่อนเขนขาวกระจ่างได้รูปค่อย ๆ ขยับยกขึ้นอย่างเชื่องช้า

ก่อนน้ําเสียงราบเรียบเฉื่อยเนื้อยจะดังขึ้นดั่งกระแสคลื่นที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ

“สังหาร !”

เพียงถ้อยคําสั้น ๆ กลับสามารถโยกภูผาทั้งลูก ลมพายุก่อตัว สายลมกรรโชกรุนแรง

กลุ่มยอดฝีมือผู้อยู่ในชุดอําพรางสีดําแลดูลึกลับกระโจนขึ้นรอบทิศทางพร้อมอายสังหารเข้มขั้นรุนแรง พวกมันพุ่งเข้าโจมตีใส่ศิษย์สํานักหลิวหลีผู้อยู่ในอาการตื่นตระหนกหวาดผวา

ศิษย์สํานักหลิวหลีต่างขวัญหนีดีฝ่อ ฝ่ามือที่จับกุมอาวุธเวทสั่นระริก สองตาเพิ่งค้างด้วยความฉงนกังขา เมื่อบังเกิดเหตุการณ์เหนือความคาดหมาย