นิยาย หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 477 เหตุใดเจ้าจึงปรากฏกายที่นี่ ?

หากไรโอสถวิเศษคอยสนับสนุน ตระกูลมู่หรงคงได้หลุดจากตําแหน่งสีตระกูลใหญ่ผู้ทรงอิทธิพลเป็นแน่

เช่นนั้นเมื่อเขตแดนผนึกมังกรแห่งอาณาจักรกําบังปรากฏ พวกเขาจึงยอมทุ่มเทกําลังทรัพย์ รวบรวมยอดฝีมือแห่งสกุลมู่หรงทั้งหมดเข้าสู่อาณาจักรแห่งนั้นด้วยหมายจะครอบครองอาวุธวิเศษแห่งแดนผนึกมังกร เพิ่มอานุภาพบารมีให้ตระกูลมู่หรงผงาดเหนือผู้คนอีกครา

ทว่าไม่คิดเลย กระทั่งผู้มีฝีมือสูงส่งที่สุดในตระกูลมู่หรงกลับหายสาบสูญไปพร้อมอาณาจักรกําบัง

ยามนี้ยอดฝีมือเพียงผู้เดียวที่สามารถบรรลุถึงขอบเขตพลังปราณปฐพี่สะท้านสะเทือนจึงเหลือเพียงมู่หรงฟง ทว่าพลังปราณภายในล้วนถูกขับใช้ เพื่อปรุงกลั่นโอสถที่ใช้ในการขับเคลื่อนการค้าของตระกูล

และในช่วงวิกฤติเช่นนั้นผู้พิทักษ์ในเงามืดก็ได้นําตําราโอสถสํารับเย็นมามอบให้เขา

เมื่อมู่หรงฟงผู้มีความสามารถในการปรุงโอสถระดับอาจารย์ ได้ตําราโอสถส่ารับเย็นชุดนี้ไว้ครอบครอง ย่อมต้องถึงความยินดีอย่างที่สุดเป็นธรรมดา

ขอเพียงได้ครอบครองตําราปรุงโอสถสํารับเย็น เขาย่อมสามารถปรุงโอสถสํารับเย็นได้อย่างต่อเนื่องไม่สิ้นสุด มีหรือตระกูลมู่หรงจะไม่แข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้ใด ?

มั่นใจได้เลยว่า แม้นไม่อาจนั่งในตําแหน่งยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งเมืองเหยียนจิง ทว่าด้วยโอสถสํารับเย็นชุดนี้ย่อมส่งให้เขามีอานาจควบคุมเหล่ายอดฝีมือนับพันทั่วเมือง กระทั่งต้องสามารถขายจิตวิญญาณของตนได้อย่างไม่เสียดาย

โอสถสํารับเย็นชุดนี้ถูกนําออกสู่ท้องตลาดแค่เพียงขวบเดือน มู่หรงฟงก็สามารถพยากรณ์อนาคตเบื้องหน้าของตนได้ทันที

อา…โอสถสํารับเย็นชุดนั้นสามารถเสริมส่งพลังฝีมือให้เหล่ายอดยุทธทั้งหลายก้าวหน้าภายในช่วงระยะเวลาอันสั้น

เพียงในขณะเดียวกัน มันก็พร้อมจะล่อลวง สร้างภาพมายา ทําให้ลุ่มหลงโหยหา ทั้งยังเป็นพิษร้ายที่สามารถมั่นทอนชีวิตจิตใจได้อย่างร้ายกาจ

ขอเพียงกลืนกินโอสถชุดนี้ในปริมาณที่เหมาะสมอย่างต่อเนื่อง แม้คนผู้นั้นจะมีพลังฝีมือแข็งแกร่งสักเพียงใด ก็ไม่สามารถถอดถอนพิษร้ายเรื้อรังชนิดนี้ได้

เมื่อถึงเวลานั้น ไม่แต่แค่เพียงหินผลึก กระทั่งแม้มู่หรงฟงออกคําสั่งให้พวกมันลุยทะเลเพลิงดับชีวิต พวกมันล้วนพร้อมยอมกระทําตามโดยไม่อิดออด
ไม่เห็นผู้คนทะลักล้นร้องขอซื้อโอสถสํารับเย็นกันไม่หยุดหย่อนกระนั้นหรือ ?

ทั้งเพื่อให้ผู้คนติดโอสถชนิดนี้มากยิ่งขึ้น มู่หรงฟงยอมทุ่มเทหว่านเหยื่อชิ้นโตด้วยการเดินทางไปมอบโอสถให้แก่เหล่ายอดฝีมือพรสวรรค์รุ่นเยาว์ประจําสํานักมีชื่อและตระกูลใหญ่ผู้ทรงอิทธิพลทั้งหลายโดยไม่คิดมูลค่า น้ําใจมากล้นในครานี้ส่งให้เขาได้รับคําขอบคุณอย่างท่วมท้นจากเหล่าสหายผู้ฝึกยุทธ

และเมื่อถึงเวลา….เจ้าพวกนั้นย่อมตกอยู่ในสภาพไม่ต่างใดกับหุ่นเชิด มีหรือที่พวกมันจะไม่ยินดีขายชีวิต รวมถึงจิตวิญญาณให้ตระกูลมู่หรง ฮ่าฮ่าฮ่า……

เพียงส่วนประกอบที่ใช้ในการปรุงโอสถสํารับเย็นล้วนเป็นของหายาก ทั้งกระบวนการกลั่นปรุงล้วนไม่ง่ายดาย

นอกจากนี้ตระกูลมู่หรงยังต้องส่งมอบโอสถสํารับเย็นเป็นจํานวนมหาศาลให้แก่ ผู้พิทักษ์ในเงามืดทุกเดือน เพื่อแลกเปลี่ยนกับตําราโอสถที่ได้รับ

สิ่งนี้ย่อมสร้างความเจ็บปวดท่ามกลางความสุขสมใจให้แก่มู่หรงฟง เช่นนั้นเขาจําต้องเข้าห้องเพื่อปรุงโอสถทุกวัน และจะมาระบายความคั่งแค้นนี้กับก้อวี่หลาน และมู่หรงหลิวเฟิงอยู่เบื้องนิตย์

และด้วยเหตุนี้เอง แม้แต่เรื่องที่มู่หรงเฉียนเจี้ยนไปอาละวาดถึงโรงโอสถเชิงเต่อกระทั่งถึงแก่ความตาย เขาย่อมไม่ทันรับรู้

เพียงมู่หรงฟงหย่อนส่วนประสมโอสถใส่เตาหลอม เสียงร้องโหยหวนน่าตื่นผวาพลันดังขึ้นจากภายนอก

โลหิตสดสาดกระเซ็นใส่บานประตูหน้าต่างที่ถูกกระแทกเปิดอย่างรุนแรง

ใบหน้าของมู่หรงฟงหม่นมัว คลื่นพลังทั่วร่างถูกปลดปล่อยออกในทันที “อย่าคิดหนี้ มันหน้าไหนกล้า— !”

หลุดวาจาออกไปได้เพียงครึ่ง นัยน์ตาทั้งสองของมันพลันเบิกโพลงท่ามกลางสีหน้าเหลือเชื่อ กระทั่งคล้ายเส้นเสียงในลําคอถูกตัดขาดไม่อาจขับเปล่งถ้อยค่า

นอกบานประตูที่ถูกเปิดกว้าง คือบุรุษหนุ่มกุมกระบีผู้ย่างสามขุมตรงเข้าหา

ใบหน้ากระจ่างใสซึ่งประดับด้วยนัยน์ตาสีดอกท้อคู่นั้น ประหนึ่งสามารถสูบกลืนจิตวิญญาณให้ลุ่มหลงลืมตน หากทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความเย็นยะเยือกด้านชาน่าตื่นผวา

เพียงดวงหน้าที่แสนงดงามนั้น กลับถูกทําลายด้วยรอยมีดกรีดเป็นทางยาวจากหน้าผากพาดผ่านสันจมูกเลยยาวไปถึงข้างแก้ม

ในมือของเขากุมกระบี่ยาว ฝ่าเท้าเหยียดย่างทีละก้าวอย่างเชื่องช้า ปลายอาภรณ์พริ้วไสวไปกับสายลมด้วยท่วงท่าผ่อนคลายไร้ความอาทร ความงดงามสูงสง่าเหนือคําบรรยายเบื้องหน้า กลับปรากฏประดุจดอกบัวแดงที่ผุดโผล่ขึ้นจากเพลิงนรกอันน่าหวาดผวา

เพียงได้เห็นบุรุษเบื้องหน้าเต็มสายตา มู่หรงฟงต้องแผดเสียงอุทานลั่น “มู่หรงหลิวเฟิง เจ้าอยู่ที่นี่ได้เยี่ยงไร ? !!”

***จบตอน เหตุใดเจ้าจึงปรากฏกายที่นี่ ? ***