ตอนที่ 558 เป็นเจ้าจริงกระนั้นหรือ ?

ภายใต้ฤทธิ์ร้อนแรงของกู่พิษเทพธิดาบัวเยือกแข็งผู้หยิ่งทระนงสูงส่งกลับกลายเป็นสตรีเริง

สําราญที่พร้อมสละเรือนกายให้บุรุษทั้งหลายได้เชยชม

เนียจินเฉินฉีกเสื้อผ้าของตนพลางส่งเสียงออกจมูก ขณะขึ้นคร่อมร่างของเฟิงเหลียนอิ๋งแห่งนี้

หนานกงยวี่ทิ้งคํากล่าวไว้ให้เนียจินเฉินแค่เพียงเท่านั้นก็หันหลังเดินจากไปอย่างไม่ไยดี

เขาคร้านจะใส่ใจพฤตกรรมสกปรกของคนทั้งคู่ ทั้งก็ไม่ต้องการให้เกอซีรั้งอยู่ในสถานที่โสมม

พิษตัวแม่ขึ้นมาได้ มุมปากของเขาแสยะยิ้มเยาะน้อย ๆ

หาได้สิ้นสุดแค่เพียงเท่านี้ไม่ !

ทว่าเพียงอุ้มเกอซีหลีกออกไปแค่เพียงสองก้าว ชายหนุ่มพลันหวนนึกถึงความร้ายกาจของกู่

เฟิงเหลียนอิ่งสู้อุตส่าห์ควานหาเหล่าบุรุษมาร่วมข่มเหงเกอซีมากมายเป็นโขยงมิใช่หรือ ?

ย่อมไม่สมควรปล่อยให้ผู้ใดต้องสิ้นเปลืองเวลาไปเปล่า เชื่อแน่ว่าเนียจินเฉินเพียงผู้เดียวย่อมไม่อาจสนองความต้องการของเฟิงเหลียนอิ่งในยามนี้ เหล่าบุรุษอัปลักษณ์ผู้ถูกเรียกตัวมาร่วม

สร้างความอัปยศให้ซีเอ๋อสมควรได้เข้าร่วมงานสังสรรค์ในครานี้

ในเมื่อเนียจินเฉินคือผู้ฝึกยุทธขั้นสี่ปฐพีสะท้านสะเทือน เขาย่อมไม่

หวั่นเกรงต่อการสูบกลืนพลังของพิษกู่ หากแต่มิรู้ว่าตัวกู่จะสูบกลืนเนื้อร่างของพวกที่มีพลังฝีมือเพียงขั้นสองปฐมภูมิโลกันตร์ หรือขั้นสามพลิกผันอเวจี ให้เหลือเพียงแผ่นหนังหุ้มกระดูก

มากน้อยสักเพียงใด

และแน่นอนว่า เมื่อเฟิงเหลียนอิ่งมีใจปรารถนาจะบันทึกภาพเหตุการณ์เร้าใจลงป้ายอาคมเขา

ย่อมพร้อมสนองตอบความต้องการของนางอย่างสุดความสามารถ !

ร้าย

หนานกงยวี่กัดปลายลิ้นพ่นโลหิตใส่กู่ตัวแม่ให้ร่างของมันตั้งตรงน้อมรับคําสั่งอย่างเต็มที่อีก

คราก่อนชายหนุ่มจะผละจากที่แห่งนั้นพร้อมเกอซีผู้อยู่ในอ้อมแขน

เกอซีค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นพร้อมกระแสพลังอันอบอุ่นที่แทรกซึมผ่านสู่ร่าง

ความเจ็บปวดบริเวณจุดตันเถียนตลอดถึงอวัยวะภายในบรรเทาเบาบางลง เริ่มรู้สึกถึงความ

ผ่อนคลายประหนึ่งได้จุ่มร่างแช่พักในบ่อน้ําพุร้อน

หญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเชื่องช้า สิ่งแรกที่ปรากฏในครรลองสายตาก็คือใบหน้าซีดเซียวจนเกือบไร้สีของหนานกงยวี่

เพียงเกอซีรู้สึกตัวตื่น แววตาแห่งความตื่นเต้นยินดีของหนานกงยวี่พลันตรงเข้าปะทะ ฝ่ามือที่ตระกองกอดโอบรัดแน่นฉับพลัน

เห็นภาพหลอน

ความเศร้าโศกยังคงกัดกินอยู่ภายในห้วงลึกแห่งความทรงจําของหญิงสาว นางเข้าใจว่าตนได้สายตา

เมื่อความทรงจําค่อย ๆ ฟื้นคืนภาพนาทีแห่งความสิ้นหวัง และเจ็บปวดพลันปรากฏเบื้องหน้า

แม้นนางจะทําใจยอมรับ

หากทว่าการที่เพิ่งเหลียนอิ๋ง ผู้ร้ายตัวฉกาจยังคงลอยนวลอยู่เช่นนี้ นางมิอาจทําใจยอมรับได้

มิอาจยอมรับได้อย่างแท้จริง

ฉับพลัน ใบหน้าหล่อเหลาของหนานกงยวี่ก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

“หนานกงยวี่…”

เสมือนหนึ่งเทพเซียนลอยล่องลงจากสวรรค์ชั้นเก้าเพื่อช่วยฉุดพานางขึ้นจากห้วงนรกแห่งฝัน

นางเผยอปากขึ้นเล็กน้อยพร้อมด้วยน้ําเสียงสั่นเครือบางเบาฟังดูหม่นมัว

“เป็นเจ้าจริงกระนั้นหรือ ?”

“ย่อมต้องเป็นขาอย่างแน่นอน !”

ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงจรดศีรษะแตะหน้าผากของนาง

เข้าหาเขา

“ซีเอ๋อ เป็นขาเอง”

นางนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะโผเข้าโอบกอดรอบเอวของเขา ฝังใบหน้าของตนลงในอ้อมกอดของเขาร่างของนางสั่นเทาน้อย ๆ

หนานกงยวี่ตื่นเต้นยินดี เมื่อได้รับการสวมกอดแนบแน่นเช่นนี้ นับเป็นคราแรกที่ซีเอ๋อเป็นฝ่าย

หากแต่ความบีบคั้นเศร้าเสียใจกลับเข้ามาแทนที่ เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงร่างที่สั่นเทาเย็นยะเยียบ

ของดรุณีน้อยผู้อยู่ในอ้อมแขน

“ซีเอ๋อ ไม่ต้องกลัว จะไม่มีผู้ใดทําร้ายเจ้าได้อีก”

นางยังคงกอดรัดเขาแน่นไม่ปล่อย ทั้งก็มิได้เอ่ยกล่าวถ้อยคําใดอยู่เช่นนั้น

“หนานกงยวี่…”

เรือนร่างนุ่มนิ่ม กรุ่นกลิ่นหอมเจือจาง สัมผัสแห่งส่วนโค้งส่วนเว้าของเรือนร่างที่แนบชิดยิ่ง ทําให้ชายหนุ่มต้องสูดหายใจให้ลึกเข้าไว้ พยายามหักห้ามแรงปรารถนาที่ลุกโพลงอยู่ภายในใจ

น้ําเสียงนุ่มเบาแฝงความเศร้าเสียใจทั้งระคนไปด้วยอาการเอาแต่ใจ เสมือนปลายขนนกบางที่

ลูบไล่ไปตามหัวใจดวงน้อยของเขา

“ข้าคิดว่าข้าจะมิได้เห็นหน้าท่านอีกแล้ว”

***จบตอน เป็นเจ้าจริงกระนั้นหรือ ?***