หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 530 ที่สุดก็จับตัวเจ้าได้

น้ําเสียงทุ่มต่เย็นเยียบแฝงอาการยิ้มหยันในที่ของบุรุษผู้หนึ่งดังก้องในหู

“ที่สุดข้าก็จับเจ้าได้แล้ว หึหึหึ !”

เกอซีใจหายวาบ ไม่อยากจะเชื่อ ! กระบี่หลีชุ่ยในมือถูกยกตวัดใส่บุรุษผู้เหาะเหินกลางนภากาศในระยะไกลห่าง ทว่ากลับสามารถแผ่คลื่นกระแสพลังกระทั่งทําให้นางรู้สึกอึดอัด

เพียงชั่วอึดใจที่เกอซีแทบหยุดหายใจ เมื่อร่างของคนผู้หนึ่งเริ่มปรากฏเลือนลางท่ามกลางฟ้ากว้างหญิงสาวหน้าถอดสีในทันที

“เพิ่งอวิ่นจึง เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ ?”

ถูกแล้ว บุรุษผู้ปรากฏกายเบื้องหน้านาง คือนายน้อยแห่งตระกูลเพิ่ง ยามนี้เขาสวมใส่ชุดคลุมผ้าไหมปักสีน้ําเงินเข้ม เหนือศีรษะถูกรวบด้วยรัดเกล้าหยกล้ําค่าที่ทิ้งส่วนปลายผมลงไล้แผ่นหลัง ชายผ้าคลุมสะบัดปลิวต้องสายลมที่พัดผ่านเหนือยอดเขา ปรากฏเป็นภาพที่งดงามสะดุดสายตา

บนดวงหน้าที่เคยประดับด้วยแววตาคมกริบราวมีดดาบที่พร้อมเชือดเฉือนทุกสิ่งยามนี้ฉายแววแห่งอาการแย้มยิ้มผ่านม่านดวงตา ทว่ากลับไม่ทําให้ความสง่างามฝั่งผายของบุรุษผู้นี้ลดดลงแม้เพียงน้อย

เห็นได้ชัดว่าเขากําลังอารมณ์ดีอย่างที่สุด

ภายใต้การแข่งขันประชันฝีมือผ่านการล่าสัตว์อสูรครานี้ เขาได้รับหน้าที่ดูแลความเรียบร้อย ในเขตสัตว์อสรขั้นห้า เช่นนั้นเขาจึงสับเปลี่ยนป้ายส่งตัวของเกอซีทําให้เกอซีต้องถูกส่งตัวมายังเขตสัตว์อสูรขั้นห้าซึ่งเขาเป็นผู้ดูแล

ทว่าเขตบริเวณเหนือยอดเขาสลายวิญญาณกว้างใหญ่ไพศาลอย่างยิ่ง แม้นเขตสัตว์อสูรขั้นห้าจะตั้งอยู่บนฝั่งตะวันตกเหนือยอดเขาสลายวิญญาณ กระนั้นสถานที่แห่งนี้ยังประกอบด้วยยอดเขาน้อย ลาดไหล่เขาอีกมากมายเกินนับได้การติดตามหาใครสักคนภายใต้บริเวณแถบนี้หาใช่เรื่องง่ายดายดังคาดคิด

ก่อนเข้าประจําเขตดูแลสัตว์อสูรขั้นห้าบนเทือกเขาสลายวิญญาณ เพิ่งอวิ่นจึงได้รับรายงานเรื่องสําคัญเกี่ยวกับสองพ่อลูกตระกูลโอวหยาง เขาจึงจําต้องมุ่งหน้าไปหาสองพ่อลูกตระกูลโอวหยางก่อน ทั้งที่ยังนึกห่วงว่าซีเยวผู้มีพลังฝีมือต่ําต้อยอาจได้รับบาดเจ็บจากเหล่าสัตว์อสูรขั้นสูง เมื่อต้องเผชิญหน้าเหล่าอสูรเวทเพียงลําพังเช่นนี้

เช่นนั้นเขาจึงต้องออกคําสั่งให้พวกเด็ก ๆ ช่วยกันออกตามหาซีเยาผู้ติดอยู่ในเขตสัตว์เวทอสูรขั้นห้า และหากผู้ใดพบเจอให้เร่งกักตัว และแจ้งเขาในทันที

ไม่คิดเลยว่าซีเยว่จะอยู่ใกล้แค่เพียงปลายจมูก

เมื่อยามนี้ที่เขากําลังแกะรอยตามหาโอวหยางฮ่าวเซวียน เขากลับได้พบเจอซีเยว่ อย่างไม่คาดคิดทั้งนางยังปลอดภัยไม่บุบสลายแต่ประการใด

ความประจวบเหมาะที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ สวรรค์เจาะจงส่งมาเพื่อเขากระนั้นหรือ ?

ชายหนุ่มส่งสายตามองเกอซีผู้อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก ฝุ่นผงธุลีเปรอะเปื้อนบนร่างคราบโลหิตสัตว์อสูรกระเซ็นสาดใส่อาภรณ์ กระนั้นยังไม่อาจบดบังความงดงามสง่าโดดเด่นเหนือผู้ใดของนางได้

ผิวพรรณขาวสล้างใสบริสุทธิ์ประหนึ่งเนื้อหยกชิ้นงาม เรียวคิ้วคมยาวได้ส่วนรับกับนัยน์ตากลมโตที่เปล่งประกายแวววาวระริบระยับ หากได้รับเครื่องประทินผิวเฉกเช่นโฉมงามทั้งหลาย คงมิอาจบรรยายว่านางจะเผยความงามล่มเมืองได้อย่างน่าตื่นตะถึงเพียงไร

เพิ่งอวนจึงไม่เคยแยแสสตรีนางใด เขามีเพียงความนึกรังเกียจดูแคลนบรรดาสตรีน้อยใหญ่รอบกาย

ในสายตาของเขา อิสตรีล้วนเป็นแต่เพียงเครื่องประดับเสริมบารมี ตลอดถึงเครื่องระบายความต้องการของเหล่าบุรุษเท่านั้น

พึงพอใจ ย่อมสามารถเรียกหา

ไม่เป็นที่พึงพอใจ ย่อมจําต้องอดทนรั้งรอให้เรียกใช้ในคราต่อไป ราวสัตว์ตัวหนึ่งสตรีพวกนั้นล้วนต้องเข้ามาประจบประแจงเอาใจเขาดังสุนัขแสนเชื่อง

หากแต่ ซีเยวผู้นี้กลับเข้ามาแปรเปลี่ยนความคิดของเขา

คนผู้นี้จะเป็นบุรุษหรือสตรีก็ตาม ล้วนสามารถกระตุ้นให้เขาเกิดความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะครอบครองนางให้จงได้ !!

ยิ่งมิอาจสมดังประสงค์ ความกระหายกระเหี้ยนกระหือรือกลับยิ่งท่วมทวี กระทั่งเกินสามารถจะควบคุม

มุมปากเพิ่งอวินจึงขยับยกอย่างเชื่องช้ขณะเอ่ยปากกับเกอซี

“เจ้าจะยอมมาหาข้าแต่โดยดี หรือจะรอให้ข้าเข้าไปจับ ?”

เขากวาดตามองนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยแววตาที่รุ่มร้อนแผดเผา ประหนึ่งนางกําลังเปลื้องอาภรณ์อยู่เบื้องหน้า

“หากเจ้ายอมเข้ามาสู่อ้อมอกของข้าแต่โดยดี ข้าย่อมพร้อมจะอ่อนโยนกับเจ้าให้มาก”

“ทว่าหากเจ้ายังไม่รู้กาละเทศะ ก็จงอย่าได้ตําหนิหากข้ากระทํารุนแรงกับเจ้า !”

ทันทีที่ได้เห็นเฟงอวินจึง เกอซีก็เริ่มโคจรพลังเตรียมรับมือ

โชคดี ทิพย์ธาราแห่งความสันโดษชั้นเก้าที่เกอซีดื่มก่อนหน้าช่วยฟื้นฟูพลังให้คืนกลับได้เจ็ดถึงแปดส่วนแล้ว

***จบตอน ที่สุดก็จับตัวเจ้าได้***