ตอนที่ 472 สังหาร

ชายผู้นั้นยิ่งโกรธเกรี้ยวเดือดดาล มันทุ่มเด็กชายตัวน้อยลงกับพื้น

“เฮ้ย ! เฉินเหล่าซื้อระวังหน่อย กว่าจะทําให้เด็กพวกนี้มีพลังเช่นนี้ พวกเราต้องสูญเสียโอสถไปมากมาย หากเจ้าทําของทดลองโอสถสูงค่าเสียหาย ระวังไว้เถิด นายท่านจะถลกหนังหัวของเจ้าออกมา !”

ใบหน้าของเฉินเหล่าซือหมองคล้ํา มันกดร่างเด็กชายตัวน้อยลงกับเขียงใหญ่แสยะยิ้มกล่าวคํา “แม้นข้าฆ่ามันไม่ได้ ทว่าข้าสามารถนั่นฝ่ามือฝ่าเท้ารีดโลหิตออกมาได้ ดูสิว่ามันจะยังแผลงฤทธิ์ได้อีกหรือไม่ !”

“ท่านพี่- ท่านพี่- อย่าทําร้ายท่านพี่นะ…ฮือฮือฮือ….” เสียงเด็ก ๆ ร่ําไห้โอดครวญ

เด็กชายตัวน้อยผู้ถูกวางทาบลงบนเขียงใหญ่ยังคงดิ้นรนต่อสู้ขัดขึ้น ทว่าความแข็งแรงเพียงน้อยนิดของเขามีหรือจะสามารถหลุดรอดฝ่ามือแกร่งของเฉินเหล่าซ่อไปได้

เด็กชายตัวน้อยหลับตาปี เมื่อได้เห็นมีดปังตอด้ามโตถูกยกขึ้นสูงก่อนจะค่อย ๆ กดใกล้ลงมาเรื่อย ๆ

หากทว่าผ่านไปครู่ใหญ่ความเจ็บปวดที่คาดคิดกลับไม่เยือนมาถึง

ในหกลับปรากฏเพียงเสียง เครั้ง” ของมีดด้ามโตที่ร่วงหล่นกระแทกพื้น

ห้องลับใต้ดินพลันแตกตื่นโกลาหล

เด็กชายตัวน้อยค่อย ๆ เผยอเปลือกตาขึ้นด้วยความหวั่นผวา เพียงสิ่งเดียวปรากฏเบื้องหน้าสายตาคือ เงาร่างของคนสองคนที่ค่อย ๆ เยื้องกรายผ่านปลายแสงรําไรที่ลอดผ่านทางแยกเบื้องหน้า

บุรุษผู้ก้าวนําเบื้องหน้ารูปโฉมหล่อเหลาใบหน้าคมคายผ่องใส หากทว่ากลับปรากฏ ริ้วรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ที่น่ากลัว ในมือของเขาคือกระบี่เหินเวหาที่ส่งประกายเย็นเยียบประดุจแท่งน้ําแข็ง

เฉินเหล่าซื้อผู้กําลังปฏิบัติภารกิจของตนเมื่อครู่ ยามนี้กลับลงไปนอนกลิ้งเกลือกเลือดท่วมแผดร้องอย่างสุดเสียงอยู่กับพื้น เมื่อท่อนแขนของเขาถูกตัดขาดอย่างไร้ความปรานี

“เจ้าคือผู้ใด ? รู้หรือไม่ ที่นี่คือที่ใด ? !” เมื่อห้องใต้ดินอีกฝั่งเกิดเรื่อง เหล่าผู้เฒ่าผู้ซึ่งกําลังหลอมกลันโอสถอยู่อีกฝังพลันรีบรุดเข้าสํารวจ

ก้หลิวเพิ่งระเบิดเสียงหัวเราะลั่น ขณะส่งสายตามองเหล่าเดรัจฉานเบื้องหน้าด้วยสายตารังเกียจชิงชัง น้ําเสียงที่ถูกขับออกทีละคําอย่างเน้นชัดล้วนแฝงความเย็นยะเยือกจับใจ “ข้าคือผู้ที่จะมาเอาชีวิตพวกเจ้า !”
เพียงสิ้นเสียงปลายกระบี่ที่เย็นยะเยียบในมือพลันถูกยกขึ้นสูง ประกายลําแสงผ่านปลายกระบี่ระเบิดกระจายทั่วสารทิศดั่งดอกไม้ไฟที่แตกกระจาย

เพียงลําแสงสายกระบี่พุ่งผ่านในที่ใด เสียงแผดร้องพลันดังระงมอย่างต่อเนื่องจากทิศทางนั้น ท่อนแขนท่อนขาหลุดกระเด็น หยาดโลหิตสาดกระจาย แปรเปลี่ยนภาพฉากเบื้องหน้าให้กลับกลายเป็นธารโลหิต

เกอซียืนชมภาพเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยท่าที่ผ่อนคลายไร้ความรู้สึก

เพียงพริบตา เหล่าบุรุษร่างกํายําผู้มีทักษะความชํานาญในการรีดโลหิตเนื้อนเลือดเนื้อเด็กน้อย ยามนี้ได้กลับกลายเป็นซากศพภายใต้คมกระบี่สังหารของคู่หลิวเพิ่ง

กระทั่งที่หลงเหลืออีกเพียงสองคนล้วนแขนขาดท้องแหว่ง สภาพน่าสังเวชทรมานเสียยิ่งกว่าความตาย

กลุ่มผู้เฒ่าปรุงโอสถตื่นตระหนกหวาดกลัว บางคนในกลุ่มพวกมันพยายามลอบอ้อมไปด้านหลังมุมทิศตะวันตก หมายกดกลไกบนผนังส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ

เกอซีเหลือบสายตามองเห็นจึงเตรียมปล่อยสายเถาวัลย์ม่วงอเวจีออกยั้ง

ทว่าผู้ใดจะคาดคิด ยังไม่ทันที่สายเถาวัลย์จะพุ่งออก เฒ่าผู้นั้นกลับถูกร่างน้อย ๆ พุ่งโถมเข้าใส่ขัดขวางการส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ

เฒ่าปรุงโอสถผู้นั้นล้มฟาดพื้นส่งเสียงร้องโอดครวญ เด็กชายตัวน้อยคว้ามีดปังตอข้างมือสับร่างมันผู้นั้นอย่างเหี้ยมโหด

สายโลหิตสดที่อุ่นร้อนพุ่งกระจายอาบใบหน้าเด็กน้อย

เขานิ่งค้างชั่วครู่ก่อนคืนสติ หากทว่าร่องรอยแห่งความหวาดกลัวกลับไม่ปรากฏบนใบหน้า คงมีเพียงความเคี้ยดแค้นโกรธเคืองอย่างรุนแรงที่หลงเหลือให้เห็นเท่านั้น

ครั้นเมื่อเด็กชายผู้นั้นหันกลับมาจึงประสานเข้ากับแววตาแห่งยิ้มไม่เชิงยิ้มของเกอซี

ภายในห้องใต้ดินที่มืดสลัว ผิวพรรณของนางผุดผ่องกระจ่างใส ริมฝีปากแดงระเรื่อ ประกายตานิ่งสงบราวบ่อน้ําใส หากทว่ากลับแฝงความเย็นยะเยียบ

ริมฝีปากแดงสดงดงามขยักยกขึ้นเล็กน้อย นางก้มมองดูเด็กตัวน้อยท่าที่เฉยชาทว่ากลับดึงดูดความสนใจของเด็กน้อยให้รู้สึกอยากเข้าหาใกล้ชิด

***จบตอน สังหาร***