ตอนที่ 545 ท่านเดี่ยว

เมื่อเห็นเหยื่อกําลังจะหยุดรอดมือ เพิ่งเหลียนยิ่งจึงเพิ่งคืนสติ นางรีบแผดร้องเสียงหลงด้วยความเดือดดาล

“พวกเจ้าเป็นบ้าอะไร ? ยอดฝีมือขั้นปฐพี่สะท้านสะเทือนถึงห้าคนไม่อาจจับผู้ฝึกยุทธเพียงขั้นปฐมภูมิโลกันตร์ผู้หนึ่งได้กระนั้นหรือ หากนางหนีไปได้พวกเจ้าจงไปตายกันให้หมด !”

ยอดฝีมือทั้งห้าหน้าถอดสี เมื่อถูกเพิ่งเหลียองตะเบ็งเสียงตําหนิ พวกเขารีบตรงเข้าไปจับตัวเกอซี

ขณะที่หญิงสาวกําาลังจะผ่านข่ายอาคมเข้าสู่เขตสัตว์เวทขั้นสี่ ขุมพลังที่หนาแน่นมหาศาลพลันระเบิดขึ้นจากด้านหลัง

สีหน้าของเกอซีพลันแปรเปลี่ยน นางรีบดีดร่างกระโดดหลบแรงระเบิดพลังที่รุนแรงอันตรายถึงชีวิตได้อย่างทันท่วงที

หากแต่เมื่อนางกระโดดหลบเลี่ยงออก ยอดฝีมือขั้นปฐพี่สะท้านสะเทือนถึงสองนายพลันปรากฏขึ้นกั้นขวางหนทางเบื้องหน้า ปิดกั้นเส้นทางหลีกหนีของนางอย่างสิ้นเชิง

บุรุษสูงวัยผู้บรรลุถึงขั้นสูงสุดแห่งปราณพลังปฐพี่สะท้านสะเทือนเขย่ากระดิ่งสีฟ้าครามในมือพลังที่ถูกส่งอัดอย่างรุนแรงก่อนหน้าล้วนเนื่องเพราะฝีมือคนผู้นี้

เขาส่งสายตามองเกอซีด้วยความเห็นใจก่อนค่อย ๆ เปล่งวาจา

“อภัยเถิด แม้นพวกเราไม่ต้องการลงมือกับอิสตรีเยี่ยงเจ้า ทว่า เจ้าคงต้องโทษตนเองที่เจ้ากระทําการล่วงเกินต่อผู้มิอาจล่วงเกิน…”

กระดิ่งในมือของเขาถูกโยนขึ้น พร้อมกระเหินเวหาในมือของยอดฝีมืออีกคนที่อยู่ในตําแหน่งไม่ห่างกัน

ยามนี้เกอซีหลงเหลือพลังวัตรแค่เพียงหกในสิบส่วน ไฉนเลยจะสามารถต้านทานแรงโจมตีจากยอดฝีมือระดับปฐพี่สะท้านสะเทือนพร้อมกันถึงสอง ! มีเพียงต้องล่าถอยถูกกดดันให้กลับไป เผชิญหน้ากับเพิ่งเหลียนยิ่ง ติดอยู่ภายใต้วงล้อมแห่งยอดฝีมือสำนักหลิวหลีอีกคราเท่านั้น

เพิ่งเหลียนยิ่งยืนชมเหยื่อผู้ติดอยู่ภายใต้วงล้อมแห่งพี่น้องศิษย์สํานักหลิวหลีด้วยความอิ่มเอมใจ เสียงหัวร่อด้วยความสาสมใจดังขึ้น

“ซีเยว่ ในวันที่เจ้าทําให้ข้าได้รับความอัปยศต่อหน้าเหล่าชาวยุทธทั่วหล้า เคยคิดหรือไม่ว่าเจ้าจะมีวันนี้ ?”

“ทว่าเจ้าวางใจเถิด ข้าจะไม่สังหารเจ้าอย่างแน่นนอน ให้เจ้าสิ้นใจง่ายดายเพียงนั้น ไหนเลยจะสาสมกับความเคียดแค้นที่ฝังอยู่ในใจข้า ! ข้าจะไม่สังหารเจ้า หากแต่จะส่งมอบเจ้าให้เหล่าบุรุษได้เชยชมเรือนร่างของเจ้าจนเพลิดเพลินสุขสมใจ”

เพิ่งเหลียนองควักแผ่นป้ายสัญลักษณ์บางอย่างขึ้นพร้อมถ่ายเทพลังเผาป้ายอาคม

เพียงแผ่นอาคมถูกเผาให้มอดไหม้ ล่าแสงสายหนึ่งพลันส่องทอดลงบนผืนดินเบื้องหน้ากลุ่ม บุรุษผู้สวมใส่ชุดคลุมสีดําปรากฏขึ้นท่ามกลางล่าแสงสีทอง

บุรุษผู้คล้ายเป็นหัวหน้าอยู่ในวัยราวสี่สิบปี ท่าทางของเขาทั้งแปลกทั้งแฝงความรู้สึกเย็นชาสองมือสองเท้าเรียวยาว กระทั่งรูปหน้าล้วนเรียวยาวคล้ายที่ร้อนรองเท้าสองตาเล็กเรียวแหลมทว่าปลายหางตามได้ชี้ขึ้น กลับทิมลงตั๋า กระทั่งมุมปากทั้งสองยังงั้มคว่าทุกองค์ประกอบบนดวงหน้านั้นมอบความน่าขนลุกขนพองราวภูตผีที่น่ากลัว

ห้อมล้อมรอบกายของเขาคือบุรุษอีกเจ็ดนายผู้สวมใส่อาภรณ์สีดําตลอดทั้งชุดคลุมตัวนอกล้วนดําสนิท กระทั่งทรงผมล้วนให้ความรู้สึกแบบเดียวกัน เป็นความอัปลักษณ์น่าเกลียดน่ากลัวน่าขนพองสยองเกล้า บ้างนัยน์ตาเขเก บ้างผิวหน้าเป็นหลุมเป็นบ่อปุปะบ้างหลงเหลือลูกตาแค่ เพียงหนึ่งข้าง แต่ละคนล้วนน่าเกลียดน่ากลัวน่าขยะแขยงชวนขนลุกขนพองทั้งสิ้น

ทว่าพวกมันทุกคนล้วนมีอายพลังแข็งแกร่งที่เย็นยะเยือกกระทั่งสามารถทําให้ผู้ได้พบเจอต้องหนาวสั่นสะท้าน

เพียงได้เห็นเพิ่งเหลียนยิ่งพลันแสดงสีหน้าขยะแขยงอย่างเห็นได้ชัด กระนั้นนางยังขยับก้าวเข้าหาพร้อมเสียงหัวเราะร่วน

“ท่านเดี่ยว ข้าขอให้ท่านมารั้งรออยู่บนเทือกเขาสลายวิญญาณแห่งนี้เสียเนิ่นนาน ต้องขออภัยอย่างยิ่ง

บุรุษวัยกลางคนผู้ถูกเรียกขานว่าท่านเดี่ยวหางตากระตุกคราหนึ่งก่อนจะคลี่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกรับ

“แม่นางเพิ่งสู้อุตส่าห์เรียกให้ข้ามาเสียตั้งแต่งานแข่งขันบนเทือกเขาสลายวิญญาณยังมิได้เริ่มเห็นที่ท่านคงต้องตระเตรียมของก่านัลชิ้นใหญ่ให้ข้าแล้วกระมัง ข้ามารั้งรออยู่บนเทือกเขาสลายวิญญาณแห่งนี้นานกว่าแปดวันแล้ว เหล่าดรุณีน้อยผู้งดงามวัยแรกแย้มวิ่งผ่านหน้าข้าไปมาทว่า ข้า-เลี่ยวโหม่วกลับต้องฝืนข่มจิตใจไม่เข้าไปฉุดคร่าพวกนางมาร่วมสร้างความสุขสันต์ กระทั่งยามนี้ตัวข้าร้อนรุ่มกระทั่งแทบจะลุกเป็นกองเพลิงได้แล้ว หากของกํานัลของคุณหนูเพิ่งไม่ต้องใจ ข้าล่ะก็…”

***จบตอน ท่านเลี้ยว***