ตอนที่ 554 ทรมาน !

เพิ่งเหลียนยิ่งกรีดร้องเสียงหลงขณะยกมือขึ้นปกป้องดวงหน้าของตน

“พี่ยว ท่านจะกระทําเช่นนี้กับข้ามิได้ เรือนกายทั้งหมดของข้าเป็นของท่าน เป็นของท่านแต่เพียงผู้เดียว ! !”

ขุมพลังที่เอิบอาบบนปลายกระบี่ของหนานกงยถูกเก็บรวบรวมคืนกลับสู่สภาพเดิมเพียงพริบตา

เมื่อคลื่นพลังถูกรวบรวมคืนกลับ สิ่งคงเหลือทิ้งค้างก็คือเหล่ายอดฝีมือสํานักหลิวหลีผู้อยู่ในสภาพอาภรณ์ขาดวิ่น เต็มไปด้วยรอยแผลทั่วร่าง

เพิ่งเหลียนยิ่งเข้าใจว่าหนานกงยี่เริ่มใจอ่อน เมื่อได้ฟังถ้อยค่าของนาง ใบหน้าที่นองด้วยน้ําตาคล้ายปรารถนาจะระบายความในใจให้ยิ่งขึ้น หากทว่า น้ําเสียงเอื้อนเอ่ยอย่างเชื่องช้าของหนานกงยี่กลับดังแทรกขึ้นเสียก่อน

“ในเมื่อมันเป็นของข้า เช่นนั้น เจ้าก็จงตายเพื่อข้า !”

เขา…คือองค์ราชันมัจจุราชผู้เหี้ยมโหดอํามหิตสามารถเข่นฆ่าผู้คนได้อย่างเลือดเย็นไร้ความปรานี บุรุษผู้นี้ไม่เคยอ่อนโยน ไม่เคยหลงใหลเคลิบเคลิ้มไปกับอิสตรี

เมื่อความรู้สึกเหล่านั้นทั้งหมดทั้งมวล ล้วนมีไว้เพียงเพื่อสตรีอันเป็นที่รักของเขาแต่เพียงผู้เดียว

และมันผู้ใดที่กล้าทําร้ายนาง มันผู้ใดที่ทําให้นางต้องเจ็บปวด จักต้องชดเชยคืนกลับหนักหนานับหมื่นเท่า

ใบหน้าที่ตื่นเต้นยินดีของเพิ่งเหลียนยิ่งพลันแปรปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกหวาดกลัว ร่างบางอรชรทรุดร่วงกระแทกพื้น

ทั้งศิษย์สํานักหลิวหลี ทั้งเหล่าบุรุษอัปลักษณ์ในชุดดําล้วนตื่นกลัวสิ้นหวัง

ปลายกระบี่ของหนานกงยถูกยกสูงขึ้นอีกครา ประดุจเครื่องยนต์ล่าสังหารที่มีชีวิตประดุจคม เคียวของพญามัจจุราชที่พร้อมตวัดตัดหัวทุกชีวิตให้หลุดลอยได้ทุกเมื่อ

ฉับพลัน เสียงครางเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวดของสาวน้อยผู้อ่อนแรงพลันดังแทรกขึ้น

น้ําเสียงที่ไพเราะหวานใส ทว่าอ่อนแรงของนางดังก้องอยู่ข้างหู

“หนานกงยว…หนานกงยว…ปวดเหลือเกิน”

อายสังหารที่ท่วมท้นหนาแน่นในชั้นบรรยากาศพลันเลือนสลายในทันที หนานกงย-ลนลานรีบเข้าไปโอบกระชับร่างบางของสาวน้อยอันเป็นที่รักไว้ในอ้อมแขนโดยไม่ใส่ใจสิ่งใด

เพิ่งเหลียนยิ่งตลอดถึงกลุ่มคนที่เหลือต่างมีใบหน้าซีดเผือดแม้สามารถหลุดรอดความตายมาได้อย่างหวุดหวิด

ใครบางคนในที่นั้นร้องตะโกนลั่น

“หนีเร็ว…หนี !” เพียงพริบตา พวกมันทุกคนต่างแตกตื่นรีบควักอาวุธเวทพร้อมกระเหินเวหา พากันหนีตายจ้าละหวั่น ดั่งหนึ่งฝูงวิหคแตกรั้ง

รอยยิ้มเย็นเคลือบแฝงไว้ด้วยความเหี้ยมโหดเหลือประมาณปรากฏขึ้นบนดวงหน้าของหนานกงยว ขณะเขากล่าวเบาราวกระซิบ

“พวกเจ้าทําร้ายซีเอ่อ ไหนเลยสามารถลอยนวลกลับไปได้ ! !”

เพียงสิ้นเสียง มิรู้ด้วยเหตุใด เหล่ายอดฝีมือผู้เหาะหนีกลางเวหาพลันร่วงหล่นหัวปักลงพื้นพสุธา

ยังไม่ทันตระหนักว่าเกิดสิ่งใด พวกมันทั้งหมดต่างตกกระแทกพื้นหมดสติไปสิ้น

คิดหลบหนีกระนั้นหรือ ? หยุดฝันกลางวันเสียที !

ส่วนพวกเจ้าชายชุดดําทั้งหลาย รอก่อนเถิด อีกเพียงมิช้า ย่อมถึงคราวของพวกเจ้าอย่างแน่นอน

เมื่อชายหนุ่มทําให้พวกมันทุกคนสิ้นสติไม่อาจเคลื่อนไหวได้ในยามนี้ เขาจึงหันมาถ่ายเทพลังรักษาอาการเจ็บป่วยให้แก่เกอซี

ยามนี้หญิงสาวไร้สติสัมปชัญญะอย่างสิ้นเชิง ความรู้สึกเพียงหนึ่งเดียวที่คงเหลือคือความร้อนรุ่มแผดเผาประดุจถูกสุมอยู่ในกองเพลิง

นางสิ้นหวัง อับจนหนทางต่อสู้หรือหลีกหนี้ จําใจฝืนรับชะตากรรมอันโหดร้ายจากท่านเดี่ยวอย่างอับจนปัญญา

หากทว่ายามนี้ ขุมพลังคลื่นใหญ่พลันแทรกซึมเข้าสู่ร่าง ความอบอุ่นแห่งอ้อมกอดที่คุ้นเคยพลันบังเกิด

ชายผู้หนึ่งกําลังตระกองกอดนางด้วยอาการทะนุถนอม ทุกอากัปกิริยาของเขาเปี่ยมล้นไปด้วยความเจ็บปวดที่บีบคั้นความรู้สึกปลายนิ้วอันสั่นเทาไล้ไปตามพวงแก้มของนางด้วยสัมผัสที่คุ้นเคย

หญิงสาวต้องตกตะลึง เมื่อสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าสายตาคือใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างหาใดเปรียบของหนานกงยว

นางคิดว่าตนกําลังหลับฝัน หากทว่านามที่เรียกกระซิบเบาข้างหูคลับคล้ายเสมือนจริง

ชายหนุ่มค่อย ๆ ประคองนางขึ้นนั่ง เพื่อสํารวจอาการบาดเจ็บที่หัวไหล่และท่อนแขน

ทว่าเพียงปลายนิ้วสัมผัสผิวเนียนนุ่ม เกอซีกลับปลดปล่อยเสียงครางบางเบาออกมาอย่างอดมิได้

ความปรารถนาเร่าร้อนด้วยเพลิงตัณหาที่ถาโถมทําให้นางสูญสิ้นสติสัมปชัญญะ ตลอดถึงความคิดอ่านทั้งหมดทั้งมวลไปสิ้น

เกอซีกระชากอาภรณ์ของตนให้เปิดกว้าง ก่อนจะโผร่างเข้าหาอ้อมอกของหนานกงยวโดยไม่เหลือความยับยั้งชั่งใจใด

***จบตอน ทรมาน !* * *