ตอนที่ 531 ขยะแขยงสิ้นดี

เพียงเกอซีได้ยินถ้อยค่า ได้เห็นแววตาของเฟงอวิ่นจึง น้ําเสียงเย็นเยียบได้ไมตรีของนางพลันดังตอบโต้

“อ้อ ! ย่อมได้อย่างแน่นอน ข้าพร้อมจะเข้าไป…กระซวกเลือดหัวของเจ้าออกมาอย่างแน่นอน”

เพียงสิ้นเสียง กระบี่หลีชุ่ยในมือของเกอซีก็ทะยานขึ้นฟ้าทะลวงแหวกอากาศเสียงแหลม

เพิ่งอวนจึงเพียงขยักยิ้มด้วยท่าที่ผ่อนคลาย

“เจ้าคิดว่าตนยังอยู่ในริ้วสายอาคมเมฆากระนั้นหรือ ? ด้วยฝีมือต่ําต้อยของเจ้า ข้าไม่จําเป็นต้องควักอาวุธเวทใดขึ้นต่อสู้

สายฝนกระบี่ร่วงกราวจากท้องฟ้า ทว่าร่างของเพิ่งออื่นจึงกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยจากตําแหน่งที่เขาเคยหยุดยืน

กระบี่ที่คมกริบแวววาวปักที่มลงแผ่นพื้นปฐพี ฝุ่นดินตลบอบอวลคละคลุ้ง

ลางสังหรณ์บอกเกอซีว่า ยามนี้สถานการณ์กําลังย่าแย่ เพียงสายลมผ่านวาบฝ่ามือแข็งแกร่งใหญ่โตของคนผู้หนึ่งพลันเหยียดยื่นออกช้อนเรือนผมของนาง พร้อมเสียงหัวเราะเย้ยหยันของเฟงอวินจึงที่ดังก้องอยู่ข้างใบหู

“ซีเยว่ เจ้าตอบข้าได้หรือไม่ บุรุษมีเรื่อนผมเรียบลื่นนุ่มสลวย มีกลิ่นกายหอมกรุ่นกระทั่งสามารถทําให้ข้าเคลิบเคลิ้มเยี่ยงนี้ได้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ?

เกอซีหันบิดกาย ตัดปอยผมให้ขาดหลุดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนรีบถอยห่างออกจากบรุษเบื้องหน้าในทันที

การดิ้นรนพยายามขัดขึ้นทําให้เรือนผมยาวที่ถูกรวบรัดไว้สยายปลิวไสวล้อไปกับสายลมที่พัดโชย

เรือนผมดําขลับเงางามยิ่งขับดวงหน้าน้อย ๆ ที่ขาวเนียนละเอียดให้ยิ่งกระจ่างใส แลดอ่อนหวานอ่อนแอ อีกทั้งบอบบางยิ่งยั่วเย้าให้อยากข่มเหงทําลายนาง

เพิ่งอวิ่นจึงยืนมองเรือนผมเงางามที่ถูกปล่อยให้สยายอย่างงดงามเบื้องหน้าด้วยอาการตื่นตะลึงลิ้งค้างครูใหญ่ เขาค่อยๆ ยกฝ่ามือขึ้นดอมดมปอยผมที่ติดค้างอยู่ในอุ้งมือด้วยความพึงพอใจ ก่อนน้ําเสียงทุ่มต่าจะเริ่มแปรเปลี่ยนแสดงความขุ่นเคืองเล็กน้อย

“ซีเยว่ ข้าไม่เคยกระหายปรารถนาครอบครองสตรีใด ดังเช่นที่ข้าปรารถนาครอบครองตัวเจ้าในยามนี้”

“ขอเพียงเจ้ายินยอมมาเป็นคนของข้า ข้าจะให้เจ้าได้นั่งในตําแหน่งฮูหยินใหญ่ แห่งตระกูลเพิ่งในวันหน้าเจ้าสามารถให้กาเนิดทายาทสืบสกุลตระกูลเฟิง อานาจบารมีของเจ้าย่อมต้องสูงส่งเหนือจินตนาการ”

หญิงสาวยกยิ้ม ทว่ากลับให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกจับจิต

“ต้องขออภัยอย่างยิ่ง ตําแหน่งฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลเฟิงช่างเป็นเกียรติอันสูงส่งเกรงว่าคนเยี่ยงข้าคงมิอาจแบกรับไว้ได้อาจเพราะทุกคราที่ข้าได้เห็นหน้าเจ้า ข้าก็รู้สึกสะอิดสะเอียนคลื่นไส้อยากอาเจียนเสียทุกคราไป”

ชายหนุ่มหรี่ตามองอีกฝ่ายพร้อมเสียงเย้ย

“ที่เจ้าปฏิเสธข้อเสนอของข้าในยามนี้ เหตุเพราะเจ้ยังมีหนานกงยี่เป็นตัวเลือกเจ้าคิดว่าหนานกงยี่เหนือกว่าข้าคิดว่าตําหนักราชั้นมัจจุราชสูงส่งกว่าจวนตระกูลเฟิงกระนั้นหรือ ?”

“หึหึหึ วิสัยทัศน์ของเจ้านับว่าคับแคบยิ่ง วันหน้าข้าจะเป็นผู้สังหารหนานกงยว บดขยี้ตาหนักราชันมัจจุราชให้กลับกลายเป็นฝุ่นผงในหน้าประวัติศาสตร์ หากเจ้ามิยินยอมเป็นคนของข้า เมื่อวันนั้นมาถึงเจ้าย่อมกลับกลายเป็นเพียงนางบําเรอ เสมือนหนึ่งสัตว์เลี้ยงแสนเรื่องของข้า หาใช่ฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลเพิ่งผู้อยู่ในตําแน่งสูงส่งเหนือผู้ใดไม่ข้าชี้หนทางสว่างให้แก่เจ้าถึงเพียงนี้ เจ้ายังไม่รู้ว่าควรตัดสินใจเช่นไรกระนั้นหรือ ?”

หญิงสาวยกปลายกระบี่ชี้หน้าอีกฝ่าย ขณะน้ําเสียงเย็นชาถูกขับเน้นออกจากปาก

“น้ําหน้าเยี่ยงเจ้า คิดลงมือสังหารหนานกงยี่กระนั้นหรือ ? หึหึหึ เพิ่งอวินจึง จงอย่าได้ประเมินตนเองสูงส่งเกินไปนัก !”

เพียงสิ้นคํากล่าว กระบี่หลีชัยในมือพลันพุ่งทะยานแหวกท้องนภาก่อเกิดการรวม ตัวกันของคลื่นบรรยากาศที่กดดันหนาแน่นเป็นวงกว้าง ภายใต้ชั้นบรรยากาศเหนือม่านฟ้า ปรากฏสายกระบี่ที่มแทงประหนึ่งพญามังกรที่แทรกตัวแหวกเวหาสู่ผืนปฐพีโดยมีเฟงอวิ่นจึงเป็นเป้าหมาย

ชายหนุ่มมีสีหน้าเคร่งขรึม พลังแสงหนาแน่นถูกรวบรวมขึ้นใจกลางฝ่ามือ จากนั้นก็ถูกปลดปล่อยออกห่อหุ้มคลื่นกระบี่คลั่งที่ร้ายกาจเบื้องหน้า

ใบหน้าของเขาเย็นเยียบ น้ําเสียงของเขาเย็นชา

“ซีเยว่ พลังฝีมือเพียงเท่านี้ ล้วนไม่คณนามือข้า….”

ไม่ทันขาดคําชายหนุ่มกลับต้องหน้าถอดสี ร่างกระถดถอยเซรุ่นกลับไปหลายก้าว

ที่สุดเมื่อฝ่าเท้าสามารถหยุดยั้งได้ตั้งมั่น เขายืนนิ่งค้างราวแท่งน้ําแข็ง ฝ่ามือข้างหนึ่งถูกขยับยกขึ้นอย่างเชื่องช้า เพื่อสัมผัสผิวแก้มข้างซ้าย

ที่บริเวณนั้น ปรากฏรอยแผลบางรอบปากแผลปนเปื้อนสีม่วงเข้ม

ที่สามารถสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน

เกอซียืนนิ่งหยุดอยู่กับที่เช่นกัน ฝ่ามือบอบบางเรียวงามจับกุมด้ามกริชแสนธรรมดาไร้ความโดดเด่นสะดุดตา

***จบตอน ขยะแขยงสิ้นดี***