ตอนที่ 444 ได้หรือไม่ ?

เกอซีอุ้มต้านต้านขึ้นมาปลอบประโลมเอาใจ “ต้านต้าน ต่อไปเจ้ามาช่วยปรุงโอสถให้ท่านแม่ทุกวันได้หรือไม่ ปรุงโอสถขั้นที่หนึ่งสักชุดสองชุด จากนั้นค่อยปรุงโอสถขั้นที่สองเจ้าว่าดีหรือไม่ ?”

ต้านต้านยกอุ้งเท้าน้อย ๆ ขึ้นนับนิ้ว ต้องปรุงโอสถขั้นที่หนึ่งทุกวัน แท้จริงก็แค่เพียงโยนสมุนไพรทั้งหมดลงหม้อ เผาทิ้งไว้เพียงหนึ่งชั่วยาม ล้วนเสร็จสมบูรณ์

ทว่าหากต้องปรุงโอสถขั้นที่สองอีกหม้อ ย่อมต้องเสียเวลาอีกเป็นชั่วยามเช่นกัน อืม…… นับว่าสิ้นเปลืองเวลาเที่ยวเล่นยิ่งนัก

คิดได้เช่นนั้น เจ้าตัวน้อยจําต้องต่อสู้เพื่อปกป้องสิทธิประโยชน์ส่วนได้ส่วนเสียของตน “เช่นนั้นท่านแม่ต้องทําของอร่อยมาให้ต้านต้านกินทุกวันเลย !”

“วายร้ายตัวน้อย เดี๋ยวนี้รู้จักต่อรองแม่แล้วรึ !” เกอซีขยหัวเจ้าตัวกลมพลางหัวเราะร่วน “ข้าให้เจ้าอยู่อย่างอดอยากปากแห้งตั้งแต่เมื่อไรกัน เอาล่ะ เพื่อเป็นรางวัลในความขยันและตั้งใจของเจ้า วันนี้ แม่จะเตรียมสํารับสุดพิเศษไว้ให้ !”

“เย้! ท่านแม่ใจดีที่สุดเลย !” ต้านต้านส่งเสียง ร้องด้วยความตื่นเต้นยินดี ยื่นหน้าขึ้นหอมแก้มเกอซีคราหนึ่ง ก่อนจะกระโดดลงจากอ้อมแขนอีกฝ่ายเพื่อวิ่งไปปรุงโอสถชุดต่อไป

ส่วนเกอซีก็เริ่มเข้าไปตระเตรียมสํารับอาหาร

นับแต่กลับจากเขตแดนผนึกมังกรในอาณาจักรกําบัง นางยังไม่มีเวลาปรุงอาหารดี ๆ ไว้บ้าง วัตถุดิบในการประกอบอาหารที่ได้จากอาณาจักรกําบังล้วนดีเยี่ยมหากนํามาใช้ปรุงอาหาร ย่อมต้องได้ยอดสํารับอันโอชะเป็นพิเศษอย่างแน่นนอน

เพียงกรีดปลายนิ้วผ่าน เนื้องูหลามทองขนาดยักษ์ และปีกวิหคยักษ์ที่เก็บไว้นานวันพลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

ครั้นได้เห็นวิหคตัวนี้หญิงสาวถึงกลับนิ่งค้าง ใน หัวคล้ายกําลังล่องลอย

เบื้องหน้าคล้ายบังเกิดภาพคนผู้นั้นหยุดยืนสง่า ท่ามกลางสายลมที่พัดโบกพริ้วไหว เขาส่งยิ้มให้นางทั้งที่ทั่วกายเต็มไปด้วยริ้วรอยบาดแผล ทว่าความมุมานะกลับไม่เคยถดถอย

ฉับพลันในหูคล้ายแว่วน้ําเสียงแหบพร่าบางเบาสะกดจิตใจ “ซีเอ่อ เจ้าจะสมรสกับข้าหรือไม่?”

หนานกงยว….ไม่ได้พบเห็นเจ้าเนิ่นนานเพียงไรแล้ว ? ยามนี้เจ้าเป็นเช่นไร ? ห่างไกลเนิ่นนานถึงเพียงนี้ พิษเย็นในร่างกําเริบหรือไม่ ? เจ็บปวดที่ใดบ้างหรือไม่ ?

หญิงสาวสะบัดหัวยิก จู่ๆเหตุใดนางกลับนึกถึงเขาขึ้นมา ? นี่เขาทําอะไรกับนางกันแน่ ?!

ภายในใจคล้ายเริ่มเปลี่ยนแปลงไม่อาจควบคุม

ความรู้สึกเช่นนี้ไม่เคยเกิดปรากฏ จิตใจบังเกิดความว้าวุ่นสับสน ไร้สามารถควบคุมความคิดความรู้สึกของตน

หญิงสาวสะบัดภาพความฟุ้งซ่านออกจากหัว ก่อนเริ่มจัดการเนื้องงูหลามยักษ์สีทอง จิตใต้สํานึกของเกอซีผุดภาพเมื่อครั้งแร่ชําแหละร่างนกยักษ์ ชายผู้นั้นบ่นพร่ําในครานั้น ไม่เห็นน่าอร่อยเลยสักนิด ข้าไม่ขอลิ้มรส

เพียงครึ่งชั่วยามผ่านไป ต้านต้านก็ปรุงโอสถอีกชุดเสร็จ เจ้าตัวน้อยวิ่งโร่เข้ามาหาเกอซี สองตากลมโตแวววาวจับจ้องอยู่กับกลิ่นหอมหวนอันโอชะของยอดสํารับชั้นหนึ่งเบื้องหน้า น้ําลายยาวไหลยืดตั้งแต่เมื่อไรมิอาจรู้ได้

สํารับโดยส่วนใหญ่ทํามาจากเนื้องูหลามทอง แกงเนื้อผัดเนื้อสับปรุงรส หนังงูย่างสูตรลับเฉพาะ ล้วนน่าอร่อยกระทั่งต้านต้านต้องกลืนน้ําลายเอื้อก ๆ ไม่หยุด

ที่สุดยามนี้ มังกรน้อยผู้กําลังฝึกปรือพลังฝีมือ ในบ่อทิพย์ธาราก็กําลังอยู่ในช่วงวิกฤต เพื่อก้าวผ่านเข้าสู่พลังเวทขั้นที่ห้า ทว่าขณะฝึกปรือพลังเวทอยู่นั้น กลิ่นหอมหวนยั่วยวนใจพลันโชยเข้าจมูก กระทั่งจิตใจหวั่นไหวไม่อาจฝืนทนที่สุดมังกรทองตัวจิ๋วต้องเร่งรุดเพิ่มพลังเร่งเร้ากําลังปราณให้สําเร็จตามความมุ่งหมาย เพื่อจะได้ออกมาพิสูจน์ให้รู้แจ้งว่าเจ้าสิ่งที่กําลังยั่วยวนรบกวนจิตใจมิให้สมประดีนี้คือสิ่งใดกันแน่ ! ! !

ด้วยเหตุดังกล่าว เจ้ามังกรตัวจิ๋วจึงสามารถเร่งเร้าพลังปราณทะลวงข้ามทะยานสู่พลังเวทขั้นห้าได้เพียงชั่วพริบตา

มังกรทองผู้คงความศักดิ์สิทธิ์รับเหาะเหินอย่างรวดเร็วให้ถึงเป้าหมายอย่างไม่รอช้า เพียงถึงโต๊ะอาหาร เจ้ามังกรน้อยตัวจิ๋วก็แย่งเนื้องูย่างปรุงรสจากมือของต้านต้านเข้ามากลืนกินหายวับลงคอไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ผู้ถูกปล้นนั่งน้ําลายยึดตาค้างอยู่เช่นนั้น ครั้นเมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาได้ เสียงร้องประท้วงของต้านต้านก็ดังระงม เจ้าตัวน้อยลุกพรวดขึ้นต่อต้านอย่างไม่ยอมแพ้

พึงทราบว่า ภักษาพลังปราณที่เกอซีเป็นผู้ลงมือปรุงด้วยตนเอง ไม่เพียงจะมีรสชาติที่ยอดเยี่ยม กระทั่งพลังจิตวิญญาณที่สั่งสมในเนื้อหรือผักผลไม้ล้วนสามารถคงสภาพไม่เสื่อมสลาย

หากแต่สิ่งปนเปื้อนต่าง ๆ ในชิ้นเนื้อที่นํามาปรุงล้วนถูกทําให้สูญสลายด้วยพลังเพลิงที่ใช้ในขั้นตอนของการประกอบอาหาร

ที่ผ่านมามังกรทองตัวน้อยกลืนกินเพียงเนื้อดิบ เพื่อสามารถดูดซับพลังจิตวิญญาณจากเนื้อชิ้นนั้นให้ได้สมบูรณ์สูงสุด ทว่าเมื่อได้ลิ้มชิมภักษาพลังปราณของเกอซี เจ้ามังกรก็ไม่ต้องการแตะต้องเนื้อดิบเหล่านั้นอีกต่อไป

***จบตอน ได้หรือไม่ ?***