นิยาย หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 466 ความคิดของน่าหลาน

แน่นอน เกอซีหรือจะมีพลังฝีมือถึงระดับปราณขั้นที่ห้า ย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณ ทว่าที่มีก็คือป้ายอาคมป้องภัยที่อู่ซิน ยอดฝีมือระดับพลังปราณย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณทิ้งไว้ให้

นางเพียงถ่ายเทพลังปราณลงสู่แผ่นป้าย เพื่อขับดันคลื่นพลังอันหนาแน่นของยอดฝีมือขั้นย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณที่ถูกบรรจุภายในให้หลั่งล้นกระจายสู่ชั้นบรรยากาศโดยรอบ

โดยปกติย่อมเป็นไปไม่ได้ที่เหล่าผู้ฝึกยุทธขั้นต้น กระทั่งผู้สามารถฝึกปรือพลังฝีมือได้ถึงขั้นที่สี่ ปฐพี่สะท้านสะเทือนจะสามารถต้านทานขุมพลังที่กดอัดอย่างหนักหน่วงของคลื่นพลัง ปราณขั้นห้า ย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณ

หากทว่าเกอซีแตกต่างจากผู้อื่น แต่แรกจุดตันเถียนของนางปั่นป่วน ขุมพลังที่ถูกสั่งสมภายในล้วนหนาแน่นเข้มข้นกว่าผู้ฝึกยุทธทั่วไปหลายเท่าตัว ผนวกกับความสามารถครอบครองวังอจิน ความแข็งแกร่งทั้งร่างกาย และจิตใจของนางย่อมถูกบีบเค้นให้เพิ่มพูนสูงส่ง เพียงขุมพลังหนักแน่นของอู่ซินล้วนไม่อาจนับเป็นอย่างไรได้สําหรับนาง !!

*จุดตันเถียน หมายถึงจุดศูนย์รวมพลัง อยู่ในตําแหน่งเหนือสะดือประมาณสองข้อนิ้ว

เพียงการปลดปล่อยขุมพลังช่วงสั้น ย่อมเพียงพอสามารถข่มขวัญยอดฝีมือทั้งหลายให้หวาดกลัวจนหัวหด อย่างน้อยในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ ย่อมไม่เหลือผู้ใดกล้าคิดรังควานโรงโอสถเซ็งเต่ออย่างแน่นอน
*****

ห้องหนังสือแห่งเรือนน่าหลาน

ยามนี้ภายในห้องหนังสือ คงปรากฏเพียงน่าหลานเจิ้งเจ๋อ และน่าหลานเฉิงหมิง อาวุโสที่สามแห่งตระกูลน่าหลาน ทั้งคู่นั่งนิ่งเงียบภายใต้บรรยากาศที่อึมครึม

เบื้องหน้าพวกเขาทั้งสอง คือโอสถเสริมพลังที่เด็กรับใช้ไปหามาจากโรงโอสถเซ็งเต่อ

น่าหลานเฉิงหมิงหยิบโอสถเม็ดนั้นขึ้นส่องดูด้วยท่วงท่าอันสงบนิ่ง “เจ้ามั่นใจหรือว่านี่คือโอสถที่ปรุงกลั่นด้วยเด็กสารเลวผู้นั้น…..แฮ่ม…. โอสถชุดนี้ล้วนไม่ต่างจากโอสถที่สตรีผู้นั้นกลั่น ปรุงไว้ให้มิใช่หรือ ?”

น่าหลานเจิ้งเจ๋อส่ายหน้า “ไม่เหมือนเสียทีเดียว โอสถชุดนี้สามารถแผ่กลิ่นอายแห่งความบริสุทธิ์ได้ยิ่งกว่าโอสถของอันเหลิงเยว่ พลังผลึกที่เอิบอาบภายในล้วนหนาแน่นยิ่งกว่า หากทว่ากลิ่นและสัมผัสล้วนใกล้เคียง”

น่าหลานเฉิงหมิงครุ่นคิด “หรือสตรีผู้นั้นจะทิ้งตําราโอสถไว้ ? อาจบางที่นางได้มอบตําราโอสถไว้กับผู้อื่น ทว่าสิ่งนี้ล้วนไม่อาจเป็นได้ ยามนางสิ้นใจ นางอยู่ภายใต้การดูแลของพวกเรา ไม่มีสิ่งใดเล็ดลอดสายตา !”

“หรือเด็กที่หายตัวไปเมื่อครั้งกระโน้นได้ตาราโอสถของอันเหลิงเยว่ไปครอบครอง ?”

น่าหลานเจิ้งเจ๋อส่ายหน้า “คงต้องรบกวนอาวุโสที่สามช่วยตรวจสอบฐานะแท้จริงของเจ้าของโรงโอสถเซิงเต่อ ท่านก็ทราบ นับแต่ท่านอาวุโสเยี่ยนหมิงเข้าสู่อาณาจักรกําบังก็ไม่กลับมาอีกเลย ยามนี้ข้าคงพึ่งได้แค่เพียงท่านอาวุโสที่สามแล้ว !”

เพียงคิดถึงน่าหลานเยี่ยนหมิงผู้หายไปอย่างลึกลับนับแต่เข้าสู่อาณาจักรกําบัง ใบหน้าของน่าหลานเจิ้งเจือพลันแปรเปลี่ยน “ทุกวันนี้ ยอดฝีมือที่หลงเหลือในตระกูลน่าหลานเหลือเพียงท่านกับข้าสองคนเท่านั้น หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป ตระกูลน่าหลานของเราจะยังคงรักษาสถานภาพตระกูลใหญ่ในยุทธภพได้อีกกระนั้นหรือ ?”

“เจ้าเป็นถึงผู้นําตระกูล ทว่าเพียงฟื้นฟูชื่อเสียงให้ตระกูลน่าหลาน เจ้ากลับไร้สามารถ เช่นนั้น เจ้าก็ไม่สมควรมีคุณสมบัติจะดํารงตําแหน่งนี้อีกต่อไป ! !”

เส้นเลือดกลางหน้าผากของน่าหลานเจิ้งเจ๋อเต้นตุ้บ เขาก้มหน้าหลบต่เพื่อหลบซ่อนแววตาที่เปล่งประกายแฝงความร้ายกาจ

ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้าด้วยท่าที่อ่อนน้อมราวเด็กน้อยผู้สงบเสงี่ยมเบื้องหน้าผู้ใหญ่ “ท่านอาวุโสที่สาม ข้านึกได้แล้ว ข้าจะไปรับตัวจ่ออวนและเกอซีกลับมาที่นี่ ให้พวกเขาสองพี่น้องได้พบเจอหน้ากัน…..อีกสักครา !”

คิ้วทั้งสองของอาวุโสที่สามแห่งตระกูลน่าหลานยกสูง รอยยิ้มแฝงเลศนัย “ดี หากพวกมันสองพี่น้องได้พบเจอกัน อาจบางทีเราสามารถพบเจอเบาะแสบางประการ !!”

ทว่าเพียงนึกถึงสถานภาพของตระกูลน่าหลานในวันนี้ รอยแย้มยิ้มบนดวงหน้าของน่าหลานเฉิงหมิงพลันกลับกลายเป็นความเกรี้ยวกราดในบัดดล “หากเจ้าต้องการรักษาตําแหน่งผู้นําตระกูล เจ้าต้องนําตําราโอสถที่สตรีผู้นั้นถ่ายทอดทิ้งไว้มาให้ได้ หาไม่ หึหึหึ…”

“ครั้งที่เจ้าไม่อาจให้การเยียวยารักษาโรคประหลาดของโอวหยางฮ่าวเซวียน ทั้งเคยประกาศออกไปว่าใต้หล้าแห่งนี้ ล้วนไม่ปรากฏผู้ใดสามารถให้การรักษา ทว่าที่สุดกลับกลายเป็นยามนี้ ไม่เพียงอาการของโอวหยางฮ่าวเซวียนจะกลับคืนสู่ปกติ กระทั่งพลังฝีมือยังฟื้นคืนรุดหน้า ยามนี้ทั่วเมืองเหยียนจิง คงไม่มีผู้ใดไม่หัวเราะเยาะชื่อเสียงความเป็นแพทย์ของเจ้าบ้าง !”

***จบตอน ความคิดของน่าหลาน***