ตอนที่ 566 มดปลวกที่อ่อนแอ

เกอซึมองก้อนเนื้อไร้ท่อนแขนท่อนขาด้วยสายตาดูแคลนอย่างไร้ร่องรอยแห่งอารมณ์ความรู้สึกใด

“นี่คือท่านเดี่ยวมิใช่หรือ ? ได้ยินว่าเจ้าเข่นฆ่าเด็กหนุ่มเด็กสาวแรกรุ่นไปมากมาย ไม่รู้ว่าพวกเขาร่าร้องขอความเมตตาก่อนสิ้นใจกับเจ้าเช่นไร เจ้าจดจําได้บ้างหรือไม่ ?

ร่างของท่านเอี่ยวแข็งค้างทว่ามันยังคงร้องร่ําคร่ําครวญขอความเห็นใจ

“แม่นางซีเยว่ หนุ่มสาวที่ข้าจับมาบําเรอความสุขล้วนเป็นเพียงชาวบ้านที่ไร้สิ้นพลังฝีมือ พวกมันล้วนเป็นเพียงทาสที่ไม่อาจฝึกฝนพลังยุทธ เพียงเศษสวะที่ไร้ค่า คนเยี่ยงนั้นไม่คู่ควรแม้จะถือรองเท้าให้แม่นางซีเยวด้วยซ้ํา จะเข่นฆ่าให้ตายตกไปนับพันนับหมื่น ล้วนไม่ต่างใดจากทําลายรังมดปลวกที่ไร้ค่า”

“หากแต่นี่เป็นคราแรกที่ข้าเสมือนมีตาแต่ไร้แวว ข้าไม่ทราบมาก่อนเลยว่าแม่นางซีเยวมีสายสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับองค์ราชันมัจจุราช ล่วงเกินท่านเสียแล้ว นับเป็นบาปมหันต์ที่สมควรตาย…ทว่าหากแม่นางซีเยว่เมตตาละเว้นข้า…ข้ายินดีมอบสมบัติเวทที่ข้าสะสมรักษามาทั้งชีวิตแก่ท่านสิ่งใดที่แม่นางซีเยว่ต้องการข้าย่อมพร้อมมอบให้ทุกสิ่งขอเพียงท่านยอมเมตตาละเว้นข้า…”

ยิ่งเขาเอ่ยกล่าว ใบหน้าของอีกฝ่ายกลับยิ่งเย็นยะเยียบเหน็บหนาวขึ้นเรื่อย ๆ

ในสายตาของเดรัจฉานผู้นี้ ชาวบ้านผู้ไร้สิ้นพลังฝีมือล้วนไม่ต่างใดกับมดปลวกที่พร้อมถูกเหยียบย่ากระทําทารุณได้ทุกเมื่อ

หากแต่พวกมันหาได้คาดคิดว่าภายใต้ความเชื่อที่ว่าผู้อ่อนแอย่อมเป็นเหยื่อของผู้ที่แข็งแกร่งอาจสามารถพลิกผัน เมื่อพวกมันต้องกลับกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอดั่งเช่นมดปลวกที่ต้องอยู่ใต้ฝ่าเท้าผู้อื่น มีชีวิตที่โหดร้ายยิ่งกว่าความตาย

มุมปากทั้งสองของเกอซีค่อย ๆ ยกโค้งปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นทีละน้อย กระทั่งท่านเดี่ยวผู้อยู่ในสภาพน่าสังเวชยามนี้ยังใจเต้นระส่คล้ายวิญญาณพร้อมจะหลุดออกจากร่างได้ทุกเมื่อ

ได้ยินเพียงน้ําเสียงเนิบนาบนุ่มหูของนาง

“คลายใจได้ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตายอย่างแน่นอน”

ท่านเดี่ยวถอนใจยาวด้วยความโล่งอก ก่อนที่ความคิดชั่วร้ายจะเริ่มคุกรุ่นภายในใจ

เขากับผู้ฝึกยุทธทั่วไปล้วนแตกต่าง ผู้อื่นหากถูกทําลายอวัยวะ กระดูกเชิงกรานหักสูญเสียความเป็นชาย ย่อมต้องกลับกลายเป็นสวะที่ไร้ค่า

หากแต่เขาคือเลี้ยวเฉิงฟู สุดยอดเคล็ดวิชาของเขาก็คือ การทํามนุษย์ให้กลับกลายเป็นหุ่นเชิดที่ไร้จิตวิญาณ แม้ร่างจะแหลกละเอียด เขาย่อมสามารถปรับแต่งกลับคืนทั้งสามารถถ่ายเท จิตวิญญาณให้คืนกลับเอิบอาบ เพื่อสามารถหันกลับไปเริงสําราญในชีวิตที่อิสระเสรี พร้อมหาความสุขร่วมกับหนุ่มสาวผู้หมดจดงดงามได้อีกครา

หากสามารถหาร่างหุ่นเชิดที่แข็งแรงเพียงพอ วันหน้าเขาย่อมสามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ดังที่เคย และเมื่อนั้น เขาย่อมสามารถตระกองกอดสาวน้อยสะคราญโฉมเริงสําราญได้ดังแต่ก่อน

สาวน้อยผู้เลอโฉมไร้ที่ติ ทั้งเป็นเสมือนดวงใจขององค์ราชันมัจจุราช หากสามารถหาความสุขสําราญกับนางผู้ถูกกดให้อยู่ภายใต้ร่างของมันได้ จะยังความปิติยินดีให้แก่มันมากมายเพียงไร ฮ่าฮ่าฮ่า…

ขณะท่านเลี้ยวกําลังเพ้ออยู่นั้น ท่อนแขนเรียวงามของเกอซีก็ตรงเข้าโปรยผงบางอย่างลงทั่วร่างของมัน

มันหวาดกลัวจนหน้าถอดสีด้วยเข้าใจว่าสิ่งนั้นคือยาพิษ

“เจ้า…เจ้าคิดทําสิ่งใด ? ข้าขอเตือนไว้ก่อน หากเจ้าวางยาบ้า ย่อมไม่เกิดผลดีกับเจ้าแต่ประการใดอย่างแน่นอน !

มันแหกปากโหวกเหวกอยู่นาน ทว่าอีกฝ่ายกลับเพียงแสยะยิ้มโดยมิได้โต้ตอบกล่าวคํา

มันร้องครวญครางเมื่อเห็นผงพิษถูกโปรยใส่จนทั่วตัว หากแต่ความรู้สึกคันยิบยับหรือความ เจ็บปวดกลับมิได้ปรากฏ กลับกัน ท่อนแขนขาตลอดถึงอวัยวะที่แตกหักแหลกเหลวกลับมิได้เจ็บปวดดังก่อนหน้า

มันหัวเราะร่วนด้วยความยินดี

“แม่นางซีเยว่ เจ้าช่างเข้าใจสถานการณ์ น่าชื่นชม น่าชื่นชม…”

ทว่ายังมิทันขาดคํากลับได้ยินเสียงเกอซีหันมาสังคํามังกรทองตัวน้อย

“หาสถานที่ซึ่งอุดมไปด้วยขุมพลังอันหนาแน่น เงียบสงบ ไร้ผู้คนให้เขาพักอาศัย ข้าไม่อยากให้มันตายเร็วจนเกินไป !”

***จบตอน มดปลวกที่อ่อนแอ” **